aragorn136 (6687 pkt)Strona WWW Autora684
1 060 min.
Recenzje filmów
aragorn136 (6687 pkt)
97 dni temu
2019-10-15 19:33:46
Już w pierwszej scenie poznajemy Daniela (Bartosz Bielenia). To 20-latek, który odbywa karę pozbawienia wolności w poprawczaku. Aż trudno przyjąć do wiadomości, że mógł coś poważnego przeskrobać. Bo na pierwszy rzut oka nie wygląda na łobuza. Bardziej na ofiarę silniejszych kolegów. Jednak pozory mogą mylić. Daniel potrafi walczyć. I ma marzenia… Jakże inne od rówieśników z zakładu. Podziwiając, umiejącego znaleźć wspólny język z osadzonymi, księdza Tomasza (Łukasz Simlat) w jego liturgicznych czynnościach, pragnie oddać się w ręce Boga. Ale gdy ma się na karku i w papierach wyrok, to wtedy droga ku seminarium jest usłana kolcami – krótko mówiąc zamknięta na Amen.
Kadr z filmu "Boże Ciało" (źródło: materiały prasowe/Kino Świat)
Daniel za chwilę ma wyjść na warunkowym, aby pracować gdzieś na drugim końcu Polski w miejscowym tartaku. Jadąc tam, nie wie, że to nie piłowanie desek będzie jego zajęciem. Nadarzy się bowiem okazja, z której skwapliwie skorzysta. Przez kilka dni zastąpi Proboszcza (znany z komedii „Kogel-mogel” Zdzisław Wardejn w poważnym kinie grać potrafi) i jako fałszywy ksiądz Tomasz zacznie odprawiać msze, spowiadać i udzielać ostatniego namaszczenia.
Wyznając zasadę: „nie ważne skąd jesteś, ważne dokąd zmierzasz” uduchowiony, pewny siebie, przebojowy „kapłan” nieźle namiesza w głowie młodej Elizy (Eliza Rycembel) i reszty mieszkańców. Ciągle musi uważa, by nie stracić gruntu pod nogami – sama szczegółowa lekcja liturgii „prowadzona” przez wujka Google może nie wystarczyć. A jednak… Nie dość, że mimo improwizacji, z łatwością przekona do swojej profesji parafian, to jeszcze zjedna ich sympatię, niemalże rapując przed ołtarzem. Jedynie smutna Kościelna (Aleksandra Konieczna) i upojony władzą wójt Walkiewicz (Leszek Lichota) będą z czasem kręcić nosem.
Kadr z filmu "Boże Ciało" (źródło: materiały prasowe/Kino Świat)
Z powyższego – wybaczcie, że dość obszernego opisu – może wynikać, że „Boże Ciało” to czarna komedia. Faktycznie, humoru tu nie brakuje. Ale nie, to nie ten kierunek. Film Komasy jest intymną, obyczajową (przy)opowieścią o ludziach. Tak po prostu. O ludziach na prowincji trochę innej, nie tak śmiesznej w swoich „zabobonach”, jak ta, którą przedstawiła niedawno Małgorzata Szumowska w „Twarzy”. I wreszcie to opowieść o walce z własnymi grzechami – tu uosabianymi przez słowa gniew i hipokryzja. Nie wiem na ile pokazana historia Daniela jest zbliżona do tej rzeczywistej, a na ile konsekwentny i mądry, okraszony wiarygodnymi dialogami, scenariusz młodego debiutanta Mateusza Pacewicza (jak ja Tobie zazdroszczę talentu!) dopowiada, ale wiem jedno: świetnie kontrastuje życie pod strażniczym kluczem z drugim wątkiem, jakim jest trauma kliku rodzin po utracie w wypadku nastoletnich dzieci. Czy chłopak będzie w stanie wyrwać ludzi z łap depresji i nienawiści do pewnej Wdowy? Jezus patrzy też na niego...
I Jan Komasa wie, jak pokazać powyższe na ekranie, unikając formalnych eksperymentów, do jakich przyzwyczaił we wcześniejszym „Mieście 44” i „Sali Samobójców”. W „Bożym Ciele”, wprowadzając w delikatny temat, zaskakuje reżyserską dojrzałością połączoną z podobnym rodzajem szalonej intensywności i budowaniem gęstej atmosfery. Razem z Pacewiczem zadaje pytania o kondycję człowieka. Nie ocenia nikogo i nie atakuje religii, jednocześnie ucząc pokory i zmuszając do refleksji. Tak. Wartości chrześcijańskie i miłość do bliźniego są ważne. I fajnie, jeśli złagodzą konflikt, otworzą oczy i dadzą odkupienie.
Oczywiście, zarówno zdjęcia Piotra Sobocińskiego przekonująco portretujące polską małą mieścinę, jak i montaż i dźwięk (wyraźnie słychać wszystkie dialogi!) to klasa sama w sobie Ale film nie byłby tak dobry, gdyby nie aktorstwo. To co wyrabia na pierwszym planie 27-letni Bartosz Bielenia, to jakiś kosmos. Kiedy pierwszy raz widziałem go w przerysowanej roli psychopaty rodem z „Funny Games” w groteskowej komedii „Disco Polo” (2015), już przyciągnął mnie magnetyzmem i tajemnicą. Później był mroczny thriller „Na granicy” (2016), gdzie dzielnie stawiał czoło Marcinowi Dorocińskiemu. Bohater Bartosza niektórych wtedy irytował, ale i tak przyznają mi rację, że znowu miał to coś w oku. Doświadczony na scenie teatralnej Bielenia tym razem wciela się główną postać. I jest to zaprawdę postać z krwi i kości, mająca w sobie cząstkę dresiarza i jednocześnie kogoś paradoksalnie grzecznego. Może i początkowo moralnie wątpliwa, lecz to nie przeszkadza, by jej kibicować – wręcz trzymać kciuki, by fałszywa tożsamość nie została odkryta. Są tu takie momenty, które stresują i trzymają na krawędzi fotela (!). I takie, które wzruszają do głębi. Znaki na niebie i ziemi wskazują, że Bartosz Bielenia będzie od teraz gwiazdą większego formatu. Oby tylko wybierał mądrze. Inni aktorzy też błyszczą, nawet ci epizodyczni. Oscarowa (nie bójmy się tego słowa) Aleksandra Konieczna jako Kościelna nie musi się odzywać. Wystarczy spojrzeć na jej twarz, aby odczytać wszystkie negatywne emocje. Simlat powtórnie udowadnia, że jest mistrzem drugiego planu, a Tomasz Ziętek („Pinczer”) i Eliza Rycembel, że są w polskim kinie jednymi z najlepszych przedstawicieli swojego pokolenia.
Kadr z filmu "Boże Ciało" (źródło: materiały prasowe/Kino Świat)
„Boże Ciało” to film dość przewidywalny, ale przez to uniwersalny. Wszystkie wątki głośno wybrzmiewają, a całość jest opowiedziana szczerze. Do miana arcydzieła jednak nie aspiruje. Nagłe cięcie w spajającym kompozycyjną klamrą ostrym finale jest... dziwne, a niektóre sytuacje, kiedy luzak Daniel udaje księdza, wydają się zbyt naciągane (nawet miejscowa młodzież nie zauważa, że to przebieraniec). Nie przeszkadzało mi to jednak aż tak, by być po seansie rozczarowanym. To nadal mocne, a także subtelne kino. I cieszę się, że będzie naszym kandydatem w walce o nominację do Oscara.
Ocena: 8/10
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
Galeria zdjęć - "Boże Ciało" – Panie Jezu wybacz im, wybacz mi
Filmowy33
97 dni temu
Co tu dużo pisać. To jeden z lepszych polskich filmów roku, a nawet ostatnich lat! Bielenia zagrał wybitnie!
Dodaj opinię do tego komentarza
Więcej artykułów od autora aragorn136
Polskie seriale gatunkowe są coraz lepsze. Odważne stwierdzenie? Tak. Ale to żaden fake news, to prawda. Niechaj tego przykładem będzie niedawny „Ślepnąc od świateł”, „Rojst”, czy pierwszy sezon (kolejny podobno już nie tym samym poziomie) „Belfra”. „Wataha” od HBO także należy do grupy tych sprawnie nakręconych i intrygujących produkcji. Mająca własny europejski stem
16 grudnia 2019 roku pojawiła się na polskim rynku muzycznym płyta, na której co prawda nie usłyszycie żadnego wokalu, ale za to otrzymacie kawał wyrazistej instrumentalnej muzyki. Muzyki która łączy w sobie jazz i progresywny rock. I która zabierze Was w rejony nasilone przedziwną, pozytywną aurą, gdzieś do innego, energetycznego wymiaru. Oto „Holograms” zespołu The
Po seansie ostatniego epizodu nowej trylogii „Star Wars” moja wiara w moc została zachwiana. Nie spodziewałem się tak średniego, momentami słabego filmu, ze zbyt szybkim tempem i zaskakującymi (w złym znaczeniu) rozwiązaniami fabularnymi. Ale na szczęście Disney nie jest aż takim potworem, na jakiego może wyglądać. I nie jest też mordercą zarzynającym swoje dzieci. Ni
Był rok 2012, kiedy zdobyli drugie miejsce w finale czwartej edycji „Must Be the Music. Tylko Muzyka”. Mowa o Hanysach tworzących zespół Oberschlesien. Panowie na czele z założycielem i perkusistą Marcelem Różanką oraz ówczesnym wokalistą Michałem Stawiński rozwalili polsatowską scenę. I udowodnili, że można w w nietuzinkowy sposób łączyć ciężkie brzmienia industrial
Na tydzień przed premierą dziewiątego epizodu „Star Wars”, miałem sen: stoję na wzgórzu, w dłoni trzymam miecz świetlny, odczuwam niepokój. Nagle podchodzi Lucas. Kładzie mi na ramieniu dłoń i tak rzecze: „bądź spokojny, nie atakuj Disneya, J. J. Abrams zrealizował piękny finał gwiezdnej sagi”. Uff. Mogę odetchnąć z ulgą. Czy na pewno? Noc przed seansem. Wiercę się, p
Polecamy podobne artykuły
14 stycznia już po raz 27. wręczono Paszporty Polityki, czyli nagrody za najważniejsze osiągnięcia w szeroko pojętej dziedzinie polskiej kultury za rok 2019. Otrzymali je twórcy i wykonawcy, którzy swoim talentem, charyzmą i oryginalnością najbardziej zwrócili na siebie uwagę. Łącznie nagrodzono siedem osób w siedmiu kategoriach. Wśród laureatów znaleźli się m.in. mło
W Polsce - państwie hermetycznym i piętnującym odmienność powstaje film, który odmienia wizerunek homoseksualistów. A reżyserka, Małgorzata (Małgośka) Szumowska udowadnia, że jest twórcą coraz bardziej dojrzalszym. "W imię…" to najlepsze, jak do tej pory, jej dzieło.
Małgorzata Szumowska ponownie zdobyła Srebrnego Niedźwiedzia na prestiżowym festiwalu filmowym Berlinale. Tym razem nie dla najlepszego reżysera (jak na 65. edycji festiwalu za „Body/Ciało”), a w kategorii najlepszy film. Jej „Twarz” była mocnym konkurentem dla rumuńskiego filmu „Touch Me Not” w wyścigu po najważniejsze wyróżnienie – Złotego Niedźwiedzia. Ostatecznie
Wieczorem 21 września 2019 roku poznaliśmy wszystkich laureatów 44. Festiwalu Filmów Fabularnych w Gdyni. Zwycięzcą, czyli zdobywcą Złotych Lwów, i jednocześnie najlepszym filmem został polityczny thriller „Obywatel Jones”. To dość zachowawczy wybór jury pod przewodnictwem Macieja Wojtyszki, gdyż głównym faworytem był nasz kandydat do Oscara, zbierające lepsze recenzj
15 czerwca w czwartek będziemy obchodzić Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej, inaczej zwaną Bożym Ciałem (z tradycji ludowej) – jedno z najważniejszych świąt obchodzonych w Kościele rzymskokatolickim. Jest ono ruchome, co oznacza, że najwcześniej może przypaść na dzień 21 maja, a najpóźniej 24 czerwca, ale zawsze 60 dni po Wielkanocy.
Teraz czytane artykuły
Co jakiś czas pojawiają się na ekranach kin takie filmy, że po ich obejrzeniu odzyskuje wiarę w kondycję naszego rodzimego kina. Inspirowane prawdziwymi wydarzeniami „Boże Ciało” Janka Komasy jest właśnie takim obrazem. Mało tego, ten zdobywca trzech Złotych Lwów na festiwalu w Gdyni oraz weneckiej nagrody specjalnej, sprawia, że odzyskuje wiarę w ludzi.
Christopher Moore posiada niewyczerpane pokłady humoru. Swoje doświadczone ostrze dowcipu zatopił już m.in. w wampirach (Krwiopijcy) oraz w Jezusie (Baranek). W powieści "Błazen" składa hołd ważnej postaci w historii literatury: Szekspirowi. Wziął na warsztat słynnego Króla Lira - zostawiając główną oś fabuły (podział królestwa między trzy córki) i sparodiował go tak
Druga część obszernego artykułu na temat starożytnego Egiptu, Wielkiej Piramidy i jej tajemnic. To bezpośrednia kontynuacja poprzedniego tekstu. Gotowi na odkrywanie i rozwiązywanie zagadek sprzed tysięcy lat? Zapraszam więc na pustynię w Gizie.
Czy w mitach i legendach o wampirach tkwi małe ziarno prawdy? Czy istnieją medyczne wyjaśnienia tego fenomenu? Zanim zdecydujecie się na lekturę tego artykułu, zaopatrzcie się w kołek, czosnek i krzyż. Mogą się przydać.
Ed i Lorraine Warren zasłynęli w Stanach Zjednoczonych jako badacze zjawisk paranormalnych. W filmie „Obecność” możemy zapoznać się z ich najtrudniejszą sprawą (na potrzeby kina nieco ubarwioną). W tym artykule dowiecie się nieco o tym ekscentrycznym małżeństwie oraz o pewnej nawiedzonej lalce i kłopotach rodziny Smurlów.
Jaką temperaturę ustawić na termostacie bojlera, aby zminimalizować opłaty za prąd? Opiszemy kilka ważnych zasad związanych z oszczędna pracą bojlera. Zmniejsz swoje rachunki za prąd.
Często miewamy w swoim życiu tzw. deja vu. Jest to odczucie, że dana sytuacja, w jakiej się znaleźliśmy, już nam się kiedyś przydarzyła. Ale ten artykuł będzie poświęcony innemu, chyba jeszcze bardziej niezwykłemu i ciekawszemu pojęciu, czyli efektowi Mandeli. Cóż to takiego?
Podobno naszą planetę, od tysięcy lat, odwiedzają przybysze z kosmosu? Czy to oni stworzyli na niej życie? Wielu ludzi wierzy w tę, spopularyzowaną przez szwajcarskiego pisarza Ericha von Danikena, teorię. Mit, bajka, a może fakt? Osądźcie sami
Na ekrany polskich kin wkracza najdroższy chińskojęzyczny film w historii kinematografii. Liczący niemal 65 milionów dolarów obraz to zrealizowane z ogromnym rozmachem historyczne widowisko, które bez problemu może stanąć w szranki z najbardziej kasowymi hollywoodzkimi superprodukcjami. Daniel Lee daje kinomanom możliwość zgłębienia pięknej i wzruszającej opowieści o
Strach, szaleństwo i opętanie - witamy w Mount Massive Asylum, a dokładniej w grze "Outlast". Pierwszoosobowy survival horror od studia Red Barrels to jedna z niewielu w tym roku gier z tego gatunku. Według zapowiedzi miała być najlepszą, a zarazem najstraszniejszą. Czy debiut kanadyjskiej ekipy spełnia pokładane w nim nadzieje?
Po seansie ostatniego epizodu nowej trylogii „Star Wars” moja wiara w moc została zachwiana. Nie spodziewałem się tak średniego, momentami słabego filmu, ze zbyt szybkim tempem i zaskakującymi (w złym znaczeniu) rozwiązaniami fabularnymi. Ale na szczęście Disney nie jest aż takim potworem, na jakiego może wyglądać. I nie jest też mordercą zarzynającym swoje dzieci. Ni
DNA – kwas deoksyrybonukleinowy – jest nośnikiem informacji genetycznej i warunkuje poprzez konkretnie zapisane informacje nasz wygląd zewnętrzny, podatność na dane choroby, kolor włosów, skóry i wiele innych cech fizycznych ludzi.
Na ten film oddani fani Marvela czekali z niecierpliwością. Inni umiarkowani widzowie z kolei z pewnym niepokojem. Sam należący do tej drugiej grupy nie wiedziałem, czy finalny produkt będzie nadawał się do wielokrotnego spożycia. Na ekranie pojawiają się bowiem niemal wszyscy bohaterowie uniwersum. Utrzymać nad nimi kontrolę, tak, aby się nie pogubili i jednocześnie
Netflix szaleje, jeśli chodzi o końcówkę 2019 roku. W listopadzie dostaliśmy „Irlandczyka”, fenomenalną gangsterską opowieść Martina Scorsese. Na początku grudnia natomiast w pakiecie platformy znalazł się dramat o rozwodzącej się parze, czyli „Historia małżeńska”, który również został świetnie odebrany. A 20 grudnia na Netflixie swoje premiery miały także dwie bardzo
Jakiś czas temu miałem sen. W stroju kamerdynera podaję na tacy szampana w brytyjskiej komnacie. Przy długim stole siedzi rodzina królewska: Elżbieta II, jej małżonek, syn, wnuki. I byłby to sen niezwykle nudny, ale „na szczęście” śliska podłoga i trzęsące się ze stresu nogi „pomogły”. Trunek rozlany, a ja leżę pod nogami królowej. Nie uświadczyłem jej reakcji, gdyż
Ludzki mózg to najbardziej złożony, niezbadany do końca organ. Jednak co się stanie, gdy ktoś w tajemnicy przed światem wynajdzie preparat zwiększający wielokrotnie jego wydajność? Graham Masterton w intrygującej powieści pt. „Geniusz” świetnie nakreślił ten temat.
Już po premierze „Mad Maxa: Na drodze gniewu”, jednak obłoki piasku nie zdążyły jeszcze opaść na skąpaną w słonecznym żarze ziemię, a ryk rozgrzanych do czerwoności silników ciągle rozbrzmiewa w uszach. Produkcja Millera zatrzęsła w posadach całym kinem rozrywkowym, zbierając rekordową liczbę pozytywnych recenzji oraz zdobywając same wysokie noty. Z racji niebywałego
Historycy i archeolodzy zgodnie przyjmują, że zamki na terenie Polski powstawały w okresie średniowiecza. Zdaniem naukowców dawni mieszkańcy naszego kraju dysponowali wystarczająco dobrą techniką, by budować ogromne budowle. Przyglądając się jednak bliżej polskim warowniom, dostrzegamy coś, co w myśl oficjalnej teorii nie powinno istnieć.
Nowości
Geraltem z Rivii, zapytacie? Niemożliwe, wszak on bohaterem fikcyjnym jest, pomyślicie. Ano prawda to. Czyżby zatem jakowyś z dwóch odtwórców roli Rzeźnika z Blaviken chwilę na pogawędkę znalazł? Nie. Z kimś innym my w karczmie byli, mód i wino pili. Z kimś, kto wiedźmiński świat od podszewki zna i dobrze wie, że „zło to zło, mniejsze, większe, średnie, wszystko jedno
14 stycznia już po raz 27. wręczono Paszporty Polityki, czyli nagrody za najważniejsze osiągnięcia w szeroko pojętej dziedzinie polskiej kultury za rok 2019. Otrzymali je twórcy i wykonawcy, którzy swoim talentem, charyzmą i oryginalnością najbardziej zwrócili na siebie uwagę. Łącznie nagrodzono siedem osób w siedmiu kategoriach. Wśród laureatów znaleźli się m.in. mło
Ma dopiero 17 lat, a już może pochwalić się odkryciem, o jakim jego rówieśnicy nawet nie śnili. Gdy koledzy i koleżanki Wolfa szukali Pokemonów swoimi smartfonami, on wolał spoglądać w gwiazdy. Marzyciel? Nie. To młody mieszkaniec Nowego Jorku, który badaniem kosmosem fascynuje się od najmłodszych lat. Niedawno odbywał wakacyjny staż w... NASA i tam też zauważył cień
Uliczka oświetlana chłodną poświatą księżyca, chwiejnie migoczące światła latarń, poza zasięgiem których chyłkiem przemyka postać w pelerynie. Omdlewająca w uścisku ofiara, biała szyja, błysk kłów i przytłaczająca cisza, mącona jedynie przez zachłanne chłeptanie… Kalka wielokrotnie powielana, gotycki sztafaż wielokrotnie używany i wykorzystywany w dziesiątkach lepszyc
Carbonara wcale nie jest włoską potrawą. Co nie zmienia faktu, że każda bardziej lub mniej szanująca się włoska restauracja ma ją w swojej ofercie. Gości również w naszych domach, i to z kilku powodów: smak, cena i łatwość w przygotowaniu. Jednak czym tak naprawdę jest włoska potrawa?
Polskie seriale gatunkowe są coraz lepsze. Odważne stwierdzenie? Tak. Ale to żaden fake news, to prawda. Niechaj tego przykładem będzie niedawny „Ślepnąc od świateł”, „Rojst”, czy pierwszy sezon (kolejny podobno już nie tym samym poziomie) „Belfra”. „Wataha” od HBO także należy do grupy tych sprawnie nakręconych i intrygujących produkcji. Mająca własny europejski stem
Artykuły z tej samej kategorii
Kino grozy w ostatnich latach może być kojarzone na dwa sposoby. Pierwszymi z nich są filmy komercyjne, nastawione wyłącznie na zysk, często kiczowate („Zakonnica”, „Annabelle: Narodziny zła”). Jednak na szczęście na scenie mamy graczy świetnych, którzy już od jakiegoś czasu darzą nas swoimi wybitnymi horrorami. Mowa tu o Arim Asterze („Dziedzictwo. Hereditary”, „Mids
Netflix szaleje, jeśli chodzi o końcówkę 2019 roku. W listopadzie dostaliśmy „Irlandczyka”, fenomenalną gangsterską opowieść Martina Scorsese. Na początku grudnia natomiast w pakiecie platformy znalazł się dramat o rozwodzącej się parze, czyli „Historia małżeńska”, który również został świetnie odebrany. A 20 grudnia na Netflixie swoje premiery miały także dwie bardzo
Na tydzień przed premierą dziewiątego epizodu „Star Wars”, miałem sen: stoję na wzgórzu, w dłoni trzymam miecz świetlny, odczuwam niepokój. Nagle podchodzi Lucas. Kładzie mi na ramieniu dłoń i tak rzecze: „bądź spokojny, nie atakuj Disneya, J. J. Abrams zrealizował piękny finał gwiezdnej sagi”. Uff. Mogę odetchnąć z ulgą. Czy na pewno? Noc przed seansem. Wiercę się, p
Niegdyś krótką historyjką miał się stać, ale ostatecznie w długi metraż się przeobraził. 30 listopada pojawić się miał, ale ostatecznie, „ulepszony”, 7 grudnia przybył. „Coś się kończy, coś się zaczyna” – takowy był tytuł pewnego opowiadania. Jakże trafna to sentencja w przypadku „Pół wieku poezji później”, w którym wydarzenia rozgrywają się ćwierć wieku po tych z sag
Nie ukrywam. Czekałem na ten film bardziej niż na nowe „Gwiezdne wojny”. Ba! Bardziej niż na „Jokera”. Dlaczego? Lepiej darujcie te retoryczne pytanie. Scorsese. Jedno nazwisko, jedna odpowiedź, w której kryje się wszystko. Legendarny reżyser mający na swoim koncie klasyki. Człowiek portretujący gangsterski półświatek z dłonią równie mistrzowską, co Coppola i De Palma
Pliki cookie pomagają nam technicznie prowadzić portal Altao.pl. Korzystając z portalu, zgadzasz się na użycie plików cookie. Pliki cookie są wykorzystywane tylko do działań techniczno-administracyjnych i nie przekazują danych osobowych oraz informacji z tej strony osobom trzecim. Wszystkie artykuły wraz ze zdjęciami i materiałami dostępnymi na portalu są własnością użytkowników. Administrator i właściciel portalu nie ponosi odpowiedzialności za tresci prezentowane przez autorów artykułów. Dodając artykuł, zgadzasz się z regulaminem portalu oraz ponosisz odpowiedzialność za wszystkie materiały umieszczone przez Ciebie na stronie altao.pl. Szczegóły dostępne w regulaminie portalu.
© 2020 altao.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
0.471