pj (5169 pkt)Strona WWW Autora1 000
1 070 min.
Ludzie kina
pj (5169 pkt)
1367 dni temu
2016-07-03 19:24:17
Roland Emmerich to także scenarzysta i producent. Urodził się w zachodnich Niemczech w roku 1955. Wychowywał się w mieście Sindelfingen, tam także uczęszczał do gimnazjum. Jego ojciec był bogaty, prowadził bardzo dobrze prosperujący interes (produkował ogrodnicze akcesoria), więc młody Roland nie narzekał na niskie kieszonkowe. Dość szybko pokazał też otoczeniu i rówieśnikom, że ma artystyczne ciągoty. Rzeźbił i malował. Wraz z siostrą Ute (która od lat pełni funkcję producenta jego obrazów) musiał w młodości oglądać wiele filmów science fiction, w tym „Star Wars”. Bo jak niby wyjaśnić, skąd u nich w późniejszym czasie takie sprawne wyczucie gatunku i celowanie prosto w serca i gusta zjadaczy popcornu (brak logiki czy dziury fabularne to już inna kwestia; miałem na myśli „budowanie wciągających światów z charyzmatycznymi, acz czasem papierowymi postaciami”). Mimo że lubił ambitne dzieła Wendersa, to wolał pójść w kierunku komercji.
Emmerich drogę do kariery utorował sobie już w czasach studenckich, kiedy to nakręcił swój pełnometrażowy debiut – „Arkę Noego”. Opowieść o astronaucie, który trafia na ślady spisku mogącego zagrozić naszej planecie, zrobiła spore wrażenie. Nie dość, że była to jego praca dyplomowa wykonana w Szkole Telewizyjnej i Filmowej w Monachium, to jeszcze otworzyła część konkursową Festiwalu w Berlinie w 1984 roku i została sprzedana do dwudziestu innych krajów. Mało tego, obraz ten był swego czasu najdroższym filmem studenckim wyprodukowanym w Niemczech! Chciałoby się rzec, brawo Ty Rolandzie!
Podbudowany owym sukcesem młody twórca założył własną firmę producencką – Centropolis Films. Tam też mógł realizować dalsze projekty i nie być jednocześnie „trzymanym na smyczy”. Był sam sobie panem i władcą. I trzeba przyznać, że jego pomysły były co najmniej intrygujące. Mający premierę rok później „Joey” to coś dla miłośników połączenia fantastyki i horroru, ale w bardziej familijnym klimacie – historia chłopca, który komunikuje się ze zmarłym ojcem. Następny, trzeci obraz pt. „Polowanie na duchy” (1987) raczej średnio się spodobał. Międzynarodowa obsada i komediowe akcenty to za mało, aby powtórzyć sukces pierwszej produkcji. A i scenariusz jakoś nie „powalał” – ekipa filmowa ma pecha, wynajmując na potrzeby realizowanej produkcji starą i nawiedzoną rezydencję w Hollywood. Na szczęście Roland, trafiając do Hollywood, takiego pecha nie miał. Demony go nie prześladowały, a los się do niego uśmiechał. Jednak zanim się tam zadomowił na stałe, zdążył jeszcze nakręcić „Księżyc 44” (1990) – coś dla fanów kosmicznego science fiction typu „Odległy ląd” z Seanem Connerym, ale niestety przewidywalny, ze słabszą fabułą i oszczędnymi, mało udanymi efektami specjalnymi. Dopiero „Uniwersalny żołnierz” – dziś klasyk kina akcji – otworzył szeroko Emmerichowi wrota do hollywoodzkiego „Bizancjum”. Mimo że panowie Lundgren i Van Damme na planie nie pałali do siebie sympatią, to film okazał się sporym triumfem reżysera. Opowiadał o weteranach z Wietnamu poddanym pewnemu eksperymentowi, dzięki któremu można „wyhodować” genetycznie zmienionych i silnych wojowników. Kolejnym tytułem Roland wspiął się już na wyżyny reżyserskiego kunsztu. Mowa o „Gwiezdnych wrotach” z 1994 roku. Może bohaterowi byli nieco papierowi, zakończenie schematyczne, a czasem wpadało się w „czarną scenariuszową dziurę”, to jednak świetny klimat rekompensował wszystko! Po tym filmie Emmerich rozpoczął destrukcję na globalną skalę. Oczywiście destrukcję na kinowym ekranie.
Rok 1996 to premiera widowiska, jakiego świat wcześniej nie widział. Obca cywilizacja dokonała inwazji na Ziemią na szeroką, potężną skalę, a widzom opadła z wrażenia szczęka. Co tam nominacja do Złotej Maliny za scenariusz. Grunt, że „Dzień Niepodległości” zachwycał wizualną stroną i będącym w perfekcyjnej komediowej formie Willem Smithem. Wraz z kolegą Deanem Devlinem, Emmerich (scenarzysta i producent) tak „pięknie” obracał w perzynę amerykańskie miasta, że aż zapierało dech w piersi. Co ważne, nagrodzone Oscarem efekty po dwóch dekadach w ogóle się nie zestarzały. „Dzień Niepodległości” stał się jednym z najbardziej kasowych hitów w dziejach kina, zarabiając ponad 800 mln dolarów!
Emmerich podążał dalej tę samą ścieżką, tworząc widowiska i niszcząc wkoło wszystko niezwykle efektownie, ale scenariuszowo nie było za dobrze; jeszcze irytowała ta powiewająca w niemal każdym następnym obrazie amerykańska flaga i wylewające się morze patosu. Roland stał się aż nazbyt amerykański. „Godzillę” (1998) made in USA dało się oglądać dzięki perfekcyjnej pracy komputera; ale czuło się, że pod względem treści jest słabiej niż w „Dniu Niepodległości” (nominacja do Złotej Maliny za reżyserię nie była przypadkowa). Po zmutowanej jaszczurce, Ziemi (czyt. Ameryce) zagrażał też zmieniający się pogodowy klimat (niezłe „Pojutrze” z 2004 roku) oraz jeszcze bardziej szkodliwe zmiany geologiczne („2012”). Roland ponownie pokazał, co znaczy słowo apokalipsa (czyt. jak rozwalać całe miasta, tak aby przez moment widz wstrzymał oddech, a pieniążki za bilety ze wszystkich seansów urosły w górę złota!).
Zaskoczeniem były „Patriota” (2000) i „Anonimus” (2011). Obydwa oderwane od reszty jego filmów, bo nie należały do gatunku science fiction ani kina katastroficznego. Pierwszy historyczny dramat z Melem Gibsonem to opowieść o wojnie o niepodległość Stanów Zjednoczonych. Drugi to thriller kostiumowo-poiltyczny, gdzie intryga goni intrygę (William Szekspir i jego tajemnice) oraz ważą się losy korony. Nie były to wiekopomne arcydzieła, ale w swoim gatunku potrafiły „uwieść”, nawet „Patriota”, który mimo nadmiaru podniosłych scen i sztampy, zachwycał montażem, muzyką i grą aktorską.
Czy Emmerich to najgorszy reżyser świata, gorszy niż Uwe Boll? Tak niektórzy sądzą, ale moim zdaniem to bardzo krzywdzące stwierdzenie. Co prawda, ma na swoim koncie też „potworki” typu „Świat w płomieniach” (2013), gdzie dokonał „zamachu” na Biały Dom oraz prehistoryczną, luźną wizję świata, czyli „10.000 BC (2008)”, jednak przeważają te lepszy dzieła rozrywkowe. Z naciskiem oczywiście na to drugie słowo. Sztampowe? Kiczowate? Głupie? Możliwe. Ale za to dostarczające dobrej, niewymagającej wysilenia komórek mózgowych zabawy!
A co o jego filmach sądzi żona reżysera, zapytacie? Ano nic, bowiem Roland Emmerich nie ma żony. Od dawna jest zadeklarowanym i ujawnionym homoseksualistą. Co więcej, często sam wspiera środowiska LGBT. W roku 2006 podarował aż 150 000 dolarów, aby wesprzeć kampanię Legacy Project. To najbardziej pokaźna darowizna w historii przekazana w trakcie festiwalu filmów LGBT Outfest!
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
Mogą Cię zainteresować odpowiedzi na te pytania lub zagadnienia:
Galeria zdjęć - Roland Emmerich – Master of Disaster
Więcej artykułów od autora pj
Z tegorocznymi Malinami, ale nie tymi rosnącymi na krzewie owocami, a hollywoodzkimi antynagrodami filmowymi, działy się jakieś dziwne rzeczy… Najpierw pojawiła się informacja, że nie będą, jak zwykle, przyznawane dzień przed oscarową galą. Później na portalu Filmweb.pl w zakładce widniała wiadomość, że stanie się to 1 czerwca. A następnie w różnych portalach plotkars
1 marca zakończył się wielki finał Intel Extreme Masters, czyli największej w Polsce imprezy e-sportowej. W czym była podobna do wcześniejszych? Na pewno pod względem emocji i pięknej rywalizacji, jakie wykazywali finaliści, grając w „Counter Strike: Global Offensive” i „Starcraft II”. Ale przejdzie do historii z innego powodu. Wojewoda śląski zdecydował, aby ją zamkn
Stało się, co stać miało. „Boże Ciało” Jana Komasy Oscara nie otrzymało, ale galę Orłów zdominowało – ostatecznie zgarniając 10 statuetek na 15 nominacji oraz dodatkowo nagrodę publiczności! To robi wrażenie i nie powinno nikogo dziwić. Bo to najlepsza polska produkcja roku 2019, która zasługuje na deszcz wyróżnień.
Tytuł niniejszego artykułu to nie żart. Shimon jest robotem. Zbudowany na Uczelni Technologicznej w Georgii, gra na marimbie (instrumencie z grupy idiofonów) i śpiewa. I co więcej, niedawno ukazał się teledysk do, wpadającego w ucha, singla pt. „Into Your Mind”, do którego ten zautomatyzowany muzyk-artysta sam napisał tekst!
Środa Popielcowa zwana także Popielcem to bardzo ważny moment w chrześcijańskim kalendarzu. Wtedy bowiem rozpoczyna się trwający 40 dni Wielki Post (bez wliczania niedziel). W artykule odnajdziecie ogólne informacje o tym, jakie obrządki towarzyszą tejże uroczystości i gdzie ma ona swoje źródło w historii.
Polecamy podobne artykuły
„Wojna o planetę małp” to nietypowy letni blockbuster. Ważniejsze są tu bowiem rozterki na temat moralności i dramat jednostki niż sama akcja i piekło wojny. Co więcej, jest to film hołdujący… „Czasowi Apokalipsy” Coppoli, i równie mocno, jak wspomniane arcydzieło kina wojennego, zagłębia się w psychologię postaci i angażuje w opowiadaną historię. Niezwykłe, tym bardz
Ogólnie rzecz biorąc, cenię Rolanda Emmericha jako twórcę filmowego, choćby za dostarczanie widzowi w większości swoich dzieł niespożytych pokładów niczym nieskrępowanej rozrywki. Oczywiście niekoronowany mistrz kina katastroficznego ma w swoim résumé większe bądź mniejsze wpadki, jednak takie tytuły jak „Uniwersalny żołnierz”, „Pojutrze” czy pierwszy „Dzień Niepodleg
Zagłada naszej planety to bardzo chwytliwy temat do opowiedzenia w kinie. Widzowie odczuwają strach, a producenci mają wymalowany na twarzy szeroki uśmiech, gdy ich kieszenie wypełniają się grubymi plikami zielonych papierków.
Należy rozpocząć od apelu do doświadczonych twórców hollywoodzkich hitów: panowie (szczególnie tyczy się to niejakiego M. Baya) patrzcie i uczcie się, jak robić jednocześnie rozrywkowe i inteligentne kino na wysokim poziomie. Właśnie takim filmem jest „Ewolucja planety małp” w reżyserii Matta Reevesa („Projekt: Monster”) i bez cienia wątpliwości można go polecić wszys
Teraz czytane artykuły
Bądźmy szczerzy. Pan Zagłady, czyli pochodzący z Niemiec Roland Emmerich to nie drugi Coppola ani Kubrick. Stylistycznie i rzemieślniczo bliżej mu do Michaela Baya. Jego filmy to bardziej popis nieskrępowanej wizualnie wyobraźni i efektów CGI niż głębokie fabularnie dzieła. I dobrze. Taka rozrywka też jest widzom potrzebna. I choć kolejny „Dzień Niepodległości” zebrał
24 maja 2019 roku około 23:00 na polskim niebie były widoczne dziwne światła poruszające się w linii prostej. Było ich 60 i leciały jedna za drugą, tworząc niesamowite zjawisko. Czy to było UFO?
Wydaje się, że likantropia to temat już tak bardzo przez świat kina i literatury wyeksploatowany, że nie da się nic więcej ciekawego o tym opowiedzieć. Ostatnio wilkołaki walczyły i kochały, choćby w sadze „Zmierzch” Stephenie Meyer czy straszyły w filmowym uniwersum „Underworld”. Mimo to nadal, jak udowadnia nastoletnia Joseline K. Aftanska (właśc. Justyna Aftańska),
Od setek lat naukowcy głównego nurtu powtarzają, że w historii Ziemi nigdy nie istniała wysoko zaawansowana technicznie supercywilizacja. Jednakże poszukiwania niezależnych badaczy wskazują na coś zupełnie odmiennego. Jak wykaże w niniejszym artykule, na Wyspie Wielkanocnej kilka tysięcy lat temu działy się rzeczy nie z tej Ziemi.
To bardzo szybkie i proste w wykonaniu, szczególnie popularne na Kujawach danie, które może przygotować każdy (nawet nie posiadający talentu kulinarnego). Zapewne niektórym kojarzy się ze smakiem z dzieciństwa, kiedy to nasze kochane babcie częstowały nas tymi lekkimi i puszystymi placuszkami.
W tym roku miałem to szczęście, że wszyscy moi trzej ulubieni reżyserzy wydali nowe dzieła. Jeden z nich – Roman Polański, fascynuje mnie swoimi filmami, które dotyczą przeróżnej tematyki. Od historii II wojny światowej po zaburzenia psychiczne prostej dziewczyny. Tym razem artysta postanowił zastanowić się nad jednym z najsłynniejszych procesów w historii sądownictwa
Johna Wicka alias Babę Jagę zna już chyba każdy fan kina akcji. Ten perfekcyjny zabójca zlikwidował już setki wrogów na dziesiątki sposobów. A wcielający się w niego Keanu Reeves powrócił na łono gatunku w chwale i udowodnił, że nadaje się do takich ról idealnie. Filmy osiągnęły sukces, dzięki głównemu bohaterowi i dopracowanej choreografii. A jak Baba Jaga poradzi s
Ocena głośnej adaptacji uwielbianej przez zdecydowaną większość globu gry wideo, jaką jest „Assassin’s Creed”, to nie lada wyczyn. Justin Kurzel zaoferował mi dzieło, które potrafi zarówno oczarować, jak i zmęczyć czy znudzić. Spytacie, jak to jest możliwe? Hm, tutaj właśnie tkwi zagadka. Ciekawych odpowiedzi na postawione przed chwilą pytanie zapraszam do lektury pon
Horrorów na dużym ekranie ci u nas pod dostatkiem. Różnego rodzaju zagraniczne (jeszcze nie polskie, ale kto wie…) straszaki produkowane są w takich ilościach, że ich miłośnicy nie powinni narzekać. Niestety, ilość często nie idzie w parze z jakością. Jednak raz na jakiś czas zdarzają się wyjątki – eksperymentalne niszowe kino gatunkowe, w którym nie brakuje odważnego
No i mamy jesień – najbardziej nienawidzoną porę roku. Nie dość, że deszczowo i łatwo o grypę, to jeszcze w naszych domach mogą się pojawić mali nieproszeni goście. Mowa o myszkach. Tylko żeby było jasne. Nie są to niestety myszki znane z bajek – „gadatliwe”, o przyjemnych mordkach i milutkim futerku. Wielu, szczególnie panie powiedzą, że to straszne, wstrętne, brudne
Często miewamy w swoim życiu tzw. deja vu. Jest to odczucie, że dana sytuacja, w jakiej się znaleźliśmy, już nam się kiedyś przydarzyła. Ale ten artykuł będzie poświęcony innemu, chyba jeszcze bardziej niezwykłemu i ciekawszemu pojęciu, czyli efektowi Mandeli. Cóż to takiego?
Polski slasher – przecież to brzmi, jak przerażający oksymoron. I gdyby ktoś kilka lat temu stwierdził, że zostanie zrealizowany, to bym mu powiedział, by więcej nie ćpał. A nawet, jeśli uwierzyłbym w te słowa, to na pewno jedyną obroną przed tą produkcją byłaby ucieczka, gdzie pieprz rośnie. Tymczasem nie dość, że slasher (towar deficytowy) się narodził, to jeszcze –
Zanim zaczniemy krwawą opowieść o fenomenie hiszpańskich dreszczowców, należy zadać pytanie. Dlaczego w Polsce nikt nie potrafi zrealizować klimatyczny film grozy? (mająca kilka lat temu swoją premierę Pora mroku nie zachwyciła). Czyżby u nas brakowało talentu na miarę Guillermo del Toro? (nie mylić z Benicio). Trudno jednoznacznie stwierdzić i chyba tylko duchy znają
Uwaga! Musieliśmy przeprowadzić wizję lokalną. Pewien polski poznański zespół od trzech lat nieźle „łobuzuje” na scenie, i sprawia, że publika zarażana jest klasycznym rockiem i gitarowym graniem pamiętającym lata 90. Jest ich pięciu. I nazwali się nomen omen Wizją Lokalną. Mamy nadzieję, że po lekturze wywiadu, jaki przeprowadziliśmy z gitarzystą Bartoszem Boguszem,
Matematyka to bez wątpienia najważniejsza z nauk. W tym artykule przeczytacie, jak bardzo jest powiązana ze światem przyrody, a także z architekturą, sztuką oraz muzyką.
Валерий Меладзе i ВИА Гра to bez wątpienia jedni z najpopularniejszych artystów w rosyjskojęzycznych państwach. Bardzo często występują w duecie, stąd moje połączenie w jednym artykule.
Są twórcy filmów, dla których słowo niemożliwe nie istnieje. Są ludzie, którzy mając w sobie duszę dziecka, przenoszą na duży ekran opowieści z pogranicza jawy i snu. Takim człowiekiem jest Meksykanin Guillermo del Toro.
Na to starcie wszyscy fani Marvela czekali od miesięcy. Nowy „Kapitan Ameryka” miał być inny niż wszystkie. Nawet zwiastuny zapowiadały coś, z czym do tej pory nie mieliśmy do czynienia. Każdy z widzów spodziewał się jednak czegoś innego. Pomimo odmiennych oczekiwań, chyba nikt nie wyszedł z kina rozczarowany. „Kapitan Ameryka: Wojna bohaterów” powstały we współpracy
Nowości
Muzyka może mieć różne oblicza, może być miksem wielu gatunków. I jak udowadniają Kacper, Jakub i Piotr, przekraczać granice. Łączy ich jeden zespół o nazwie Trippin’dog. Ten sam muzyczny gust. Ta sama „wrażliwość”. Podobne dźwiękowe „szaleństwo” w głowie. Podobny „węch”. Jedno miasto. No i jedna wydana niedawno, debiutancka EPka, a na niej trzy utwory. Słuchanie jej
Godzinny wykład profesora Krzysztofa Pyrcia na temat koronawirusa. Profesor Pyrć bardzo ciekawie przedstawia wszystkie cechy koronawirusów. Zapraszamy do oglądania!
Żyjąc dziś w wolnej Polsce, niełatwo oceniać decyzje ludzi sprzed kilkudziesięciu lat. Co innego, kiedy owe decyzje podejmowali nie zwykli mieszkańcy naszego kraju, a ludzie pełniący ważne funkcje, zasiadający na rządowych stołkach w czasach bardzo niepewnych. Ich czyny podlegają głębszej analizie. Weźmy chociażby pod uwagę Józefa Becka – ministra spraw zagranicznych,
Ma dopiero 35 lat, a już dał się poznać, nie tylko jako idący pod prąd reżyser, ale także jako zdolny scenarzysta i ambitny człowiek. Z rodzinnej Gdyni wyruszył do Paryża i Los Angeles, aby tam ukończyć szkoły filmowe. Zaczynał od ciekawych dokumentów („Moja wola”, „Niepowstrzymani”), a w 2016 zaskoczył, a niektórych zszokował, „Placem zabaw” – zainspirowanym prawdziw
„Niemożliwe nam się dostało. Nie ma powodów do łez. A każdy mówi, że mało. Musisz więcej niż chcesz” – śpiewa, w refrenie tytułowego, drugiego, singla debiutanckiego albumu, duet Kwiat Jabłoni. Faktycznie niemożliwe się im przydarzyło – mogą płakać, ale tylko ze szczęścia i osiągnęli to, co bardzo chcieli. Są młodym rodzeństwem. Zaczynali w marcu 2018 roku na YouTubie
Polski slasher – przecież to brzmi, jak przerażający oksymoron. I gdyby ktoś kilka lat temu stwierdził, że zostanie zrealizowany, to bym mu powiedział, by więcej nie ćpał. A nawet, jeśli uwierzyłbym w te słowa, to na pewno jedyną obroną przed tą produkcją byłaby ucieczka, gdzie pieprz rośnie. Tymczasem nie dość, że slasher (towar deficytowy) się narodził, to jeszcze –
Artykuły z tej samej kategorii
Ma dopiero 35 lat, a już dał się poznać, nie tylko jako idący pod prąd reżyser, ale także jako zdolny scenarzysta i ambitny człowiek. Z rodzinnej Gdyni wyruszył do Paryża i Los Angeles, aby tam ukończyć szkoły filmowe. Zaczynał od ciekawych dokumentów („Moja wola”, „Niepowstrzymani”), a w 2016 zaskoczył, a niektórych zszokował, „Placem zabaw” – zainspirowanym prawdziw
Kiedy zobaczyłem go po raz pierwszy w thrillerze „8 milimetrów” (1999) Joela Schumachera, prawie zaniemówiłem. Jako specjalista od snuff porno – Max Callifornia przyćmił w rzeczonym obrazie samego Nicolasa Cage’a, pokazując aktorstwo na wysokim poziomie. Miał to coś w oku: tajemnicę, szczyptę charyzmy, niezdrową fascynację. A już rok później za kolejną drugoplanową ro
Bruce Lee. Ikona i legenda, którą nikomu przedstawiać nie trzeba. Nie ma na świecie człowieka (chyba że mieszka w głębokim buszu), który o nim nie słyszał. Na początku lat 90. zekranizowano biografię aktora w udanym filmie pt. „Smok: historia Bruce’a Lee” z doskonałą rolą Jasona Scotta… Lee (zbieżność nazwisk przypadkowa). A w roku 2019 jego nieśmiertelny duch ponowni
Na naszym portalu często przedstawiamy ludzi z niezwykłą pasją i talentem. Należą do nich także dwaj pochodzący z Uniechowa – małej miejscowości na Kujawach bracia Dawid i Dominik Znajmieccy. Chłopaki interesują się kinem, piszą scenariusze i studiują na Akademii Filmu i Telewizji w Warszawie, gdzie rozwijają swoją wiedzę w montażu i zdjęciach. Zapraszamy i zachęcamy
Po seansie filmu „1917” już wiedziałem, o kim stworzyć kolejny artykuł w cyklu Ludzie kina. Nie. Nie o aktorze grającym główną rolę (choć zagrał ją bardzo przekonująco), ani też o o reżyserze, który wykonał kawał dobrej roboty. Ten tekst będzie poświęcony pewnemu czarodziejowi. Tak. To, to trafne określenie, bo któż, jak nie autor zdjęć jest tą osobą, dzięki której fi
Pliki cookie pomagają nam technicznie prowadzić portal Altao.pl. Korzystając z portalu, zgadzasz się na użycie plików cookie. Pliki cookie są wykorzystywane tylko do działań techniczno-administracyjnych i nie przekazują danych osobowych oraz informacji z tej strony osobom trzecim. Wszystkie artykuły wraz ze zdjęciami i materiałami dostępnymi na portalu są własnością użytkowników. Administrator i właściciel portalu nie ponosi odpowiedzialności za tresci prezentowane przez autorów artykułów. Dodając artykuł, zgadzasz się z regulaminem portalu oraz ponosisz odpowiedzialność za wszystkie materiały umieszczone przez Ciebie na stronie altao.pl. Szczegóły dostępne w regulaminie portalu.
© 2020 altao.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
0.319