Oscary 1983. Ten wieczór Zbigniew R. zapamiętał na zawsze – poszedł w "Tango"! - Ludzie kina

Co pan, panie Rybczyński...

 

Podobno polskie reżyser zdążył już „oblać” prestiżową nagrodę, zanim wyszedł na scenę, żeby ją odebrać… Jeśli tak, to kiedy dokładnie to zrobił i z kim? Czyżby trzymał w kieszeni „piersiówkę”?. Nie wiem. Nie byłem świadkiem. Ale, gdy pierwszy raz zobaczyłem moment odbierania Oscara z rąk Matta Dillona i to, co „wyczyniał” i jak mówił Rybczyński, to podzielam zdanie Amerykanów, że był on raczej pod wpływem alkoholu. Czy to jednak coś na tyle złego, aby go odsądzać go od czci i wiary? Uważam, że nie. „Artysta jeden – prezenterkę całuję”! Tak zapewne reagowali i krzyczeli niektórzy zgromadzeni goście i gwiazdy. Niby zapanowała konsternacja, ale Zbigniew rozbawił wszystkich. Hayek (nie Salma) starała się tłumaczyć, że to taki obyczaj kultury słowiańskiej. „Ratowała” sytuację. Tylko po co, skoro nazajutrz owe „wygłupy” opisano w Los Angeles Time jako najlepszy moment na Oscarach.

 

Później już nie było tak wesoło. W mojej głowie pojawiły się ambiwalentne emocje. Chodzi o incydent z udziałem Rybczyńskiego. Yola Czaderska-Hayek (właśc. Jolanta Maria Czaderska-Hayek – wpływowa, słynna autorka książek na temat Hollywood, dziennikarka, korespondentka filmowa, popularyzatorka sztuki i kultury polskiej w Stanach Zjednoczonych) chyba słabo „zaopiekowała się” młodym Polakiem.

 

Co się stało?

 

Wniebowzięty Zbigniew tuż po otrzymaniu statuetki w kategorii: najlepszy krótkometrażowy film animowany, wyszedł z sali. Chciał po prostu zapalić papierosa. Lecz nie mógł już wrócić. Nie pozwolili mu na to ochroniarze/kelnerzy, nie wierząc, że jest na liście gości i że dostał Oscara (szkoda, że miał go przy sobie!). Zwykłe nieporozumienie eskalowało do rozmiarów nieprzyjemnych, wręcz fizycznej przemocy.

 

„Siedzę na widowni, jakaś aktorka mówi, że »winner short film is Zbinju Łybczynskaj«, bo się nie nauczyła. Wychodzę na scenę w trampkach, T-shircie. Za kulisami kobiety z Playboya, faceci w liberiach, kelnerzy we frakach. Daję tłumaczce Oscara, idę zapalić z wrażenia, wracam, a ci kelnerzy skaczą mi na plecy, kopię ich po jajach, zakładają mi kajdanki, do garażu, choć krzyczę, że »I have Oscar«, bo więcej wtedy nie umiem. W garażu leżę na plecach, jakaś piękna policjantka siedzi mi na twarzy, celując z kolta, ładują mnie do samochodu i do ciupy. Ubierają w pomarańczowy kombinezon i do celi” (źródło: Gazeta Wyborcza).

 

Chyba nie tylko elementy stroju stały się przeszkodą, ale również to, że zauważono nietrzeźwy stan Rybczyńskiego. I jeszcze jedno – to zdenerwowany Zbigniew jako pierwszy zaatakował goryli, kopiąc ich i wydzierając się: „I’m Oscar” („Jestem Oscarem” zamiast „Mam Oscara”). Tak owo wydarzenie zrelacjonowała Yola, która zapewne zaniepokojona dłuższą nieobecnością podopiecznego, wyszła sprawdzić, co się z nim dzieje. Nie pomogło już pokazanie Złotego Rycerza. Rybczyński przesiedział w celi całą noc (na nic też tłumaczenie, że go otoczyli gęsto i musiał się bronić). Wspomina, że współwięźniowie urządzili „świetną imprezę” na wieść o tym, że jest zdobywcą Oscara. Jak ta impreza wyglądała, wolę nawet nie myśleć.

 

 

Kilka słów o Rybczyńskim i jego „Tangu”

 

Urodzony w 1949 roku w Łodzi Zbigniew Rybczyński to kreatywny, uzdolniony polski reżyser, operator filmowy, artysta multimedialny, programista komputerowy. Przez lata był związany ze studiem Semafor, gdzie ukazała różne możliwości techniki animacyjnej.

 

Na początku lat 80. wyemigrował do Austrii, aby tam uzyskać azyl polityczny. Gdy otrzymał Oscara, uznał jednak, że ostatecznie wraz ze swoją rodziną zamieszka w USA. I tak właśnie zrobił. Najpierw przeniósł się do Los Angeles, a następnie do Nowego Jorku, tworząc kolejne krótkie dzieła, korzystając z komputerowych narzędzi. Zrealizował m.in.: inspirowane sceną z „Pancernika Potiomkina” „Schody” i nagrodzoną Emmy „Orkiestrę” (w kategorii efekty specjalne). Co więcej, kręcił teledyski muzyczne dla Micka Jaggera i Johna Lennona („Imagine”).

 

Ale jednak „Tango” pozostaje jego najbardziej znanym projektem. Nic dziwnego. To metaforyczny obraz ludzkiego losu, zilustrowany przeżyciami wielu ludzi pojawiających się na ekranie w tym samym czasie, w jednym pokoju, ale działających niezależnie od siebie. Jak ktoś słusznie ujął: „jest to powtarzalny, acz zarazem uporządkowany chaos”. To prawda. Postacie są jak opętane, albo jakby trafiły do pętli czasowej. Żadna jednak nie zwraca uwagi na inną, nie wchodzi jej w drogę – jest bardzo zajęta własną swobodną, czasem intymną czynnością.

 

To smutne i nadal aktualne. Żyjemy dla siebie. Jesteśmy egoistami. Nie wnikamy w to, co rozgrywa się za ścianą. Nie ingerujemy w życie sąsiadów. Tańczymy własne tango. Jednak są sytuacje, kiedy należy zaingerować (niekoniecznie tak, jak to miało miejsce na Oscarach 83); sprawdzić, czy chłopczyk z piłką, stara dama, sportowiec, gospodyni domowa są naprawdę szczęśliwi…

 

Poniżej całe, około 8-minutowe „Tango”:

 

 

Ile ludzi zauważyliście najwięcej w jednym momencie, w tym pokoju?

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję