Anton Yelchin – dlaczego tak wcześnie, dlaczego tak pechowo? - Ludzie kina

Na usta cisną się pytania: dlaczego?, czy to możliwe?. A jednak los bywa okrutny. 19 czerwca wczesnym rankiem aktor miał jechać na próbę teatralną. Kiedy się nie stawił i nie odbierał telefonów, zaczęto się niepokoić. Po przybyciu do jego posiadłości znajomi odkryli makabryczny widok. Ciało Antona było wręcz przyszpilone do bramy. Auto – masywny jeep stoczył się po stromym podjeździe wprost na młodego aktora. Początkowe śledztwo nie wykazało, aby było to samobójstwo czy zabójstwo. Raczej totalny pech. Samochód miał podobno fabryczną wadę skrzyni biegów.

 

Gdy przeczytałem pierwsze nagłówki o śmierci Yelchina, wyobraziłem sobie, że zginął w tragicznym wypadku, jak Paul Walker. Zapewne pędzący zbyt zawrotną prędkością, wypadł z jezdni. Tymczasem Anton skończył życie w bardzo nietypowy i trudny do uwierzenia sposób (nad Harrisonem Fordem anioł stróż czuwał – przeżył katastrofę prywatnego samolotu, który osobiście pilotował; Antona szczęście opuściło całkiem). Złośliwi i hejterzy komentują, że nie oszukał przeznaczenia i trafi mu się „nagroda Darwina”. Być może też, jak wielu sądzi, teraz filmy z jego udziałem zyskają większą popularność, a on sam będzie bardziej wychwalany po śmierci, niż kiedy był tryskającym zdrowiem chłopakiem. Nie było jeszcze takiego przypadku. Młode gwiazdy w Hollywood umierają od przedawkowania, ale być „zabitym” przez własne auto, na własnym podwórku, to coś niebywałego i niesprawiedliwego.

 

Anton Yelchin był jedynakiem, typowym chłopakiem z sąsiedztwa. Unikał skandali. Nie brylował na salonach. Zawsze sympatyczny, otoczony przyjaciółmi. Lubił grać na gitarze. Przez pewien czas był członkiem zespołu punkowego. W filmach zaczął grać już w wieku 9 lat. Najbardziej pamiętamy go z ról, które wcześniej wykreowali inni – Chekova w odnowionej fantastycznej serii „Star Trek” (premiera trzeciej części w lipcu 2016) oraz Kyle’a Reese’a w „Terminatorze: Ocalenie” (2009). Tych, znanych i lubianych przecież już przez szeroką publiczności, bohaterów zagrał też wiarygodnie. Szczególnie (w każdym filmie) przyciągał ten jego rosyjski akcent i wrodzony magnetyzm.

 

Anton Viktorovich urodził się w Leningradzie 11 marca 1989 roku. Jego rodzice Irina Korina i Wiktor Jelczin byli słynną parą łyżwiarzy figurowych. Jako sześciomiesięczne dziecko wyemigrował z nimi do USA. Jednak nie poszedł ich śladem. Zamiast sportu, wybrał aktorstwo. Od początku widać było, że miał potencjał na bycie wielką gwiazdą. Pojawiał się często w rolach drugoplanowych, ale i na tym dalszym planie pokazywał, że grać potrafi, a charyzmy mu nie brakuje. Zaczynał od reklam i seriali. Zadebiutował w telewizyjnym „Gepetto, ojciec Pinokia”, ale pierwszą, ważną rolę wykreował w „Krainie wiecznego szczęścia” (2001 rok), gdzie partnerował Anthony’emu Hopkinsowi. Za tę kreację otrzymał nagrodę Young Artist Award (przyznawana od 1979 roku przez fundację młodych artystów).

 

Przemierzał galaktykę statkiem Enterpise, ukrywał się przed Terminatorami, ale nie zapominajmy, że na swoim koncie miał kilkadziesiąt innych – mniej lub bardziej udanych – występów. Wyrazisty był m.in. w serialu Spielberga pt. „Wybrańcy obcych” i w „Alpha Dog” (2006). Szczególnie ten drugi tytuł otworzył mu wrota do większej ilości ciekawych filmowych propozycji. Dramat „Alpha Dog” to opowieść o młodym chłopaku, porwanego za długi brata przez gangsterów, któremu zostało niewiele minut życia. Kameralny film, gdzie zagrali m.in. Bruce Willis, Sharon Stone (matka Zacka – głównego bohatera) oraz Justine Timberlake podobał się widzom. A nastoletni Yelchin nie pozostał w tyle, gdzieś zagubiony wśród znanych aktorów. Dobrze wcielił się w naiwnego młodzieńca.

 

Warto też wspomnieć o roli w „Podwójnym życiu” (2011) w reżyserii Jodie Foster, gdzie był synem postaci granej przez Mela Gibsona (faceta przeżywającego załamanie i kryzys wieku średniego, „zaprzyjaźniającego się” z maskotką bobra) oraz ciekawej kreacji w komediowym horrorze pt. „Postrach nocy” (Colin Farrell jako wampir – miły dla oka widok!). Sugestywny, wyrazisty epizod Anton zaliczył u Jarmusha w „Tylko kochankowie przeżyją” (2013). Jak się okazało, temat wampirów „służył” Yelchinowi. Ze złem walczył jako Odd Thomas (w adaptacji znanej powieści Dean Koontza), miłością darzył młodą studentkę w „Do szaleństwa” (2011) i doradzał innym rówieśnikom w komediodramacie „Charlie Bartlett” (2007).

 

Aktor nie unikał też użyczania głosu w filmach dla dzieci (np. w „Smerfach” jako Ciamajda; a ostatnio w animowanej adaptacji powieści Guillermo del Toro pt. „Trollhunters”) i bardzo kameralnych produkcji. Przytoczyć można takie tytuły jak: „Eksperymentator” (z wąsikiem nie do poznania!) czy „Green Room”. Oba z 2015 roku. Pierwszy to historia znanego psychologa Stanleya Miligrama, który w 1961 roku przeprowadził serię eksperymentów sprawdzających podatność na posłuszeństwo szafom; drugi to film o pewnej kapeli i grożącej jej grupie skinheadów.

 

Tak szczery, tak miły i tak lubiany. Zmarł zbyt wcześnie. Zginął w dziwnym wypadku. Strata, która będzie jego bliskich – rodziców i przyjaciół bolała bezustannie. 

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję