4 921
5 767 min.
Recenzje książek
Kamil0232 (277 pkt)
2339 dni temu
2016-10-25 11:20:53
Ci, którzy sięgnęli po początkowe tomy cyklu w wieku dziecięcym, mogli być świadkami przemian, które na przestrzeni lat dotykały Harry'ego i jego przyjaciół. Mogli oni dorastać wraz z tą serią, wyczekując na kolejne jej części, zarówno w formie książkowej, jak i filmowej. „Insygnia Śmierci” miały być ostatecznym zakończeniem naszej przygody z Chłopcem, który przeżył. Oczywistym był jednak fakt, że prędzej czy później autorka ulegnie prośbom fanów (oraz własnym potrzebom finansowym) i ponownie zabierze nas w świat magii i czarodziejstwa, tym razem w formie sztuki teatralnej, której scenariusz każdy może już przeczytać.
Historia zaczyna się dosłownie na kilka sekund przed momentem, w jakim pozostawiliśmy naszych bohaterów. Harry żegna się ze swoimi dziećmi na peronie dziewięć i trzy czwarte, uspokajając jednocześnie Albusa – swojego jedenastoletniego syna – który obawia się konsekwencji, jakie przyniesie mu ewentualne przydzielenie do domu Slytherinu. Następnie akcja przeskakuje szybko przez kilka kolejnych lat, podczas których obserwujemy, jak Potter i jego najmłodszy syn stopniowo oddalają się od siebie, nawzajem się nie rozumiejąc. Albus cierpi jako nieradzący sobie z nauką odludek, stale żyjący w cieniu sławnego ojca, a Harry bezskutecznie stara się go zrozumieć. Tymczasem Ministerstwu Magii (któremu przewodzi sama Hermiona Granger) udaje się przejąć zaginiony egzemplarz Zmieniacza Czasu, pozwalającego cofnąć się w czasie nie o kilka godzin, ale lat. W tym momencie w głowach wszystkich fanów serii mogłaby zaświecić się czerwona lampka alarmowa. A nawet powinna.
Na scenę wkracza (lub raczej wtacza się, na wózku inwalidzkim) podstarzały Amos Digory, który, dowiedziawszy się o istnieniu wspomnianego urządzenia, błaga Harry'ego, aby ten użył go w celu uratowania Cedrika, zamordowanego podczas finału Turnieju Trójmagicznego. Tak, dobrze przeczytaliście. Nasz bohater oczywiście mu odmawia, zdając sobie sprawę, jakie skutki może przynieść taka zabawa z przeszłością. Oczywiście, jego syn w jakże inteligentnym akcie młodzieńczego buntu, wykrada Zmieniacz Czasu i wraz ze swym najlepszym przyjacielem Scorpiusem Malfoy'em, cofa się w czasie, by wbrew ojcu spełnić marzenie Digory'ego. I wywołać tym sposobem istny chaos...
Nie trzeba być najwierniejszym czytelnikiem J.K. Rowling, aby z łatwością zdać sobie sprawę, że pisarce wyraźnie brakowało pomysłu na kontynuację losów kultowego czarodzieja. Cofanie bohaterów w czasie, by zmodyfikować wcześniej zaprezentowane wydarzenia, jest dobrym pomysłem raczej dla fanowskich opowiadań internetowych, a nie dla pełnoprawnego powrotu Harry'ego Pottera do księgarń. Autorka zabiera nas do kilku wersji alternatywnej rzeczywistości. Jak potoczyłyby się losy Rona, gdyby udało mu się zaprosić Hermionę na Bal Bożonarodzeniowy? Co stałoby się z Cedrikiem, gdyby został publicznie upokorzony? Czy mogłoby to przyczynić się do ostatecznego zwycięstwa Voldemorta? Właśnie na takie pytania odpowiada Rowling, rzucając Albusa i Scorpiusa po kolejnych płaszczyznach czasoprzestrzeni. Z jednej strony jest to ciekawe: kto nie chciałby na przykład zobaczyć, jak wyglądałby świat czarodziejów po ewentualnej śmierci Harry'ego?
Problem w tym, że przebywamy w każdej z tych rzeczywistości zdecydowanie zbyt krótko, by móc poznać ją wystarczająco dobrze. To z pewnością następstwo faktu, że „Przeklęte Dziecko” jest przedstawieniem teatralnym, gdzie wszystko musi rozgrywać się o wiele szybciej niż w fabule powieści. Niestety, osoby, które nie widziały sztuki w Palace Theater w Londynie (a do takich zalicza się większość czytelników) mogą poczuć się mocno zdezorientowane, przez tak szybki i często nieuporządkowany przebieg wydarzeń.
Rowling należy jednak coś przyznać. Coś, co powoduje, że w „Przeklętym Dziecku” jest jeszcze ślad magii, prawdziwej magii tej sagi. Pod przesadnie zagmatwaną i często niespójną historią kryje się poruszająca opowieść o wzajemnej relacji między synami a ich ojcami. Harry Potter i Draco Malfoy ramię w ramię walczący z przeciwnościami losu, byle tylko dotrzeć ponownie do Albusa i Scorpiusa, tak naprawdę wciąż się od nich oddalają, popełniając równie wiele błędów, co oni. Tymczasem próba uratowania dawno już zapomnianego Cedrika jest dla nastolatków jedynie pretekstem do udowodnienia własnej wartości, do pokazania światu, że i oni potrafią sami czegoś dokonać. Jakże wielkim paradoksem jest tutaj fakt, że Albus, syn sieroty, sam pragnie całkowicie odciąć się od ojca. Ojca, który wiele lat wcześniej oddałby tak wiele, by być wtedy na jego miejscu i mieć prawdziwą rodzinę...
„Harry Potter i Przeklęte Dziecko. Część pierwsza i druga” nie jest opowieścią, która w jakikolwiek sposób dorównywałaby swym siedmiu poprzedniczkom. To ledwie zadowalająca historia, obrabowana ze zbyt wielu charakterystycznych dla serii elementów. Można to oczywiście zrzucić na fakt, że jest to przecież jedynie scenariusz teatralny, a nie pełnoprawna powieść. Zapewne na scenie całość prezentuje się o wiele lepiej, momentami wzruszając, a czasami pogłębiając widzów w rozpaczy. Niestety, jako książka prezentuje się w mało przekonujący sposób, bardziej przypominając twórczość fanów, niż dzieło autorskie. I choć najważniejszym i naprawdę udanym elementem jest tu relacja między Harrym a Albusem, asem w rękawie „Przeklętego Dziecka” pozostaje sama jego przynależność do wykreowanego przez J.K.Rowling magicznego uniwersum. Istnienie tej opowieści stanowi bowiem wystarczający pretekst, by choć na kilka godzin ponownie tam powrócić. I mimo iż ten powrót może okazać się rozczarowujący – warto go przeżyć. Bo kolejnego może już nie być...
Ocena: 6/10
Autor recenzji publikuje też na portalu MoviesRoom.pl oraz na blogu: cheesecritic.wordpress.com
Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję
Mogą Cię zainteresować odpowiedzi na te pytania lub zagadnienia:
Galeria zdjęć - "Harry Potter i Przeklęte Dziecko" – Co z tym Harrym?
Więcej artykułów od autora Kamil0232

"Thor: Ragnarok" – Jesteś bogiem młotków? - Recenzje filmów
Cały świat zamarł w bezruchu. Marvel Studios wyprodukowało kolejny film, który okazał się hitem! Wszystkim się podoba, każdy krytyk jest zachwycony, a Box Office aż pęka od wpływających do kas biletowych zysków! Cóż za zaskoczenie, nikt się tego nie spodziewał… Zejdźmy na chwilę na ziemię.

"Spider-Man: Homecoming" – Pająk z sąsiedztwa - Recenzje filmów
Sony się poddało. 15 lat po premierze pamiętnego „Spider-Mana” Sama Raimiego, który rozpoczął modę na kino superbohaterskie, wytwórnia uległa. Błagania fanów, porażki finansowe filmów Jamesa Webba i liczne spory, nakłoniły ich wreszcie do podzielenia się prawami do postaci Petera Parkera z jego pierwotnymi właścicielami. Ludzie z Marvel Studios, jako zawodowcy, mogli wreszcie zabrać się za najpopularniejszą postać komiksową w historii na poważnie. Dzięki temu otrzymaliśmy jeden z najskromniejszych filmów MCU. I przy okazji jeden z najlepszych!

"Mumia" – Plaga egipska - Recenzje filmów
Dziwne czasy nastały dla kina zachodniego. Gdzie się nie obrócisz, tam jakieś uniwersum. Marvel Studios ma swój ogromny świat komiksowych superbohaterów, w jego ślady stara się iść zdyszane ze zmęczenia Warner Bros z postaciami DC i „Harrym Potterem”, Disney rozbudowuje i tak już ogromny wszechświat „Gwiezdnych Wojen”, a Paramount Pictures planuje kilkanaście kolejnych produkcji z cyklu „Transformers”. Wymieniać można by długo. Pojedyncze filmy nie są już samodzielnymi tworami, a raczej odcinkami ogromnych seriali, na które nie składają się już jedynie następujące kolejno po sobie sequele, ale również spin-offy, prequele i inne produkcje poboczne.

"Siedmiu wspaniałych" – Trafienie, ale nie w dziesiątkę - Recenzje filmów
Remake. W kontekście filmowym to słowo kojarzy nam się najczęściej z brakiem oryginalności, żerowaniem na sukcesie uszanowanych twórców i wyciąganiu od widzów pieniędzy za coś, co już i tak wcześniej widzieli. Dobrze wiemy, że ideą takich produkcji jest zapewnienie nam powtórki z lubianej rozgrywki. Czasem jednak powrót do tego, co już widzieliśmy, nie jest niczym złym, zwłaszcza, jeśli się nam to spodobało.

"Zwierzogród" – Królestwo zwierząt - Recenzje filmów
Kto nie kocha animacji Disneya? Debiutujące w kinach każdego roku, produkcje takie jak „Wielka Szóstka”, „Kraina Lodu”, czy też „Zaplątani” dają nam coraz to nowe okazje, by ponownie powrócić do świata dziecięcych marzeń i wyobraźni. Podziwiamy kolejne niesamowite pomysły scenarzystów, którym udaje się wykreować niepowtarzalne i wprost magiczne światy, w których osadzona zostaje akcja, oryginalne postacie zyskujące później miano ikonicznych oraz samą fabułę, przesyconą zarówno dowcipem, jak i moralizacją.
Polecamy podobne artykuły

"Fantastyczne zwierzęta i jak je znaleźć" – Zoo Newta Scamandera - Recenzje filmów
Muszę przyznać, że udając się do kin na spin-off serii opowiadającej o przygodach sławnego chłopczyka z blizną, byłem pełen obaw. Zwyczajnie nie wiedziałem, czego się spodziewać. Z jednej strony pomysł na związanie akcji omawianej produkcji wydawał się ciekawy, a możliwość ponownego zanurzenia się w świecie pełnym magii, który ponadto został przez J.K. Rowling znacząco rozbudowany, to kusząca propozycja. Z drugiej zaś, obraz pt. „Fantastyczne zwierzęta i jak je znaleźć” stwarza pozory nachalnego skoku na kasę uwielbiających Harry’ego Pottera fanów. Jak jest naprawdę?

"Fantastyczne zwierzęta i jak je znaleźć" – Zoo Newta Scamandera - Recenzje filmów
Muszę przyznać, że udając się do kin na spin-off serii opowiadającej o przygodach sławnego chłopczyka z blizną, byłem pełen obaw. Zwyczajnie nie wiedziałem, czego się spodziewać. Z jednej strony pomysł na związanie akcji omawianej produkcji wydawał się ciekawy, a możliwość ponownego zanurzenia się w świecie pełnym magii, który ponadto został przez J.K. Rowling znacząco rozbudowany, to kusząca propozycja. Z drugiej zaś, obraz pt. „Fantastyczne zwierzęta i jak je znaleźć” stwarza pozory nachalnego skoku na kasę uwielbiających Harry’ego Pottera fanów. Jak jest naprawdę?

"Fantastyczne zwierzęta: Zbrodnie Grindelwalda" – Inflamari Satius - Recenzje filmów
Gdy 10 kwietnia 1997 roku w księgarniach pojawiła się debiutancka książka J.K. Rowling, to zapewne mało kto spodziewał się po niej większego sukcesu. W końcu powieści fantasy osadzonych w świecie współczesnym było już pod dostatkiem. Jednakże rok 1997 nie był jakimś tam zwykłym rokiem, a „magicznym”. W ten właśnie sposób „Harry Potter i Kamień Filozoficzny” nie tylko w krótkim czasie odniósł ogromny sukces komercyjny, ale jednocześnie szybko podbił serca czytelników na całym świecie.

"Harry Potter i Więzień Azkabanu" – Ukryta perełka roku 2004 - Recenzje gier
Gra ,,Harry Potter i Więzień Azkabanu” została wydana w roku 2004 i jak wszystkie poprzedniczki, oparto ją na podstawie słynnej książki Joanne Kathleen Rowling o tym samym tytule. Ten produkt, a także większość gier z tej serii stworzono za pośrednictwem ,,EA Games” i gdyby nie dwie części wydane na rynek przez ,,Warner Bros Interactive Entertainment”, mówiono by wówczas o absolutnej wyłączności do owego dzieła. Nasza perełka była bowiem ostatnią przygodą Pottera w bardziej bajkowym Hogwarcie, ponieważ graficy i projektanci z innych studiów nie obijali się (czyt. ciągle wprowadzali nowe standardy, tym samym podwyższając poprzeczkę), co było najpewniejszym powodem słabej sprzedaży gry.
Teraz czytane artykuły

"Harry Potter i Przeklęte Dziecko" – Co z tym Harrym? - Recenzje książek
Jaka była tajemnica sukcesu sagi Harry'ego Pottera? Czy tkwiła ona w magii świata przedstawionego przez J.K. Rowling, czy raczej w postaciach, które stanowiły fundament całego cyklu? Co było bardziej niezwykłe: docieranie do najbardziej emocjonujących momentów wszystkich siedmiu powieści, czy raczej powolne uświadamianie sobie, że ich bohaterowie pod wieloma względami przypominają nas samych?

"Solaris" – Sens życia i człowieczeństwa - Recenzje książek
„Solaris” to powieść nie dla każdego. Najprościej mówiąc, to książka fantastyczno-naukowa o kontakcie z obcą inteligencją. Jednak za tym kryje się coś więcej. Jest bardzo metafizyczna, wielowarstwowa, tajemnicza i może być interpretowana na wiele sposobów.

"Glass" – Szklanka rozbita na tysiące kawałków - Recenzje filmów
Wydawało się, że oczekiwany „Glass” utrzyma tendencję wzrostową w kategorii: kino autorskie M. Nighta Shyamalana. Niestety, recenzje krytyków zza oceanu nie napawały optymizmem. Jakąś nadzieję dawały przeciwstawne opinie fanów reżysera, którzy w większości mniej lub bardziej chwalili owe dzieło. Ja – jak to ja – ponownie zagubiony, jestem gdzieś pośrodku. Z łatwością mogę mu przyznać zarówno ocenę 1 na 10, jak i 10 na 10. Bo to jednocześnie świetny i słaby thriller. Paradoks…

"Jako w niebie, tak i na Ziemi" - Niewiarygodne, niewyjaśnione
Starożytni mieszkańcy Ziemi bardzo duże znaczenie przywiązywali do rozmieszczenia zabudowań względem konkretnych gwiazd. Obserwacja ciał niebieskich była u starożytnych niezwykle istotna. Praktyka ta była popularna w całym dawnym i zapomnianym już przez nas świecie. Dlaczego?
Open’er Festival Gdynia 2016 - Kultura
Już niebawem, bo 29 czerwca zacznie się coś, co fani koncertów w plenerze nie powinni przegapić. Mowa o piętnastym Open'er Festival, który corocznie odbywa się na lotnisku Gdynia-Kosakowo. Impreza potrwa do 2 lipca. I tym razem nie zabraknie prawdziwej, pełnej pozytywnych tekstów, bogatej w różnogatunkowe dźwięki, pieszczącej ucho muzyki. Na scenie będzie można bowiem usłyszeć i podziwiać m.in.: Florence and the Machine, Red Hot Chilli Peppers, Dawida Podsiadło oraz M83!
Nowości

Inteligentny ChatGPT na wszystko Ci odpowie! Na pewno? - Technologie
Sztuczna inteligencja weszła na nowe tory. W ostatnich miesiącach coraz częściej można bowiem usłyszeć nazwę ChatGPT. Pod tym określeniem ukrywa się „pewien” chatbot czy, jak kto woli, „rozumny, niewidzialny jegomość”. W niniejszym tekście wyjaśnimy, kim dokładnie, a raczej czym jest owo specjalne, uruchomione w listopadzie 2022 roku narzędzie i jakie ma ono możliwości. Co więcej, podzielimy się z Wami wynikami testów, a konkretniej pokażemy, jak na nasze pytania odpowiedział ChatGPT.

Muzyczne marcowe newsy od ID Records! - Muzyczne Style
Jest wiosna! Nie śpimy. Wstajemy i słuchamy dobrej muzy. A taką na pewno proponują młodzi twórcy i artyści współpracujący z wydawnictwem ID Records. Swoje jakże nowoczesne, melodyjne i nostalgiczne single wypuścili: Gabor (ale nie Viki, a Michał), Aveira, debiutantka Natalia Pławiak oraz Tobiasz Pietrzyk. Co więcej, wraz z utworami, w serwisie YouTube pojawiły się kreatywne teledyski, doskonale oddające to, o czym śpiewają wymienieni wokaliści i wokalistki.

"Carnival Row" – Źle się mają sprawy w tym mieście! - Seriale
Tytuł niniejszej recenzji nie napawa optymizmem. To fakt. Ale powiadam Wam – wystarczy jeden odcinek, abyście dostrzegli, że oto narodził się serial bijący na głowę konkurenta z tej samej stajni, czyli „Rings of Power”. Mało tego, „Carnival Row” od Amazona jest jak księga znaleziona gdzieś na strychu. Zakurzona, oblepiona pajęczyną, lekko naddarta zębem czasu, a jednak po otwarciu kusząca zapachem… zgnilizny i zachęcająca do zagłębienia się w szereg intryg i zagadek, zarówno natury społeczno-politycznej, jak i typowo kryminalnej. W streamingu można oglądać jeszcze lepszy, drugi sezon owej steampunkowej produkcji, która i tak jest słabiej oceniana od takiego chociażby śmieszkowatego, infantylnego, „uwspółcześnionego”, problematycznego „Willowa”.

Pedro Pascal – zaopiekuj się mną milczący daddy! - Ludzie kina
Tropił Escobara i kosmicznych przestępców, próbował przetrwać w „zombie” świecie, walczył z „Górą” i na Murze Chińskim oraz jako bogaty złol chciał zostać najpotężniejszym człowiekiem na kuli ziemskiej. Ale też opiekował zielonym kosmitą i nastolatką. Któż to taki? To Pedro Pascal – chilijski aktor, którego kariera właśnie eksplodowała jak supernowa. Trochę późno, bo dopiero po czterdziestce. Jednak mówi się, że lepiej późno niż wcale. Dlaczego Pedro jest tak kochany przez miliony fanów? Jak zaczęła się jego filmowa droga?

"Noc na uniwersytecie" – creepypasta Radka Gryczki! - Autorzy/pisarze
Wydaje się, że co jak co, ale Uniwersytet Warszawski to miejsce, w którym na pewno studentom nie grozi żadne niebezpieczeństwo. A jednak… Janek, przyszły magister historii na własnej skórze przekona się, czym są „pełne portki” ze strachu i nogi jak z waty. Przed Wami creepypasta, horror z elementami humorystycznymi autorstwa utalentowanego Radosława Gryczki, chłopaka, który zna niemal każdy zakamarek owej uczelni. W grudniu 2022 jego „Noc nie uniwersytecie” przestraszyła tysiące osób dzięki publikacji na kanale MysteryTv w formie opowiadania audio czytanego głębokim głosem lektora. Ale nareszcie trafia też do Internetu w wersji tekstowej – i to właśnie gościnnie do kategorii Autorzy/pisarze na portalu Altao.pl, za co bardzo Radkowi dziękujemy. To fikcyjna historia, ale jakże realistycznie i sprawnie napisana. Intryguje, pobudza wyobraźnię i przypomina, aby uważać na… (tutaj sami odkryjecie, co mamy na myśli). Nie było recenzji królującego na ekranach kin kolejnego „Krzyku”, w zamian spędzicie przerażającą „Noc na uniwersytecie”!

"The Last of Us" – Siła miłości, czyli jak przetrwać w zagrzybionym świecie! - Seriale
10 lat temu premierę miała gra, która do dzisiaj uważana jest za jedną z najlepszych w całej konsolowej historii. Nie brała jeńców. Rozjeżdżała emocjonalnie jak walec. Ściskała gardło. Przerażała, zachwycając jednocześnie warstwą wizualno-dźwiękową. Stworzona na podstawie przemyślanego, intrygującego scenariusza Neila Druckmanna, zyskała spore uznanie krytyków i zdobyła wór nagród. Kiedy jej fani dowiedzieli się, że HBO bierze się za adaptację, w ich mózgach zaczęły rosnąć grzyby… Czyżby wreszcie udane przeniesienie gry na do filmowej rzeczywistości? A może kolejny zawód? Gromkie brawa, czy obawa? Śpieszę z odpowiedzią. „The Last of Us” to serial z tyloma zaletami, że zasypują one szarą strefę. Warto poświęcić mu dziewięć godzin życia, nawet, jeśli jest się widzem nieznającym pierwowzoru.
Artykuły z tej samej kategorii

"Bestiariusz Jeleniogórski Tom I" – Skryci za mgłą - Recenzje książek
Andrzej Sapkowski i Jarosław Grzędowicz stworzyli bodajże najciekawsze uniwersa fantasy w polskiej literaturze. Zarówno krainy w sadze o „Wiedźminie”, jak i świat z „Pana Lodowego Ogrodu” zachwycały bogactwem ras, niezwykłą aurą, kulturowymi odniesieniami i wieloma innymi elementami. W pierwszym tomie „Bestiariusza Jeleniogórskiego” nie ma co prawda rozbudowanych rozdziałów ani aż tak barwnych ludzkich bohaterów, ale jest coś, co powoduje, że serce bije mocniej, po plecach przebiega dreszczyk, a magia zalewa czytelnika niczym wzburzona fala. Wystarczy spojrzeć na okładkę, na której potężna istota o świecących, złotych oczach, zaprasza do Krainy Wiecznych Mgieł, aby już poczuć swego rodzaju niepokojącą fascynację…

"Rzeźnia Wyszków" – Lovciam to miasto, ale siebie najbardziej! - Recenzje książek
Marek Czestkowski buduje swoje uniwersum. Akcja jego kolejnej powieści rozgrywa się bowiem w malowniczym miasteczku położonym niedaleko wsi o nazwie Knurowiec. Nie powinno nikogo zdziwić, jeśli do powiatu wyszkowskiego będziemy jeszcze nieraz zaglądać w przyszłości. Na szczęście w tym wypadku tylko na kartach książek Marka. Dlaczego? Bo, gdyby bohaterowie tych książek, a szczególnie „Rzeźni Wyszków” (jakże mocny tytuł, sugerujący, że będzie się działo!), istnieliby naprawdę, to biada temu miastu i jego mieszkańcom… Drugie dzieło Czestkowskiego to podobna groteska i satyra jak w „Knurowcu”, ale podkręcona do n-tej potęgi i aktualniejsza w swoim wymiarze i przekazie. Czarna komedia, w której, mimo że zwierciadło jest bardziej krzywe, postacie chodzą dumni i wyprostowani.

"Ciemno, prawie noc" – Złe Kotojady wychodzą z nory! - Recenzje książek
„Był czarny czarny las. W tym czarnym czarnym lesie był czarny czarny dom. W tym czarnym czarnym domu był czarny czarny pokój, a w tym czarnym czarnym pokoju był czarny czarny stół, a na tym czarnym czarnym stole była czarna czarna trumna, a w tej czarnej czarnej trumnie był biały biały… trup!” – cytują na YouTubie aktorzy wcielający się w poszczególnych bohaterów w adaptacji „Ciemno, prawie noc”, jednej z najgłośniejszych polskich powieści ostatnich lat. A ja mam dreszcze, kiedy ich słucham. Tak bardzo, że zostaje przekonany, ale nie do obejrzenia filmu, a do lektury książki.

"Deman" – Polski superbohater w kolorach szarości - Recenzje książek
Co ten Artur Urbanowicz ze mną zrobił! Łapanie się za głowę; rzucanie cichych, a czasem głośnych przekleństw; drętwienie rąk; mrówki chodzące po plecach; pot spływający po szyi – między innymi to przytrafiło mi się podczas czytania powieści pt. „Deman”. Już sam tytuł mrozi krew w żyłach, a co dopiero skąpana w czerwieni twarda okładka. Autor skrzyżował horror pełną gębą z fantastyczną, obszytą psychologicznym aspektem, historią superhero. Dokonał tego w polskich realiach, główną akcję osadził we współczesnej Warszawie. Z trzech ostatnich literackich kolubryn, ta pozycja jest jego najlepszą. A dlaczego, o tym dowiecie się, wchodząc głęboko w niniejszą recenzję. Ostrzegam! Jej lektura będzie prawie jak podpisanie paktu z demonem…

"Naziści? Jeńcy niemieccy w Ameryce" – Uwięzieni w "raju" - Recenzje książek
Bardzo wiele zostało napisanych książek dotyczących bezpośrednio mrocznych wydarzeń z okresu II wojny światowej. Jednak jest pewien, dość przemilczany temat, pomijany nawet przez filmowców. Mowa o jeńcach, a konkretniej żołnierzach niemieckich pojmanych przez amerykańskie wojsko i przetrzymywanych na amerykańskiej obcej ziemi.
Pliki cookie pomagają nam technicznie prowadzić portal Altao.pl. Korzystając z portalu, zgadzasz się na użycie plików cookie. Pliki cookie są wykorzystywane tylko do działań techniczno-administracyjnych i nie przekazują danych osobowych oraz informacji z tej strony osobom trzecim. Wszystkie artykuły wraz ze zdjęciami i materiałami dostępnymi na portalu są własnością użytkowników. Administrator i właściciel portalu nie ponosi odpowiedzialności za tresci prezentowane przez autorów artykułów. Dodając artykuł, zgadzasz się z regulaminem portalu oraz ponosisz odpowiedzialność za wszystkie materiały umieszczone przez Ciebie na stronie altao.pl. Szczegóły dostępne w regulaminie portalu.
© 2023 altao.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
0.548