Wielu zarzucało mu, że jedynie ładnie zbudowane ciało i jeszcze ładniejsza buzia sprawiły, że otrzymał bilet do krainy, czy inaczej fabryki snów – Hollywood. Jednak przez wszystkie lata Brad utarł nosa zazdrośnikom i malkontentom. Pokazał, że i talentu u niego pod dostatkiem i zasługuje na tytuł gwiazdora.

 

William Brad Pitt przyszedł na świat w zimowy grudniowy dzień 1963 roku w stanie Oklahoma (środkowo-zachodnia część USA) jako pierworodny syn państwa Billa i Jane Pittów. Wkrótce, po kilku latach w rodzinie pojawił się kolejny syn Douglas oraz córka Julie. Co ciekawe, rodzice byli bardzo praktykującymi baptystami, w związku z czym sam Brat, dorastający i mieszkający z nimi w niewielkim miasteczku w Missouri, został zapisany do chóru kościelnego. Zresztą od dziecka wychowywany był w atmosferze religijności, nie sprawiał problemów, a w szkole radził sobie co najmniej nieźle (był nawet członkiem samorządu uczniowskiego).

 

Ale, jak to bywa z dojrzewającymi chłopakami, nastąpił okres młodzieńczego szaleństwa, bujania w obłokach i chęci wyrwania się z domu i wyruszenia dalej i jeszcze dalej, by zdobywać, to co niezdobyte, by spełnić marzenia. A Brad miał marzenia, wydaje się niemożliwe do spełniania, a jednak zaryzykował.

 

Już jako nastolatek zafascynowany był filmem, muzyką oraz sztuką. I chociaż rozpoczął studia na Uniwersytecie na kierunku dziennikarskim, to wówczas w głowie postawał misterny plan: tuż przed ich zakończeniem wyjechać do… Hollywood. Jak postanowił, tak w 1986 roku zrobił.

 

I wszyscy wiemy, że w jego przypadku ryzyko się opłaciło. Mimo iż początki nie były łatwe: pracował jako telemarketer, przebierał się za maskotkę-kurczaka w celu promocji meksykańskich restauracji, był nawet kierowcą ciężarówki, to osiągnął upragniony sukces. Pierwszym punktem kulminacyjnym był bez wątpienia epizodyczny, aczkolwiek ważny i wyrazisty epizod w filmie Ridleya Scotta „Thelma i Louise”. Później potoczyło się już z górki...

 

Gdzie Brad zaczynał przygodę z filmem? Oczywiście od gościnnych występów w telewizji, np. w operze mydlanej „Dallas” w latach 80. czy w sitcomie „Dzieciaki, kłopoty i my”. Ważny krok nastąpił w 1991 roku we wspomnianej „Thelmie i Louize”. Kolejno były już bardziej znaczące kreacje. Wystarczy wymienić m.in. takie obrazy jak: obyczajową „Rzekę życia” (1992) Redforda, thriller „Kalifornia” (1993), gdzie zagrał psychopatę oraz dramat „Wichry namiętności” (1994), w którym partnerował mu sam Anthony Hopkins. Za rolę narwanego Tristana zdobył pierwszą nominację do Złotego Globu.

 

Przyszły sława i uwielbienie, i wielkie pieniądze. Pitt nie ograniczał się tylko do grywania w czystej komercji, wybierał też scenariusze nieco poważniejsze, ambitne. A postaci, jakimi się stawał, były zaiste przeróżne: od krwiopijcy („Wywiad z wampirem”) po chorego psychicznie (świetna rola w filmie „12 małp”, za którą otrzymał Złotego Globa i nominację do Oscara), policjanta (mroczny „Siedem” Davida Finchera), alpinisty i nauczyciela-przyjaciela Dalajlamy (biograficzne „Siedem lat w Tybecie”) po… śmierć („Joe Black”). Widać, że praca z Fincherem układała się co najmniej dobrze, dzięki czemu reżyser zapragnął widzieć go swoim następnym obrazie. W 1999 roku panowie bawili się w „Podziemnym kręgu” (oryg. tytuł „Fight Club”). Produkcja, choć nie zyskała uznania Amerykańskiej Akademii Filmowej, to stanowi jeden z lepszych, zaskakujących, psychologicznych thrillerów w historii kina (według niezliczonej liczby widzów i niżej podpisanego).

 

Co dalej? Wraz z wiekiem, dojrzewał też warsztat aktorski. I najciekawsze, że pojawiał się i na pierwszym planie, i w epizodach. W 2000 roku jako cygański bokser szalał w komedii kryminalnej pt. „Przekręt”, a w serii „Ocean’s Eleven” należał do grupy nieprzeciętnych złodziei (wśród nich byli także m.in. George Clooney, Julia Roberts i Matt Damon) i przeistoczył się w samego herosa Achillesa w „Troi”.

 

W drugiej połowie pierwszej dekady nowego tysiąclecia pokazał się repertuarze dramatycznym, wręcz metafizycznym. Najpierw klimatyczny i niepokojący „Babel” (2006), później poetycki western „Zabójstwo Jess’ego Jamesa przez tchórzliwego Roberta Forda” (2007) oraz baśniowy, niezwykły „Przypadek Benjamina Buttona” (2008), gdzie był ucharakteryzowany nie do poznania (wyróżniono go nominacją do Oscara). W 2011 roku był kochającym, ale jednocześnie surowym ojcem w „Drzewie życia” – filmie traktującym o sensie życia, filmie, który mimo Złotej Palmy w Cannes, podzielił widzów i krytyków.

 

Niedawno (2013 rok) walczył z hordą zombie („World War Z”) i zagrał małe, jednakże totalnie wyraziste role w „Adwokacie” i „Zniewolonym” oraz drugi raz brał udział w II wojnie światowej, by bez wahania, eliminować nazistów. Zarówno jako porucznik Aldo Raine w „Bękartach wojny” (2009), jak i czołgista Wardaddy w „Furii” (2014) poraża charyzmą (nie dość, że do twarzy mu w mundurze, to jeszcze jest pierwszorzędnym, doświadczonym przywódcą).

 

Fakt, że mimo nominacji, nie otrzymał jeszcze Oscara (przyszłość rysuje się w jasnych barwach) nie umniejsza jego kunsztu, który jest niczym brzytwa Benjamina Buttona – z wiekiem coraz ostrzejszy i przejrzystszy. Na pocieszenie został doceniony w innej dziedzinie, za urodę i wygląd. Dwukrotnie magazyn People wybrał go „Najseksowniejszym żyjącym mężczyzną świata”.

 

Niegdyś mąż Jennifer Aniston (znanej z serialu „Przyjaciele”). Dziś z Angeliną Jolie tworzy szczęśliwą parę (poznali się w 2005 roku na planie „Pana i pani Smith”). Nazywani pieszczotliwie i z nutką zazdrości Brangelina, doczekali się własnych dzieci. Poza adoptowanymi Zaharą z Etiopii, Maddoxem z Kambodży i Paxem z Wietnamu mają parę bliźniąt i córkę Shiloh.

 

O poszczególnych rolach i filmach można napisać więcej, ale lepiej zobaczyć ten stworzony przez fana filmik, który jest doskonałym podsumowaniem dokonań Brad Pitta:

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję