"Spider-Man: Homecoming" – Pająk z sąsiedztwa - Recenzje filmów

„Homecoming” został stworzony tak, że nie mógłby być bardziej odróżniający się od poprzednich produkcji o Pajęczaku. Główny bohater ma zaledwie 15 lat, bardziej od popisywania się na deskorolce czy fotografii interesują go nauki ścisłe i klocki Lego, a jego przyjaciel to nerd z sąsiedztwa, a nie syn multimilionera. Nie ma też wywołującego bóle głowy, rozdmuchanego do ogromnych rozmiarów patosu, jaki ciągnął się za obiema częściami „The Amazing Spider-Man” z Andrew Garfieldem. Powodem takiego stanu rzeczy nie jest jedynie to, że dramaturgia pasują do opowieści o tym bohaterze jak pięść do nosa. Chodzi tu przede wszystkim o przynależność do uniwersum MCU, które niepotrzebnej i sztucznej dramaturgii wystrzega się jeszcze bardziej, niż ogłoszenia kto zginie w „Infinity War”. Ścisłe powiązanie z innymi filmami jest podstawą całego scenariusza i problematyki historii, jaką ten przedstawia. Mimo to twórcom udaje się nie przekroczyć granicy pomiędzy solowym filmem, a spin-offem pierwszych Avengers.

 

Mamy więc Tony’ego Starka, mamy Happy’ego (który pojawia się na ekranie o wiele częściej niż jego szef), mamy wreszcie Kapitana Amerykę, oraz kilka innych pomniejszych występów. Avengers Tower, technologia Chitauri i kolejne nawiązania do znanego nam już od lat świata… jest ich sporo, ale „Spider-Man: Homecoming” to przede wszystkim opowieść o dojrzewającym do noszenia swojego nowego kostiumu Peterze. Zbędne są widowiskowe starcia, podróże po świecie (podczas całego filmu zaledwie na chwilę opuszczamy Nowy Jork) i przesyt CGI. To historia o chłopcu, starającym się dorównać swym superbohaterskim idolom, pozostając jedynie na własnym podwórku.

 

A jeśli już o nowym Parkerze mowa, to trzeba zaznaczyć, że Tom Holland odnalazł się w swej nowej roli perfekcyjnie. Podążając za radami Downeya Jr., on również pozostaje na ekranie po prostu sobą. W jego przypadku nie polega to jednak na bezustannym ripostowaniu i łechtaniu własnego ego, ale na ciągłej zabawie, którą wyraźnie sprawia mu cały czas, jaki spędza przed kamerą. O lepszym i bardziej autentycznym Peterze nie mogli marzyć nawet najbardziej zagorzali fanatycy oryginalnych komiksów. Pozostaje jeszcze Michael Keaton. W uniwersum Marvela mieliśmy już złoczyńców, którzy byli bogami, miliarderami, kosmitami, zaawansowanymi maszynami, ale to właśnie Adrian Toomes – nowojorczyk niegdyś zarządzający firmą budowlaną – okazuje się najbardziej interesującym z nich wszystkich. Świetnie zagrany, pozbawiony dziecinnych pobudek do czynienia zła, Vulture, podobnie jak wcześniej czarne charaktery w serialach Netflixa, jest dowodem na to, że postać buduje się scenariuszem, a nie charakteryzacją i CGI.

 

„Spider-Man: Homecoming” jest dokładnie taki, jakim go oczekiwaliśmy: luźny, pełny humoru i mocno związany z MCU. Książkowy przykład dobrego kina super hero, które nie męczy, a bawi i każe z niecierpliwością czekać na rychły powrót głównego bohatera. A jak już przecież wiemy, jest on pewny.

 

Ocena: 9/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

 

Autor recenzji publikuje też na portalu Filmweb.pl pod nickiem Kamil0232 oraz na blogu: cheesecritic.wordpress.com

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję