
1 167
1 841 min.
Recenzje filmów
GieHa (2880 pkt)
471 dni temu
2021-12-09 16:16:48
Mniej więcej podobna aura towarzyszyła mojej wycieczce do kina na (nie)oczekiwany tytuł: „Resident Evil: Witajcie w Raccoon City” w reżyserii Johannesa Robertsa. Nie będę was okłamywał, już od zeszłorocznego zaanonsowania obsady do głównych ról (zwłaszcza jednej z nich) nakreślałem sobie w głowie prawdopodobny efekt końcowy tejże produkcji. Dodatkowo, zapewnienia twórców, że postanowili się trzymać litery (kodu?) gier wideo przy rzeczonej, niemal zupełnie chybionej obsadzie, rozbujały mój dysonans poznawczy do bardzo szerokiego zakresu, a następujące zdjęcia z planu i ostateczne trailery wypuszczone do sieci zdawały się zwyczajnie potwierdzać moje początkowe założenia.
Powyższe założenia okazały się mylne! Filmidło Robertsa, traktujące o perypetiach grupy bohaterów uwikłanych w megakorporacyjny spisek – zatopiony po zęby (badumtss!) w miejskiej apokalipsie nieumarłych, jest jeszcze gorsze niż mogłem się spodziewać i nie wiem nawet od czego zacząć, ale skoro napomknąłem już wcześniej o obsadzie, to kontynuujmy tę mordęgę. Ukochane postaci, doskonale znane fanom gier, zostały w „Witajcie w Raccoon City” pospolicie zarżnięte. O ile wcześniej, wnioskując po samej aparycji, niektóre wydawały się całkiem sensownie „zbudowanymi”, to po bliższym zapoznaniu się z ich charakterami i osobowościami mogę z ręką na krwawiącym sercu rzec, iż zasadniczo tylko dwie z grona głównych figur warte są uchronienia przed wyrzuceniem do kosza: Albert Wesker może nie do końca jest tutaj pewnym siebie i metodycznym agentem, którego mieliśmy okazję poznać w samej grze, ale Tom Hopper potrafił mimo wszystko nadać w jakimś stopniu tej postaci vibe niejednoznaczności – może lekko przeginał z ukazywaniem rozedrgania emocjonalnego, ale i tak na tle reszty to... fenomenalna rola. Kaya Scodelario również zaskakująco spodobała mi się jako Claire Redfield, wnosi jakiś poziom energii do całego tego mdłego towarzystwa swoimi poczynaniami, chociaż nie podoba mi się pomysł na jej story arc w filmie.
Kadr z filmu "Resident Evil: Witajcie w Raccoon City" (źródło: materiały prasowe)
Niestety o pozostałych rolach nie można powiedzieć niemal niczego dobrego. Chris Redfield (Robbie Amell) sam w sobie wygląda bardzo dobrze, lecz jego postać była bez wyrazu i opierała się zasadniczo na ekstremalnie naciąganej linii fabularnej. Rola Jill Valentine (Hannah John-Kamen) została w tej historii zredukowana względem gamingowego odpowiednika i być może właśnie dlatego wydawała się dość miałka w poczynaniach. Twórcy wrzucili ją nawet w „autorski” wątek trójkąta miłosnego(?) na linii: Wesker-Valentine-Redfield i jak na ironię, ów dodany wątek był jedną z niewielu rzeczy, które mnie zaciekawiły podczas seansu! Neal McDonough, który chyba już nawet na zdjęciach rodzinnych stoi na trzecim planie, nie wnosi niczego do postaci Williama Birkina, którego to gracze kojarzą raczej jako chorobliwie zdeterminowanego naukowca, Brian Irons w lżejszej wersji Donala Logue'a sprawdza się całkiem nieźle jako cyniczny comic relief, chociaż zauważyć możemy to zaledwie w dwóch scenach, ponieważ w pozostałych sytuacjach jego postaci przypada funkcja swoistego drogowskazu fabularnego, natomiast o „spadochroniarce” Adzie Wong (Lily Gao) powiedzieć można tylko tyle, iż definiowana jest poprzez minutę czasu projekcyjnego...
...którego nie jest wart osobnik jeszcze nie wspominany. Leon S. Kennedy, będący w epickim gamingowym dziele „Resident Evil 2” konglomeratem największych cnót młodego Amerykanina i chcący oddać się służbie publicznej ze względu na krystaliczny kompas moralny, został w filmidle Robertsa bezczelnie ośmieszony. Ja wiedziałem, że nie będzie dobrze, gdy tylko przeczytałem o angażu Avana Jogii do tej roli, ale skandaliczny wręcz brak zrozumienia oryginalnej postaci przez Robertsa i poprowadzenie jej w stronę skrajnej niekompetencji oraz apatyczności woła o pomstę o nieba! Od pierwszej do ostatniej sceny wyglądało to zupełnie tak, jakby twórcy po prostu postaci Leona nie znosili i za wszelką cenę próbowali ją fanom gier obrzydzić. Jest jedna scena, która nominalnie miała nadać protagoniście mocarniejszy ton, ale nawet ona jest zrealizowana w tak bezsensowny sposób, że zdaje się jedynie pogłębiać dno całej sytuacji.
Kadr z filmu "Resident Evil: Witajcie w Raccoon City" (źródło: materiały prasowe)
Tak w zasadzie to zastanowić się należy, dlaczego twórcy „RE: WwRC” z uporem maniaka starali się przeforsować pomysł stłoczenia w jednym obrazie dwóch części gier, skoro każda z nich mogłaby spokojnie posłużyć za inspirację i źródło ośmioodcinkowego sezonu serialowego – gdyby zabrał się za to ktoś bardziej kompetentny. Mikroskopijny budżet 25 mln USD widać przecież w „dziele” Robertsa na każdym kroku z opóźnionym o dwie dekady CGI na czele – wykorzystywanie go dla zachcianki przedstawienia dwóch wartościowych części gier wideo w jednym filmie to właściwie dead on arrival. Cokolwiek wielu z was chciałoby powiedzieć o tematycznych osiągnięciach Paula W.S. Andersona na tym poletku, to przynajmniej w trzech jego pierwszych ekranizacjach było widać dość rozsądne zmierzenie swych sił na zamiary, co dało w ostateczności jako taki efekt.
Kadr z filmu "Resident Evil: Witajcie w Raccoon City" (źródło: youtube.com/screenshot)
Kadr z filmu "Resident Evil: Witajcie w Raccoon City" (źródło: youtube.com/screenshot)
W.S. Anderson jest w sumie tutaj dobrym punktem odniesienia, ponieważ jego „Residenty” do dziś są biczowane m.in. za mniejsze/większe/gigantyczne oderwanie od cyfrowych pierwowzorów, ja z kolei podczas zapoznawania się z tytułem Robertsa odnosiłem paradoksalne wrażenie, że im bardziej „RE: WwRC” stara się bezpośrednio nawiązać w wielu punktach do „Resident Evil” i „Resident Evil 2”, tym bardziej chałupniczo i siermiężnie wypada – przy tak skromnych środkach i umiejętnościach twórców przeklejanie kultowych scenek i symbolik nie ma racji bytu, bo jedynie utwierdzają one wówczas widza w przekonaniu, jaka przepaść dzieli tytuły gamingowe i samą ekranizację.
Pomimo szczerych chęci nie potrafię wskazać w „Resident Evil: Witajcie w Raccoon City” jakiegokolwiek pełnego pozytywu: ciekawsze zalążki wątków są nagle porzucane, muzyka nie powala, wrażenia wizualne (poza kilkoma momentami) przyprawiają o rozpacz, sama opowieść jest rwana i przepełniona płaskimi lub żałosnymi postaciami... No nie, zwyczajnie ten film się nie udał. Trzeba po prostu uznać, że pewne historie są możliwe do przedstawienia tylko za pomocą konkretnego medium i na tym torze powinny pozostać – chyba, że ktoś zdecyduje się na przeznaczenie blockbuster'owych środków i zaprzęgnięcie poważnych nazwisk do tego typu realizacji. Być może (powtarzam: „być może”) nadchodzący projekt HBO, czyli „The Last of Us”, da nadzieję na uchylenie furtki do lepszego jutra w sferze ekranizacji gier wideo. „Resident Evil: Welcome to Raccoon City” ową furtkę zatrzasnął właśnie z hukiem!
Ocena: 3/10
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
Autor recenzji publikuje też na portalu Filmweb.pl pod nickiem _GsHock_
Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję
Mogą Cię zainteresować odpowiedzi na te pytania lub zagadnienia:
Galeria zdjęć - "Resident Evil: Witajcie w Raccoon City" – Shitty, Pasty
Więcej artykułów od autora GieHa

"Dead Space Remake" – Dynamika Rozświetlającej Mrok Gwiazdy - Recenzje gier
Wydana jesienią 2008 roku gra „Dead Space” zrobiła dla horroru science-fiction w gamingu dokładnie tyle samo co „Ósmy Pasażer Nostromo” dla tegoż gatunku w kinematografii. Tak właściwie, to po latach przemyśleń, obserwacji i znajdywania punktów odniesienia, mogę z czystym sercem zestawiać ten tytuł z każdym wiekopomnym dziełem fantastyki naukowej, bez względu na przypisane mu medium.

"The Callisto Protocol" – Mechanika Martwego Ciała Niebieskiego - Recenzje gier
Pan Glen Schofield przeszedł już do historii gamingu jako twórca niesamowitego "Dead Space'a", morfując (badumtss!) przy okazji już na zawsze gatunek sci-fi survival horroru w grach i sadzając na tegoż szczycie małomównego inżyniera z plazmowym przecinakiem w dłoni. Piszę o tym dlatego, aby podkreślić jak olbrzymie oczekiwania miałem wobec najnowszego dzieła wspomnianego twórcy, liderującemu obecnie niedawno powstałemu Striking Distance Studios.

"Darkwood" – Czarna Koza z Lasu nuci kołysankę dla Tysiąca swoich Młodych - Recenzje gier
Być może to już tradycja, że co jakiś czas natknę się na kilkuletnią grę niezależną, która okazuje się wartą polecenia innym graczom ze względu na swe ponadczasowe zalety. Omawiany tytuł od polskiego Acid Wizard Studio jak najbardziej wpisuje się do tego wzorca, ale docelowy gracz, pragnący czerpać przyjemność z tej rozgrywki, będzie musiał tym razem niepodważalnie spełniać kilka warunków.

"Peacemaker" – "It’s the franchise, boy, I'm shining now" - Seriale
Być może mój głos znajduje się w mniejszości, wszak uważam, że zdecydowanie bardziej faworyzowany przez krytyków ubiegłoroczny „The Suicide Squad” Jamesa Gunna cierpiał na zasadniczo ten sam problem co „Legion Samobójców” zaproponowany niegdyś przez Davida Ayera, czyli formalną nielogiczność. Zarówno w pierwszym, jak i w drugim przypadku mamy finalnie do czynienia z nadprzyrodzonym zagrożeniem o gigantycznej skali, więc jakim cudem lekiem na takie kabały ma być świruska z kijem baseballowym, gość z zestawem linek wspinaczkowych czy człowiek o wyglądzie łasicy – zamiast, no nie wiem, boga z odległej planety strzelającego laserami z oczu i rozwijającego w powietrzu prędkość czterech machów albo multimiliardera z technologią wyprzedzającą o dekady wszelki znany militarny know-how i tłukącego do nieprzytomności przestępców w pancerzu ze spiczastymi uszami?

"The Plane Effect" – Ciemno, zimno i do domu daleko - Recenzje gier
Oczywiście, że jestem fanem produktów indie na rynku gamingowym. Smakowicie przyrządzony „indyk” to zawsze rarytas, przez swoje założenia budżetowe nie ma za zadanie (chociaż jak najbardziej może) trafić w gusta wielce szerokiego grona odbiorców, a to ogranicza liczbę kompromisów i rozwija skrzydła wizji artystycznej w procesie produkcyjnym. Problem zaczyna się wtedy, gdy owe skrzydła stają się za duże względem środków i weryfikacyjne „podmuchy” zaczynają rzucać daną produkcją na wszystkie strony.
Polecamy podobne artykuły

"Resident Evil 3 Remake" – Dr House of the Dead - Recenzje gier
Każdy z nas ma jakąś ulubioną cząstkę w wielu dziedzinach życia, do której przywiązuje podświadomie większą wagę – zespół muzyczny lub sportowy, książka, reżyser, kolor czy danie. Każdy gracz ma zatem tę ukochaną grę, do której nostalgiczne uczucie nie zostało zasypane piaskami czasu ani wypchnięte przez inne obowiązki i zainteresowania – natomiast każdy gracz lubiący gatunek horroru ma taki jeden tytuł, w którym po prostu przeraził się od pierwszego wejrzenia...

"Resident Evil 2 Remake" – Pacjent Zero Absolutne - Recenzje gier
„Resident Evil 2” to nie jest gra – to pojęcie. Pojęcie, które zostało stworzone w 1998 roku przez Shinji Mikamiego i Capcom. W owym pojęciu zawarto najczystszą genetycznie odpowiedź na pytania o gatunek survival horror w wirtualnej rozrywce.

"Resident Evil: Ostatni rozdział" – Paradise City - Recenzje filmów
Jaka jest seria adaptacji kultowej sagi survival horrorów opatrzonych szyldem „Resident Evil”, każdy widzi i słyszy. Twórcy kinowej wersji growego odpowiednika nigdy nie mierzyli zbyt wysoko, ich ambicją było dostarczenie widzom przede wszystkim prostego, czasami niezwykle absurdalnego kina rozrywkowego z przeogromną liczbą komputerowych sekwencji, czyli podsumowując jednym zdaniem: zaoferowanie sympatykom tematu zombie apocalypse efekciarskiego, chociaż bezmózgiego widowiska. I trzeba przyznać, że pomimo licznych uchybień i logicznych błędów, omawianą serię ogląda się całkiem przyjemnie.
Teraz czytane artykuły

"Resident Evil: Witajcie w Raccoon City" – Shitty, Pasty - Recenzje filmów
Są takie dni w życiu, gdy od samego już przebudzenia wiemy, że nie będą to dobre dni: za oknem paskudna poniedziałkowa pogoda z zacinającym deszczem, głowa trochę pobolewa, ponieważ poprzedniego wieczoru przyszło nam wychylić o jeden kieliszek za dużo na spotkaniu ze znajomymi, woda w czajniczku gotuje się tyle czasu, że aż sprawdzamy czy się przypadkiem nie przypala, woda pod prysznicem z kolei, w zależności od regulacji, albo parzy nasze plecy niczym iskry z kuźni Hefajstosa, albo zamraża naszą skórę niczym cios od Sub-Zero. Mimo to, przygotowujemy się dzielnie do wyjścia, choć wiemy doskonale, że w pracy już ostrzą sobie na nas kły kierownicy wyższego szczebla czy brygadziści...

"Pokój" – Potęga miłości i wyobraźni - Recenzje filmów
Są takie filmy, które bez dużego budżetu, bez wielkiej promocji i gorących nazwisk potrafią przykuć widza do ekranu bardziej niż niejeden „wybuchowy” tytuł. Kanadyjsko-irlandzki „Pokój” idealnie wpisuje się w powyższe stwierdzenie. To obraz niezwykły w swojej prostocie. Nie dziwi fakt, że zauważyła go Amerykańska Akademia Filmowa, przyznając nominację do czterech Oscarów (w tym słusznie za najlepszy film roku 2015).

Rosyjska muzyka ludowa - Muzyczne Style
Rosyjska muzyka rozwijała się dwutorowo - jako obrzędowa muzyka instrumentalna i świecka wokalna (pieśni wojenne w X i XI w., w późniejszym okresie ujmowane w cykle bylin, pieśni dworskie wykonywane przez tzw. bajanów na dworach książęcych) oraz jednogłosowa muzyka cerkiewna (znamiennyj razspiew - nazwa pochodzi od znamion, znaków pisma muzycznego).

"Noc pożera świat" – Kameralna apokalipsa - Recenzje filmów
Wydawało się, że filmowa apokalipsa – szczególnie ta związana z żywymi trupami i globalną zarazą to temat, który został został już wyeksploatowany do cna. Jednak nie. W ramach 3. przeglądu Fest Makabra zostanie pokazana francuska niespodzianka – produkcja pt. „Noc pożera świat”. Nie jest co prawda tak krwawa, jak wiele wcześniejszych i znanych tego typu horrorów, ale stanowi „miłą” odmianę gatunkową.

VLOG: "Mecz wspomnień" – Jordan i animki grają w kosza! - Artykuły o filmach
„Kosmiczny mecz” to amerykański film komediowy wyreżyserowany przez Joego Pytkę. Mający swoją premierę w 1996 roku produkcja łączyła technikę animacji komputerowej z grą prawdziwych aktorów. Wystąpili w niej lubiane postacie ze „Zwariowanych melodii” („Looney Tunes” z Królikiem Bugsem na czele) oraz słynny, mega utalentowany koszykarz Michael Jordan. Co jeszcze wiadomo na temat tego dzieła? Dlaczego okazało się sukcesem? Topper Harley opowiada o tym „Meczu wspomnień” w swoim pierwszym mikro-vlogu. Warto posłuchać, obejrzeć i zagrać powtórnie w kosza! Tym bardziej że to – zgodnie z wieloma opiniami – lepszy film niż „Kosmiczny mecz: Nowa era” z 2021 roku.
Nowości

"RetroSpekcja" – W starym radiu nowoczesne brzmienia i wrażliwa dusza! - Recenzje płyt
Ach ten współczesny świat. Ludzie nawet dziewięć godzin dziennie spędzają czas, wpatrzeni w ekran swoich smartfonów. A gdzie miejsce na realną miłość i przyjaźń? Na przyjemne spotkania offline, z dala od internetowego hejtu? Gdzie się podziały tamte relacje? Mało kto się nad tym zastanawia, dlatego pewien uzdolniony artysta postanowił wyjść naprzeciw owym problemom, nagrywając debiutancką EPkę pt. „RetroSpekcja”. Już sam tytuł sugeruje, że ARKADIUSZ najlepiej czuje się w epoce, w której wspólne słuchanie starego radia było czymś naturalnym, a bombardowanie milionem wirtualnych bodźców nikomu nie zagrażało. Okładka krążka także nie atakuje bogactwem barw. Wydaje się więc, że człowiek w muszce i spodniach w kratę będzie coś tam cicho pod nosem nucił. A tu zaskoczenie! Bo ów minialbum to świetne połączenie pianina i gitar, w którym melodyjność idzie pod rękę z oryginalnymi brzmieniami. Nowoczesny pop przez duże P. Od człowieka z wrażliwą muzyczną duszą.

Inteligentny ChatGPT na wszystko Ci odpowie! Na pewno? - Technologie
Sztuczna inteligencja weszła na nowe tory. W ostatnich miesiącach coraz częściej można bowiem usłyszeć nazwę ChatGPT. Pod tym określeniem ukrywa się „pewien” chatbot czy, jak kto woli, „rozumny, niewidzialny jegomość”. W niniejszym tekście wyjaśnimy, kim dokładnie, a raczej czym jest owo specjalne, uruchomione w listopadzie 2022 roku narzędzie i jakie ma ono możliwości. Co więcej, podzielimy się z Wami wynikami testów, a konkretniej pokażemy, jak na nasze pytania odpowiedział ChatGPT.

Muzyczne marcowe newsy od ID Records! - Muzyczne Style
Jest wiosna! Nie śpimy. Wstajemy i słuchamy dobrej muzy. A taką na pewno proponują młodzi twórcy i artyści współpracujący z wydawnictwem ID Records. Swoje jakże nowoczesne, melodyjne i nostalgiczne single wypuścili: Gabor (ale nie Viki, a Michał), Aveira, debiutantka Natalia Pławiak oraz Tobiasz Pietrzyk. Co więcej, wraz z utworami, w serwisie YouTube pojawiły się kreatywne teledyski, doskonale oddające to, o czym śpiewają wymienieni wokaliści i wokalistki.

"Carnival Row" – Źle się mają sprawy w tym mieście! - Seriale
Tytuł niniejszej recenzji nie napawa optymizmem. To fakt. Ale powiadam Wam – wystarczy jeden odcinek, abyście dostrzegli, że oto narodził się serial bijący na głowę konkurenta z tej samej stajni, czyli „Rings of Power”. Mało tego, „Carnival Row” od Amazona jest jak księga znaleziona gdzieś na strychu. Zakurzona, oblepiona pajęczyną, lekko naddarta zębem czasu, a jednak po otwarciu kusząca zapachem… zgnilizny i zachęcająca do zagłębienia się w szereg intryg i zagadek, zarówno natury społeczno-politycznej, jak i typowo kryminalnej. W streamingu można oglądać jeszcze lepszy, drugi sezon owej steampunkowej produkcji, która i tak jest słabiej oceniana od takiego chociażby śmieszkowatego, infantylnego, „uwspółcześnionego”, problematycznego „Willowa”.

Pedro Pascal – zaopiekuj się mną milczący daddy! - Ludzie kina
Tropił Escobara i kosmicznych przestępców, próbował przetrwać w „zombie” świecie, walczył z „Górą” i na Murze Chińskim oraz jako bogaty złol chciał zostać najpotężniejszym człowiekiem na kuli ziemskiej. Ale też opiekował zielonym kosmitą i nastolatką. Któż to taki? To Pedro Pascal – chilijski aktor, którego kariera właśnie eksplodowała jak supernowa. Trochę późno, bo dopiero po czterdziestce. Jednak mówi się, że lepiej późno niż wcale. Dlaczego Pedro jest tak kochany przez miliony fanów? Jak zaczęła się jego filmowa droga?

"Noc na uniwersytecie" – creepypasta Radka Gryczki! - Autorzy/pisarze
Wydaje się, że co jak co, ale Uniwersytet Warszawski to miejsce, w którym na pewno studentom nie grozi żadne niebezpieczeństwo. A jednak… Janek, przyszły magister historii na własnej skórze przekona się, czym są „pełne portki” ze strachu i nogi jak z waty. Przed Wami creepypasta, horror z elementami humorystycznymi autorstwa utalentowanego Radosława Gryczki, chłopaka, który zna niemal każdy zakamarek owej uczelni. W grudniu 2022 jego „Noc nie uniwersytecie” przestraszyła tysiące osób dzięki publikacji na kanale MysteryTv w formie opowiadania audio czytanego głębokim głosem lektora. Ale nareszcie trafia też do Internetu w wersji tekstowej – i to właśnie gościnnie do kategorii Autorzy/pisarze na portalu Altao.pl, za co bardzo Radkowi dziękujemy. To fikcyjna historia, ale jakże realistycznie i sprawnie napisana. Intryguje, pobudza wyobraźnię i przypomina, aby uważać na… (tutaj sami odkryjecie, co mamy na myśli). Nie było recenzji królującego na ekranach kin kolejnego „Krzyku”, w zamian spędzicie przerażającą „Noc na uniwersytecie”!
Artykuły z tej samej kategorii

"IO" – Barwna Odyseja Pewnego Osiołka - Recenzje filmów
Niektórzy mówili, że banał. Inni twierdzili, że zbyt dziwne, a manieryzmy nie pozwalają wejść w tę historię. Jeszcze ktoś zauważył przeładowanie obrazami i nadmiarem interpretacji przy tak minimalistycznej narracji (niemalże braku dialogów). Cóż. Polskim krytykom filmowym czasem niełatwo dogodzić, ale za to Ci zza oceanu pieją z zachwytu. „IO” (ang. „EO”) otrzymał bowiem aż średnią 85 punktów w serwisie Metacritic. Co więcej, nominowano go do Oscara w kategorii film międzynarodowy. Jak więc jest z tym Osiołkiem? Kochać, pogłaskać i podać dłoń Jerzemu Skolimowskiemu? Przejść obok niego obojętnie? Ja, mimo dostrzegalnych wad, skłaniam się do tej pierwszej czynności.

"Kot w Butach: Ostatnie życzenie" – Emerytura? O nie! - Recenzje filmów
Ponad dekada – tyle czasu minęło od ostatniej misji pewnego Latynosa. Łamacza damskich serc. Doskonałego szermierza. Bohatera wielbionego przez tłumy. Ryzykanta. Banity. Znanego jako… Puszek Okruszek. Wszak to nie człowiek, a kot. Nie jakiś tam mruczek futrem okryty. Bo w butach na miarę szytych, w kapeluszu wytwornym, z językiem do chłeptania mleka i układania refrenów. Kumplował się z zielonym ogrem, szukał gęsi znoszącej złotej jaja z pomocą gadającego… Jaja. Choć starszy, nadal żądny jest szalonych przygód i uwagi fanów. Ale przychodzi wreszcie pora, aby zwinąć interes i uśpić widza kocim narzekaniem…

Pierwsze lody... czyli jak to jest z "Polityką"? - Recenzje filmów
Chyba mało ludzi nie widziało jeszcze najnowszego tworu Patryka Vegi pt. „Polityka”. A wśród tych, którzy widzieli, opinie są raczej w miarę podobne. Bo mówią, że to gniot, że totalna porażka, że stracony czas no i czego innego się w sumie po Vedze można spodziewać?

"Dziedzictwo. Hereditary" – Osaczeni - Recenzje filmów
„Dziedzictwo. Hereditary” to kolejny po „The Witch” oraz „To przychodzi po zmroku” znakomicie oceniany przez krytyków dreszczowiec od wytwórni A24, który stara się wyjść poza schematyczne gatunkowe ramy. Bo to bardziej duszny dramat o rodzinie zmagającej się z żałobą niż typowy straszak. Zrealizowany przez debiutanta przykład artystycznego kina, które z komercją ma niewiele wspólnego.

"Tamte dni, tamte noce" – Nigdy Cię nie zapomnę! - Recenzje filmów
Niełatwe zadanie mają twórcy melodramatów, a jeszcze trudniejsze twórcy melodramatów opowiadających o uczuciu pomiędzy osobami płci męskiej. Czyha bowiem na nich wiele pułapek. Mogą wpaść w sidła banału, mogą podążać za wyznaczonymi wcześniej schematami – opowiedzieć historię większą niż życie, w której bohater boryka się z homofobią ze strony otoczenia i brakiem akceptacji rodziny albo, co gorsza ukrywa romans przed własną… żoną. „Tamte dni, tamte noce” to inny film, w pozytywnym znaczeniu oczywiście.
Pliki cookie pomagają nam technicznie prowadzić portal Altao.pl. Korzystając z portalu, zgadzasz się na użycie plików cookie. Pliki cookie są wykorzystywane tylko do działań techniczno-administracyjnych i nie przekazują danych osobowych oraz informacji z tej strony osobom trzecim. Wszystkie artykuły wraz ze zdjęciami i materiałami dostępnymi na portalu są własnością użytkowników. Administrator i właściciel portalu nie ponosi odpowiedzialności za tresci prezentowane przez autorów artykułów. Dodając artykuł, zgadzasz się z regulaminem portalu oraz ponosisz odpowiedzialność za wszystkie materiały umieszczone przez Ciebie na stronie altao.pl. Szczegóły dostępne w regulaminie portalu.
© 2023 altao.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
0.661