"W głowie się nie mieści" – Pięć emocji, setki wspomnień - Recenzje filmów

Było już o uczuciach zabawek, robotów i potworów. Czas wreszcie na opowieść o emocjach ludzi oraz samych… emocji. „W głowie się nie mieści” (oryg. „Inside Out”, polska premiera miała miejsce 1 lipca) jest kolejną uniwersalną produkcją dla całej rodziny. Zachwyty, choćby na festiwalu w Cannes są w pełni zrozumiałe i zasłużone.

 

Akcja filmu Doctera rozgrywa się równolegle na dwóch płaszczyznach. Główną bohaterką jest Riley – 11-latka wychowywana przez troskliwych rodziców. Kiedy przyszła na świat, w jej malutkiej główce obudziło się kilkoro współpracujących ze sobą postaci: Radość, Smutek, Strach, Gniew i Odraza. Każda odpowiada za konkretne zachowanie dorastającej dziewczynki. Tylko dwie są płci męskiej: Gniew i Strach. Najwięcej pracy ma oczywiście świetlista, niebieskowłosa Radość. Jako optymistka kieruje centrum dowodzenia i kontroluje, aby życie Riley przebiegało bez większych przykrości. I sielanka trwałaby długo, gdyby nie przeprowadzka do innego miasta. Nowa szkoła, nowi znajomi i dość przerażająco wyglądający dom. Jakby tego było mało, to jeszcze gdzieś po drodze zaginęły meble. Niełatwo odnaleźć się młodej osóbce w tej rzeczywistości.

 

A w umyśle panika. Korpulentna Smutek zatopiona w depresji mdleje, Strach ma coraz większe oczy, zieloną Odrazę skręcają kiszki, a czerwony Gniew aż bucha płomieniami. Nadzieja w Radości, która zrobi wszystko, by pomóc i nie dopuścić do upadku wspomnień i rodzinnych więzi. To, co dzieje się wtedy na ekranie bardzo wsiąka w widza. I nieważne w jakim jest się wieku. Na kinowej sali poza mną były babcie i matki wraz z córkami i wnuczkami. Z zapartym tchem zwiedzaliśmy zakamarki umysłu bohaterki: krainę wyobraźni, podświadomości czy abstrakcji. I gdy usłyszałem głośny śmiech, a później płacz siedzącej blisko dziewczynki i mnie dopadły emocje. Łza ściekła po policzku, ale przecież nie ma się czego wstydzić. W każdym z nas tkwią ślady dziecięcej przeszłości bogatej w chwile radosne i przygnębiające, także straszne i odrażające. I choć nieraz gniewaliśmy się na rodzica czy rodzeństwo, to miłość do nich uleczyła zranioną duszyczkę. 

 

„W głowie się nie mieści” posiada wiele walorów. Przepiękna komputerowa animacja i kolorystyka są ucztą dla oczu, a polski, jak niemal zawsze, udany dubbing pieści narząd słuchu. Świetnie spisał się reżyser Łukasz Lewandowski i ekipa podkładających głosy aktorów: Małgosia Socha, Kinga Preis, Czarek Pazura, Szymon Kuśmider oraz Maja Ostaszewska. Całość oparta jest na prostym przepisie. Nie ma tu jakiś skomplikowanych relacji, konfliktów i fabularnych twistów, a momenty niewesołe wydają się mieć silniejszy wydźwięk niż humorystyczne, więc może nie wszyscy nazwą film arcydziełem, ale mimo to oddziałuje on, jak powinien. Edukuje milusińskich, dokonując jednocześnie obserwacji mechanizmów ludzkiej psychiki. I robi to zaprawdę inteligentnie i subtelnie. Skacząca pod „moją kopułą” Radość przeobraziła się w wieszczkę i jest przekonana, że podczas przyszłorocznej gali wręczenia Oscarów „W głowie się nie mieści” pokona konkurentów w wyścigu po tę prestiżową statuetkę dla najlepszej pełnometrażowej animacji roku. Jeśli powstanie kontynuacja, to piątka maciupkich przyjaciół będzie mieć ręce pełne roboty (Riley wejdzie w wiek dojrzewania).

 

Ocena: 8/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję