"365 dni" – Mało namiętności, widz się złości - Recenzje filmów

...dzień po prima aprilis odpalam Netflixa już o 5.00, bowiem o takiej porze jest się wyjątkowo pobudzonym i gotowym do działania, więc wiara w to, że „eksperyment” się uda, silna. „365 dni” trwa dwie godziny, a ja czuję że... dwa razy dłużej. Niestety, bo to zły film, oj zły! Co z tego, że ładni ludzie, ładne auta, jak zero emocji, a seksualnego napięcia też niewiele. I tym zdaniem można w sumie zakończyć moją recenzję.

 

Ale pomęczę Was jeszcze. Blanka Lipińska – to właśnie od tej miłej pani wszystko się zaczyna. W 2018 roku z kosmetyczki przeobraża się w celebrytkę. Jej debiutancka książka „365 dni” osiąga ogromny sukces wydawniczy – niespełnione w sypialni gospodyni domowe są zachwycone, a panowie (ale nie krytycy literaccy) wiedzą już, co kupić swoim żonom na prezent. Blanka szturmem zdobywa show biznes, pojawia się na branżowych imprezach, fotografuje na ściankach… Przyznam się, że powieści nie przeczytałem, więc nie wiem, czy ma ona więcej „głębi” i ciekawiej rozbudowane wątki i postaci – może ktoś mnie oświeci? Dlatego też zupełnie oddzielam filmową ekranizację (nie dziwi, że szybko powstała – kasa, kasa, kasa) od tekstu źródłowego i skupiam się na tym, co moje słabo widzące oczy ujrzały…

 

Kadr z filmu "365 dni" (źródło: materiały prasowe)

 

A ujrzały coś niby na kształt filmu. Jest jakaś ekspozycja, sceny kręcono profesjonalną kamerą, a w tle wrzucono przyjemne dla ucha, muzyczne kawałki. Lecz to za mało, aby wsiąknąć w prześcieradło. To znaczy w snutą na ekranie historię Laury Biel. Kiedy poznajemy główną bohaterkę w jej 29. urodziny, ta nie jest szczęśliwa. Obecny związek ze średnio inteligentnym mięśniakiem nie jest szczytem marzeń. Czas wymienić faceta na lepszy model. A takiego znajdzie na Sycylii. Wróć. To on znajdzie, porwie i uwięzi Laurę (szukał jej od pierwszego wejrzenia, pamięć do twarzy ma niezwykłą). Dziewczyna – początkowo „przerażona” – ma 365 dni na pokochanie niebezpiecznego... szefa mafii, który ma problem ze swoim porywczym charakterem i lubi zdobywać siłą, to, co chce. Laura wreszcie ulega włoskiemu temperamentowi i wyrzeźbionej sylwetce. Przyjaciółka – Olga wkrótce zada pytanie, czy Sycylijczyk męskość także ma wyrzeźbioną, a wyobraźnia widzów płci żeńskiej (tudzież mężczyzn orientacji homoseksualnej) wystrzeli w kosmos...

 

Witamy więc na „Wyspie miłości” skrzyżowanej z „Pamiętnikami z wakacji” oraz soft porno z serwisów erotycznych. W miejscu z pozoru klimatycznym, acz ostatecznie bez klimatu – nie pomaga włoski język. W świecie, w którym młode kobiety pokazywane są w krzywdzącym „świetle”, gdzie dominuje toksyczny maczyzm i kultura gwałtu. Czy panie faktycznie marzą, aby być poniżanym obiektem seksualnym? Mniejsza jednak o moralny wydźwięk i społeczną szkodliwość, wszak wiele jest filmów, które powodują dyskomfort głównym wątkiem. Gorzej, kiedy dodatkowo są po prostu nudne i nieangażujące fabularnie. A „365 dni” właśnie taką produkcją jest. Szkoda. Bo przecież sam pomysł wyjściowy, choć kontrowersyjny, dawał jakieś pole do popisu dla twórców i aktorów. Tymczasem kiepski scenariusz oraz reżyserzy Barbara B. (pamiętacie „Big Love” oraz słynną dyskusję z krytykiem z Filmwebu?) i Tomasz M, niszczą wszystko i wszystkich. W jednej scenie Laura nienawidzi poruszającego się cichutko jak mysz Massimo. W kolejnej serce bije nie ze strachu i już jest w jego ramionach. Dlaczego? Co było pomiędzy? Cóż. Drogie ciuchy mieszają w głowie…

 

Kadr z filmu "365 dni" (źródło: materiały prasowe)

 

Bohaterowie niczym figury pozbawione duszy wypowiadają swoje kwestie, nieco sprawniej wykonują inne czynności (patrz. uprawiają seks, ale nawet to jest mało ekscytujące). I tak na przemian. A co z relacją między nimi, co z chemią, z namiętnością? Nie istnieją. Stereotypowy to i pusty film. Polka przedstawiana jest jak aseksualna dziewczyna, która pragnie być zdobywana i pożądana; a Włoch musi być przystojny, „gorący” i męski do bólu. W połowie filmu było już mi wszystko jedno, czy Laura pokocha Massimo, czy nie. Zdarzyło się, że o 10 sekund przyśpieszałem poszczególne, kuriozalne, momenty (Massimo jako... John Wick: gdy wyciągnął ze spodni duże… dwa pistolety, wrogowie zapewne zmoczyli spodnie ze strachu).

 

Na koniec kilka słów o pięknych osobach. Wcielająca się w Laurę urodziwa Anna-Maria Sieklucka to sympatyczna dziewczyna, co też udowodniła w programie „Kuba Wojewódzki”. Trudno tylko po tej debiutanckiej roli stwierdzić ze stu procentową pewnością, że Anna jest aktorką bez talentu. Widać, że się chyba stresowała na planie, że zabrakło jej luzu, ale kto wie, może lepiej poprowadzona przez bardzo doświadczonego reżysera i z lepszym dialogami w ustach, z drewnianej sosny stała by się różą z kolcami. Gdybanie, ale wierzę, że tak by było. Czekam na jej kolejne role, oby w ciekawszym repertuarze. Michele Morrone – rówieśnik Anny – to pasjonat muzyki. Nieźle śpiewa, nagrał nawet singiel pt. „Feel It”, który promował film i zapowiadał album „Dark Room”. I niech dalej kontynuuje przygodę z muzyką, ale swój nagi, owłosiony tors pokazuje na rozkładówkach czasopism, a nie w filmach. Jedynie Magdalena Lamparska ma aktorski pazur i sprawia, że widz się ożywi i pośmieje. Wyobraźmy sobie sytuację, gdyby to ona, a nie Sieklucka, była Laurą. „365 dni” mogłyby być wtedy mniej męczące i bardziej drapieżne.

 

Kadr z filmu "365 dni" (źródło: materiały prasowe)

 

Ale Blanka wymyśliła taką, a nie inną bohaterkę. I co poradzić na to. I co zrobić z tym, że całość bazuje na najniższych ludzkich pragnieniach oraz instynktach.

 

PS. Teraz zaczynam bardziej doceniać „50 twarzy Greya”!

 

Ocena: 2/10 (może 2,5 za ładne meble i Lamparską)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję