To co Gunna jednak wyróżnia, to umiejętność świetnego wyczucia skali mikro, którą poznaliśmy już przy okazji obejrzenia obu części „Strażników Galaktyki” (które uważam za jedne z najlepszych filmów ze strony Marvel Studios). Mowa tu o zaplataniu i przerzucaniu więzi pomiędzy głównymi postaciami w historii, która sama w sobie okazuje się być ostatecznie fasadą dla poczynań naszej drużyny. Dlatego właśnie o wiele lepiej patrzyło się na „The Suicide Squad” pod tym kątem –mimo, że cała opowieść wyglądała na taką samą, przeciągniętą i krzykliwą pretensję do bycia szalonym kinem komiksowym, jak poprzedniczka.
Kadr z serialu "Peacemaker" (materiały prasowe/HBO Max)
No i w tym momencie, ubrany cały na biało pstrokato, wchodzi Chris Smith, a.k.a. Peacemaker, grany przez Johna Cene. Po akcji w Corto Maltese, rozpoczyna swój ostatni dzień na obserwacji w klinice, w swych rodzinnych stronach. Już przy okazji rozmowy z lekarką, podczas której Chris nalega na podkręcenie kontrastu w prześwietleniu jego klatki piersiowej, by uwidocznić zarys jego mięśni lub przekomarzanki o zaufaniu z nowo poznanym sprzątaczem Jamilem (która dotyka kwestii wspólnego palenia zioła) ustawiany jest przed widzem spodziewany ton serialu, dociśnięty tym bardziej przez wspomnienie ciekawej plotki na temat Aquamana, która z czasem znajdzie swoją konkluzję.
Peacemaker w „Legionie Samobójców” był jednowymiarową częścią większej układanki – z jedną sceną pokazującą, iż ta góra mięśni skrywa wszak w sobie coś więcej niż moglibyśmy się spodziewać – natomiast tutaj twórcy dostali czas na dookreślenie samej postaci, a to tworzy zupełnie nowy kontekst w zapoznawaniu się z nią. Wspomniane wcześniej, gęsto rzucane bezczelne/chamskie/suche żarty trafiają lepiej do widza, ponieważ są organiczną częścią poszczególnych elementów charakterystyki naszego (anty)bohatera. Sytuacje, w których przyjdzie mu się znaleźć wraz ze swym ukochanym przyjacielem (No.1) orzełkiem Eaglym i starym kumplem (No.2) Vigilante (Freddie Stroma) nie są w żadnym wypadku scenkami wrzuconymi "na sztukę", a każda z nich kryje za sobą pewną prawdę o tychże zuchach.
Kadr z serialu "Peacemaker" (materiały prasowe/HBO Max)
Komiksowe danie nie rozrzedza się nawet wówczas, gdy do fabularnego kociołka Gunn zacznie błyskawicznie wrzucać coraz to nowe postaci. Czteroosobowa grupa, zesłana przez quasi-rządową Agencję Amandy Waller (Viola Davis) do polowego projektu „Motyl”, może się z początku wydawać dość nijaka i boleśnie stereotypowa, bo oto do czynienia mamy ze sztywnym i beznamiętnym dowódcą grupy Murnem (Chukwudi Iwuji), piękną i ozięble formalną agentką Harcourt (Jennifer Holland), fajtłapowatym i marudzącym agentem Economos (Steve Agee) oraz niedoświadczoną prymuską Adebayo (Danielle Brooks). Każda z tych person wniesie swój wkład w historię, będziemy mogli wedle własnego sumienia osądzać ich wypowiedzi lub decyzje, a nasz główny bohater z biegiem czasu wkomponuje się w owe grono na swój (wyjątkowy oczywiście) sposób.
W wyjątkowy sposób potraktowano tutaj również pojęcie ojcowskiej figury, ponieważ pierwszy raz w szeroko rozumianym kinie superbohaterskim (chociaż mogę się mylić) tak bardzo bezpardonowo przedstawiono członka rodziny samego protagonisty, jako złego do szpiku kości antagonistę. Oczywiście poznaliśmy takie zgryzoty jak między Milesem Moralesem a Prowlerem („Spider-Man Uniwersum”), ale mimo wszystko i tak widzieliśmy przy okazji śledzenia tamtych wydarzeń wiele światła bijącego od czarnego charakteru. W serialu „Peacemaker” ojciec Chrisa Smitha (Robert Patrick) jest od początku do końca przedstawiany jako ktoś zły z definicji, bez żadnej nadziei na choćby iluzoryczne zwrócenie twarzy w stronę ścieżki dobra – coś w stylu Imperatora Palpatine. Jako Biały Smok przewodzi gangowi suprematystów i jak łatwo można się domyślić nie był na przestrzeni dekad najlepszym przykładem dla swojego syna. Jednak nawet taka postać spełnia bardzo ważną rolę (również za sprawą kunsztu aktorskiego) w samej historii, ponieważ dowiadujemy się kto jest autorem najgłębszych mentalnych blizn w psychice głównego bohatera i jak wiele kosztuje go zerwanie więzów krwi, krępujących jego poczciwą duszę.
Kadr z serialu "Peacemaker" (materiały prasowe/HBO Max)
Jest taka scena w serialu (okraszona bardzo piękną piosenką w tle), która momentalnie utwierdziła mnie w przekonaniu, że James Gunn rozumie Peacemakera i za wszelką cenę chce sprawić, by widzowie też go zrozumieli, a dodatkowo poznamy się tutaj na zaskakująco dużych możliwościach dramatycznych Johna Ceny. Nie wiem czy to ostateczna porażka, czy też ostateczne zwycięstwo kinematografii, że widz może w pełni się utożsamić lub nawet osiągnąć pewien stopień przywiązania do czwartoligowego bohatera komiksowego z polerowanym sedesem na głowie. Myślę, że powinniśmy uznać to za znak czasów i chyba nie ma w tym nic złego jeśli do takich zadań zabierają się odpowiedni ludzie – w odpowiedni sposób.
Kadr z serialu "Peacemaker" (materiały prasowe/HBO Max)
Żeby nie było za różowo – „Peacemaker” to nie jest tytuł, który trafi do każdego. Całe show jest prezentowane w oderwanej od rzeczywistości, przypowieściowej formie. Sama nazwa miasteczka Evergreen jest tu wymowna, ale poza tym na każdym kroku widać w jak bardzo niedookreślonych realiach obracają się wszystkie postaci. Przez to nie możemy, jako widzowie, przeżywać w należyty sposób stawki fabularnej, ponieważ z tyłu naszych głów cały czas tkwić będzie przeświadczenie, że mamy do czynienia z osobliwą krwawą bajką. Widać także, że budżet na tę produkcję jest zaledwie skrawkiem budżetu wielkich kinowych hitów od DC, po zdjęciach robionych przeważnie w trzech lokacjach i dość oszczędnych (może poza finałową) scenach walk. Jednakże, tak jak wspominałem wcześniej, perfekcyjnie rozegrana skala mikro rekompensuje te pomniejsze problemy serialu, a fanom komiksów i kina superbohaterskiego (zarówno tym niedzielnym, jak i tym na pełen etat) trafiła się gratka.
Ocena: 7,5/10
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
Autor recenzji publikuje też na portalu Filmweb.pl pod nickiem _GsHock_
Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję
Galeria zdjęć - "Peacemaker" – "It’s the franchise, boy, I'm shining now"
Więcej artykułów od autora GieHa
"Stasis: Bone Totem" – Skok na głęboką wodę - Recenzje gier
"Stasis" był pierwszym tytułem, który opisywałem na łamach Altao, a zetknięcie się z nim pozwoliło mi zapoznać się z rzemiosłem jego twórców, którzy akurat na ten czas stawiali swoje pierwsze (nieco chwiejne) kroki na game developerskim poletku. Pomijając powyższy sentymentalizm, to na przykładzie "Stasis'a" mógłbym praktycznie z marszu wyliczyć wartości wyróżniające studio "The Brotherhood" w branży.
"Dead Space Remake" – Dynamika Rozświetlającej Mrok Gwiazdy - Recenzje gier
Wydana jesienią 2008 roku gra „Dead Space” zrobiła dla horroru science-fiction w gamingu dokładnie tyle samo co „Ósmy Pasażer Nostromo” dla tegoż gatunku w kinematografii. Tak właściwie, to po latach przemyśleń, obserwacji i znajdywania punktów odniesienia, mogę z czystym sercem zestawiać ten tytuł z każdym wiekopomnym dziełem fantastyki naukowej, bez względu na przypisane mu medium.
"The Callisto Protocol" – Mechanika Martwego Ciała Niebieskiego - Recenzje gier
Pan Glen Schofield przeszedł już do historii gamingu jako twórca niesamowitego "Dead Space'a", morfując (badumtss!) przy okazji już na zawsze gatunek sci-fi survival horroru w grach i sadzając na tegoż szczycie małomównego inżyniera z plazmowym przecinakiem w dłoni. Piszę o tym dlatego, aby podkreślić jak olbrzymie oczekiwania miałem wobec najnowszego dzieła wspomnianego twórcy, liderującemu obecnie niedawno powstałemu Striking Distance Studios.
"Darkwood" – Czarna Koza z Lasu nuci kołysankę dla Tysiąca swoich Młodych - Recenzje gier
Być może to już tradycja, że co jakiś czas natknę się na kilkuletnią grę niezależną, która okazuje się wartą polecenia innym graczom ze względu na swe ponadczasowe zalety. Omawiany tytuł od polskiego Acid Wizard Studio jak najbardziej wpisuje się do tego wzorca, ale docelowy gracz, pragnący czerpać przyjemność z tej rozgrywki, będzie musiał tym razem niepodważalnie spełniać kilka warunków.
"Resident Evil: Witajcie w Raccoon City" – Shitty, Pasty - Recenzje filmów
Są takie dni w życiu, gdy od samego już przebudzenia wiemy, że nie będą to dobre dni: za oknem paskudna poniedziałkowa pogoda z zacinającym deszczem, głowa trochę pobolewa, ponieważ poprzedniego wieczoru przyszło nam wychylić o jeden kieliszek za dużo na spotkaniu ze znajomymi, woda w czajniczku gotuje się tyle czasu, że aż sprawdzamy czy się przypadkiem nie przypala, woda pod prysznicem z kolei, w zależności od regulacji, albo parzy nasze plecy niczym iskry z kuźni Hefajstosa, albo zamraża naszą skórę niczym cios od Sub-Zero. Mimo to, przygotowujemy się dzielnie do wyjścia, choć wiemy doskonale, że w pracy już ostrzą sobie na nas kły kierownicy wyższego szczebla czy brygadziści...
Polecamy podobne artykuły
"Legion Samobójców: The Suicide Squad" – Brygada R. Rekin idzie na żer! - Recenzje filmów
W 2016 roku pewien komiksowy film „popełnił samobójstwo” na oczach wielu widzów i krytyków. Przyniósł zyski, ale narzekano na CGI, zbyt mroczną (nocną) atmosferę, nieudanie rozpisane postacie i Jokera w wykonaniu Jareda Leto. Jedynie Harley Quinn – ukochana wspomnianego w poprzednim zdaniu złola jakoś ratowała „honor”, powodując, że „Legion samobójców” był dziełem, który – przynajmniej ja – oglądałem bez bólu tyłka. Średnim, ze swoimi minusami, ale jakościowo wcale nie gorszym od „Ligi Sprawiedliwości”. Okazało się, że to nie reżyser David Ayer „dał ciała”, tylko producent, który sam wiedział, jaki powinien być ten obraz. Po kilku latach w stajni DC i Warner Bros zebrały się jednak mądre głowy i postanowiły: wchodzimy znowu do tej samej rzeki, ale wpuśćmy tam również „piranie”…
"Legion samobójców" – Oddział zamknięty - Recenzje filmów
„Oh, I'm not gonna kill you... I'm just gonna hurt you really, really bad.” Takie słowa wypowiada ikoniczny złoczyńca w wykonaniu Jareda Leto do jednej z filmowych postaci i wcale się nie zdziwię, gdy po premierze „Legionu samobójców” na fotelu przeznaczonym dla pacjentów psychopatycznego Księcia Zbrodni zasiądzie sam David Ayer, a w kolejce za nim ustawią się włodarze WB. Dlaczego?
Teraz czytane artykuły
"Peacemaker" – "It’s the franchise, boy, I'm shining now" - Seriale
Być może mój głos znajduje się w mniejszości, wszak uważam, że zdecydowanie bardziej faworyzowany przez krytyków ubiegłoroczny „The Suicide Squad” Jamesa Gunna cierpiał na zasadniczo ten sam problem co „Legion Samobójców” zaproponowany niegdyś przez Davida Ayera, czyli formalną nielogiczność. Zarówno w pierwszym, jak i w drugim przypadku mamy finalnie do czynienia z nadprzyrodzonym zagrożeniem o gigantycznej skali, więc jakim cudem lekiem na takie kabały ma być świruska z kijem baseballowym, gość z zestawem linek wspinaczkowych czy człowiek o wyglądzie łasicy – zamiast, no nie wiem, boga z odległej planety strzelającego laserami z oczu i rozwijającego w powietrzu prędkość czterech machów albo multimiliardera z technologią wyprzedzającą o dekady wszelki znany militarny know-how i tłukącego do nieprzytomności przestępców w pancerzu ze spiczastymi uszami?
Wywiad z Krzysztofem Jarząbkiem – twórcą kontrowersyjnych, zabawnych "Niebezpiecznych związków Mariana Klepki" - Autorzy/pisarze
27 września 2019 roku ukazała się na rodzimym rynku powieść, której treść jest szalenie aktualna i dość kontrowersyjna. Mowa o „Niebezpiecznych związkach Mariana Klepki” – zaangażowanej politycznie komedii i świetnej satyrze na polskie, współczesne, podzielone społeczeństwo. Od 20 października możecie przeczytać jej recenzję na naszym portalu. A jak już to zrobicie, to zapraszamy do poniższej – równie intrygującej i wciągającej jak sama książka – rozmowy, którą przeprowadzaliśmy z tajemniczym autorem „Niebezpiecznych związków Mariana Klepki”, czyli Krzysztofem Jarząbkiem.
Lemuria – zaginiony kontynent - Niewiarygodne, niewyjaśnione
Kilkanaście tysięcy lat temu na Ziemi istniały lądy i miasta, które dziś znajdują się w głębinach morskich. Jednym z zatopionych kontynentów jest Lemuria, zwana też Mu. W niniejszym artykule przedstawię dowody na poparcie teorii istnienia w przeszłości ogromnego kontynentu na Oceanie Spokojnym.
Międzynarodowy Festiwal T-Mobile Nowe Horyzonty 2015 - Kultura
23 lipca we Wrocławiu rozpoczyna się festiwal, o którym można powiedzieć, że jest ucztą dla koneserów światowego kina. Mowa o 15. już edycji T-Mobile Nowe Horyzonty. To właśnie tutaj, jak co roku, zostanie wyświetlona klasyka i nowości. Poza tym ponownie nie zabraknie szerokiej dyskusji o filmach, różnych wystaw i sceny muzycznej. Impreza potrwa do 2 sierpnia.
Piękne Konie ze stadniny pod lasem - Fotografia/Malarstwo
O małej wiosce Czarne w gminie Baruchowo w województwie kujawsko-pomorskim słyszało zapewne niewielu. A szkoda. Bo warto tu wpaść. Nie tylko dla dorodnych grzybów, bajkowych lasów i pobliskiego jeziora Skrzyneckiego. Ale również dla… koni. Tak, drodzy miłośnicy tych pięknych zwierząt. W Czarnem znajduje się bowiem Stadnina pani Mai Hampel. Prowadzą do niej różne drogi przez las. I jeśli ktoś chce się wybrać na spacer, to proponujemy właśnie tam.
Nowości
Patronujemy I Wojewódzkiemu Konkursowi Plastyczno-Multimedialnemu w ramach projektu "HEJTLine"! - Kultura
Z przyjemnością informujemy, że jako patron medialny projektu społecznego „HEJTLine”, wsparliśmy jego fundamentalną część. To I Wojewódzki Konkurs Plastyczno-Multimedialny o nazwie „Cisza Nienawiści Nigdy hejt! Zawsze heart!”. Jakże ważna tematyka w dzisiejszych czasach!
"Ellie", czyli różne odcienie miłości w barwnym teledysku stworzonym przez AI! - Muzyczne Style
A gdyby tak wykorzystać sztuczną inteligencję do zrealizowania clipu, który będzie „pachniał” szczerą, intymną relacją zakochanej pary? Takie pytanie zadał sobie zapewne Tadeusz Seibert – finalista 10. edycji programu „The Voice of Poland”. Twierdząca odpowiedź z czasem zamieniła się w gotowy projekt. I pięknie, bo „Ellie” dzięki AI jeszcze bardziej wybrzmiewa jako słodko-gorzka piosenka o skrajnych emocjach towarzyszących związkom, wpadając nie tylko w ucho, ale i w oko.
"Civil War" – Dziewczynka z aparatem - Recenzje filmów
Długo zastanawiałem się nad tym, jak zatytułować recenzję najnowszego i podobno ostatniego filmu Alexa Garlanda (choć nie wierzę, że całkiem zrezygnuje z pisania scenariuszy). Tutaj pasują dziesiątki krótszych i dłuższych określeń, haseł, ostrzeżeń… No bo wiecie – „Civil War” to zarówno kino wojenne, przedstawiciel kina drogi, jak i opowieść inicjacyjna oraz niepokojąca dystopia. A zatem: „Apokalipsa teraz, zdjęcia na wieki”, „Wyprawa do jądra ciemności”, „Dziennikarze w ogniu”, „STOP WAR”… Ale ja podczas seansu czułem, że główną bohaterką jest młodziutka Jessie Cullen, a nie dojrzała Lee Smith. To za nią podążamy, to jej kibicujemy, to o nią się martwimy. „Dziewczynka z aparatem” wydaje się w tym kontekście idealne. Jednak czy sam film jest idealny?
Czterdziestolatek bez brzucha, czyli jak utrzymać formę w średnim wieku - Zdrowie i uroda
Łysienie czy siwienie może powodować kompleksy, ale jest tak naturalne w procesie starzenia, że nie warto się takimi zmianami bardzo przejmować. Gorsze jest tycie i tzw. „piwny brzuch” już po trzydziestce. Jeśli nic z tym nie zrobimy, to po zbliżeniu się do wieku średniego, staniemy się mniej atrakcyjni dla kobiet (tudzież mężczyzn, gdy mowa o innej orientacji). Czy jest jednak szansa, aby zmienić ten stan rzeczy i poprawić wygląd swojego ciała? Oczywiście, ale musimy uzbroić się w cierpliwość, motywację do działania i pozytywne myślenie.
Dokąd zmierza EleeS? Do lasu! Do świata cudów i przemyśleń... - Zespoły i Artyści
W singlu pt. „Idę do lasu” zabiera słuchaczy na przechadzkę na łono natury. Dosłownie i w przenośni promuje powrót do korzeni. Zaprasza do zdystansowania się od rzeczywistości. Zachęca do zwolnienia tempa i zatracenia się na łonie natury, do radosnego zagubienia się wśród konarów drzew. Zaplątana w gąszczu leśnych pajęczyn i metafor EleeS, pokazuje, że z dala od zgiełku miasta można poczuć się jak poza czasem, w odrealnieniu, w cudownej próżni, w której wreszcie jest czas na przemyślenia i podróż w głąb siebie.
Ukradłaś "Dziennik Śmierci", witaj w moim koszmarze! - Recenzje książek
Z polecenia koleżanki przeczytałem thriller autorstwa Chrisa Cartera (nie tego od „X Files”). Zachwalała, że ów pisarz ma pióro na tyle sprawne i klimat potrafi wykreować taki, że ciary na plecach murowane. Faktycznie – „Dziennik Śmierci” nie tylko samym tytułem budzi ciekawość i strach. To książka, którą wertuje się szybko, a w głowie zostaje masa szczegółów. Czy jednak jest to dzieło tej klasy, co „Milczenie owiec” Thomasa Harrisa?
Artykuły z tej samej kategorii
"1670" – To jest mój chłop, mój serial i mój rok! - Seriale
Takiego serialu jeszcze nie było! W Polsce rzecz jasna. No bo wiecie – mieszanka to iście wybuchowa. Kostiumowe danie główne z satyrycznym mięchem, szczyptą ostrej przyprawy i żyd… żytem. A w tym kotle chłopów szlachcice gotują i tą chochlą w lewo i prawo, pod nosem wąsy poprawiając i się szczerze uśmiechając. Bo „1670” to czas, gdy Rzeczpospolita była terytorialną potęgą, a panowie na włościach musieli bardzo ciężko nie pracować, by godnie żyć.
"Peaky Blinders: Sezon 5" – Tommy Shelby: żywioł silniejszy niż faszyzm - Seriale
Według zapewnień Stevena Knighta, twórcy serialu pt. „Peaky Blinders”, opowieści o pewnej – faktycznie żyjącej i działającej w latach 20. XX wieku, rodzinie z Birmingham; jego piąty, mający niedawno premierę, sezon ma być tym najlepszym. I czy tak jest? Nie. Ale jako kibic gangsterskiej drużyny Thomasa Shelby’ego, jestem na tyle usatysfakcjonowany tym, co dostałem, że postawię go na równi z pierwszym, drugim i czwartym.
Dexter Morgan – seryjny morderca, którego podziwiamy! - Seriale
Przeczytaliście tytuł i zastanawiacie się zapewne jak to możliwe, by kibicować komuś, kto z zimną krwią zabija innych? Wystarczy zrozumieć i poznać fenomen amerykańskiego serialu, który obiegł cały świat. Oryginalność, ciekawy scenariusz, nagłe zwroty akcji i On – Dexter!
"The Frankenstein Chronicles" - "Czerwonogardły gil, zamknięty. W klatce, wściekłością niebios sięga" - Seriale
Serial „The Frankenstein Chronicles”, który zbierał dobre recenzje od czasu pojawienia się na antenie brytyjskiej telewizji (ITV Encore) w 2015 roku, dał się poznać kilka miesięcy temu szerszej publiczności za sprawą (jakżeby inaczej) dystrybucji poprzez platformę Netflix. Czy odświeżona i reklamowana twarzą Seana Beana historia o rzuceniu wyzwania Bogu, mając za oręż nieugiętą wiarę w naukę, jest rzeczywiście tak dobra jak na Wyspach się uważa?
"Problem trzech ciał" – Twarde Saj, miękkie faj, średnie wow - Seriale
Co to jest? Krótkie, ale długie. Zbite, choć rozciągliwe. Obce i prawdziwe. Fascynujące, lecz usypiające. Odpowiedź kryje się w jednym tytule. To „Problem trzech ciał”. Tak można podsumować ów serial na podstawie powieściowego bestselleru, cyklu „Wspomnienia o przeszłości Ziemi”. I w tym miejscu można by już przestać pisać, ale produkcja jest na tyle ciekawa, mimo stosu wad, że warto kontynuować tenże wykład…
Pliki cookie pomagają nam technicznie prowadzić portal Altao.pl. Korzystając z portalu, zgadzasz się na użycie plików cookie. Pliki cookie są wykorzystywane tylko do działań techniczno-administracyjnych i nie przekazują danych osobowych oraz informacji z tej strony osobom trzecim. Wszystkie artykuły wraz ze zdjęciami i materiałami dostępnymi na portalu są własnością użytkowników. Administrator i właściciel portalu nie ponosi odpowiedzialności za tresci prezentowane przez autorów artykułów. Dodając artykuł, zgadzasz się z regulaminem portalu oraz ponosisz odpowiedzialność za wszystkie materiały umieszczone przez Ciebie na stronie altao.pl. Szczegóły dostępne w regulaminie portalu.
© 2024 altao.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
0.877