"Terminator Zero" – Struny wydają metaliczne dźwięki - Seriale

W tym właśnie momencie pojawia się „Terminator Zero”, który już na etapie pierwszych koncepcyjnych szkiców (nomen omen) wydawał się być przedsięwzięciem co najmniej intrygującym. Oto Netflix, który akurat w sektorze animacji trzyma niezły poziom, zawiązuje współpracę z legendarną firmą Production I.G („Ghost in the Shell”) i Masashim Kudô („Shadow of the Colossus”) w celu zekranizowania bezkompromisowego, brutalnego, a przy tym inspirującego anime, które przedstawi tematykę uniwersum „Terminatora” w zgoła odmiennym świetle. Śmiałe i ryzykowne posunięcie, którego efekt końcowy może być… hmm… Może być.

 

Kadr z serialu "Terminator Zero" (źródło: materiały prasowe/Netflix)

 

Zacznę może od elementu serialu, który najłatwiej ocenić i pochwalić, czyli od samej animacji. Widać wysiłek twórców włożony w przekalibrowanie narzędzi używanych niegdyś przez Camerona na język anime, którego pomyślne wdrożenie możemy zaobserwować zwłaszcza w segmentach „retrospekcji o ponurej przyszłości”. Przepiękna gra kolorami (zarówno na pierwszym, jak i na dalszym planie), regulowanie tempa akcji czy dynamika uzewnętrzniania uczuć danego bohatera (w skali mikro i makro) to znaki rozpoznawcze jakościowego anime i mogę się tylko cieszyć, że przyszło mi ich doświadczyć w „Terminatorze Zero” – dodatkowo, charakterystyka naszego morderczego blaszaka zostaje tu wzbogacona o niepokojący czynnik tzw. „doliny niesamowitości”, w którego przedstawieniu anime nie ma sobie równych.

 

Jaką zatem opowieść okraszono tak pierwszorzędnymi obrazami? Cóż, w tej kwestii „TZ” jest nierówny, ponieważ nierówno traktowane są poszczególne nitki fabularne, np. wątek Eiko (żołnierki wysłanej przez japoński ruch oporu w przeszłość w celu odnalezienia genialnego naukowca Malcolma Lee) wydawał mi się przewrotnie niepotrzebny (poza byciem stałym punktem programu w przedstawieniu standardowego pojedynku dwóch wrogów przybyłych z przyszłości), co zabawne, już na samym początku wydarzeń sama zainteresowana kwestionuje rację swojej misji, a tłumaczący tę zagwozdkę MacGuffin nie pomaga za wiele.

 

Kadr z serialu "Terminator Zero" (źródło: materiały prasowe/Netflix)

 

Nie byłem przekonany również do wątku samego Malcolma i jego rodziny, chociaż w tym przypadku, z każdym kolejnym odcinkiem, coraz lepiej rozumiałem jego motywacje, relacje ze stworzoną przez siebie Kokoro (swoistym „AntySkynetem”), próby eksploatacji teorii strun czy jego podejście do wszelkich rodzinnych perypetii – co prawda, zarówno trójka jego dzieci, jak i zajmująca się nimi opiekunka, stanowią raczej funkcjonujące w historii zespoły określonych cech, ale warto zaczekać z ocenianiem ich do końca ostatniego odcinka.

 

W końcu przechodzimy do „Elektronicznego Mordercy” (badumtss!), z którym również miałem problem. Najbardziej nurtowała mnie jego niestałość w poziomie siły i decyzyjności: przy okazji kilku scen obserwowałem jak z wielką łatwością łamie kręgi szyjne rebeliantom czy policjantom, by po jakimś czasie oglądać jak tłucze bez żadnego efektu po plecach Eiko, która na ten czas uczepiła się jego torsu. Brałem jeszcze pod uwagę możliwość, że wspomniana bohaterka należy do żołnierzy typu cybernetically-enhanced (których poznać można było w nieszczęsnym „Dark Fate”), ale nie znalazłem nigdzie najmniejszej wzmianki na ten temat. Z resztą, nawet bardziej drażniły mnie idiotyczne nielogiczne (jak na super procesor zwłaszcza) decyzje jegomościa, jak przy okazji trzymania poważnie rannej postaci na muszce, tylko po to aby się bezsensownie odwrócić do niej plecami i zacząć gonić kogoś innego. Może nie załapałem „co poeta miał na myśli” w takich momentach, ale muszę być szczery sam ze sobą i negatywnie ocenić wspomniane występki.

 

Kadr z serialu "Terminator Zero" (źródło: materiały prasowe/Netflix)

 

Z udźwiękowienia najbardziej przypadł mi do gustu (albo raczej: „jako jedyny odcisnął się w pamięci”) motyw przewodni, który wprawdzie był mi już znany dzięki wcześniejszym materiałom promującym, ale w samej produkcji został również dobrze wkomponowany. Całość obejrzałem w japońskiej wersji językowej z napisami, bo od dawien dawna nie potrafię oglądać anime w innej edycji, chociaż muszę jeszcze dodać, iż coś niedookreślonego odrzucało mnie (bardziej niż zwykle) od angielskiego dubbingu – jakby zdania wypowiadane przez prawie każdą postać miały wyraźnie inne znaczenie niż w wersji japońskiej. Ale to może problem ze mną.

 

Ostatecznie sądzę (badumtss!), że fani tego uniwersum powinni sprawdzić „Terminatora Zero”, gdyż nie grzebie on na złomowisku dziedzictwa technologicznego horroru, a to już coś w dzisiejszych czasach - chociaż mam świadomość, że anime to nie jest gatunek dla każdego i z tego względu grono odbiorców „TZ” solidnie się zawęzi. Gorzej jednak, że sama opowieść nie jest poprowadzona w wyjątkowo udany sposób: wspomniane błędy logiczne, wadliwe założenia dla poszczególnych łuków narracyjnych i grono płaskich postaci to istotne wady. Na szczęście nie wszystko w treści serialu jest popsute (linia fabularna głównej postaci w zasadzie trzyma się kupy), natomiast zobrazowana akcja jest jedyna w swoim rodzaju dla tej marki na chwilę obecną, więc uznam tę szklankę baterię raczej za pełną do połowy.

 

Ocena: 6/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Autor recenzji publikuje też na portalu Filmweb.pl pod nickiem _GsHock_

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję