bartoszkeprowski (1957 pkt)Strona WWW Autora414
604 min.
Recenzje filmów
bartoszkeprowski (1957 pkt)
54 dni temu
2019-11-25 10:53:38
Każda kontynuacja ciepło przyjętej animacji Disneya zazwyczaj od razu trafiała na rynek DVD, a obecnie mało kto o nich pamięta. Były to bowiem filmy robione nie z pasją i sercem, lecz gotowe produkty pod określonego klienta, wyprane z magii, uczuć i tego wszystkiego, za co widzowie pokochali oryginały. Myślałem, że wielokrotnie porażki uświadomiły wytwórni fakt, iż lepiej stworzyć coś nowego niż starać się na siłę kontynuować zamkniętą i spójną historię. Świadczył o tym brak oficjalnych sequeli „Zaplątanych” (pojawił się telewizyjny serial oraz film, niemniej to bardziej spin offy niż kontynuacje z prawdziwego zdarzenia) czy „Zwierzogrodu” … do czasu pojawienia się „Krainy Lodu 2”.
Poster z filmu "Kraina lodu 2" (źródło: materiały prasowe)
„Kraina Lodu 2” popełnia wszystkie grzechy wydanych do tej pory disnejowskich sequeli. Po pierwsze film jest strasznie odtwórczy fabularnie. Podczas seansu miałem wrażenie, że twórcy skorzystali z kombinacji klawiszy ctrl+c, ctrl+v, a następnie wprowadzili delikatne modyfikacje do scenariusza pierwszej części. Mamy nową oprawę audiowizualną, bohaterów oraz piosenki, niemniej fabularny szkielet do złudzenia przypomina dobrze już nam znaną historię. Chociaż początkowo twórcy raczą widzów naprawdę intrygującym wstępem. Tajemniczy głos. Historia z przeszłości. Kolejna podróż. Mimo iż całość wolno się rozkręca, to w pewnym momencie zaczyna wciągać, pomimo wielu głupot i sprzeczności, o których piszę w dalszej części niniejszej recenzji. Robi się nawet dramatycznie, w końcu film nabiera tempa, coś się dzieje i nagle… koniec. Magia miała problem wykiełkować przez cały seans, walczyła, starała się, a gdy pączek czarów wreszcie się delikatnie otworzył, ktoś przydeptał go stopą. Niestety.
Gdy twórcy ujawniają obrane fabularne rozwiązania, okazuje się, że mamy do czynienia z kolejną historią drogi, pełną schematów zaczerpniętych z poprzednika, przewidywalnych zwrotów akcji i ogranych motywów. Pamiętacie krytykowanego „Dziadka do orzechów i cztery królestwa”? Wątek stanowiący tam główną oś fabularną został przemycony do „Krainy Lodu 2” w postaci pobocznego i o dziwo, patrząc na reakcje ludzi, tym razem nikt nie narzeka na jego pretekstowość, bezsensowność czy powtarzalność. Dwa zwaśnione królestwa walczące ze sobą przez 38 lat. Rozumiem, że obie strony konfliktu nigdy nie wpadły na pomysł, aby zbadać sprawę? Mieli przecież mnóstwo czasu…
Elsa z filmu "Kraina lodu 2" (źródło: materiały prasowe)
Osobiście uważam też za spory błąd osunięcie na bok Anny, Olafa oraz Kristoffa, którzy przecież byli bardzo ważną częścią oryginału. Każdy z bohaterów odgrywał tam znaczącą rolę. Tutaj na pierwszy plan niewątpliwie wysuwa się Elsa. Twórcy dają jej kilka piosenek do odśpiewana, wszystkie muszą być z obowiązkowym przytupem, na miarę występów Whitney Houston, a nawet modyfikują jej wygląd. Ta przesadna gloryfikacja i obsesyjne skupienie wyłącznie na historii jednej z księżniczek Arendelle, niesłychanie drażni. Twórcy ulegli presji. Po premierze pierwowzoru, wokół Elsy powstał ogromny funclub. Wszyscy mówili o niej lub Olafie. Do tego pojawiły się spekulacje, a potem naciski na temat orientacji seksualnej bohaterki. Mam wrażenie, że wytwórnia chcąc wybrnąć z opresji, zaniechała przedstawienia potencjalnego partnera/partnerki omawianej postaci, co podzieliło by fanów i ściągnęło na głowę Disneya ogromne tsunami nieprzewidywalnych konsekwencji, ale w zamian za to pozwoliła pławić się królowej w blasku reflektorów, pragnąć zaspokoić fanów. Jak to się mówi? Wilk syty i owca cała… do czasu.
Poza tym sama historia wydaje się szyta grubą nicią i rozpada się w szwach, gdy tylko zaczniemy się nad nią zastanawiać. Otóż w kontynuacji Elsa czuje się nieswojo, mówi, że ciągnie ją do domu, ale tego prawdziwego, odległego, nie Arendelle. Namiastką wspomnianego domu jest tajemniczy głos nawołujący lodową królową każdej nocy. W zasadzie na tym wątku oparto całą linie fabularną, a morał sequela dotyczy wolności, swobody, odnalezienia swojego miejsca na Ziemi i zrozumienia własnej przeszłości. To piękna refleksja, szkoda tylko, że stoi poniekąd w sprzeczności z wymową oryginału. Ten traktował o akceptacji, pragnieniu bycia sobą, a nie udawaniu kogoś innego. Pomimo wielu różnić, przecież i tak stanowimy jedność, jesteśmy ludźmi, społeczeństwem i możemy funkcjonować razem, bez względu na zdolności, kolor skóry czy wierzenia. W dwójce Elsa czuje nieszczęśliwa, bo … jest inna od pozostałych mieszkańców Arendelle – czyt. posiada moce.
Kadr z filmu "Kraina lodu 2" (źródło: materiały prasowe)
A była taka piękna refleksja. Można być sobą, odmieńcem, a i tak znaleźć zrozumienie i dom wśród rzekomo obcych ludzi. Z kolei początkową niechęć pokonać na drodze wzajemnego poznania się, zaakceptowania i chęci pojednania. Dwójka zaś niezamierzenie daje do myślenia, iż nadal istnieją jakieś niewidzialne podziały, przynależności, bo koniec końców, mimo starań ludności Arendelle, Elsa i tak wolała zamieszkać ze „swoimi”, argumentując własny wybór, że Northuldra jest jej prawdziwym domem, a w królestwie czuła się nieswojo i obco. Mówi to osoba, która wychowała się w Arendelle, pragnęła akceptacji i dążyła do bycia sobą za wszelką cenę. Otrzymała to, co pragnęła, a i tak znalazła sobie nowy problem. Powiedźcie teraz, jak to brzmi, gdy się tylko dłużej nad tym pomyśli.
Boli niezwykle rwany i zdecydowanie zbyt szybki finał filmu. W zasadzie, w momencie, kiedy animacja zaczęła przykuwać moją uwagę, nagle się skończyła. Bez żadnego przytupu. Pamiętacie finał jedynki? Wzruszał, zaskakiwał i skłaniał do refleksji. W dwójce zaś czuje się niedosyt i rozczarowanie. Brak tutaj magii i jakiegoś zwrotu akcji, obrane rozwiązania fabularne są zbyt oczywiste oraz niesłychanie proste, bez krztyny kreatywności. Ponadto wypowiedź Elsy do Anny, na temat pokonywania przeciwności losu razem jako rodzina, zakrawa na hipokryzję. Przecież przez cały film, bez względu na troszczącą się o nią siostrę, gna do przodu, w pewnym momencie zupełnie się od niej odcinając i w konsekwencji, źle przez to kończąc. Do tego nieumiejętnie tłumaczy swoje postępowaniem bezpieczeństwem innych, serio? A gdzie podziała się refleksja u Elsy po finale z oryginału…, bo jeśli doszła do wniosku, że lepiej działać w pojedynkę… to gratuluje twórcom uczynienia ze swojej bohaterki równej głupiej, co John Smith z kontynuacji „Pocahontas”.
Galeria zdjęć - "Kraina lodu 2" – Odgrzejemy dziś kotleta
Więcej artykułów od autora bartoszkeprowski
Grudzień zawsze napawa mnie optymizmem. Temperatura spada, na dworze zaczyna prószyć śnieg, a sklepy i okolica wypełniają się świątecznymi ozdobami. W takim czasie zwyczajnie nie mam ochoty na poruszające trudne tematy produkcje, ponieważ sama atmosfera zbliżających się Świąt Bożego Narodzenia po prostu temu nie sprzyja. W tym wyjątkowym okresie poszukuję nieskompliko
Od czasu przeniesienia na srebrny ekran rywalizacji Nikiego Laudy i Jamesa Hunta, zacząłem z większym zainteresowaniem wyglądać filmów o tematyce wyścigów samochodowych. I nie mam tu na myśli będącej na topie serii „Szybcy i wściekli”, o nie. Po głowie krążą mi obrazy ukazujące sportową rywalizację i wielkie ikony światowej sceny współzawodnictwa. Takim filmem okazał
Możecie nazwać mnie ignorantem, ale nigdy nie udało mi się przeczytać zarówno „Lśnienia”, jak i „Doktora Sen”. Wiem, powinienem się wstydzić, szczególnie iż bardzo sobie cenię Stephena Kinga i wręcz ubóstwiam jego powieści. Obiecuję poprawę, naprawdę. Niemniej, widziałem przynajmniej adaptacje obu rzeczonych książek. „Lśnienie” w reżyserii Stanley’a Kubricka to niewąt
Któż by się spodziewał w takim krótkim odstępie czasu premiery kolejnej odsłony „Terminatora” po koszmarnie źle przyjętym przez krytyków „Genisys”, który miał być początkiem nowej trylogii, lecz ostatecznie został zamieciony pod dywan (rozczarowujący dla twórców i wytwórni wynik box-office’owy). Niemniej finansowa porażka nie zniechęciła producentów do następnej próby
Można by powiedzieć, że powstanie sequela „Mamma Mia!” było jedynie kwestią czasu, lecz w tym wypadku, trwało to naprawdę długo – aż całą dekadę! Zatem, czy odgrzewanie kasowego, muzycznego widowiska sprzed dziesięciu lat miało sens? Przecież gorąca atmosfera po premierze oryginału dawno zdążyła oziębnąć, a jej fani zdobyć znaczne filmowe doświadczenie i wyrobić sobie
Polecamy podobne artykuły
Witajcie w „Krainie lodu”. Ta nowa produkcja ze stajni Disneya korzysta ze sprawdzonych klasycznych wzorców, będąc zgrabnym połączeniem musicalu, komedii i kina przygodowego. Szczerze: jeszcze nigdy moje oczy nie ujrzały tak pięknej, magicznej, a jednocześnie srogiej zimy w żadnej dotychczasowej animacji.
Teraz czytane artykuły
Jestem chyba jednym z nielicznych widzów, który stanowczo krzyczał: Nie!, gdy tylko dowiedział się o planach realizacji kolejnej odsłony mroźnej opowieści. I nie chodzi tutaj o głośną wrzawę wokół orientacji seksualnej Elsy. Od lat jestem fanem wytwórni Disneya i znam mnóstwo jej produkcji. W związku z powyższym, zauważyłem przez lata pewną niepokojącą tendencję. Disn
Wybaczcie, że nie zapoznałem Was z nowym Robocopem, nie przedstawiłem ulepszonego Kapitana Amerykę i nie opisałem przygód Emmeta - żółtego ludzika z klocków Lego. W ramach rekompensaty zachęcam do spojrzenia w oczy herosowi, który co prawda jest niemową, ale przewyższa wyżej wymienionych urokiem osobistym, siłą i sprytem. Co więcej, posiada skrzydła, zionie ogniem i l
„Szachy to moja pasja. Codziennie przy partii szachowej, zwłaszcza przy blitzach zapominam o wszystkich zmartwieniach dnia codziennego. Czuję się jakbym słuchał muzyki, bo partia szachów to dla mnie jakby symfonia Mozarta. Inspiruje nowe idee, odradza ducha walki.” - Mieczysław Najdorf
Podróże w czasie od dawna pobudzają wyobraźnię milionów widzów i czytelników. Pamiętacie słynną mroczną serię „Terminator” czy przygodowy „Podróż do przyszłości”? Ten motyw był tam szczególnie wyeksponowany. Zarówno dzielna Sarah Connor, jak i młodzieniec Marty McFly robili wszystko, co w ich mocy, by zapobiec pewnym wydarzeniom. W pierwszym przypadku stawka była wyso
50 firm, setki podpisów raciborzan pod listem do przyszłych pokoleń oraz wiele różnych gadżetów – znaków naszego czasu, w sobotę 11 listopada zamknięto w Kapsule Czasu u zbiegu ulic Długiej i Bankowej. Kapsuła trafiła do specjalnej, głębokiej na 100 centymetrów studni. Jej ponowne otwarcie planowane jest na 2067 r. Wydarzenie mocno wpisuje się w obchody 800-lecia nada
DC Universe pisze swoją współczesną historię w sposób bardzo koślawy. Ciemna strona komiksowego duopolu przypominała już w pewnym momencie groteskową maszkarę - na wzór „atrakcji” ze zbiorników klonujących w „Alien: Resurrection” - która w domyśle miała stać się zapewne bardzo opłacalną kopią pomysłu Marvela. Nielogiczny i pretensjonalny „Suicide Squad”, czy krzykliw
To bardzo szybkie i proste w wykonaniu, szczególnie popularne na Kujawach danie, które może przygotować każdy (nawet nie posiadający talentu kulinarnego). Zapewne niektórym kojarzy się ze smakiem z dzieciństwa, kiedy to nasze kochane babcie częstowały nas tymi lekkimi i puszystymi placuszkami.
Niełatwo napisać obiektywną recenzję oczekiwanego „Miasta 44”. Wszystkie opinie, jakie się pojawiają, czy to widzów, czy profesjonalnych krytyków, są zarówno entuzjastyczne, jak i mniej lub bardziej piętnujące. Pozwólcie, że i ja podejdę do niego dość osobiście i spróbuję wystawić sensowną notę. Zdradzę na wstępie, że nie mamy do czynienia z dziełem wybitnym, ale co w
5 listopada 2019 roku Muniek Staszczyk obchodził swoje 56 urodziny. Ten, prowadzący dość energiczne, bogate w trunki życie, rockendrolowiec w połowie lipca doznał udaru, ale na szczęście powoli wraca do zdrowia. I nadal kontynuuje karierę solową z niezłym skutkiem. 5 listopada to także dzień, kiedy premierę miał utwór „Ołów”, drugi singiel z wydanego 18 października p
Skandynawski reżyser Morten Tyldum nie przestaje mnie zachwycać. Zaczynał od prostych krótkometrażówek, a nieco ponad trzy lata temu dostarczył widzom pełen zwrotów akcji thriller o nieziemskim klimacie – mowa tu o filmie „Łowcy głów”. Teraz proponuje nam produkcję znacznie odbiegającą gatunkowo od jego wcześniejszego dokonania, bowiem „Gra tajemnic” to obraz biograf
Czym jest hipnoza, czy jest bezpieczna? Czy każdy może zostać hipnotyzerem? Jak zahipnotyzować dowolną osobę? Przeczytaj część I
Odkrywanie polskiej literatury popularnej ciąg dalszy. „Takeshi. Cień Śmierci” to mój „pierwszy raz” z autorką Mają Lidią Kossakowską. Byłem niezmiernie ciekaw, czy ta pani ma talent na równi ze swoim mężem Jarosławem Grzędowiczem, który m.in. zasłynął cyklem „Pan Lodowego Ogrodu”. „Porywające, pełne intryg starcie klanów podkreślone szkarłatnym cięciem katany” – zda
Widzowie wybierający się do kina na „Exodus: Bogowie i królowie” w celu obejrzenia filmu dokumentalnego przedstawiającego historię jednej z największych biblijnych postaci, a mowa tu o izraelskim przywódcy Mojżeszu, mogą ponownie przejrzeć styczniowy repertuar w poszukiwaniu innego obrazu. Dlaczego? Odpowiedź jest prosta… Nowa produkcja Ridley’a Scotta to nic innego j
Projekty edukacyno-kulturowe za granicą i te na terenie Polski, wymiany młodzieżowe, koncerty, wystawy, warsztaty, szkolenia, prelekcje, działania i inicjatywy artystyczne, publikacje i artykuły… Tym wszystkim zajmuje się nowo powstała fundacja, dla której hasło „kultura edukacją silna” ma ogromne znaczenie. Zapytacie dlaczego? Tę kwestię i wiele innych wyjaśnił nam p
Najwyraźniej każda nacja musi mieć swojego własnego mitycznego potwora. Japończycy wymyślili Godzillę, część naszego kraju jakoby nawiedzał Smok Wawelski, Amerykanie zaś mogą pochwalić się King Kongiem. Przygody przerośniętej małpy przenoszone były na ekran kinowy wielokrotnie, z różnym skutkiem.
Z niedzieli na poniedziałek czasu polskiego ponownie w Staplem Center w Los Angeles (roku temu w Nowym Jorku) rozdano muzyczne Oscary 2019. Mowa o prestiżowych nagrodach Grammy przyznawanych od 1959 roku przez amerykańską Narodową Akademią Sztuki i Techniki Rejestracji. Ceremonia odbyła się już po raz sześćdziesiąty pierwszy.
Powszechnie uważa się, że rok 2011 był jednym z najlepszych dla miłośników gier komputerowych, a to ze względu na wysyp znakomitych tytułów. Może się okazać, że i bieżący rok zostanie zapamiętany podobnie. W minionych miesiącach doczekaliśmy się premier wielu świetnych gier, w tym m.in. „Batmana: Arkham Knight”, „Wiedźmina: Dzikiego Gonu”, „Metal Gear Solid V: Phantom
Nowości
14 stycznia już po raz 27. wręczono Paszporty Polityki, czyli nagrody za najważniejsze osiągnięcia w szeroko pojętej dziedzinie polskiej kultury za rok 2019. Otrzymali je twórcy i wykonawcy, którzy swoim talentem, charyzmą i oryginalnością najbardziej zwrócili na siebie uwagę. Łącznie nagrodzono siedem osób w siedmiu kategoriach. Wśród laureatów znaleźli się m.in. mło
Ma dopiero 17 lat, a już może pochwalić się odkryciem, o jakim jego rówieśnicy nawet nie śnili. Gdy koledzy i koleżanki Wolfa szukali Pokemonów swoimi smartfonami, on wolał spoglądać w gwiazdy. Marzyciel? Nie. To młody mieszkaniec Nowego Jorku, który badaniem kosmosem fascynuje się od najmłodszych lat. Niedawno odbywał wakacyjny staż w... NASA i tam też zauważył cień
Uliczka oświetlana chłodną poświatą księżyca, chwiejnie migoczące światła latarń, poza zasięgiem których chyłkiem przemyka postać w pelerynie. Omdlewająca w uścisku ofiara, biała szyja, błysk kłów i przytłaczająca cisza, mącona jedynie przez zachłanne chłeptanie… Kalka wielokrotnie powielana, gotycki sztafaż wielokrotnie używany i wykorzystywany w dziesiątkach lepszyc
Carbonara wcale nie jest włoską potrawą. Co nie zmienia faktu, że każda bardziej lub mniej szanująca się włoska restauracja ma ją w swojej ofercie. Gości również w naszych domach, i to z kilku powodów: smak, cena i łatwość w przygotowaniu. Jednak czym tak naprawdę jest włoska potrawa?
Polskie seriale gatunkowe są coraz lepsze. Odważne stwierdzenie? Tak. Ale to żaden fake news, to prawda. Niechaj tego przykładem będzie niedawny „Ślepnąc od świateł”, „Rojst”, czy pierwszy sezon (kolejny podobno już nie tym samym poziomie) „Belfra”. „Wataha” od HBO także należy do grupy tych sprawnie nakręconych i intrygujących produkcji. Mająca własny europejski stem
Im wygodniej i bardziej futurystycznie, tym lepiej – pomyśleli zapewne producenci z firmy Segway, pokazując na CES 2020 (największe targi elektroniki na świecie), prezentując swoje najnowsze cacko na kołkach. I nie, nie jest to bardziej odpicowana elektryczna hulajnoga, a…. fotel o nazwie S-Pod!
Artykuły z tej samej kategorii
Kino grozy w ostatnich latach może być kojarzone na dwa sposoby. Pierwszymi z nich są filmy komercyjne, nastawione wyłącznie na zysk, często kiczowate („Zakonnica”, „Annabelle: Narodziny zła”). Jednak na szczęście na scenie mamy graczy świetnych, którzy już od jakiegoś czasu darzą nas swoimi wybitnymi horrorami. Mowa tu o Arim Asterze („Dziedzictwo. Hereditary”, „Mids
Netflix szaleje, jeśli chodzi o końcówkę 2019 roku. W listopadzie dostaliśmy „Irlandczyka”, fenomenalną gangsterską opowieść Martina Scorsese. Na początku grudnia natomiast w pakiecie platformy znalazł się dramat o rozwodzącej się parze, czyli „Historia małżeńska”, który również został świetnie odebrany. A 20 grudnia na Netflixie swoje premiery miały także dwie bardzo
Na tydzień przed premierą dziewiątego epizodu „Star Wars”, miałem sen: stoję na wzgórzu, w dłoni trzymam miecz świetlny, odczuwam niepokój. Nagle podchodzi Lucas. Kładzie mi na ramieniu dłoń i tak rzecze: „bądź spokojny, nie atakuj Disneya, J. J. Abrams zrealizował piękny finał gwiezdnej sagi”. Uff. Mogę odetchnąć z ulgą. Czy na pewno? Noc przed seansem. Wiercę się, p
Niegdyś krótką historyjką miał się stać, ale ostatecznie w długi metraż się przeobraził. 30 listopada pojawić się miał, ale ostatecznie, „ulepszony”, 7 grudnia przybył. „Coś się kończy, coś się zaczyna” – takowy był tytuł pewnego opowiadania. Jakże trafna to sentencja w przypadku „Pół wieku poezji później”, w którym wydarzenia rozgrywają się ćwierć wieku po tych z sag
Nie ukrywam. Czekałem na ten film bardziej niż na nowe „Gwiezdne wojny”. Ba! Bardziej niż na „Jokera”. Dlaczego? Lepiej darujcie te retoryczne pytanie. Scorsese. Jedno nazwisko, jedna odpowiedź, w której kryje się wszystko. Legendarny reżyser mający na swoim koncie klasyki. Człowiek portretujący gangsterski półświatek z dłonią równie mistrzowską, co Coppola i De Palma
Pliki cookie pomagają nam technicznie prowadzić portal Altao.pl. Korzystając z portalu, zgadzasz się na użycie plików cookie. Pliki cookie są wykorzystywane tylko do działań techniczno-administracyjnych i nie przekazują danych osobowych oraz informacji z tej strony osobom trzecim. Wszystkie artykuły wraz ze zdjęciami i materiałami dostępnymi na portalu są własnością użytkowników. Administrator i właściciel portalu nie ponosi odpowiedzialności za tresci prezentowane przez autorów artykułów. Dodając artykuł, zgadzasz się z regulaminem portalu oraz ponosisz odpowiedzialność za wszystkie materiały umieszczone przez Ciebie na stronie altao.pl. Szczegóły dostępne w regulaminie portalu.
© 2020 altao.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
0.326