Nagrodzone wiersze laureatek I miejsca Trzeciego Konkursu "Z Kujawami Pomiędzy Słowami" - Autorzy/pisarze

 

Roksana Rydlewska (Godło – NADZIEJA)

I miejsce w III Wojewódzkim Konkursie Literackim „Z Kujawami Pomiędzy Słowami” (szkoła ponadpodstawowa)

Liceum im. Mikołaja Kopernika we Włocławku

 

Wiersz pt. ,,KUJAWY - SERCE WŚRÓD PÓL”

 

Gdzie horyzont łączy niebo z ziemią czarną,

Tam Kujawy wciąż czekają wiernie, starą wiarą.

Szumią łany zbóż pod wiatru czułym tchnieniem,

A ziemia pachnie pracą, dumą, wspomnieniem.

 

Tutaj historia mówi prostym słowem,

O Piastach, co wznieśli ojczyzny dom nowy.

Kruszwica pamięta, jak myszy bez litości,

Przypomniały światu, że pycha nie znosi wieczności.

 

W Inowrocławiu sól- skarb z głębi wydarty,

Leczyła zmęczonych, dawała siłę upartej warcie.

A na wiejskich festynach, przy dźwiękach kapeli,

Kujawiak wiruje- prosty, a tak weseli.

 

To tu tradycja jak korzeń w glebę wsiąka,

W opowieści dziadków, co wieczorem brzmiała z kątka.

Kujawy- spokojne, lecz sercem gorące,

Jak letnie żniwa w promieniach słońca.

 

---

 

Zofia Kozłowska (Godło - Wspomnienia)

I miejsce w III Wojewódzkim Konkursie Literackim „Z Kujawami Pomiędzy Słowami” (szkoła podstawowa)

Szkoła Podstawowa im. ks. kan. Jana Matusiaka w Ostrowąsie  

 

Wiersz pt. ,,Cisza po burzy”

 

Pośród pól, gdzie wiatr pieśń cichą śpiewa,

Słowo Kujawy w sercu jak morze się rozlewa.

Zboża złote jak słońce, co na niebie wschodzi,

A na nim ptak na skrzydłach wolności wodzi.

 

Z tą krainą jestem całym mym sercem związana,

gdzie rozciąga się wioska kujawska, ma kochana.

Tutaj dom mój rodzinny przy kamiennej dróżce,

Skromny, lecz ciepły, w puchowej poduszce.

To miejsce moje na ziemi, słońca pełne i traw zielonych.

Tu każdego przydrożny krzyż wita: ,,Bądź pozdrowiony”.

 

Przy domu na ławeczce prababcia ma zgarbiona,

Opowiada historię swego życia strudzona.

Wspomina zapach kwitnącej jabłoni,

smak z niej jabłek zebranych, soczystych i czerwonych.

 

Choć czas płynie tak szybko, niewiele się zmieniło,

bo wioska, o której na początku się mówiło,

przetrwała najcięższe czasy – II wojnę światową.

Po ciężkich trudach i znojach obudziła się na nowo.

 

Prababcia Marianna siedem lat wtedy miała,

do pierwszej klasy idąc, wybuchów bomb słuchała.

Choć ma lat prawie sto, pamięta tamte czasy,

jak w podziemiach czytała elementarz ,,Ala gra w klasy”

Dookoła głód i nędza, co nie miała końca.

Pomógł przetrwać trel skowronków i śpiew dzwońca.

A teraz po łąkach biegają dzieci pełne radości.

Ach, jak dobrze, że nie znają czasów tej strasznej przeszłości.

Tylko rosnące przy drodze wierzby płaczące

pamiętają żołnierza i jego krwawiące serce konające.

 

Jakże dziś piękny krajobraz, gdy człowiek oddycha miarowo,

bocian uwił gniazdo na słupie nad drogą.

Warczą kombajny, rolników czeka w polu robota.

Każdy pszeniczny kłos jest na wagę złota.

W babcinym ogrodzie rosną piękne kwiatki:

Róże, nasturcje, malwy, bławatki.

Nad nimi fruwają pszczoły i motyle,

siadają na kwiatki, aby zebrać pyłek.

 

Tym są dla mnie Kujawy, me rodzinne miejsce,

gdy o nich pomyślę szczęście płynie przez serce…

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję