"Piękna i Bestia" – Piękna z Bestią jest! - Recenzje filmów

Jak zatem prezentuje się przyodziana w zupełnie nowe szaty „Piękna i Bestia”? Czy ta urocza para, która skradła wielu pokoleniom serca, zaszczepiając w duszy obraz idealnej miłości, dalej czaruje, mani i uwodzi swoją osobowością, wdziękiem i charyzmą? A może to tylko piękne ubrane plastikowe lalki pozbawione dawnego uroku i charakteru… O tym przekonacie się po lekturze poniższego tekstu.

  

Historię znacie pewnie wszyscy… więc zwyczajnie pominę ponownie przytaczanie omawianej opowieści, a od razu przejdę do szczegółów. Jeśli chodzi o fabułę, to dość wiernie trzyma się oryginału, podobnie jak to było w przypadku „Księgi dżungli” i „Kopciuszka”. Disney zwyczajnie przepisuje na kinowy ekran swoje animowane baśnie literka po literce, tworząc ulepszoną pod każdym względem aktorską wersję – oczywiście znajdziecie tutaj kilka mniejszych zmian, lecz są praktycznie mało istotne, będąc oczkiem puszczonym w stronę najzagorzalszych fanów, Ci bowiem jedynie dostrzegę różnice. Zatem filmowa „Piękna i Bestia” to gatunkowa hybryda mieszająca ze sobą przygodę, romans, horror, dramat i komedię. Akcja płynie tutaj szybko, opowieść wciąga bez reszty – mimo iż wiedziałem, co stanie się za chwilę, to rozkoszowałem się każdą magiczną chwilą spędzoną w tym baśniowym świecie. Przewidywalność fabuły rekompensuje jej emocjonalny wydźwięk oraz humorystyczna otoczka. Trudno się tutaj nie wzruszyć. Przy niektórych scenach łzy same napływają do oczu, a w szczególności, jeśli mówimy o zakończeniu widowiska. Zapomnijcie jednak o ckliwości i nadmiernym patosie. Te skutecznie eliminowane są przez przezabawny humor, będący wynikiem komizmu sytuacyjnego oraz gagów.

 

Dodatkowym atutem fabuły jest ponadczasowy morał o tolerancji, miłości i pozorach. Disney w zabawnym sposób ujął w filmie motyw akceptacji samego siebie, bez względu na presję najbliższego otoczenia. Poza tym morał mówiący o tym, iż czysta miłość potrafi odmienić serce oraz duszę, może i jest nad wyraz banalny, ale bardzo prawdziwy. To uczucie buduje, wznosi, jak również sprawia, że stajemy się lepszymi ludźmi. Z kolei powinniśmy wystrzegać się skupiania na pozorach. Filmowa Bestia może posłużyć za przykład stereotypu, za którym ślepo podążamy, przez co unika nam prawda. Warto się nad tym chwilę zastanowić, ponieważ, jak widać, mimo iż minęły całe lata, to baśniowy przekaz wydaje się ciągle aż nazbyt aktualny.

 

Równie udany poziom prezentuje oprawa audiowizualna. Nie wierzycie? O wybitnych wręcz występach wokalnych będących miodem dla uszu kinomanów świadczy zatrudnienie członków zespołu Accantus w celu nagrania polskiego dubbingu, a dokładniej rzecz ujmując, kwestii śpiewanych. W produkcji mamy szansę niejednokrotnie usłyszeć utalentowaną Sylwia Banasik w roli Belli. Wokalne partie wykonane anielskim głosem rzeczonej artystki uwodzą widza oraz targają jego emocjami i uczuciami na przemian, wzbudzając w nim strach, radość czy też smutek. Pozostałym członkom zespołu Accantus, dla przekładu: Natalii Piotrowskiej, Kamilowi Ziębie bądź Kubie Jurzykowi nie przypadła już w omawianej produkcji aż tak istotna rola, co Sylwii Baniasik. Tak więc wszyscy sympatycy bajek Disneya oraz wspomnianej muzycznej ekipy mogą swoich ulubieńców podziwiać jedynie w grupowych popisach wokalnych – może to niewiele, ale filmowa adaptacja nawet dzięki tak małej pomocy ze strony utalentowanego teamu, zdecydowanie zyskuje na jakości. Chórowe partie prezentują naprawę mistrzowski poziom i co najważniejsze są zrozumiałe dla każdego niedzielnego amatora musicali.

 

Udanym popisom wokalnym towarzyszą przyjemne dla oczu animacje zwierząt, tytułowej Bestii czy przedmiotów (nie)ożywionych oraz często zwalająca z nóg scenografia, kostiumy i wykonana z dbałością o najmniejsze detale charakteryzacja (jeśli macie wątpliwości co do ostatniej ze składowych omawianego filmu, to polecam zwrócić uwagę na postać odgrywaną przez Iana McKellena, która po przemianie w człowieka doskonale oddaje własnym wyglądem swój zegarowy odpowiednik). Mroczne zamczysko i ponury las skąpany w ciemnościach miesza się tutaj z bogato wystrojonymi salami balowymi czy pstrokatymi strojami bohaterów. Przepych często zapiera dech w piersiach, a opuszczona posiadłość z kryjącą się za jej murami mizantropijną Bestią początkowo powoduje dreszcze przebiegające po plecach – ten genialny kontrast w połączeniu z odpowiednią muzyką oraz stojącym na wysokim poziomie aktorstwem (o czym dosłownie za momencik) zapewnia emocjonalną sinusoidę, która biegnie od śmiechu poprzez strach, a kończy się na łzach (nie zawsze ze smutku).

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję