
1 087
1 159 min.
Recenzje gier
piterwm90 (218 pkt)
871 dni temu
2021-05-11 17:45:42
Cykl – „Z Padem przez świat PS4”
Cień kolosa opowiada historię wojownika o imieniu Wander, który opuszcza swoją ojczyznę na wiernym rumaku Agro, udając się w samotną podróż do zakazanej krainy. Jego celem jest przywrócenie do życia zmarłej kobiety. Rzekomo potrafi to spełnić nieokreślony byt zamieszkujący ten świat. Jak się łatwo domyślić zawsze, jest coś za coś i taka przysługa wymaga wykonania pewnej kolosalnej misji. Mniej więcej tak wyglądają pierwsze minuty fabuły, która wydaje się prosta, wręcz drugoplanowa przez większość czasu. Jednak finał wiele zmienia i pozostawia duże pole do interpretacji osobie dzierżącej pada. Rzadko zdarza się, by tak tajemnicza, ograniczona w dialogi i informacje historia wywoływała taką dyskusję po jej zakończeniu.
Screen z gry "Shadow of the Colossus" (źródło: materiały prasowe)
„Wander to Kyozō”, bo tak brzmi japoński tytuł, jest przygodową grą akcji, więc rozgrywka zawiera w sobie zarówno mechaniki wymagające od nas zręcznych palców, jak i trochę przemyśleń, (nie tłumaczy wiele). Jako ciekawostkę dodam, że dopiero przy drugim przejściu odkryłem, że na koniu można robić… akrobacje. Jeśli ktoś jeszcze przez trzy generacje konsol nie miał okazji zagrać w tą produkcję, to sam gameplay (jak i fabułę) można streścić krótko: to taki boss rush. Będziemy mieli za zadanie pokonania kilkunastu kolosów, jednak w przeciwieństwie do gier z serii na przykład „Dark Souls”, nie będziemy toczyć otwartej walki. Bardzo dziwi, że od premiery pierwowzoru, a minęło już prawie 16 lat, wśród twórców nie przyjął się trend, że oprócz wymyślnych combosów orężem, nie stosuje się taktycznej wspinaczki na przeciwników. Ostatni raz, sięgając pamięcią, wdrapywałem się na bossa w grze „Dragon’s Dogma”. Jest to bardzo interesująca mechanika, bo każdy z kolosów jest unikalny i znalezienie miejsca, gdzie możemy się po nim wspinać oraz odnajdywać słabe punkty, jest satysfakcjonujące.
Nasz protagonista jest wyposażony w miecz, który odbijając światło słoneczne za pomocą przycisku R1, wyznacza nam trasę do kolosa oraz zadaje ciosy w czułe punkty. Posiadamy jeszcze łuk, który służy bardziej jak broń dodatkowa, ale w ramach ciekawostki dodam, że przy większych drzewach warto się rozglądać po gałęziach i próbować strącić owoce i je następnie zebrać (zwiększy to HP bohatera). Jednak ważniejsza od wskaźnika życia jest statystyka wytrzymałości, którą symbolizuje żółte koło. Gdy wykonujemy jakąś czynność, przykładowo wspinamy się po ciele kolosa, kondycja Wandera się zmniejsza. A gdy usłyszymy charakterystyczne dźwięki, dzielą nas sekundy od momentu jak samoistnie się puści (spadek z giganta może być tragiczny). Dlatego trzeba w miarę szybko lokalizować czułe punkty i miejsca, gdzie możemy odnowić siły. Wtedy nie spadniemy.
Screen z gry "Shadow of the Colossus" (źródło: materiały prasowe)
Screen z gry "Shadow of the Colossus" (źródło: materiały prasowe)
Sama animacja kolosów jest kapitalna. W zależności gdzie się znajdujemy na jego ciele i czy jest to monstrum zwierzęce czy humanoidalne, walczy o przetrwanie i próbuję nas zrzucić, poruszając się w sposób niezwykle realistyczny. Gra nie mówi o wielu mechanikach i opcjach otwarcie, więc tylko zaznaczę, że jest możliwość zwiększenia wytrzymałości za pomocą odnajdywania jaszczurek ze srebrnym ogonem po świecie i ich upolowanie. Nic zarzucić też nie można optymalizacji. Żaden crash się nie pojawił, a spadków klatek też nie było (tylko raz, próbując odskoczyć na ścianę obok, postać wystrzeliła jak z procy w przepaść). Większy kłopot to auto poziomująca się praca kamery, która lekko irytuje. Mimo to rozgrywka daje radę – w szczególności robi gigantyczne wrażenie pojedynkami z kolosami. Wówczas warstwa audio i wizualna oraz mechanika wskakują na rewelacyjny poziom, a trzeba powiedzieć, że to bardzo, ale to bardzo duża część gry.
Jeśli już wspominam wrażenia wizualne, to „Shadow of the Colossus” zostało tym razem nie tylko odświeżone jak na PS3, ale studio Bluepoint Games, znane z wielu odświeżonych serii, jak: „God of War” czy „Uncharted”, tym razem stworzyło od nowa grafikę. Jest to więc już nie remaster, a pierwszy w ich portfolio całkowity remake. Trzeba zaznaczyć udany, bo świat przedstawiony oprócz jakościowych tekstur, ma żywe barwy w ciepłych terenach, stonowane pośród skał oraz pełne kontrastu w otoczeniu roślinności. Każda lokacja, w której toczymy walki, ma swoją charakterystykę i niejako pobudza wyobraźnie na temat swej historii. Zresztą samym kolosom również nic nie brakuje. Ich wielki majestat zachwyca, żaden nie jest kalką. Ciężko wybrać jednego najlepszego, a łatwo wymienić wiele godnych zapamiętania. To zasługa artyzmu projektantów i grafików.
Screen z gry "Shadow of the Colossus" (źródło: materiały prasowe)
Krótki wątek trzeba poświęcić również warstwie audio. Nie ma co oceniać dubbingu, bo wiele kwestii dialogowych się nie pojawia. Tak samo oręż czy odgłosy przeciwników oraz świata są minimalistyczne. Jednak nie można nie wspomnieć o soundtracku, którego autorem jest Kow Otani (znany głównie z muzyki do anime). Już od utworu w prologu czuć mistycyzm! Długo zastanawiałem się też, co sprawiło, że po większości walk z gigantami czułem taki wewnętrzny smutek. Czy było to piękno przeciwników, którzy nie raz nie byli agresywni, a my ich unicestwialiśmy? Czy to, co działo się z naszym bohaterem po walce? Jednak teraz słuchając tej muzyki i pisząc tę recenzję, wiem że to ona miała ogromny wpływ.
Zmierzam do końca tej kolosalnej recenzji niczym Wander zamachujący się ostatni raz nad czułym punktem swojego oponenta. Trzeba powiedzieć, że jest to gra, z którą każdy powinien się zapoznać, a jednocześnie nie jest ona dla każdego. Dlaczego? Ponieważ mimo świetnego remaku graficznego, (by pozostać w zgodzie z duchem oryginału, zostawiono pewne archaizmy z dawnych lat), duża mapa, oprócz zbierania owoców i ogonów jaszczurek oraz interakcją przy kapliczkach, nie jest wypełniona praktycznie żadnymi aktywnościami w przeciwieństwie do obecnych produkcji. Natomiast celowanie z łuku czy jazda konna potrafi swoją sterownością nieprzyjemnie zaskoczyć. Jednak warto dać szansę „Shadow of the Colossus”. Produkcji innej od reszty. Dającej poczucie obcowania z czymś więcej. Ocierającej się o miano sztuki. Gdzie pod starodawną mechaniką kryje się mistyczna gra z wiecznie żywą duszą, a nie kolos na glinianych nogach jak wiele przereklamowanych współczesnych tworów!
Ocena: 8,5/10
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
*Autor recenzji publikuje też na portalu Filmweb.pl pod nickiem Piterwm90.
Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję
Galeria zdjęć - "Shadow of the Colossus" – Mistyczna wspinaczka
GieHa
871 dni temu
Ta gra zawsze wydawała mi się bardziej podróżą pełną smutku i depresji aniżeli gamingowym doświadczeniem - pewnie z tego względu bałem się zawsze przysiąść do niej na poważnie. Fajny tekst. Pozdro!
Dodaj opinię do tego komentarza
Więcej artykułów od autora piterwm90

"The Last of Us Remastered" – Ostatnia nadzieja ludzkości - Recenzje gier
Gdy w 2009 roku po sukcesie „Uncharted 2” studio Naughty Dog podzieliło się na dwa zespoły, jedna część pozostała przy tworzeniu kolejnych przygód Drake’a, a reszta ekipy ruszyła z pracą nad koncepcją nowego IP, co po trzech i pół roku dało efekt. Nikt wtedy nie przewidział, jaką legendą obrośnie (niczym Maczużnik ciało zainfekowanego) ten tytuł.

"God of War" – Spartański Szał w Midgardzie - Recenzje gier
„God of War” to jedna z flagowych serii gier z gatunku hack and slash, która swój początek miała już w 2005 roku. Jednak najnowsza część to przełom, ponieważ staje się bardziej współczesną przygodową produkcją akcji z elementami RPG. Czy taka zmiana wyszła serii na dobre? Poniżej przedstawię swoją opinię, a potem zaraz lecę pokonać ostatnią walkirię, która stoi mi na drodze do platyny.

"South Park: Kijek Prawdy" – Kontrowersja niekontrolowana - Recenzje gier
Większość gier, które były adaptacjami zarówno filmów, jak i seriali nie spotkała się z pozytywnymi opiniami. Również działało to w drugą stronę. Wiele tytułów, m.in. "Alone In the Dark", "BloodRayne" czy "Postal” nie było dobrze odbieranych (niejaki jegomość Uwe Boll miał na to duży wpływ). Wracając natomiast do gier, w ostatnim czasie jedynie seria "Batman: Arkham" była w stanie utrzymać poziom, bo już niedawne "Rambo: The Video Game" ocierało się o dno. Jak na tym tle wygląda adaptacja serialu "Miasteczko South Park" ? Fani mogą odetchnąć z ulgą. Jest dobrze.

"Metro: Last Light" – Człowiek człowiekowi wilkiem - Recenzje gier
2005 rok - swoją premierę ma książka "Metro 2033" debiutującego rosyjskiego pisarza Dimitrja Głuchowskiego. Niespodziewanie odnosi sukces co powoduje, że powstają kolejne części tego dzieła literackiego, opisującego post-apokaliptyczną wizję rosyjskiego metra i jego świata. Mija pięć lat i na światło dzienne wychodzi gra "Metro 2033" nie mająca łatwego zadania przeniesienia klimatu książki.

"Gone Home" – Żeńska interakcja - Recenzje gier
„Gone Home” to gra, która wystarczy na dwie godziny. Zastanawialiście się kiedyś, czy taka produkcja może zapaść w pamięć? Debiutanckie dzieło The Fullbright Company, choć trwa krótko, daje głęboką interakcję i precyzyjną narrację na poziomie „Dear Esther”.
Polecamy podobne artykuły

"God of War" – Spartański Szał w Midgardzie - Recenzje gier
„God of War” to jedna z flagowych serii gier z gatunku hack and slash, która swój początek miała już w 2005 roku. Jednak najnowsza część to przełom, ponieważ staje się bardziej współczesną przygodową produkcją akcji z elementami RPG. Czy taka zmiana wyszła serii na dobre? Poniżej przedstawię swoją opinię, a potem zaraz lecę pokonać ostatnią walkirię, która stoi mi na drodze do platyny.
Teraz czytane artykuły

"Shadow of the Colossus" – Mistyczna wspinaczka - Recenzje gier
„Shadow of the Colossus” to stworzona w 2005 roku ekskluzywna gra na konsolę PS2, która szerokim echem odbiła się w branży elektronicznej rozrywki. Choć nie była produkcją wypełnioną po brzegi zawartością, a raczej dosyć tajemniczą i minimalistyczną, to zdobyła rozgłos. Jednak czy miarą dobrej gry jest to, że powstają sukcesywnie jej remastery na kolejne sprzęty od Sony? Nie uważam tak, a poniżej opiszę swoją opinię o tytułowej grze w wersji na PS4.

"Dewajtis" – Dąb wielki duszę ludzką widzi... - Recenzje książek
Stara to książka, z końca XIX wieku, drukowana na łamach Kuriera Warszawskiego. Czytać, nie czytać. Strach w me oczy zajrzał. Że może znów będę jak ten uczeń średniej szkoły – „zmuszony” do spędzenia nocy z nudną lekturą, archaicznym językiem napisaną. Lecz „Dewajtis” z nową, przepiękną okładką, wyczyszczony z kurzy i pajęczyny przez Wydawnictwo Replika, to skarb. Dla niego można kroczyć przez ciemny bór, z dumą i odwagą w sercu. Bo Maria Rodziewiczówna „zrodziła” powieść niezwykłą, nadal powodującą łzę w oku i budzącą szacunek czytelnika. Z bohaterem, za którym też w ogień się skoczy.

"Dead Space Remake" – Dynamika Rozświetlającej Mrok Gwiazdy - Recenzje gier
Wydana jesienią 2008 roku gra „Dead Space” zrobiła dla horroru science-fiction w gamingu dokładnie tyle samo co „Ósmy Pasażer Nostromo” dla tegoż gatunku w kinematografii. Tak właściwie, to po latach przemyśleń, obserwacji i znajdywania punktów odniesienia, mogę z czystym sercem zestawiać ten tytuł z każdym wiekopomnym dziełem fantastyki naukowej, bez względu na przypisane mu medium.

Już jest! Pierwsza zapowiedź oczekiwanego "Pewnego razu... w Hollywood" Tarantino - Artykuły o filmach
20 marca 2019 roku w sieci pojawił się pierwszy teaser nowego filmu Quentina Tarantino. Akcja kryminalnego dramatu (bo tak jest reklamowany) "Pewnego razu w Hollywood" rozgrywa się w 1969 roku. Głównymi bohaterami są aktor Rick Dalton i jego przyjaciel kaskader Cliff, którzy powracają do Fabryki Snów. Mężczyźni próbują odnaleźć się w przemyśle filmowym, który bardzo ewoluował podczas ich nieobecności. W obsadzie m.in. Leonardo DiCaprio, Brad Pitt, nasz Rafał Zawierucha (jego w zwiastunie nie ma, czyżby rola na kilka sekund?) jako Roman Polański, Margot Robbie jako Sharon Tate i Al Pacino. Polska premiera 9 sierpnia. Czekacie? Bo my tak. Czuć ten niesamowity, jedyny w swoim rodzaju tarantinowski klimat. Będzie hit! Ciekawe czy i jak pokaże masakrę dokonaną przez bandę Charlesa Mansona.

Zasilacz uniwersalny lub modelarski zrobiony z komputerowego zasilacza ATX - Elektronika
Czy posiadacie stary komputer z zasilaczem AT lub ATX? Często bywa, że taki komputer jest już nam niepotrzebny. Można jednak wykorzystać część jego elementów, aby zbudować coś przydatnego. Dziś pokażę jak ze starego zasilacza ATX zbudować własny zasilacz, do celów modelarskich lub hobbistycznych, a nawet na potrzeby elektronicznych projektów.
Nowości

"Dewajtis" – Dąb wielki duszę ludzką widzi... - Recenzje książek
Stara to książka, z końca XIX wieku, drukowana na łamach Kuriera Warszawskiego. Czytać, nie czytać. Strach w me oczy zajrzał. Że może znów będę jak ten uczeń średniej szkoły – „zmuszony” do spędzenia nocy z nudną lekturą, archaicznym językiem napisaną. Lecz „Dewajtis” z nową, przepiękną okładką, wyczyszczony z kurzy i pajęczyny przez Wydawnictwo Replika, to skarb. Dla niego można kroczyć przez ciemny bór, z dumą i odwagą w sercu. Bo Maria Rodziewiczówna „zrodziła” powieść niezwykłą, nadal powodującą łzę w oku i budzącą szacunek czytelnika. Z bohaterem, za którym też w ogień się skoczy.

Milito i jego prawdziwy "Home Sweet Sound" - Zespoły i Artyści
Na Altao.pl lubimy wszystko to, co oryginalne! Jak na przykład piosenki, które niby trwają trzy minuty, a wciągają na 30 minut. Mało tego, zaginają czasoprzestrzeń. Są szczere do bólu. A Artysta, który je wykonuje, unosi się ponad wszelką komercję. Do takich utworów należy np. „Home Sweet Sound” – numer podobny tylko z tytułu do słynnego, rockowego „Sweet Home Alabama”. Ale i tak twórcą jest tu chłopak mający ognistą duszę. To Milito!

AI – przyjaciel czy wróg? Trzech maniaków popkultury w luźnej pogadance na ważny temat! - Intrygujące
29 września na ekrany kin w Polsce wchodzi „Twórca” Garetha Edwardsa. Czy film ten zbierze liczne pochwały od widzów? O tym przekonamy się za moment. Ale już jego zwiastun i ogólny zarys fabuły (wojna między ludźmi a siłami sztucznej inteligencji i poszukiwania architekta zaawansowanej technologii) to dobry powód, aby porozmawiać właśnie o AI, która w roku 2023, szczególnie w postaci Chata GPT „zaatakowała” nasze postrzeganie rzeczywistości. Pojawiły się kłopoty. Strajki w Hollywood, strach spowodowany utratą pracy na stanowiskach twórczych (copywriting, scenopisarstwo, aktorstwo itp.). Jednak, czy faktycznie jest się czego bać? Czy może przeciwnie – Sztuczna Inteligencja to żadna „ciocia samo zło” (jest chyba „płci żeńskiej”) i jej działania zawsze są pomocne, uzasadnione i pożądane? Te kwestie poruszają w niniejszym podcaście, na kanale PopCorn Podcast: Radek Gryczka z kanału Pogadajmy od Rzeczach, Marcin vel Ponton Movie i Przemek „Jankes” Jankowski z Altao.pl. A co Wy sądzicie o AI? Zakochać się w niej, czy potępiać?

ALFA ROMEO STELVIO COMPETIZIONE. Gdzie ten luksus? - Nowinki motoryzacyjne
Poprzednia recenzja poświęcona była takiemu, można to chyba w ten sposób nazwać, współczesnemu autu dla ludu, czyli Dacii. Obawiam się bowiem, że „Volkswagen” obecnie już tak dostępnym samochodem nie jest, w szczególności cenowo… Dzisiaj z kolei spróbujemy się poczuć jak ktoś specjalny, zasiadając w limitowanej wersji auta, które i w seryjnych odsłonach uchodzi już za samochód luksusowy. Witajcie zatem we wnętrzu specjalnej odsłony Alfy Romeo Stelvio: Competizione 2.0 GME 280 KM Q4 AT8!

Stowarzyszenie "Broda i Tatuaż" – wielkie mięśnie, wielkie serca! - Organizacje
W głowach części Polaków panuje przekonanie, że mężczyzna z tatuażem to zły człowiek jest. A gdy jeszcze potężnie zbudowany i ma brodę, to lepiej uciekać przed nim jak najdalej. Bo przecież tak groźny wygląd nie oznacza nic pozytywnego. Panowie ze Stowarzyszenia „Broda i Tatuaż – Bard Clan” sprawiają, że taki wizerunek bardzo mija się z prawdą. Bije od nich szczera radość i co ważne – pasja i zaangażowanie do niesienia pomocy słabszym z hasłem na ustach: „Różni Ale Równi”!

emocean drive ląduje we friendzone! Co na to Britney Spears? - Zespoły i Artyści
Przebojowe trio emocean drive wydało kolejny, życiowy singiel pt. „FWB”. Tym razem zespół zaprasza do „friendzone” – miejsca, do którego prowadzi słynne powiedzenie: „zostańmy przyjaciółmi”, i z którego podobno nie ma powrotu. Ponieważ Britney Spears odmówiła komentarza odnośnie premiery, zasięgnęliśmy języka u członków zespołu.
Artykuły z tej samej kategorii

"Dead Space Remake" – Dynamika Rozświetlającej Mrok Gwiazdy - Recenzje gier
Wydana jesienią 2008 roku gra „Dead Space” zrobiła dla horroru science-fiction w gamingu dokładnie tyle samo co „Ósmy Pasażer Nostromo” dla tegoż gatunku w kinematografii. Tak właściwie, to po latach przemyśleń, obserwacji i znajdywania punktów odniesienia, mogę z czystym sercem zestawiać ten tytuł z każdym wiekopomnym dziełem fantastyki naukowej, bez względu na przypisane mu medium.

"Cyberpunk 2077" – Per aspera ad astra - Recenzje gier
"(...)Więc tędy albo tędy, chyba że tamtędy, na wyczucie, przeczucie, na rozum, na przełaj, na chybił trafił, na splątane skróty. Przez któreś z rzędu rzędy korytarzy, bram, prędko, bo w czasie niewiele masz czasu, z miejsca na miejsce do wielu jeszcze otwartych, gdzie ciemność i rozterka ale prześwit, zachwyt, gdzie radość, choć nieradość nieomal opodal, a gdzie indziej, gdzieniegdzie, ówdzie i gdzie bądź szczęście w nieszczęściu jak w nawiasie nawias, i zgoda na to wszystko i raptem urwisko, urwisko, ale mostek, mostek, ale chwiejny, chwiejny, ale jedyny, bo drugiego nie ma.(...)"*

"Stasis: Bone Totem" – Skok na głęboką wodę - Recenzje gier
"Stasis" był pierwszym tytułem, który opisywałem na łamach Altao, a zetknięcie się z nim pozwoliło mi zapoznać się z rzemiosłem jego twórców, którzy akurat na ten czas stawiali swoje pierwsze (nieco chwiejne) kroki na game developerskim poletku. Pomijając powyższy sentymentalizm, to na przykładzie "Stasis'a" mógłbym praktycznie z marszu wyliczyć wartości wyróżniające studio "The Brotherhood" w branży.

"Gothic" – Magia drewna! - Recenzje gier
W sierpniu ponownie nastąpi rocznica wydania „Nocy Kruka”, dodatku do „Gothica II”. Cofnijmy się zatem już teraz w czasie, do korzeni kultowej u nas serii. Zazwyczaj nie zaczynam tak recenzji, ale w tym przypadku wymagany jest pewien kontekst. Nigdy nie grałem w pierwszego „Gothica”. Właściwie trudno mi powiedzieć dlaczego, bo w tamtych czasach zagrywałem się w cRPGi, nawet nie chcę myśleć ile czasu przesiedziałem przy „Morrowindzie”. Tak się jednak złożyło, że ominęła mnie jedna z najbardziej popularnych w Polsce gier, dzieło niemieckiego Piranha Bytes.

"The Callisto Protocol" – Mechanika Martwego Ciała Niebieskiego - Recenzje gier
Pan Glen Schofield przeszedł już do historii gamingu jako twórca niesamowitego "Dead Space'a", morfując (badumtss!) przy okazji już na zawsze gatunek sci-fi survival horroru w grach i sadzając na tegoż szczycie małomównego inżyniera z plazmowym przecinakiem w dłoni. Piszę o tym dlatego, aby podkreślić jak olbrzymie oczekiwania miałem wobec najnowszego dzieła wspomnianego twórcy, liderującemu obecnie niedawno powstałemu Striking Distance Studios.
Pliki cookie pomagają nam technicznie prowadzić portal Altao.pl. Korzystając z portalu, zgadzasz się na użycie plików cookie. Pliki cookie są wykorzystywane tylko do działań techniczno-administracyjnych i nie przekazują danych osobowych oraz informacji z tej strony osobom trzecim. Wszystkie artykuły wraz ze zdjęciami i materiałami dostępnymi na portalu są własnością użytkowników. Administrator i właściciel portalu nie ponosi odpowiedzialności za tresci prezentowane przez autorów artykułów. Dodając artykuł, zgadzasz się z regulaminem portalu oraz ponosisz odpowiedzialność za wszystkie materiały umieszczone przez Ciebie na stronie altao.pl. Szczegóły dostępne w regulaminie portalu.
© 2023 altao.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
0.765