
4 139
7 821 min.
Recenzje gier
GieHa (2880 pkt)
801 dni temu
2021-01-13 08:48:58
Wobec wszystkiego, co zostanie zapisane poniżej, muszę się zabezpieczyć. Zdaję sobie sprawię, że „Cyberpunk 2077” został już do tej pory w eterze „należycie” wyklęty wymieniony przez wszystkie przypadki. Wszystko co przeczytacie będzie najzwyczajniej moją szczerą opinia na temat gry, przy której spędziłem ponad 160 godzin. Rozumiem w pełni, że posiadacze konsol PS4 i Xbox One mają zaczerwienione oczy z wściekłości i ich przygoda z „Cyberpunkiem” najprawdopodobniej wyglądała tak:
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
Ja, jako posiadacz stricte średniego sprzętu PC w globalnych zestawieniach (zatem takiego, który bez DLSS czy Ray Tracingu spokojnie pociągnie omawiany tytuł na ustawieniach „ultra” w przykładowym Quad HD) , mogę rzec, iż nie spotkałem się szczęśliwie z fatalnymi utrudnieniami ze sfery technicznej. Jasne, „buraki” w stylu ludzi siedzących „w powietrzu”, zawieszonych „w przestrzeni” pojazdów, paskudnie prezentujących się odbić w lustrze czy nagłych pokazów ekshibicjonizmu w wykonaniu mojej postaci przy ognisku lub w klubie pojawiały się nieraz przed oczyma, ale żadna z tych rzeczy najzwyczajniej nie psuła mi zabawy. Niemniej jednak...
„Richard Night był realistą.”
...Spodziewałem się czegoś innego. Z resztą, chyba każdy z milionów graczy spodziewał się po tej grze czegoś innego. Tak jak zazwyczaj w owych przypadkach bywa, marketing ostatecznie wyrządził więcej krzywdy niż dobra samej produkcji – w zakresie wizerunkowym, ale po części również finansowym (chociaż wyjście „na zero” już w dniu premiery na pewno nie spędza snu z powiek REDom, mogą się zastanawiać jaki wynik osiągnęliby dzisiaj, gdyby wykonano kilka innych ruchów poprzedzających). Nie mówię już nawet o katastrofie w przypadku premierowego uruchomienia gry na konsolach poprzedniej generacji czy bugach i glitchach w przypadku nowszych sprzętów. Chodzi o to, że ta gra miała być zstąpieniem kosmicznego Monolitu, który wprowadzi graczy w nową erę gamingu, na przekór czasowi i przestrzeni, a cuda „Starego Świata” (np. „Dziki Gon”) staną się już tylko nostalgiczną atrakcją muzealną dla nadchodzących pokoleń... I nie jest to nieuzasadniona życzeniowość z mojej strony. Włodarze CD PROJEKT RED płynęli na tej fali od momentu wypuszczenia dla publiki gameplay demo w 2018 roku, a dzięki tym 48 minutom niesamowitego materiału podbicie hype'u ponad poziom stratosfery okazało się dziecinnie proste.
Screen z gry "Cyberpunk 2077" (źródło: rozgrywka własna)
Liberum Arbitrium
Jednak najbardziej bolą upadki z wysokiego konia. Wiele elementów w samym sednie rozgrywki okazało się jedynie fasadą, a skomplikowany „efekt motyla” związany z całą siecią „wyborów” dokonywanych podczas trwania gry kłamstwem sporym nadużyciem. Oczywiście bardzo wiele rzeczy zależy tutaj od nas, ale droga fabularna, którą podążamy może być w zasadzie tylko poszerzona, bo i tak zaprowadzi nas ona do tej jednej konkretnej finałowej misji – o której wszak napiszę co nieco potem. Niestety nie ma większego znaczenia, jakiego wyboru dokonamy w przypadku samej „genezy V” (Nomad/Korpo/Punk) – poza niedługimi sekwencjami wprowadzającymi i dalej, na przestrzeni czasu, bonusowymi opcjami dialogowymi w konkretnych sytuacjach (przyznaję: nieraz użytecznymi), członek z edytora postaci okazał się być dźwignią (badumtss!) marketingową, gdyż jego wymiary i kształty nie grają żadnej roli w historii, a brak możliwości zmiany swojego lokum (które na domiar złego nie przedstawi nam większych atrakcji) podczas trwania całej gry jest zaskakującym, jak na takich developerów, minimalizmem.
The Wandering Fool
Choć w mikroskali wiele elementów rozczarowuje, to w skali makro „Cyberpunk 2077” jest istnym arcydziełem i symbolem, wspomnianego wcześniej, nowego rozdania w cyfrowej rozrywce. Wystarczy wyjść pierwszy raz na otwartą przestrzeń by zrozumieć o czym mówię. Night City żyje i ma się dobrze! Można się bawić w wyliczanki, że powierzchniowo „Red Dead Redemption 2” czy „Dziki Gon” są większe, ale życie, które toczy się dookoła – nie tylko po horyzont, ale też prosto w górę –podczas naszej przygody zapiera dech w piersiach (badumtss!). Ozłocone zachodzącym słońcem, pobliskie pustkowia, granat nocnego, gwieździstego nieba rozpraszany światłem olbrzymich hologramów, na których szczerzą się do nas najbezczelniej przemyślane reklamy, zgiełk na skrzyżowaniach w godzinach szczytu, ruch na bazarach czy w centrach handlowych zbudowanych w cieniu korporacyjnych molochów, możliwość obejrzenia bloczku informacyjnego w windzie wiozącej nas na różne poziomy megabloku czy fakt, że każda dzielnica, przecznica i zaułek różnią się od siebie wizualnie w każdym, najdrobniejszym detalu... Mógłbym sadzić tu wyliczankę przez dziesięć stron, jednak myślę, że z grubsza rozumiecie już mój zachwyt nad budową tego świata. Oczywiście również w tej materii widzę pewne dziury. Przykładowo, poruszanie się samochodem po mieście doprowadza do szewskiej pasji i nie mam tu na myśli stania w korkach. Fizyka jazdy w samochodach jest bardzo niedopracowana – nasz pojazd w jednej chwili potrafi złapać ekstremalną nadsterowność, by za chwilę wpaść w podsterowność i walnąć ostatecznie w betonową ścianę. Nie widzę też do końca sensu w wydawaniu setek tysięcy €$ na coraz to nowsze fury, które są nam oferowane z biegiem czasu przez fixerów, ponieważ wypełniając poszczególne zadania poboczne można otrzymać w ramach nagrody na prawdę wspaniałe maszyny (chociaż to sprawa indywidualna – kogoś zabawa w kolekcjonera może cieszyć). Co śmieszniejsze, sytuacja z modelem jazdy zmienia się o 180 stopni jeśli wsiądziemy na motor lub zaczniemy szusować po piaskach pustkowi w specjalnych wyścigowych wozach nomadów. Gdy złapiemy trochę wprawy w sterowaniu, możemy pędzić przed siebie z uśmiechem na twarzy i adrenaliną w żyłach, zjadając zakręty jak, nie przymierzając, wczorajszego Hawt Dawga. Oczywiście imersję nieco łamie fakt, że prawie każdy zaczepiony przez nas przechodzień zbywa nas jednym skryptowanym zdaniem, a spora większość budynków de facto nie jest możliwa do zwiedzenia, ale nie niszczy to według mnie perspektywy całego planu. Na poważnie zabawę zepsuć potrafi za to NCPD – nie z powodu stania na straży prawa i obowiązku wlepienia nam mandatu za nieodpowiednią prędkość w terenie zabudowanym. Kod odpowiedzialny za decyzyjność funkcjonariuszy oraz ich aggro range to jest nieśmieszny żart niestety. Bez chwili zastanowienia wskazuję ten element jako coś, co może zepsuć fantastyczny odbiór przedstawionego świata. Jeżeli mogę zniszczyć na oczach patrolu tuzin barierek i sygnalizację świetlną, a potem dostać kilka strzałów w plecy tylko za to, że za blisko stoję, to coś jest tu nie tak. Po prostu.
Screen z gry "Cyberpunk 2077" (źródło: rozgrywka własna)
Would you live in peace as Mr. Nobody or go down for all times in a blaze of glory?
Nie możemy zapominać, że nasz V jest najemnikiem i jego pracą jest wykonywanie zadań, które w miażdżącej większości przypadków nie idą za rączkę z literą prawa. Muszę powiedzieć, że jestem bardzo, ale to bardzo mile zaskoczony jakością, jaką prezentują nam kontrakty zlecane przez fixerów z różnych dzielnic, że o świetnie skonstruowanych zadaniach pobocznych na razie nie wspominam. Jestem niemal na 100 procent pewien, że każde większe zlecenie można rozwiązać na ok. trzy sposoby – zatem również tutaj twórcy plusują w sandbox'owym podejściu do tematu. Gra wręcz zachęca nas do tego byśmy przystanęli chwilkę nad problemem i opracowali plan, najlepiej pasujący do ścieżki rozwoju naszej postaci. By być szczerym, na początku nie doceniłem tego układu, no i musiałem potem zainwestować 100 000 €$ w chip resetujący perki przypisane pod nasze główne umiejętności, tj. inteligencji, budowy ciała, refleksu, zdolności technicznych, opanowania. Jasna sprawa, na niskim poziomie trudności możemy sobie rozwiązać każdy problem kowbojską szarżą, zgarnąć loot i nagrodę, a potem powtórzyć ów proces jeszcze kilkadziesiąt razy. Może kogoś faktycznie będzie to bawiło, nie oceniam. Ja wolałem wchłaniać klimat każdej akcji na wyższym poziomie trudności i w należytym skupieniu. Chociaż nadmienię, że przy skrupulatnym podejściu do rozgrywki i nabijaniu sobie punktów doświadczenia różnymi interwencjami, jakich przeprowadzić można multum na swej drodze, gra dość szybko zaczęła wydawać mi się trochę za prosta nawet przy podjęciu decyzji o cięższej przeprawie. Pamiętam, że podobny „problem” napotkałem w „Falloucie 4”, gdzie niebezpieczeństwo ze strony wrogów było już nikłe od pewnego momentu, a do przodu popychała mnie tylko chęć poznania historii.
Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję
Galeria zdjęć - "Cyberpunk 2077" – Per aspera ad astra
Aragorn136
801 dni temu
Absolutnie rewelacyjna recenzja! Pod każdym względem.
Dodaj opinię do tego komentarza
GieHa
798 dni temu
Baardzo dziękuję i liczę przede wszystkim na to, że chociaż trochę udało mi się uchwycić dualizm tej całej sytuacji, gdzie jednak wciąż znajduję więcej plusów.
Dodaj opinię do tego komentarza
Stehr
789 dni temu
Większość recenzentów w zbytnim pośpiechu podeszła do gry, chcac wyprzedzić konkurencję, bo liczy się ilość wyświetleń, nie przyjemność z rozgrywki. Natomiast ta gra ma w sobie dużo więcej niż udało mi się o niej przeczytać na jej temat w jakiejkolwiek recencji, a codziennie od premiery oglądam ich kilka.
Możliwości wyboru bardzo mocno wpływają nie tyle na fabułę, co na emocje w graczu i bardzo zmieniają rozgrywkę. W każdej misji poza trzema drogami dojścia jest masa decyzji dotyczącą wyboru broni, hacka, lub wyminięcia przeciwników darując im życie, każda taka decyzja wpływa na rozwój postaci i ostateczny kierunek rozwoju umiejętności.
Gra jest ciekawa nie tylko do samego końca rozwoju postaci, ale dużo dłużej, bo umożliwia ponowne przejście inną płcią, na innym poziomie trudności, rozwijając zupełnie inne cechy postaci.
Ale rozumiem że na takie wnioski nie ma czasu, albo poprostu nie opłaca się wgłebiac w tytuł gdy robi się recenzję dla korporacji.
Na sensowną recenzje pozostaje jeszcze poczekać, bo taka wymaga znacznie więcej niż 160 godzin gry bez zastanowienia. Taka recenzja wymaga podejmowania właściwychi dobrze przemyślanych decyzji przez całą grę.
Dlatego można spotkać zupełnie różne opinie o tej grze, bo wbrew pozorom gra jest zupełnie inna nie tylko w zależności od tego jakie opcje dialogowe wybierzemy, ale jest inna w zależności od tego jakie są cechy osobowości danego gracza.
Dodaj opinię do tego komentarza
GieHa
789 dni temu
Wielkie dzięki za zabranie głosu w tej sprawie!
Niemniej jednak nie do końca potrafię się zgodzić z Twymi zarzutami, gdyż - po pierwsze - z pewnością nie podszedłem w pospiechu, a mówienie że 160h rozgrywka odbywa się "bez zastanowienia" graniczy wręcz z herezją :)
Możliwości (lub ich brak) wyboru mają według mnie taki wpływ na fabułę, jak pisałem powyżej, natomiast jak wpływa to na emocje gracza to już raczej sprawa indywidualna. Co do możliwości na przejście, jakie dają nam poszczególne misje, to nie widziałem potrzeby by wdawać się w aż tak precyzyjną dyskusję o kazdym kroku, jaki możesz podjąć podczas trwania ów zadań - niemniej jednak nie wiem w jaki sposób darowanie bądź nie darowanie komuś życia w tym przypadku wpływa na rozwój postaci??
Spodziewam się, że możliwość ponownego przejścia gry przykładowo inną płcią przy innym procesie jej rozwoju daje inne spojrzenie na tytuł, ale gdybym miał się wziąć za pisanie o CP2077 po przykładowych 3 ścieżkach rozwoju, to pisać zacząłbym o tym w marcu i nie byłaby to już recenzja, a rozprawka czy esej - choć być może coś takiego się pojawi w przyszłości.
Na koniec jednak, niezbyt fortunnym okazał się być zarzut: "Taka recenzja wymaga podejmowania właściwych i dobrze przemyślanych decyzji przez całą grę." - w sandboxowym erpegu cały kościec zabawy polega własnie na tym, że nie masz doprecyzowanych "własciwych" wyborów, a nasze decyzje możemy podejmować w zgodzie ze swoją wrażliwością (żeby nie dramatyzować już o "sumieniu").
Dodaj opinię do tego komentarza
Więcej artykułów od autora GieHa

"Dead Space Remake" – Dynamika Rozświetlającej Mrok Gwiazdy - Recenzje gier
Wydana jesienią 2008 roku gra „Dead Space” zrobiła dla horroru science-fiction w gamingu dokładnie tyle samo co „Ósmy Pasażer Nostromo” dla tegoż gatunku w kinematografii. Tak właściwie, to po latach przemyśleń, obserwacji i znajdywania punktów odniesienia, mogę z czystym sercem zestawiać ten tytuł z każdym wiekopomnym dziełem fantastyki naukowej, bez względu na przypisane mu medium.

"The Callisto Protocol" – Mechanika Martwego Ciała Niebieskiego - Recenzje gier
Pan Glen Schofield przeszedł już do historii gamingu jako twórca niesamowitego "Dead Space'a", morfując (badumtss!) przy okazji już na zawsze gatunek sci-fi survival horroru w grach i sadzając na tegoż szczycie małomównego inżyniera z plazmowym przecinakiem w dłoni. Piszę o tym dlatego, aby podkreślić jak olbrzymie oczekiwania miałem wobec najnowszego dzieła wspomnianego twórcy, liderującemu obecnie niedawno powstałemu Striking Distance Studios.

"Darkwood" – Czarna Koza z Lasu nuci kołysankę dla Tysiąca swoich Młodych - Recenzje gier
Być może to już tradycja, że co jakiś czas natknę się na kilkuletnią grę niezależną, która okazuje się wartą polecenia innym graczom ze względu na swe ponadczasowe zalety. Omawiany tytuł od polskiego Acid Wizard Studio jak najbardziej wpisuje się do tego wzorca, ale docelowy gracz, pragnący czerpać przyjemność z tej rozgrywki, będzie musiał tym razem niepodważalnie spełniać kilka warunków.

"Peacemaker" – "It’s the franchise, boy, I'm shining now" - Seriale
Być może mój głos znajduje się w mniejszości, wszak uważam, że zdecydowanie bardziej faworyzowany przez krytyków ubiegłoroczny „The Suicide Squad” Jamesa Gunna cierpiał na zasadniczo ten sam problem co „Legion Samobójców” zaproponowany niegdyś przez Davida Ayera, czyli formalną nielogiczność. Zarówno w pierwszym, jak i w drugim przypadku mamy finalnie do czynienia z nadprzyrodzonym zagrożeniem o gigantycznej skali, więc jakim cudem lekiem na takie kabały ma być świruska z kijem baseballowym, gość z zestawem linek wspinaczkowych czy człowiek o wyglądzie łasicy – zamiast, no nie wiem, boga z odległej planety strzelającego laserami z oczu i rozwijającego w powietrzu prędkość czterech machów albo multimiliardera z technologią wyprzedzającą o dekady wszelki znany militarny know-how i tłukącego do nieprzytomności przestępców w pancerzu ze spiczastymi uszami?

"Resident Evil: Witajcie w Raccoon City" – Shitty, Pasty - Recenzje filmów
Są takie dni w życiu, gdy od samego już przebudzenia wiemy, że nie będą to dobre dni: za oknem paskudna poniedziałkowa pogoda z zacinającym deszczem, głowa trochę pobolewa, ponieważ poprzedniego wieczoru przyszło nam wychylić o jeden kieliszek za dużo na spotkaniu ze znajomymi, woda w czajniczku gotuje się tyle czasu, że aż sprawdzamy czy się przypadkiem nie przypala, woda pod prysznicem z kolei, w zależności od regulacji, albo parzy nasze plecy niczym iskry z kuźni Hefajstosa, albo zamraża naszą skórę niczym cios od Sub-Zero. Mimo to, przygotowujemy się dzielnie do wyjścia, choć wiemy doskonale, że w pracy już ostrzą sobie na nas kły kierownicy wyższego szczebla czy brygadziści...
Polecamy podobne artykuły

Budda. Wybraniec. (Nie)zwykły Keanu Reeves - Ludzie kina
2 września 2021 roku 57 lat skończył pewien gwiazdor Hollywood. Znając jego podejście do życia, można oczami wyobraźni zobaczyć, jak wyglądała impreza urodzinowa: oto siedział sobie brodaty jegomość, nie jakoś bardzo roześmiany, ale też bez grobowej miny. Kiedy przyjaciele przynieśli mu tort, spojrzał i powiedział tylko: „wow”. Tym solenizantem był oczywiście Keanu Reeves – bohater niniejszego artykułu. Mimo że nigdy nie zdobył Oscara i raczej się na to nie zanosi (gra tą samą miną, bywa drewniany), to cieszy się do dziś uwielbieniem ze strony setek milionów Ziemian. Dlaczego? Opiszę poniżej fenomen tego przystojnego obywatela świata i postaram się odpowiedzieć na to krótkie pytanie.

"Cyberpunk: Edgerunners" – Ostrożnie z tymi implantami chłopaku! - Seriale
Seriale animowane odrodziły się w chwale. Do tego stopnia, że śmiało mogą konkurować z wysokobudżetowymi filmami, a nawet przewyższać je pod pewnymi względami. Wiadomo przecież, że twórcy mają szansę na większą swobodę i kreatywność, kiedy przelewają własną wyobraźnię najpierw na papier, a następnie na mały ekran. Dzięki temu powstał chociażby „Niezwyciężony” – komiksowa w duchu opowieść o nastolatku odkrywającym potężne moce oraz „Arcane” – jedna z lepszych growych adaptacji. Do tej dwójki dołącza „Cyberpunk: Edgerunners”, a więc polsko-japońskie anime bardzo powiązane z grą studia CD Projekt RED. Nie jest może aż tak udane jak tamte dzieła, ale w oddzielnej kategorii na Nettlixie zalicza się do najsmaczniejszych kąsków. Wyróżnia go brutalność i szaleństwo oraz ważny, choć znany od lat, morał.

"Disco Elysium" – Gliniarz i Prokreator - Recenzje gier
Przyznaję szczerze, że zawsze ogarnia mnie niezmierzona radość, jeśli napotykam we współczesnych czasach tytuł gamingowy, będący w stanie obudzić we mnie tego dzieciaka z „pradawnych lat”, który z wypiekami na twarzy przeżywał swoje pierwsze zejście do Katedry w Tristram, opuszczenie Krypty 13 i podążenie ku postapokaliptycznym piaskom czy nawet założenie okularów przeciwsłonecznych, by ze stylem kopać tyłki kosmitom. Tym razem rozrzewnioną wdzięczność winien jestem studiu ZA/UM za niżej opisywany tytuł.

Oczekiwany "Cyberpunk 2077" z oficjalnym zwiastunem i datą premiery. Jest na co czekać! - Artykuły o grach
Konferencja prasowa Xboxa na tegorocznych targach E3 w Los Angeles miała wiele ciekawych momentów, lecz jeden z nich był szczególny, bo dotyczył pewnej gry. Gry, o której zrobiło się głośno już dużo wcześniej. To „Cyberpunk 2077” – produkcja studia CD Projekt RED, czyli ludzi odpowiedzialnych ze trylogię o „Wiedźminie”. Jej mający premierę 9 czerwca zwiastun obejrzało do dnia napisania poniższego artykułu ponad 4 mln internautów. Nic dziwnego. Przeczuwamy, że ta gra rozgromi konkurencję, i będzie czymś wielkim!

Dziwne akcje w Night City, czyli "Cyberpunk 2077" z bugami! - Artykuły o grach
Po premierze (10 grudnia 2020) oczekiwanej gry rpg "Cyberpunk 2077", studio CD Projekt Red miało powody do radości. Krytycy byli zachwyceni wersją na PC, chwaląc m.in. fabułę. A później produkcja zaczęła spadać w przepaść. Użytkownicy konsol starszej generacji czuli się bowiem oszukani. Zamiast odpalić rakietę, uruchomili dziurawy samolot. Okazało się, że poruszanie się po Night City wymaga nie lada cierpliwości. Ilość bugów na metr kwadratowy podobno przekracza normę, stąd oceny graczy są miażdżące. Redzi obiecali, że oddadzą kasę (grubo przeszło 200 zł), ale czy to usatysfakcjonuje fanów? "Cyberpunk 2077" już nie jest dostępny w sklepie Sony, ale na YouTubie publikowane są liczne gameplaye, gdzie można "podziwiać" zaskakujące, dziwne glitche i reakcje graczy. Część błędów irytuje, inne z kolei są dość zabawne: od skaczącego bohatera jak Super Mario po znikające w asfalcie auta. Zobaczcie zmontowany materiał, na którym wybrano 50 takich momentów!

"The Evil Within 2" – I'm walking in nightmare! Whoa oh! - Recenzje gier
Jestem prostym graczem starej daty i ufam swej intuicji podczas doboru odpowiedniego dla mnie tytułu. „Shinji Mikami, gra wideo, sequel kapitalnego survival horroru, strach, psychodela” – to ciąg logiczny wartości dodanej, który według mnie gwarantuje wysoką jakość produktom w branży gier wideo.

"Blade Runner 2049" – "Bardziej ludzcy niż ludzie" - Recenzje filmów
„Blade Runner” z 1982 roku, przetłumaczony u nas nie do końca trafnie jako „Łowca androidów” (w filmie użyto nazwy replikanci) to obraz mający dziś status pełnego arcydzieła, które wyznaczyło nowe kierunki w science fiction. Co ciekawe, w dniu premiery nie był zbyt pozytywnie przyjęty i dopiero po latach, gdy pojawiło się kilka jego wersji, łącznie z reżyserską, został okrzyknięty objawieniem, kultowym przedstawicielem swojego gatunku. Jak na jego tle wypada sequel, czyli „Blade Runner 2049”? Czy sprostał oczekiwaniom i śmiało można postawić go na półce obok oryginału?

Oficjalny zwiastun oczekiwanego filmu "Blade Runner 2049"! - Artykuły o filmach
Wreszcie jest. 8 maja pojawił się w sieci trailer do sequela „Łowcy androidów” (1982). Klimat, zdjęcia, muzyka – wszystko prezentuje się wspaniale! Można odetchnąć z ulgą. Utalentowany wizjoner – Kanadyjczyk Denis Villeneuve („Nowy początek”), chyba podołał zadaniu. Po kadrach widać, że kontynuacja kultowego filmu Ridleya Scotta może się udać! Do swojej roli po wielu latach powraca Harrison Ford, a w jako główny aktor występuje popularny Ryan Gosling. Polska premiera 6 października 2017. Fabuła: Oficer policji Los Angeles trafia na ukrywaną informację, która może pogrążyć resztki społeczeństwa w chaosie. Odkrycie to prowadzi go do poszukiwań Ricka Deckarda, byłego łowcy androidów, który zaginął 30 lat temu.
Teraz czytane artykuły

"Cyberpunk 2077" – Per aspera ad astra - Recenzje gier
"(...)Więc tędy albo tędy, chyba że tamtędy, na wyczucie, przeczucie, na rozum, na przełaj, na chybił trafił, na splątane skróty. Przez któreś z rzędu rzędy korytarzy, bram, prędko, bo w czasie niewiele masz czasu, z miejsca na miejsce do wielu jeszcze otwartych, gdzie ciemność i rozterka ale prześwit, zachwyt, gdzie radość, choć nieradość nieomal opodal, a gdzie indziej, gdzieniegdzie, ówdzie i gdzie bądź szczęście w nieszczęściu jak w nawiasie nawias, i zgoda na to wszystko i raptem urwisko, urwisko, ale mostek, mostek, ale chwiejny, chwiejny, ale jedyny, bo drugiego nie ma.(...)"*

Zasilacz uniwersalny lub modelarski zrobiony z komputerowego zasilacza ATX - Elektronika
Czy posiadacie stary komputer z zasilaczem AT lub ATX? Często bywa, że taki komputer jest już nam niepotrzebny. Można jednak wykorzystać część jego elementów, aby zbudować coś przydatnego. Dziś pokażę jak ze starego zasilacza ATX zbudować własny zasilacz, do celów modelarskich lub hobbistycznych, a nawet na potrzeby elektronicznych projektów.

"Żeby nie było śladów" – Komuchy! - Recenzje filmów
Polski kandydat do Oscara pokazywany w Wenecji. Zdobywca Srebrnych Lwów na Festiwalu w Gdyni. I wreszcie film, którym zachwycił się jeden z redaktorów na Filmwebie, dając mu ocenę 9/10. Po takim wstępie można spodziewać się, że dramat pt. „Żeby nie było śladów” to dzieło bez wad, rozliczające dawny system w odważny sposób, polecane koniecznie do obejrzenia wszystkim Polakom i nadal dość aktualne w swojej wymowie. W dużej części to prawda, ale jako dojrzały widz spodziewałem się opowieści nieco bardziej przeszywającej serce i powodującej wewnętrzną złość oraz bezsilność. A więc po kolei…

"Snajper" – W moim sercu ojczyzna - Recenzje filmów
W roku 2014 w amerykańskich i brytyjskich kinach pojawiły się co najmniej dwie biografie o ludziach czynu, wybitnych jednostkach w swojej dziedzinie, którzy na stałe przeszli do annałów historii. Wystarczy wspomnieć filmy: „Grę tajemnic”, „Teorię wszystkiego”, a także „Selmę” i ich główne postaci, czyli naukowców Alana Turinga, Stephena Hawkinga oraz działacza na rzecz praw czarnoskórych – Martina Luthera Kinga. „Snajper” wpisuje się w ten biograficzny nurt.

"50 twarzy Greya" – Fifty shades of fucked-up - Recenzje filmów
„50 twarzy Greya” to jedna z najbardziej wyczekiwanych premier 2015 roku. Zapowiadano gorący i kontrowersyjny romans, który zszokuje, poruszy i skłoni do przemyśleń. Ekranizacja bestsellerowej powieści autorstwa E.L. James, której fenomen dosłownie obiegł cały świat, jest produkcją niezwykle specyficzną, skierowaną do określonego grona odbiorców, przez co trudno ją ocenić; podejść do niej względnie obiektywnie, nie ulegając przy tym własnym uprzedzeniom.
Nowości

"RetroSpekcja" – W starym radiu nowoczesne brzmienia i wrażliwa dusza! - Recenzje płyt
Ach ten współczesny świat. Ludzie nawet dziewięć godzin dziennie spędzają czas, wpatrzeni w ekran swoich smartfonów. A gdzie miejsce na realną miłość i przyjaźń? Na przyjemne spotkania offline, z dala od internetowego hejtu? Gdzie się podziały tamte relacje? Mało kto się nad tym zastanawia, dlatego pewien uzdolniony artysta postanowił wyjść naprzeciw owym problemom, nagrywając debiutancką EPkę pt. „RetroSpekcja”. Już sam tytuł sugeruje, że ARKADIUSZ najlepiej czuje się w epoce, w której wspólne słuchanie starego radia było czymś naturalnym, a bombardowanie milionem wirtualnych bodźców nikomu nie zagrażało. Okładka krążka także nie atakuje bogactwem barw. Wydaje się więc, że człowiek w muszce i spodniach w kratę będzie coś tam cicho pod nosem nucił. A tu zaskoczenie! Bo ów minialbum to świetne połączenie pianina i gitar, w którym melodyjność idzie pod rękę z oryginalnymi brzmieniami. Nowoczesny pop przez duże P. Od człowieka z wrażliwą muzyczną duszą.

Inteligentny ChatGPT na wszystko Ci odpowie! Na pewno? - Technologie
Sztuczna inteligencja weszła na nowe tory. W ostatnich miesiącach coraz częściej można bowiem usłyszeć nazwę ChatGPT. Pod tym określeniem ukrywa się „pewien” chatbot czy, jak kto woli, „rozumny, niewidzialny jegomość”. W niniejszym tekście wyjaśnimy, kim dokładnie, a raczej czym jest owo specjalne, uruchomione w listopadzie 2022 roku narzędzie i jakie ma ono możliwości. Co więcej, podzielimy się z Wami wynikami testów, a konkretniej pokażemy, jak na nasze pytania odpowiedział ChatGPT.

Muzyczne marcowe newsy od ID Records! - Muzyczne Style
Jest wiosna! Nie śpimy. Wstajemy i słuchamy dobrej muzy. A taką na pewno proponują młodzi twórcy i artyści współpracujący z wydawnictwem ID Records. Swoje jakże nowoczesne, melodyjne i nostalgiczne single wypuścili: Gabor (ale nie Viki, a Michał), Aveira, debiutantka Natalia Pławiak oraz Tobiasz Pietrzyk. Co więcej, wraz z utworami, w serwisie YouTube pojawiły się kreatywne teledyski, doskonale oddające to, o czym śpiewają wymienieni wokaliści i wokalistki.

"Carnival Row" – Źle się mają sprawy w tym mieście! - Seriale
Tytuł niniejszej recenzji nie napawa optymizmem. To fakt. Ale powiadam Wam – wystarczy jeden odcinek, abyście dostrzegli, że oto narodził się serial bijący na głowę konkurenta z tej samej stajni, czyli „Rings of Power”. Mało tego, „Carnival Row” od Amazona jest jak księga znaleziona gdzieś na strychu. Zakurzona, oblepiona pajęczyną, lekko naddarta zębem czasu, a jednak po otwarciu kusząca zapachem… zgnilizny i zachęcająca do zagłębienia się w szereg intryg i zagadek, zarówno natury społeczno-politycznej, jak i typowo kryminalnej. W streamingu można oglądać jeszcze lepszy, drugi sezon owej steampunkowej produkcji, która i tak jest słabiej oceniana od takiego chociażby śmieszkowatego, infantylnego, „uwspółcześnionego”, problematycznego „Willowa”.

Pedro Pascal – zaopiekuj się mną milczący daddy! - Ludzie kina
Tropił Escobara i kosmicznych przestępców, próbował przetrwać w „zombie” świecie, walczył z „Górą” i na Murze Chińskim oraz jako bogaty złol chciał zostać najpotężniejszym człowiekiem na kuli ziemskiej. Ale też opiekował zielonym kosmitą i nastolatką. Któż to taki? To Pedro Pascal – chilijski aktor, którego kariera właśnie eksplodowała jak supernowa. Trochę późno, bo dopiero po czterdziestce. Jednak mówi się, że lepiej późno niż wcale. Dlaczego Pedro jest tak kochany przez miliony fanów? Jak zaczęła się jego filmowa droga?

"Noc na uniwersytecie" – creepypasta Radka Gryczki! - Autorzy/pisarze
Wydaje się, że co jak co, ale Uniwersytet Warszawski to miejsce, w którym na pewno studentom nie grozi żadne niebezpieczeństwo. A jednak… Janek, przyszły magister historii na własnej skórze przekona się, czym są „pełne portki” ze strachu i nogi jak z waty. Przed Wami creepypasta, horror z elementami humorystycznymi autorstwa utalentowanego Radosława Gryczki, chłopaka, który zna niemal każdy zakamarek owej uczelni. W grudniu 2022 jego „Noc nie uniwersytecie” przestraszyła tysiące osób dzięki publikacji na kanale MysteryTv w formie opowiadania audio czytanego głębokim głosem lektora. Ale nareszcie trafia też do Internetu w wersji tekstowej – i to właśnie gościnnie do kategorii Autorzy/pisarze na portalu Altao.pl, za co bardzo Radkowi dziękujemy. To fikcyjna historia, ale jakże realistycznie i sprawnie napisana. Intryguje, pobudza wyobraźnię i przypomina, aby uważać na… (tutaj sami odkryjecie, co mamy na myśli). Nie było recenzji królującego na ekranach kin kolejnego „Krzyku”, w zamian spędzicie przerażającą „Noc na uniwersytecie”!
Artykuły z tej samej kategorii

"Dead Space Remake" – Dynamika Rozświetlającej Mrok Gwiazdy - Recenzje gier
Wydana jesienią 2008 roku gra „Dead Space” zrobiła dla horroru science-fiction w gamingu dokładnie tyle samo co „Ósmy Pasażer Nostromo” dla tegoż gatunku w kinematografii. Tak właściwie, to po latach przemyśleń, obserwacji i znajdywania punktów odniesienia, mogę z czystym sercem zestawiać ten tytuł z każdym wiekopomnym dziełem fantastyki naukowej, bez względu na przypisane mu medium.

"Darkwood" – Czarna Koza z Lasu nuci kołysankę dla Tysiąca swoich Młodych - Recenzje gier
Być może to już tradycja, że co jakiś czas natknę się na kilkuletnią grę niezależną, która okazuje się wartą polecenia innym graczom ze względu na swe ponadczasowe zalety. Omawiany tytuł od polskiego Acid Wizard Studio jak najbardziej wpisuje się do tego wzorca, ale docelowy gracz, pragnący czerpać przyjemność z tej rozgrywki, będzie musiał tym razem niepodważalnie spełniać kilka warunków.

"Gothic" – Magia drewna! - Recenzje gier
W sierpniu ponownie nastąpi rocznica wydania „Nocy Kruka”, dodatku do „Gothica II”. Cofnijmy się zatem już teraz w czasie, do korzeni kultowej u nas serii. Zazwyczaj nie zaczynam tak recenzji, ale w tym przypadku wymagany jest pewien kontekst. Nigdy nie grałem w pierwszego „Gothica”. Właściwie trudno mi powiedzieć dlaczego, bo w tamtych czasach zagrywałem się w cRPGi, nawet nie chcę myśleć ile czasu przesiedziałem przy „Morrowindzie”. Tak się jednak złożyło, że ominęła mnie jedna z najbardziej popularnych w Polsce gier, dzieło niemieckiego Piranha Bytes.

"The Callisto Protocol" – Mechanika Martwego Ciała Niebieskiego - Recenzje gier
Pan Glen Schofield przeszedł już do historii gamingu jako twórca niesamowitego "Dead Space'a", morfując (badumtss!) przy okazji już na zawsze gatunek sci-fi survival horroru w grach i sadzając na tegoż szczycie małomównego inżyniera z plazmowym przecinakiem w dłoni. Piszę o tym dlatego, aby podkreślić jak olbrzymie oczekiwania miałem wobec najnowszego dzieła wspomnianego twórcy, liderującemu obecnie niedawno powstałemu Striking Distance Studios.

"Disco Elysium" – Gliniarz i Prokreator - Recenzje gier
Przyznaję szczerze, że zawsze ogarnia mnie niezmierzona radość, jeśli napotykam we współczesnych czasach tytuł gamingowy, będący w stanie obudzić we mnie tego dzieciaka z „pradawnych lat”, który z wypiekami na twarzy przeżywał swoje pierwsze zejście do Katedry w Tristram, opuszczenie Krypty 13 i podążenie ku postapokaliptycznym piaskom czy nawet założenie okularów przeciwsłonecznych, by ze stylem kopać tyłki kosmitom. Tym razem rozrzewnioną wdzięczność winien jestem studiu ZA/UM za niżej opisywany tytuł.
Pliki cookie pomagają nam technicznie prowadzić portal Altao.pl. Korzystając z portalu, zgadzasz się na użycie plików cookie. Pliki cookie są wykorzystywane tylko do działań techniczno-administracyjnych i nie przekazują danych osobowych oraz informacji z tej strony osobom trzecim. Wszystkie artykuły wraz ze zdjęciami i materiałami dostępnymi na portalu są własnością użytkowników. Administrator i właściciel portalu nie ponosi odpowiedzialności za tresci prezentowane przez autorów artykułów. Dodając artykuł, zgadzasz się z regulaminem portalu oraz ponosisz odpowiedzialność za wszystkie materiały umieszczone przez Ciebie na stronie altao.pl. Szczegóły dostępne w regulaminie portalu.
© 2023 altao.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
1.122