"Sierpień w Hrabstwie Osage" – Jak to w rodzinie ... - Recenzje filmów

Jest coś, co nas - mężczyzn i kobiety - łączy. Potrzebujemy, przytaczając słowa piosenki „Man on Fire” Edwarda Sharpe’a (użytej w zwiastunie) bezpiecznej, spokojnej i pewnej miłości. I chcemy, aby relacje rodzinne nie uległy pogorszeniu, a więzi przerwaniu. Jednak, jak to w rodzinie, bywają wzloty i upadki, a tajemnice wychodzą spod starej, skrzypiącej szafy. Świetnie i bezpośrednio zobrazowano to w „Sierpniu w Hrabstwie Osage”, ekranizacji sztuki pod tym samym tytułem.

 

Mało doświadczony reżyser John Wells („W firmie”) i plejada utalentowanych aktorów: tych znanych ze starszego, jak i tych rozpoczynających wielką karierę, z młodszego pokolenia. Galeria barwnych postaci - wszyscy dają z siebie maksimum kunsztu, aż kipi z wielkiego ekranu gotującymi się emocjami. A więc mamy chorą na nowotwór i uzależnioną od leków Violet Weston - matkę (Meryl Streep) oraz trzy córki (Julia Roberts, Juliette Lewis, Julianne Nicholson). Dwie z nich po latach rozłąki wracają do Oklahomy, bynajmniej nie w celu ogrzania się przy domowym ognisku (upalne lato: 30 stopni Celsjusza w pełni wystarczają). Powodem jest zaginięcie ojca. Pojawia się również, nieco ekscentryczna ciotka, siostra głównej bohaterki. Towarzyszący im panowie (czy to obecni czy przyszli mężowie) są zdominowani i pozostają w cieniu, i tylko w nielicznych momentach próbują je „przekrzyczeć”, odważnie się sprzeciwiając. Nie dzieje się dobrze w tej rodzinie, a atmosfera jeszcze bardziej zaczyna gęstnieć, gdy szeryf oznajmia zgromadzonym smutną wiadomość …

 

Córki wszelką winę zrzucają na apodyktyczną matkę, ona odwraca kota ogonem i wytyka ich wady. Talerze na stole fruwają, drzwi trzaskają, niebezpieczne sekrety wychodzą na jaw, a miejscowa Indianka - kucharka i służąca razem z widzami biernie (choć w pewnym momencie nie wytrzymuje) obserwuje ten kocioł nienawiści. Na szczęście w tym dramacie, dzięki muzyce i stonowanym zdjęciom Adriano Goldmana (mroczna przestrzeń domu wyraźnie kontrastuje z jasnymi krajobrazami), zgrabnie rozrzedzono napiętą sytuację. Napisany przez twórcę sztuki, Tracy Lettsa, scenariusz, wprowadza kilka razy ironiczny humor, a niektóre kąśliwe dialogi łechtają nasze podniebienie.

 

Pierwsze skrzypce należą oczywiście do Julii Roberts i Meryl Streep. Obydwie panie nominowano do Złotego Globa i Oscara. Przede wszystkim między nimi rozgrywa się pojedynek na gesty, słowa i pięści (dosłownie). Żywa i dobitna aktorska wirtuozeria porusza i roznieca płomień. Ta pierwsze wypowiada ważne zdanie: „Nie ma miejsca, gdzie można uciec”. To smutne, ale jakże prawdziwe. Po skończonym seansie wiemy, że ta uniwersalna opowieść może się zdarzyć wszędzie, a z pozoru udane życie jest tylko kamuflażem, ukrywanej pod warstwą błogostanu, prawdy. Bo tak trudno podać rękę na zgodę, a tak łatwo stać się samotnym.

 

Ocena: 8/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

 

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję