David Bowie – Spójrzcie w górę, jestem teraz w niebie - Zespoły i Artyści

Ma się wrażenie, że Brytyjczyk „skomponował własną śmierć”. W piosence z wyżej wspomnianego albumu pt. „Lazarus” śpiewał: „Spójrzcie w górę, jestem teraz w niebie”. Odszedł, ale w pamięci i sercach pozostanie na zawsze, jako ten, który lubił szokować, wyznaczać nowe trendy, jako ten, który przetarł nieznany szlak, eksperymentował i poruszał się w przeróżnych muzycznych gatunkach: od popu, którego zwał „plastikowym soulem” po liczne odmiany rocka. Był prawdziwym człowiekiem renesansu. Osobowością o wielu talentach. Komponował, pisał teksty, rzeźbił, malował, grał na kilkunastu instrumentach (m.in. na fortepianie, saksofonie, mandolinie i skrzypcach), występował w filmach…

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Artysta jeden na milion, geniusz, który chciał być kimś więcej niż człowiekiem. Rockandrollowy straceniec, kameleon, postmodernista, elegancki gwiazdor pop – można jeszcze wymieniać, jak był nazywany w branży i przez swoich wyznawców. Ale chyba najbardziej znany był jako Ziggy Stardust – kosmiczna postać o ognistych włosach, której zapowiedź stworzył na potrzeby jednego ze swoich albumów pt. „The Man Who Sold The World” (uznawany za początek ery glam rocka). Na kontrowersyjnej okładce Bowie ubrany był w specjalnie zaprojektowaną „męską suknię”! W ciągu 51 lat kariery sprzedał 140 milionów egzemplarzy płyt na całym świecie! Tym samym był jednym z najlepiej zarabiających artystów w historii muzyki rockowej. Ale nie wszyscy uważają, że jego baryton był idealny. Są tacy, którzy twierdzą, że David może i miał charyzmę, ale nie należał do najbardziej wytrawnych śpiewaków. Ja sam nigdy nie byłem wielkim miłośnikiem Davida Bowiego, ale jedno wiem na sto procent. Takiego drugiego jak on już nie będzie. Tylko on poznał „Zagadkę nieśmiertelności” (tytuł filmu, w którym zagrał) i tylko on potrafił tak hipnotyzować.

 

Jak wyglądała jego muzyczna droga?

 

David Bowie, a właściwie David Robert Jones urodził się w Brixton w Londynie, w roku 1947. Już jako 13-letni chłopak zaczął pobierać nauki gry na saksofonie (kochał jazz), a następnie współpracował z kilkoma zespołami, m.in. The Kon-Rads i The Lower Third. Był bardzo zdolnym uczniem, choć często zaskakiwał swoim ciętym językiem. Dzięki dobremu głosowi przyjęto go do szkolnego chóru. W wieku dziewięciu lat po raz pierwszy usłyszał rock and rolla, pierwszy zespół założył w wieku lat 15, a pierwszym instrumentem, na jakim zaczął grywać było ukulele.

 

W 1966 roku przyjął pseudonim David Bowie, by nie mylono go z perkusistą zespołu The Monkees. Na pierwszy album długo nie trzeba było czekać. Pojawił się w 1967 roku. David tworząc tę płytę, inspirował się kinem, teatrem, pantomimą i tybetańskim buddyzmem. Przełom nadszedł później, gdy wszyscy usłyszeli legendarny utwór pt. „Space Oddity”, który dotarł aż do 5. miejsca na listy przebojów w Wielkiej Brytanii. 

 

W 2002 roku uzyskał 29. miejsce na liście 100 najwybitniejszych Brytyjczyków według BBC, a dwa lata później prestiżowy magazyn Rolling Stone uznał go za jednego z najwybitniejszych artystów muzycznych w historii (39. miejsce) oraz jednego z najlepszych piosenkarzy wszech czasów. To samo czasopismo w 2011 roku umieściło utwór „Heroes” na 46. pozycji najlepszych piosenek, jakie usłyszał świat.

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
 

David Bowie łącznie wydał 25 albumów. Zagrał w ponad 20 filmach. I podobnie, jak w muzyce, tak i w kinie przybierał różne, też dziwaczne i odważne maski. Wcielił się m.in. w szukającego ratunku dla swego ludu kosmitę w „Człowieku, który spadł na Ziemię”, króla goblinów w „Labiryncie”, Piłata w „Ostatnim kuszeniu Chrystusa” Scorsese, starzejącego się wampira w „Zagadce nieśmiertelności” oraz Nikolę Teslę w „Prestiżu” Nolana.

 

Już w latach 60. kochał przebieranki i flirtował z modą. Od londyńskiego bogacza do hipisa i kokainowego księcia (nie ukrywał, że od czasu do czasu, szczególnie na planie filmów lubił „smakować” kokainę) – zawsze zwracał na siebie uwagę. Każda z postaci różniła się filozofią, psychiką, a nawet seksualnością. To właśnie w roku 1972 narodził się oficjalny Ziggy Stardust – jego słynne alter ego. Nieco komiksowy, kiczowaty przybysz z kosmosu, o męskich i kobiecych cechach fizycznych, który przybył na naszą planetę, aby zostać gwiazdą rocka i szerzyć pokój oraz miłość. Niestety ponosi klęskę. Pogrąża się w nałogu.

 

Postać tę David rozwinął na płycie „The Rise and Fall of Ziggy Stardust and The Spiders from Mars”. Krążek był ogromnym sukcesem. Do dzisiaj w różnych zestawieniach króluje wśród tych najciekawszych, najważniejszych płyt w historii muzyki. Wkrótce Ziggy’ego zastąpił niejaki Aladdin Sane – bladolicy bohater z makijażem przypominającym błyskawicę, który wraz z premierą albumu „Aladdin Sane” stał się symbolem, najczęstszym motywem, który fani noszą na koszulkach.

 

Jeszcze w latach 70. Zamieszkał w Berlinie Zachodnim, aby z Brianem Eno nagrywać płyty inne niż dotychczas, tym razem oparte na brzmieniach muzyki elektronicznej (w ruch poszły syntezatory). Wtedy powstał znany utwór pt. „Warszawa”. A w latach 80. z gwiazdy rocka zaczął przeobrażać się popowego fircyka i nagrał przebojowe „Let’s Dance”.

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Barwne życie prywatne

 

W roku 1970 poślubił modelkę Angelę Barnett. Zasłynęli jako jedna z najbardziej skandalizujących par w show-biznesie. Podobno żona przyłapała go w łóżku z… Mickiem Jaggerem! Może i faktycznie romansowali. Tym bardziej że David i Angela nie ukrywali, że żyli w otwartym związku. Oliwy do ognia dodał słynny wywiad z 1972 roku dla rockowego czasopisma Melody Marker, w którym David wyznał, że jest gejem, z kolei w kolejnym, kilka lat później sprostował te słowa, twierdząc, że jednak jest biseksualny. A na początku lat 80. powiedział, że to zmyślił, gdyż zmusili go do tego jego menedżerowie. Jak było naprawdę? Pamiętajmy, że wówczas panowała moda na homoseksualizm wśród muzyków. Dodać też należy, że małżonkowie nie stronili od narkotyków.

 

Z Angelą rozwiódł się w 1980 roku. Na początku lat 90. związał się z somalijską modelką Iman (w tym przypadku był to związek spokojny i udany, bez większych ekscesów). Z pierwszego małżeństwa przyszedł na świat syn Duncan Jones (reżyser filmu „Moon”), z drugiego córka Alexandria Zahra. 

 

David Bowie był człowiekiem niepozbawionym wad, sięgającym po używki, ale obdarzonym sporą inteligencją, posiadał wiedzę z zakresu m.in. socjologii i filozofii. To plus poczucie humoru i urok osobisty oraz szeroki muzyczny talent spowodowały, że powiedzieć o nim niesamowita osobowość to za mało. Wyrobiony przez lata wizerunek sprawił, że stał się ikoną i symbolem androgynicznego piękna. Bez niego muzyczny wszechświat będzie uboższy. Za to galaktyka będzie miała godnego „obywatela” – Stardusta!

 

Oficjalna strona:

http://www.davidbowie.com

Pełna dyskografia:

https://pl.wikipedia.org/wiki/Dyskografia_Davida_Bowiego

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)