"Strażnicy Galaktyki" – Szop pracz i spółka - Recenzje filmów

Tytułowi outsiderzy, a jest wśród nich również drzewo-podobna istota o gołębim sercu – Groot (niezbyt rozmowna), umięśniony i wytatuowany Drax (o horyzontach myślowych słabo rozwiniętych), zbuntowana zielona wojowniczka Gamora oraz, a raczej przede wszystkim łowca i awanturnik – Ziemianin Peter Quill (choć wszystkim przedstawia się jako Star Lord) to postaci znane i lubiane wśród miłośników komiksów Marvela. Jednak dopiero teraz otrzymały swoje szalone pięć minut w filmowej i należy dodać niezłej formie.

 

Po pierwsze i najważniejsze: reżyserowi i scenarzyście w jednej osobie udała się rzecz niebywała. Wielu czytelników szczerze uznało, że oto niedoświadczony wcześniej w wysokobudżetowych widowiskach James Gunn (kiedyś nakręcił m.in. ironiczny horror pt. „Robale” oraz napisał skrypt do remaku „Świtu żywych trupów”), mimo natłoku barwnych i dopracowanych komputerowych efektów, wyczarował na dużym ekranie (co już w samym zwiastunie można było odczuć) klimat bardzo zbliżony papierowemu uniwersum.

 

Nieco zmieszani mogą być natomiast widzowie, którzy nigdy styczności z owym światem nie mieli. Już początkowa, rozgrywająca się w latach 80. scena, gdy poznajemy małoletniego Petera Quilla, sugeruje bowiem, że zamiast przygodowego science fiction, otrzymamy klasyczny, rodzinny dramat. Czyżby pracownik obsługujący kinowy projektor pomylił taśmy? Bynajmniej. Taka specyfika „Strażników Galaktyki”. W kolejnych ujęciach następuje zmiana o sto osiemdziesiąt stopni, czyli krótko mówiąc: szalona jazda bez trzymanki, ubrana w kostium Kina Nowej Przygody: tu trochę „Gwiezdnych wojen” (Gunn trzyma się stylistyki tworzenia kosmitów za pomocą masek i make-upu), tam humoru „Powrotu do przyszłości”. Plus dawne, brokatowe (kiczowate) guziki „Barbarelli” i „Flasha Gordona”.  

 

No to lecimy! Choć cała intryga grubymi nićmi szyta, a logiczne dziury w kilku momentach większe niż ta wielka czarna, to i tak warto z Szopem i resztą wyrzutków skopać kilka tyłków. Całe show kradną zdecydowanie powyższy ssak (głos Bradleya Coopera) oraz jego wierny kompan Groot (Vin Diesel – jakże inny wyglądem i charakterem od swoich poprzednich kreacji). Przypominają załogę Sokoła Millenium. Ten pierwszy to wypisz wymaluj wygadany (cięta riposta jak z rękawa) i pomysłowy Han Solo (pomijając fizjonomię), a drugi Chewbacca w wersji drewnianej (nie mylić z poziomem aktorstwa czy dubbingu). Główny, aczkolwiek mniej zapadający w pamięci, nierozstający się z kaseciakiem protagonista Star Lord (Chris Pratt, kojarzony m.in. z filmu „Ona”) też ma w sobie coś z Hana, jednak bliżej mu do wizerunku futbolisty z amerykańskiego liceum (patrzcie dziewczyny, jaki ja silny, jaki przystojny i jaki niestety nie do końca bystry …). Zoe Saldana („Avatar”) ponowie sprawdza się w roli kosmicznej heroiny (w zielonym równie jej do twarzy, co w niebieskim), a zawodnik MMA Dave Bautista po „Riddicku” nadal udowadnia, że osiłek z niego niezrównany (ale na dramatyczne kreacje nie ma co liczyć). Interesujący jest drugi plan i epizody. Uwagę zwracają Benicio Del Toro („Traffic”) jako Kolekcjoner czy Michale Rooker („Na krawędzi”)  – przywódca przemytników Yondu. W tej całej menażerii najsłabiej wypada, wcielający się w przeciwnika galaktycznej drużyny, Lee Pace. Ronanowi daleko do charyzmy Dartha Vadera. Zdecydowanie posiada jej więcej elf Thranduil, którego Lee perfekcyjnie kreuje w „Hobbicie”.

 

Trudno ocenić ten przygodowy film, gdy nie jest się fanatykiem komiksu, ale nawet wówczas nie sposób go nie pochwalić. To proste, lekkie kino, które należy traktować z przymrużeniem oka. W sam raz na letnie, wakacyjne dni. „Strażnicy Galaktyki” swoją stylistyką trafią do ludzi wychowanych właśnie na produkcjach Spielberga i Lucasa, gdzie od samej historii ważniejsza była dobra zabawa i wyraziści bohaterowie.

 

Ocena: 7/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)