"Wrednoczas" – Buntownicy, growl i gitary! - Recenzje płyt

I to właśnie sam mądry, przemyślany przekaz sprawia, że pierwszy album chłopaków z Sosnowca może spodobać się ludziom o innych muzycznych gustach, nie tylko mojemu koledze. Co więcej, jest szansa, że opublikowany 1 października w sieci „Wrednoczas” stanie się katalizatorem do rozpoczęcia powstania przeciw panującemu systemowi. Oczywiście, nie żyjemy w Polsce czasach totalitarnych rządów, komunizm dawno upadł. Ale nie oznacza to, że szary, zwykły obywatel ma łatwo. Musi ciągle kroczyć pod górę, a pod nogi rzucane są mu kłody. Po przesłuchaniu tej płyty ma się ochotę zacisnąć pięści i niczym Joker podpalić ten świat. No dobra, poniosła mnie wyobraźnia. Nikogo nie namawiam do przemocy. Wokalista Michał Klos i jego kumple także nie mają zamiaru bezpośrednio podłożyć dynamitu i rzucić zapałkę, ale czuć ich złość i niegodzenie się z otaczającą rzeczywistością (co zresztą sugeruje sam tytuł singla albumu oraz świetny projekt graficzny okładki).

 

Przód okładki albumu i zespół Moleskin  w pełnym składzie (fot. materiały promocyjne)

 

O samym bandzie i dwóch utworach już co nieco mogliście przeczytać na łamach portalu Altao.pl (to jeden z patronów medialnych debiutanckiego krążka). Warto jednak przypomnieć w niniejszej recenzji owe informacje, aby całość lepiej tutaj wybrzmiała. Ktoś powie, że nazwa grupy za bardzo przypomina ostatnie „włoskie gwiazdy” Eurowizji. Ale czy panowie z terenu śląsko-zagłębiowskiego mogli przewidzieć, że na znane wody wypłynie Maneskin? Na pewno oba zespoły łączy data powstania, szczerość w przekazywaniu emocji i wyrażany głośno manifest. Dzieli dokładnie wykonywany styl i ubiory. Michał, Łukasz „Luq” Pawlik (grający na gitarze i wspierający wokalista), Przemysław Bednarski (drugi gitarzysta), Mateusz „Kleju” Klejnowski (basista) oraz Marcin „Pashtet” Delikowski (perkusista) nie przywiązują uwagi do szokowania wizerunkiem scenicznym. Ich muza to nie żaden funk rock. To wyraziste kompozycje z pogranicza metalu i hardcore’u. Łącznie na płycie, wyprodukowanej przez Tomasza „Zeda” Zalewskiego, czyli faceta, który wcześniej współpracował z Comą, znajduje się dziewięć numerów.

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Tracklistę otwiera tytułowy „Wrednoczas” (panowie wspólnymi siłami nagrali i zmontowali odpowiedni videoclip). I już w nim można na własnej skórze poczuć umiejętności „Luqa” i jego kompanów. Gitarowe solo „atakuje” bebechy, a ze słów bije prawda – nie ma złudzeń, że rzeczywistość jest jak chory sen, z którego niełatwo się obudzić. Nie ma zgody na życie w takim środowisku. To kawałek, który wzmacnia ducha walki, o czym przekonał się zawodnik MMA – Artur „Kornik” Sowiński, który wyszedł przy jego akompaniamencie do walki podczas Gali KSW 62. W następnym utworze pt. „Czy tak powinno być” dostajemy większego kopa. Więcej w nim adrenaliny i energii. Nic dziwnego, skoro opowiada o niesprawiedliwości i odwracaniu wzroku na widok dziejącej się dzieciom krzywdy. Moleskin zadaje ważne pytanie i szuka odpowiedzi. Proponuje, aby wreszcie coś zmienić, zanim skończy się czas. Bardzo ciekawa jest zmiana wokalu pod koniec piosenki – trochę w stronę rapu (przynajmniej ja odniosłem takie wrażenie).

 

W „Kolejnej bliźnie” zagubieni słuchacze odczytają motywacyjny manifest. Dowiedzą się, że cierpienie może dawać im siłę, aby dalej trwać („Wstań, nawet jak w plecy wieje wiatr!”). Ciężkie brzmienie gitar plus wyraźna perkusja na pierwszym planie to natomiast cechy „Drogi wyzwolenia”. Sporo tu przemyśleń o życiu mierzonym w liczbach, a także o granicy ludzkiej wolności i godności. Egzystujemy we „Wrednoczasie”, w burdelu. Chłopaki uważają, że nastąpił „Globalny kryzys zaufania” i warto zakwestionować jedynie słuszną prawdę rządzących. Chcą „Zbudować dom” w zaskakująco „delikatnym” kawałku, w którym w połowie growl cichnie, a jego miejsce zajmuje spokojny głos oznajmiający, że trudno palić za sobą mosty, gdy nie wiadomo, dokąd się zmierza. Do tego kończy się tak, jakby instrumentom wyczerpywała się bateria (oryginalny zabieg). Ślązacy pragną też „Nieść pochodnię”. Być przewodnikiem, który pokazuje drogę innym, rozświetla ją, zachęca, aby odważnie iść przed siebie i wziąć życie we własne ręce.

 

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

W najkrótszej piosence pt. „Sam pośród czterech ścian” w głowę wwierca się opowieść o osobie, która zatraca się z powodu licznych bredni, i która postanawia się odciąć. Ona nie słyszy nic, nie widzi i nie czuje. Stoi sama pośród zgliszczy. Ostatni cholernie dobry utwór to zaproszenie „Na świata szczyt”. W jego trakcie zapragnąłem dążyć do wyznaczonego celu i podjąć wyzywania, bo przecież nie ma takich gór, których nie można przejść!

 

W 2018 roku Moleskin wydali EP-kę pod tytułem „W błocie”. Podsumowując, we „Wrednoczasie” idą dalej głosić słowo swoje. Jeszcze mocniej. Jeszcze bardziej przekonująco, zarówno na poziomie instrumentalnym, jak i tekstowym. To nie znaczy jednak, że jestem zachwycony totalnie. Bez owijania w bawełnę i lizania się po du…, nie był to najlepszy miód na moje uszy. Album przesłuchałbym z chęcią drugi i trzeci raz, ale głównie ze względu na autentyczny bunt wydobywający się z piersi i dźwięki gitar (choć nie zawsze idealnie współgrają one z perkusją). Michał ma wygar i chwała mu za ten dar. Jednak tak potężny growl, pojawiający w każdym utworze, powoduje, że człowiekowi średnio zaprzyjaźnionemu z metalcore’em, dość trudno, mimo że nie brakuje melodyjności (trzeci numer: „Kolejna blizna”), przebrnąć przez niektóre minuty krążka. Ale i tak będę go polecał znajomym, wkurzonym na dzisiejszą sytuację, na nierówności społeczne, pogwałcenie wolności czy wzrost konsumpcjonizmu.

 

Ocena: 7/10

 

Cała płyta trafi lada dzień do szerokiej sprzedaży, tymczasem słuchajcie jej pod tymi linkami:

Spotify https://tiny.pl/9rwxp
Deezer https://tiny.pl/9rwx2
Tidal https://tiny.pl/9rwx8
Itunes https://tiny.pl/9rwx6

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję