Jaki jest najlepszy album Coldplay i dlaczego jest to "X and Y"? - Recenzje płyt

Coldplay to na obecną chwilę obok Maroon 5, najpopularniejszy zespół popowy (choć jeszcze 15 lat temu powiedziałbym że rockowy, ale to temat na osobny wpis). O potędze brytyjskiej grupy na czele z wokalistą Chrisem Martinem, świadczą chociażby wyprzedane światowe trasy koncertowe na największych stadionach na świecie czy niesamowite hity, które na pewno każdy choć raz słyszał. „Paradise”, „Charlie Brown”, „A Sky Full Of Stars” czy „Hymn For The Weekend” to tylko niektóre przykłady. Jednakże żadne z nich nie pochodzą z tego krążka, ba nawet nie pochodzą z czterech pierwszych albumów. A to dlatego, że najnowsze wydawnictwa Brytyjczyków są, jakby to powiedzieć, bardziej radiowe. Stąd większa popularność, większa ilość hitów i pierwsze koncerty na stadionach. Czy to znaczy że nowe krążki są słabe? Niekoniecznie. Mają swój urok i dobre momenty, jednak prawdziwi fani uznają tylko cztery pierwsze albumy z pierwszej dekady XXI wieku. Delikatne, debiutanckie „Parachutes” z 2000 roku, hymnowe „A Rush Of Blood To The Head” z 2002 roku, genialne, omawianie właśnie „X&Y” z 2005 oraz pokrzepiające „Viva la Vida or Death and All His Friends” z roku 2008 to święta czwórca albumów Coldplay.

 

Okładka (źródło: materiały prasowe)

 

Można więc stwierdzić, że we wszelkich rankingach krążków zespołu, pierwsze cztery miejsca są z góry znane. Pytanie tylko w jakiej kolejności. Niestety z tych czterech gigantów, tuż za podium najczęściej plasuje się… „X&Y”. To właśnie ta płyta wymieniana jest jako najsłabsza, oczywiście z pierwszych czterech. Świadczą o tym mieszane oceny krytyków, to że sam zespół uważa ten album za najsłabszy w swoim dorobku oraz jedyny utwór z tego krążka, który grany jest na koncertach do tej pory. I szczerze mówiąc, nie wiem dlaczego.

 

Zaczynamy z przytupem, bo na sam początek wita nas mocne i energiczne „Square One”. Słysząc charakterystyczną gitarę Jonnego Bucklanda, wiemy że mamy do czynienia z Coldplay w najlepszej odsłonie. To charakterystyczne gitarowe brzmienie jest jednym z największych atutów tej płyty i bardzo dobrze, że nie pojawia się tylko na jednym kawałku. Bowiem już w następnym, nieco przygnębiającym „What If”, gdzieś zza pianina Chrisa Martina wyłania się fantastyczny riff Bucklanda, który jest niesamowitym dopełnieniem tego utworu. W żywiołowym, lecz tajemniczym „White Shadows”, znów gitara jest na pierwszym planie. To na tej płycie Buckland wyrobił sobie unikalne brzmienie, które kojarzyć może się tylko z Coldplay. Następnie tempo nieco zwalnia i po szybkim „White Shadows”, mamy chwilę oddechu na „Fix You”, lecz tylko przez pierwsze dwie i pół minuty, gdzie gitara znów przypomina o sobie, by na końcowy refren rozbrzmieć z niesamowitą siłą wspólnie z basem i perkusją. To właśnie „Fix You” jest największym hitem albumu i jako ostatni z płyty, nadal jest grany na koncertach. Niegdyś był to stały element zamykający koncerty. Niesamowity wyciskacz łez, potrafiący dostarczyć gęsiej skórki na całym ciele. Sam Chris Martin napisał ten utwór dla swojej małżonki, Gwyneth Paltrow, po stracie ojca.

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Pierwsza połowa płyty to zupełnie nowe, nieco mocniejsze Coldplay. Da się usłyszeć większą rolę gitary elektrycznej, podrasowano również basy. W drugiej połowie, w utworach „A Message”, oraz hidden tracku „Til Kingdom Come”, napisanemu w hołdzie zmarłemu Johnny’emu Cashowi, słyszymy już gitarę akustyczną – stałego bywalca i podstawowy dźwięk pierwszych dwóch albumów, jednak nadal w mocniejszym, X&Y’owym stylu. Można je jednak traktować jako przerwę na uzupełnienie płynów, w gorącym i ekscytującym meczu jakim jest album „X&Y”. Do odsłuchania mamy jeszcze gitarowe, pełne wszystkiego „Talk” i „Speed Of Sound”, których przeznaczeniem było zostać singlami i zajęcie wysokich pozycji na listach przebojów. Nie mogę się nadziwić, w jaki sposób pozostałe 5 kawałków jest tak bardzo niedocenionych. Jest to aż niepokojące. „The Hardest Part” to najprzyjemniejszy i najspokojniejszy kawałek na płycie, tytułowe „X&Y” jest jedną z najlepszych produkcji Coldplay. Powolna, lecz szalenie mocna, a riff Bucklanda w środku utworu przenosi mnie do innego świata niż ten, w którym byłem, słuchając kawałka do tego momentu. Instrumenty smyczkowe na koniec dodają wspaniałego uroku temu utworowi. Warto wspomnieć też o „Low”, które jest jednym z najmocniejszych punktów na płycie. Do tej pory nie mogę zrozumieć, dlaczego jest to tak marginalizowany kawałek w kontekście całego albumu.

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

O całym krążku „X&Y” mogę powiedzieć, że jest szalenie niedoceniony. Jest to genialne dzieło, które sprostało sukcesowi pierwszej płyty oraz jeszcze większemu sukcesowi drugiej. O wielkości tego dzieła świadczą także odrzucone utwory w postaci bonus tracków, które ostatecznie nie znalazły się na płycie, lecz były dostępne chociażby w wydaniach specjalnych. Na spokojnie mogłyby również być pełnoprawną częścią albumu, a nawet wielkimi hitami (ze szczególnym uwzględnieniem na „How You See The World”). Jest to mój ulubiony krążek z całej, ośmioalbumowej dyskografii brytyjskiego zespołu. Niestety, prawdopodobnie już nigdy nie dane nam będzie doczekać się płyty na miarę „X&Y” lub chociaż pierwszych czterech albumów. Takie albumy i takie utwory to unikatowy wyraz połowy pierwszej dekady XXI wieku. Pewnie już nigdy nie dostaniemy takiego Coldplay. Zostaje nam cieszyć się tym, co mamy, a mamy naprawdę dużo dobrego. Bardzo dobrego.

 

Ocena: 9/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję