"Serce" grupy Rezerwat – Zmysłowa podróż do przeszłości - Recenzje płyt

sebastiandziuda (1274 pkt)Strona WWW Autora

Ilość odwiedzin:
3 408

Czas czytania:
4 303 min.

Dodano:
1663 dni temu

Data dodania:
2020-12-29 14:19:44

Wtedy właśnie swój rozkwit przeżywała muzyka rockowa, która stawała się ostoją wolności oraz symbolem buntu wobec brutalnej rzeczywistości. W sadzie polskiej, rockowej muzyki lat 80, jednym z najdojrzalszych i najsmaczniejszych owoców jest album „Serce”.

Okładka album "Serce" (zdjęcia własne)

Drugi studyjny krążek łódzkiej grupy to wyrafinowane brzmienia, gdzie na pierwszy plan wychodzi charakterystyczny dźwięk gitary elektrycznej czy częste, aczkolwiek mądrze wykorzystywane syntezatory. Te dwa elementy są pierwszym czego doświadczamy, słuchając tej płyty. „Nie pragnę kwiatów” to subtelny, utrzymany w średnim tempie kawałek, otwierający cały longplay. Większość numerów na trackliście to spokojne kompozycje z ponętnymi gitarowymi riffami, czy elektronicznymi wstawkami. Oczywiście na albumie uraczymy i szybsze utwory w postaci takich kawałków jak „Och lala”, „Rzuć Broń”, „Szare Gitary, czy „Boję się”. W kontekście całości krążka, w żaden sposób nie wybijają się z rytmu płyty. Co więcej, są jej doskonałym dopełnieniem, pełniąc rolę gwałtownych przyspieszeń na autostradzie o nazwie „Serce”.

Jednak to, co jest solą albumu, trzonem i tym, co świadczy o jego wyjątkowości, to namiętne miłosne hymny, utrzymane w powolnym, lecz bardzo emocjonalnym tonie. Te drzewa są ozdobą i wizytówką Rezerwatu, z czego największym i najokazalszym jest utwór „Zaopiekuj się mną” – największy hit zespołu. Do innych charakterystycznych elementów łódzkiej grupy, należy śpiew świętej pamięci Andrzeja Adamiaka (zmarł w kwietniu 2020 roku), który wyrobił sobie unikatowy styl, na pierwszy rzut oka (lub lepiej ucha) podobny do wczesnego Grzegorza Ciechowskiego. Podobny, lecz tak naprawdę zupełnie inny. Z szeptaniem, pomrukiwaniem i zawodzącym wołaniem. Głos Adamiaka nadaje płycie wyjątkowe barwy, podkreśla warstwę liryczną i doprowadza słuchacza do stworzenia emocjonalnej więzi z utworem.

Są takie albumy, które najlepiej wybrzmiewają w długie jesienno-zimowe wieczory. „Serce” jest jednym z nich. Jest to też jeden z tych krążków, które nie posiadają słabego utworu. Elementu, który jakością lub wykonaniem, pod względem muzycznym, jak i lirycznym odstawałby od reszty. Za to uwielbiam ten longplay. Tu wszystkie numery tworzą jednolitą, zgraną całość. Po pierwszym przesłuchaniu wydawać by się mogło, że utwory brzmią identycznie. Jest to jednak złudne wrażenie, które znika wraz z głębszym zapoznaniem się z albumem. Nie muszę być kardiologiem, aby stwierdzić, że rytm „Serca” jest idealny. Wystarczy wsłuchać się w jego bicie. Na ogół spokojne, stonowane, ale kiedy trzeba miejscami jest szybsze i bardziej agresywne.

Minęło ponad 30 lat od wydania krążka. Pomimo jego długowieczności, starzeje się jak dobre wino, którego smak w postaci klimatu lat 80. możemy z łatwością odczuć, słuchając tej płyty. Bez wątpienia jest to mój ulubiony i moim zdaniem najlepszy polski album muzyczny! Szkoda, że jednocześnie jest szalenie niedoceniony i zapomniany, a kojarzy się go głównie przez pryzmat jednego utworu. Zdecydowanie na to nie zasługuje.

Ocena: 10/10