"Prime Time" – Osaczeni - Recenzje filmów

Po świetnej informacji, że „Prime Time” zakwalifikował się do konkursu wspomnianego festiwalu, pojawiła się kolejna, która nieco ostudziła emocje. Okazało się bowiem, że film nie otrzymał owacji na stojąco. Publiczność spodziewała się czegoś, co będzie wyraźniejszym wyrazem buntu młodego, polskiego pokolenia końca lata 90. i silniejszym, emocjonalnym „uderzeniem w potylicę”. Ja też.

 

Kadr z filmu „Prime Time” (fot. Tomasz Kaczor/ Watchout Studio)

 

Szkoda, tym bardziej że logline filmu jest bardzo intrygujący: „uzbrojony mężczyzna wchodzi do studia telewizyjnego i bierze zakładników. Jego celem jest wejście na wizję podczas prime time'u, czyli w godzinach największej oglądalności”. Krzykniecie, że już nieraz takie historie widzieliśmy, chociażby w „Zakładniku z Wall Street”, więc to przecież nic oryginalnego. Teoretycznie tak. Ale po zakończonym seansie można wymienić pewne różnice. W amerykańskim filmie nie brakowało patosu, dosłowności i typowych hollywoodzkich zagrywek. W polskim odpowiedniku nie ma takich elementów. Jest za to mrok, nieźle budowane napięcie, utrzymywanie widza w tajemnicy i sprawna zabawa gatunkowymi kliszami.

 

„Prime Time” to dzieło wyprodukowane przez Watchout Studio, czyli studio, które ma na swoim koncie m.in.: „Bogów” z wybitną rolą Tomaszem Kotem. Gdyby za jego realizację odpowiadał jakiś znany i doświadczony reżyser, wtedy moja ocena oscylowałaby w granicach 4/10. Ale mając na uwadze, że film jest debiutem, patrzę na niego przychylniejszym okiem. Jakub Piątek – to właśnie ten, młody jeszcze, jegomość postanowił napisać z pomocą Łukasza Czapskiego (serial „Na sygnale”) scenariusz inspirowany prawdziwymi wydarzeniami, do których doszło na przełomie XX i XXI wieku (choć podobno mowa o jednej konkretnej sytuacji z naszego kraju). Co jak co, ale w Polsce takiego filmu jeszcze nie było. Thriller psychologiczny, dramat, hostage movie… Wybuchowe, inteligentne połączenie. A jednak nie wyszło to tak, jak miało wyjść, choć zaczyna się bez dwóch zdań interesująco.

 

Kadr z filmu „Prime Time” (fot. Tomasz Kaczor/ Watchout Studio)

 

Mamy sylwestrowy wieczór roku 1999. Już za moment ludzie przekroczą próg nowego tysiąclecia. Widz nie będzie jednak świadkiem odpalania petard i strzelania korków od szampana. Akcja „Prime Time” dzieje się w jednym, zamkniętym miejscu, czyli – jak już było wspomniane powyżej – w studiu polskiej telewizji. Dla ochroniarza Grzegorza (znany z „Artystów” i „Króla” Andrzej Kłak w bardzo przekonującej roli) miał to być kolejny, zwykły, nudny dzień w pracy. Z kolei charyzmatyczna i dumna prezenterka Mira (błyszcząca Magda Popławska), zastępując młodą pogodynkę, chce jak najszybciej zrobić swoje (czyt. nagrodzić zwycięzce loterii pięknym autem) i wrócić do córki. Dwudziestokilkuletni Sebastian, który z łatwością dostaje się do budynku, zmienia jednak życie oraz plany zestresowanych i spanikowanych bohaterów. Stawką w tej psychologicznej walce będzie ich życie. Czy młody terrorysta wystąpi na żywo przed kamerami i przeczyta swój odzew do narodu? Kim jest? Jakie ma słabości? Pytania się mnożą, a ja zwracam uwagę przede wszystkim na show Bartosza Bieleni, który po roli w „Bożym Ciele” stał się moim faworytem w kategorii: „obiecujący aktor przed trzydziestką”. Tutaj, mimo starannych przygotowań i umiejętności jąkania (w najlepszej scenie filmu ma to spore znaczenie), nie jest tak magnetyczny, jak wtedy, gdy kreował fałszywego księdza. Ale to nadal wiarygodna rola, oparta na gestach, słabościach i oczach zdradzających wiele, i jednocześnie nic. Z aktorskiego grona, warto wymienić także Cezarego Kosińskiego i Monikę Frajczyk, którzy jako para negocjatorów zamiast bawić się na sylwestrowej imprezie, muszą uspokajać niepozornego anarchistę i desperata.

 

Niestety, mimo aktorskich talentów na pierwszym i drugim planie, w połowie seansu, spoglądałem na wskazówki zegarka. A przecież nie jest to film, który trwa dwie godziny. Trochę ulatnia się napięcie oraz filmowa ikra niczym powietrze z nadmuchiwanego balonu. Lubię niedomówienia. Lubię, jak reżyser nie odkrywa kart. Jednak tutaj wolałbym, aby motywacje Sebastiana były przedstawione jaśniej. Wtedy łatwiej można by było się z taką postacią identyfikować, a główny wątek wybrzmiałby zdecydowanie mocniej, rezonując z obecną aktywnością rozczarowanych buntowników. Natomiast, to co udało się najbardziej Kubie Piątkowi (miłośnikowi „Pieskiego popołudnia”), to ukazanie niepokojącej atmosfery, jaka udzielała się ludziom pod koniec 1999 roku. Chodzi obawy związane z millenijną pluskwą. Coś wisi w powietrzu. Ostatni kadr niemal namacalnie, choć także symbolicznie, dotyka tej zgrozy.

 

Kadr z filmu „Prime Time” (fot. Tomasz Kaczor/ Watchout Studio)

 

Doceniam jeszcze scenografię minionej epoki. Duża zasługa w tym samego Piątka, który jako wcześniejszy twórca obrazów dokumentalnych, ma oko do takich ważnych szczegółów. Dba o detale i rekwizyty, które prędzej czy później spełnią swoją filmową funkcję (patrz samochód, który stoi w studiu). Są kamery z tamtego okresu, komputery, a nawet wyświetlane na ekranach telewizorów, archiwalne materiały. Panuje symetria w zagospodarowaniu przestrzeni kadru. Mało tego, reżyser konsultował się z prawdziwymi negocjatorami, przeprowadzając pod ich okiem kilkugodzinną improwizację. Dlatego cała sytuacja – będący w „zamknięte w klatce” Mira i Grzegorz oraz osaczony przez policję Sebastian – prezentuje się tak autentycznie. Szkoda tylko że momentami ma się wrażenie, że film bardziej przypomina teatr telewizji, a nie rasowy, ściskający za gardło aż do finałowej sceny, kinowy thriller.

 

Ocena: 6,5/10 (naciągana)                     

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję