"Solum" – Samotny człowiek w krainie gitar - Recenzje płyt

Gdy portal Metalhasnoborders, który promuje mało znane zespoły metalowe z różnych kontynentów, określa „Solum” najlepszym albumem maja, to wiedz drogi słuchaczu, że coś się dzieje... Coś ważnego i dobrego dla polskiej muzyki tego gatunku. A niech wychodzi spod strzechy, niech jeszcze bardziej rozlewa się na cały świat! Ja co prawda, nie będę tutaj piał z zachwytu, bo fanowi kultowej Comy trudno dogodzić, ale i tak napiszę, że grupa Solum (nie dziwcie się, że nazywają się identycznie jak tytuł krążka) wykonała kawał profesjonalnej roboty. Też użyła alternatywny metal do wyższych celów. Także połączyła melodyjność z mocnym zaśpiewem i potęgą instrumentów. Poetykę z ważnym przekazem. I choć niektórzy, co narzekają na banalność i grafomanię Roguca, i tu mogą kręcić nosem, to ja jednak powiadam im: „dajcie szansę, przesłuchajcie kilka razy, by odkryć drugie dno, zrozumcie, że trudno inaczej śpiewać o naszym jestestwie niż łamiąc sztywne ramy gatunkowe”.

 

Zespół Solum w pełnym składzie (materiały promocyjne)

 

Nie wiem, czy Sebastian Sus wzorował się bezpośrednio na wspomnianej Comie, ale wygrywa w starciu na wokalizy z Piotrem Roguckim. Może jeszcze nie w pierwszym utworze, lecz im dalej w ten muzyczny las, tym głos staje się czystszy, a słowa zrozumiałe i przeszywające duszę. Jednak wydawnictwo nie byłoby na tyle ciekawe i warte poświęceniu mu czasu, gdyby nie dwaj kumple Sebastiana. Mowa o gitarzyście Tomaszu Papierniku i basiście Piotrze Nawrocie. Właśnie z nimi charyzmatyczny lider powołał do życia zespół Solum. Panowi opuścili inny projekt i zajęli się intensywną pracą nad dziewiczym materiałem oraz „polowaniem” na zdolnego perkusistę. I takiego wreszcie znaleźli. Mając już na pokładzie Mirka Gędka, który gra na werblach jak szalony i nie pęka, uformowali ostateczną metalową drużynę, zdając sobie sprawę, że nie zadowolę typową polską Grażynę, co disco polo kocha, tańczy i przy nim szlocha.

 

„Solum” to ciężki, brudny i jednocześnie przestrzenny, emocjonalny autorski album dla facetów w skórach, którym metal krąży w żyłach. Ten krążek, zarejestrowany zimą 2022 roku w studiu Tomasza „Zeda” Zalewskiego, to trwająca 33 minuty i 57 sekund podróż do wnętrza człowieka. Może wydawać się, że trochę za krótka, ale wystarczająca, aby poczuć psychodeliczno-oniryczny klimat całości i być zahipnotyzowanym. Już singiel pt. „Przebudzenie” zapowiada, z czym będziemy mieć do czynienia. Mirek uderza pałeczkami; Tomek i Piotr trzymają gitary w ręku, wydając piękne dźwięki; a Sebastian bawi się skalą głosu, przechodząc z rejestrów niskich do wysokich, by w końcu zaatakować growlem. To najlepszy numer, który daje nadzieję na obudzenie się z marazmu, uwolnienie i metamorfozę własnej egzystencji. Jednak, by to zrobić, należy „włożyć dłoń prosto w żar i coraz bardziej płonąć”. Nic dziwnego, że tak sugestywny refren spodobał się głosującym w rockowej liście Turbo Top Antyradia. Piosenka w trakcie pisania owej recenzji zajmowała tam 11 miejsce! Nakręcony do niej teledysk jeszcze silniej wpływa na zmysły, powodując, że treść staje się czytelniejsza. Ale jakże mogło być inaczej, skoro wystąpił w nim Kacper Szklarski – aktor teatralny, który wygina ciało śmiało.

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

„Oczy” to kolejny utwór. Nieco wolniejszy, z odpowiednim rytmem. Wokalista śpiewa tu o wtykaniu palców o oczy, zanim zobaczy się czyjąś twarz. Interpretuje te słowa jako przestrogę przed łatwym ocenianiem innych, przez co jest się samotnym, pozbawionym przyjaciół, otoczonym wrogami. W „Idylli” czas odnaleźć zatem ukojenie, wyciszenie, przemyśleć swoje zachowanie – najlepiej w przyjaznym domu, wtedy, kiedy dzień zamienia się w toksyczną noc. Po tej balladzie zaczyna się kawałek, który może doprowadzić do utraty przytomności. „Asfiksja” nie bierze jeńców. Gitarowe riffy są jak żylety, a growl sprawia, że brakuje tlenu (słuchaczom, a nie wokaliście). Na szczęście zanim utopimy się w gruzach, anielsko-damki śpiew w tle pozwoli nam zasnąć na łonie wspomnień. Z kolei w najdłuższej, ponad sześciominutowej, niepokojącej „Machinie” muzycy buntują się i przekonują, że samotny człowiek to mały trybik w wielkim systemie. Dlatego trzeba wreszcie żyć po swojemu, unikając narzuconych sztywnych reguł.

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Po przesłuchaniu pięciu kawałków, pozostał „Ostatni lot”. Wsiadamy zatem na pokład i wypatrujemy oazy na ziemi – bez strachu, bez bólu, gdzie będziemy w pełni szczęśliwi. Bas i bębny współgrają ze sobą, ale czy w lesie faktycznie odnajdziemy „harmonię?” Jak nie las, to może… Księżyc? Końcowy utwór, czyli „A Trip to the Moon” nie potrzebuje słów, by podsumować opowieść snutą przez Susa. To instrumentalne dzieło, rozpoczynające się odliczeniem startu rakiety. Wpływa na wyobraźnię (rozmowy astronautów) i skomponowane jest w bardzo profesjonalny sposób. Niby w kosmosie ludzie są najbardziej osamotnieni, ale czy na pewno? Z drugiej strony przecież mogą tam odetchnąć z ulgą, bo są daleko od zła tego świata.

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

„Solum” ma jeszcze jedną zaletę, a jest nią okładka, którą zaprojektował Damian Koprowski – grafik szlifujący umiejętności w Akademii Sztuk Pięknych w Katowicach. Popatrzcie tylko na postać i twarze, które się tam znajdują. Damian świetnie oddał klimat wszystkich utworów oraz cierpienie zagubionego człowieka „zakładającego maski”.

 

Ocena: 7/10

 

Oficjalny fanpage zespołu:

https://www.facebook.com/SOLUM.POLAND

Cała płyta póki co została wydana na streamingi i jest do przesłuchania m.in. na Spotify:

https://open.spotify.com/album/3FIzDSGmThO6IlXU3o7DZn

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję