pottero (558 pkt)Strona WWW Autora1 902
2 156 min.
Recenzje gier
pottero (558 pkt)
1131 dni temu
2016-10-13 08:53:02
Czy trzecia część gry ponownie rozbudzi w graczach marzenia o życiu poza prawem? No cóż, być może, ale raczej nie aż tak jak dwie poprzednie.
Hangar 13 i 2K cały zalążek fabuły przedstawili już w zwiastunach i innych materiałach promocyjnych, dlatego nie ma sensu zbytnio się tutaj powtarzać. Najkrócej mówiąc: wcielamy się w Lincolna Claya, Mulata i weterana wojny w Wietnamie, który po kilku latach na froncie wraca co rodzinnego Nowego Bordeaux, gdzie dowiaduje się, że jego przybrana rodzina jest winna pieniądze przestępczemu bossowi Salowi Marcanowi, dla którego pracuje. Lincoln zgadza się pomóc mafiosowi w zuchwałym napadzie na Bank Rezerw Federalnych, dzięki czemu jego rodzina ma spłacić dług, zostaje jednak zdradzony, a jego przyjaciele giną. Kierowany żądzą zemsty postanawia odpłacić pięknym za nadobne i zabić bossa, najpierw jednak kawałek po kawałku wydzierając mu kolejne dzielnice miasta. Z pomocą przychodzi Lincolnowi kilku zaufanych współpracowników, wśród których znajdziemy m.in. Vita Scalettę, również mającego zatargi z Marcanem, Irlandyczka Burke’a i Haitankę Cassandrę.
Screen z gry „Mafia III”
Przypuszczam, że większość fanów serii, podobnie jak ja, dwie pierwsze „Mafie” ceni sobie za to, że były nastawione były przede wszystkim na historię, będąc czymś w rodzaju interaktywnego filmu gangsterskiego, w którym poruszaliśmy się po pseudosandboksowym świecie. Co prawda mogliśmy przemierzać Lost Heaven i Empire Bay, ale poza wykonywaniem liniowych misji głównych tak naprawdę mieliśmy tam niewiele do roboty. Tworząc „Mafię III” deweloperzy, wśród których znalazło się wielu członków dawnego 2K Czech, starali się sprawić, żeby gra była nieco bardziej sandboksowa, przy jednoczesnym zachowaniu nacisku na fabułę, ale niestety ta koncepcja trochę ich przerosła. Co prawda poza zadaniami głównymi możemy wykonywać również misje poboczne, a przy okazji kolekcjonować rozmaite znajdźki, ale całość cierpi niestety na syndrom pierwszego „Assassin’s Creed” czy ubiegłorocznego „Mad Maksa” – jest do bólu powtarzalna. Zbieranie znajdziek, takich jak numery „Playboya” czy płyty z muzyką, nie daje absolutnie nic, a jedynym wyjątkiem są części elektroniczne, dzięki którym można skonstruować urządzenia podsłuchowe nanoszące na mapę inne znajdźki i położenie wrogów. Są to jednak aktywności opcjonalne, więc może nie byłoby tak źle, gdyby tylko one były nijakie, ale niestety również sam trzon zabawy opiera się na powtarzalnych doświadczeniach. Z grubsza gra wygląda tak: znajdujemy kontakt w dzielnicy, żeby dowiedzieć się o interesach przestępczych prowadzonych na danym terenie przez wroga – prostytucji, porno, wymuszeniach, haraczach, narkotykach, alkoholu itd. Otrzymujemy informacje o działalnościach, którym musimy zaszkodzić, żeby wywabić odpowiedzialnych za nie capo, a następnie zabieramy się za wyrządzanie im strat finansowych – kiedy będą one wystarczająco duże, zmusza to capo do ujawnienia się – wtedy go zabijamy lub werbujemy. Po unieszkodliwieniu dwóch capo zabieramy się za porucznika zarządzającego dzielnicą, a kiedy z nim skończymy, teren przekazujemy któremuś ze swoich podkomendnych i ruszamy do kolejnej dzielnicy, żeby zrobić to samo. To, jak skutecznie zaszkodzimy interesom wroga, przekłada się na zyski z dzielnicy, a tym samym na dolę, którą odpalają nam nasi podkomendni. Jeżeli przed dobraniem się do wrogiego porucznika w stu procentach zaszkodzimy obu biznesom i przeciągniemy na naszą stronę odpowiedzialne za nie osoby, zyski będą większe. Te powiększać można jeszcze bardziej poprzez wykonywanie dla podkomendnych zadań dodatkowych, a wraz z większymi zyskami naszych ludzi zyskujemy dostęp do kolejnych umiejętności lub ulepszeń, takich jak np. dodatkowy pasek zdrowia, odwołanie policji, samochód na wezwanie itd. Problem polega na tym, że chociaż każda taka misja ma jakąś otoczkę fabularną, a twórcy starają się ją ubrać w inne piórka, nie udaje im się „przypudrować” faktu, że cały czas robimy to samo – zabij, przesłuchaj, zniszcz, zabierz, ścigaj… Do tego dodać należy również powtarzalność lokacji (capo i porucznika najczęściej dopadamy w tym samym budynku) oraz animacji, takich jak np. dzwonienie do sojuszników z prośbą o pomoc – zawsze wyglądają one identycznie, ale twórcy nie przewidzieli możliwości pominięcia żadnego filmiku, więc trzeba je oglądać kilkadziesiąt razy. A na koniec obejrzeć jeszcze kilkanaście minut napisów, których też nie da się wyłączyć.
Trzeba jednak oddać deweloperom, że w przypadku najważniejszych misji, czyli tych polegających na eliminowaniu poruczników, starali się o jako taką różnorodność. Jedna na przykład rozgrywa się w cholernie klimatycznej lokacji (zalany lunapark z domem strachów), inna polega na pościgu, a jeszcze inna na ochronie danego miejsca. W niektórych przypadkach dostajemy też możliwość obrania jednego z dwóch podejść – frontalnego ataku lub próby załatwienia sprawy po cichu. Nie zmienia to jednak faktu, że są to wyjątki od reguły, a po kilku godzinach całkowicie traci się chęci na wykonywanie zleceń dodatkowych i stuprocentowe szkodzenie biznesom, coraz częściej robiąc wyłącznie to, co potrzebne do popchnięcia fabuły naprzód. Ulepszenia nie są niezbędne do ukończenia gry, a pieniędzy – poza amunicją i przysługami – niespecjalnie jest na co wydawać, więc wykonując tylko kluczowe czynności, dość szybko zbierzemy sporą sumę, z którą nie mamy co zrobić.
Galeria zdjęć - "Mafia III" – Propozycja co najwyżej do rozważenia
gracz
1129 dni temu
Przeszedłem pierwszą część gry MAFIA chyba z 3 albo 4 razy, na różnych poziomach trudności. Do II części nie miałem jeszcze okazji usiąść, ale z reklamy III części widać, że twórcy gry nie zrobili takich wielkich postępów. Nie wiem jak 3 część, ale widać z opisu, że też nie rewelacja. Gra ogólnie ma swój klimat, bo zawsze miała, ale może 4 część będzie technologicznie lepsza.
Dodaj opinię do tego komentarza
Więcej artykułów od autora pottero
Homoseksualizm to we współczesnym świecie temat budzący ogromne kontrowersje, ale jak na ironię problemu z nim nie mieli starożytni ani ludy niechrześcijańskie. Czy zastanawialiście się kiedyś, jak homoseksualistów postrzegali maskulinistyczni wikingowie – kultura dzielnych wojaków z mroźnej Północy, którzy na kilkaset lat przed Kolumbem dotarli do Ameryki?
Nie jestem jak te tępe bubki z superpoważanych gazet i stron internetowych, które wszystkie filmy oceniają tą samą miarką. Nie wychodzę z założenia, że kino ma dostarczać przeżyć duchowych – jego zadaniem jest również dostarczanie rozrywki. Dlatego zarówno „Obywatelowi Kane’owi”, jak i letniemu blockbusterowi mogę wystawić taką samą ocenę – nie oceniam ich przecież w
Warner Bros. przegrywał jak dotąd z Disneyem na każdej linii, przynajmniej jeśli mowa o uniwersach na podstawie komiksów o superbohaterach. Znośny „Człowiek ze stali”, żenująco słaby „Batman v Superman”, „Legion Samobójców” ogromnie zawodzący oczekiwania. Po tym wszystkim „Wonder Woman” była jedną wielką niewiadomą, tym bardziej, że według różnych przecieków film pono
Chociaż Wolverine to bez wątpienia najbardziej kojarzona postać z filmowego uniwersum „X-Men”, jak dotąd nie miał on szczęścia do solowych filmów. Fatalną „Genezę” większość widzów wolała wyprzeć z pamięci, a „Wolverine” okazał się być produkcją na wskroś przeciętną. Na całe szczęście, pożegnanie Hugh Jackmana z tą kultową rolą okazało się przedsięwzięciem jak najbard
Piętnaście lat temu najczęściej bywało tak, że do Polski duże hollywoodzkie premiery trafiały ze sporym opóźnieniem. W ubiegłym roku oburzenie wywołał fakt, że na „Przebudzenie Mocy” będziemy musieli czekać dwa tygodnie dłużej, chociaż piętnaście lat temu na „Władcę Pierścieni: Drużynę Pierścienia” czy „Harry’ego Pottera i Kamień Filozoficzny” czekaliśmy ponad dwa mie
Polecamy podobne artykuły
Wydana w 2016 roku, powieść uznanego pisarza Szczepana Twardocha przenosi czytelników w burzliwe lata 30. XX wieku, do wielokulturowej, podzielonej Warszawy. Niepokojącego świata u progu II wojny światowej, targanego konfliktami na tle zarówno narodowym, jak i politycznym. „Król” to odważna i zaskakująca książka, którą pochłania się w całości.
W książce pt. „Gwiazdy Drugiej Rzeczypospolitej” , historyk Sławomir Koper przybliża sylwetki znakomitych aktorów i aktorek okresu międzywojnia. Bodo, Żabczyński, Jaracz, Smosarska i inni, bez których polskie kino tamtych lat byłoby bardzo ubogie.
„Pięć lat kacetu” – już sam tytuł może wskazywać, że to książka jedynie smutna i ponura, po której zaatakuje nas stan totalnej depresji, jednak wczytując się w kolejne strony, okazuje się, że to coś zgoła innego. Wszak napisał ją sam Stanisław Grzesiuk. Cóż to oznacza? Ano, że pojawia się i dawka optymizmu, i humoru, i nadziei.
Jakub Szapiro – to nazwisko budziło grozę i podziw. Kiedyś był „królem”. Inni schodzili mu z drogi. Kłaniali się w pas. Dziś jest wrakiem człowieka. Mężczyzną pogrążonym w głębokiej apatii. Dziś leży w zimnie, w nieustającej trwodze. I tylko jedna osoba go nadal kocha. Tylko jedna kobieta trzyma nad nim pieczę. Razem są jak zwierzęta nocy, jak szczury ciemności. Świat
Kino gangsterskie jeszcze nie umarło. Co prawda złote lata ma daleko za sobą, ale serial "Zakazane imperium" i dobrze przyjęty przez krytyków obraz pt. "Lawless - Gangster" (wchodzący na ekrany naszych kin) udowadnia nam to w stu procentach.
Salute!, drodzy czytelnicy, szczególnie opowieści o gangsterach z lat 30. miłośnicy. Siedzę ze szklaneczką whisky i mam dla Was „propozycję nie do odrzucenia”. Śmiało, bez żadnego cienia wątpliwości, zachęcam, byście zapoznali się „Rodziną Corleone”, książką, będącą preqeulem słynnego „Ojca chrzestnego” (opublikowany w roku 1969). Może nie jest to ta sama klasa jak dz
Teraz czytane artykuły
Któż z nas nie kocha opowieści gangsterskich, takich jak „Ojciec chrzestny”, „Chłopcy z ferajny” czy „Człowiek z blizną”? Kto nie marzył po ich obejrzeniu, żeby tak zostać szefem mafii i żyć jak pączek w maśle, mając pod sobą silnorękich będących na każde nasze zawołanie? Chociaż gier gangsterskich, które pozwoliłyby nam choć przez chwilę poczuć się jak członek mafii,
Ed i Lorraine Warren zasłynęli w Stanach Zjednoczonych jako badacze zjawisk paranormalnych. W filmie „Obecność” możemy zapoznać się z ich najtrudniejszą sprawą (na potrzeby kina nieco ubarwioną). W tym artykule dowiecie się nieco o tym ekscentrycznym małżeństwie oraz o pewnej nawiedzonej lalce i kłopotach rodziny Smurlów.
24 maja telewizja HBO wreszcie zaprezentowała pełny zwiastun swojej sztandarowej produkcji, czyli kolejnego, siódmego już, sezonu „Gry o tron”. Cieszący się ogromną popularnością serial na podstawie prozy George'a R. R. Martina ma mnóstwo fanów na całym świecie. Finał szóstego sezonu oraz odcinek „Bitwa Bękartów” zszokowały wszystkich. Zwiastun przedostatniego siódmeg
Druga część obszernego artykułu na temat starożytnego Egiptu, Wielkiej Piramidy i jej tajemnic. To bezpośrednia kontynuacja poprzedniego tekstu. Gotowi na odkrywanie i rozwiązywanie zagadek sprzed tysięcy lat? Zapraszam więc na pustynię w Gizie.
„Wojownicy Odyna przyszli bez kolczug i zachowywali się jak wściekłe psy i wilki. Gryźli swoje tarcze i byli silni jak niedźwiedzie albo dziki i ani ogień, ani żelazo nie mogły ich zranić” – czytamy w jednym z rozdziałów książki „Wikingowie. Wojownicy Północy”. Taki właśnie zakorzeniony jest we współczesnej kulturze wizerunek nordyckiego najeźdźcy. Ale czy faktycznie
Technologia w świecie mediów podlega zmianom. Co prawda rewolucja ta nie zachodzi w tak ekspresowym tempie, jak w przypadku komputerów, ale producenci odbiorników telewizyjnych też potrafią zaskakiwać. Jeszcze niedawno nowością była rozdzielczość 4K. A teraz oto nastaje nowa era. Pojawiły się telewizory 8K. Czy z sukcesem zwojują rynek, czy może będą szpanerskim gadże
Czy są na sali jacyś fani kung-fu, a może ktoś z Was uprawia tę sztukę walki? Jeśli tak, to mam świetną wiadomość! Telewizja Cinemax pokazała niedawno swój najnowszy serial, w którym aż roi się od kopniaków. Bo „Wojownik” to – jak głosi legenda, a raczej hasło reklamowe (nie wiem, na ile prawdziwe) – produkcja oparta na zapiskach samego Bruce’a Lee! I to czuć – zarówn
Czy przesądy wpływają na nasze życie? Czy wierzymy w przesądy i czy się spełniają. Na co powinniśmy zwracać uwagę by uchronić się od zła i przyciągnąć dobro?
Jak będzie wyglądała przyszłość motoryzacji? Samochody prawdopodobnie staną się pojazdami latającymi, lecz zanim to będzie możliwe, proponujemy pojazd który już powstał i być może nie będzie bardzo drogi.
Dawno temu, w czasach, kiedy to zaczytywałem się głównie w fantastycznej beletrystyce, umykały mi gdzieś reporterskie publikacje. Wszystko zmienił Ryszard Kapuściński i jego książki (szczególnie „Imperium” – historia upadku Związku Radzieckiego), które były napisane takim językiem i stylem, że czytało się je nie z mniejszym zainteresowaniem niż wielowątkowe fabuły. St
Od 5 do 8 kwietnia 2018 roku odbywały się kolejne tragi Motor Show. To gigantyczna impreza dla fanów motoryzacji. Zgodnie z informacjami z oficjalnej strony internetowej odwiedziło ją ponad 150 tysięcy osób! Byli oni świadkami 60. premier (w tym 10. pojazdów koncepcyjnych). Na 15 pawilonach zaprezentowało się aż 170 wystawców aut.
Zobaczcie sami jak można wykorzystać standardową kierownicę gier komputerowych w Oplu Astrze i zbudować domowy symulator gier samochodowych.
Co jakiś czas pojawiają się na ekranach kin takie filmy, że po ich obejrzeniu odzyskuje wiarę w kondycję naszego rodzimego kina. Inspirowane prawdziwymi wydarzeniami „Boże Ciało” Janka Komasy jest właśnie takim obrazem. Mało tego, ten zdobywca trzech Złotych Lwów na festiwalu w Gdyni oraz weneckiej nagrody specjalnej, sprawia, że odzyskuje wiarę w ludzi.
Czym jest sen? Jakie mogą być jego zaburzenia? Czy jest niebezpieczny dla naszego zdrowia?
W sędziwym wieku 94 lat zmarła Alina Janowska – popularna aktorka filmowa, teatralna, estradowa i telewizyjna, niezapomniana ciocia Irenka z „Wojny domowej” i Eleonora ze „Złotopolskich”. Tą przykrą informacją podzielił się prezes Związku Artystów Scen Polskich Olgierd Łukaszewicz.
Pytanie, na które postaramy odnaleźć odpowiedź, nawiązuje do słynnej powieści oraz jej adaptacji, czyli "Łowcy androidów". Ponadto opiszemy fenomen popularności robotów, cyborgów oraz androidów w świecie kina.
Disney nie próżnuje i idzie za ciosem. Po bardzo udanych aktorskich adaptacjach klasycznych baśni własnego autorstwa przyszła pora na prawdziwą legendę – miłosną historię, która oparła się rozkładającym wszystko ramionom czasu, a mowa tutaj o „Pięknej i Bestii”. Opowieść stara jak świat została odświeżona, podwojono jej niegasnący przez lata blask oraz urozmaicono now
Nowości
Są tu jacyś fani „Star Wars”? Na pewno! A jacyś miłośnicy języka śląskiego? Być może też. Jeśli jesteście i jednym i drugim, to... mocie przedupcone! Żartujemy. To musicie łobocyć zwiastun najnowszej części sagi, czyli „Skywalker. Odrodzenie”, przerobiony przez youtubera Niklausa Pierona, który jako lektor czyta napisy polskie, ale w swoim rodzimym dialekcie zwanym „ś
Niskobudżetowy, neonowy horror „Ekstaza” czy obyczajowy dramat „Mój piękny syn” to tytuły niedawnych filmów, gdzie realistycznie ukazano bohaterów i ich narkotyczne opętanie. Zarówno młoda, pewna siebie malarka, jak i nastolatek z dobrego domu wkroczyli świat twardych używek, przez które stoczyli się na same dno. Mocne role. Mocne kino. Powstałe w ramach przestrogi i
Pamiętam, że przy okazji recenzowania „Firewatch”, napisałem, iż uwielbiam gry, które „umieją być wielkie swoją skromnością”. Te słowa nie wydają się być adekwatne względem tytułu „The Beast Inside”, gdyż gra – mimo skromnego budżetu, typowego dla produkcji indie (plus kilkadziesiąt tys. kickstarterowych $) - wygląda na pierwszy rzut oka, niczym poważna, „średnio budż
Och, Linda! Dlaczego? Powiedz, dlaczego?! Tak na mnie podziałałaś. Stałaś się najlepszą obok Sigourney Weaver heroiną kina science fiction i jednocześnie więźniem swojej roli. I dlaczego na Twój powrót, ja i miliony fanów, musieliśmy czekać tak długo? Nie odpowiadaj. Nadeszła pora, bym o Tobie napisał ten krótki, ale staranny artykuł! Może w nim znajdą się wyjaśnienia
Pochodzi z Poznania. I ma zdolności będące jednocześnie ogromną pasję. Darek Roszyk jest bowiem masażystą. Jako Masu-Masu zaczął pomagać ludziom i ich kręgosłupom. Jedna z jego zadowolonych klientek napisała, że „ma ręce, które leczą i ciało, i duszę!”. Nawet sama rozmowa z tym pozytywnym jegomościem, jak się przekonaliśmy, jest bardzo relaksująca i odstresowująca.
Któż by się spodziewał w takim krótkim odstępie czasu premiery kolejnej odsłony „Terminatora” po koszmarnie źle przyjętym przez krytyków „Genisys”, który miał być początkiem nowej trylogii, lecz ostatecznie został zamieciony pod dywan (rozczarowujący dla twórców i wytwórni wynik box-office’owy). Niemniej finansowa porażka nie zniechęciła producentów do następnej próby
Artykuły z tej samej kategorii
Poniższe słowa, pisane są ze swoistego „poczucia obowiązku”. Mam na względzie, iż opisuję tytuł, który swą premierę miał przeszło 3 lata temu – jednak odnoszę wrażenie, że odkryło go wciąż niewystarczająco wielu pasjonatów ambitnych przygodówek. Sam zapoznałem się z nim przecież niedawno (poleciła go bliska osoba) i chociaż nie zrobił na mnie aż tak ogromnego wrażenia
Pamiętam, że przy okazji recenzowania „Firewatch”, napisałem, iż uwielbiam gry, które „umieją być wielkie swoją skromnością”. Te słowa nie wydają się być adekwatne względem tytułu „The Beast Inside”, gdyż gra – mimo skromnego budżetu, typowego dla produkcji indie (plus kilkadziesiąt tys. kickstarterowych $) - wygląda na pierwszy rzut oka, niczym poważna, „średnio budż
„Resident Evil 2” to nie jest gra – to pojęcie. Pojęcie, które zostało stworzone w 1998 roku przez Shinji Mikamiego i Capcom. W owym pojęciu zawarto najczystszą genetycznie odpowiedź na pytania o gatunek survival horror w wirtualnej rozrywce.
Ze „średniakami” rynku gier wideo sprawa zawsze jest skomplikowana. Nie mogą one zostać wydane w tempie „ekspresowym”, bo charakteryzują się na ogół dużo większą złożonością niż te mniejsze produkty indie. Jednocześnie nie stoją za nimi wagony pieniędzy, które pozwalają na kilkuletni nawet developing gry (plus: kampanie reklamowe, prezentacje na Expo, etc.) - jak w pr
Jeżeli komuś (podobnie jak mi) przypadł do gustu tytuł „Valiant Hearts: The Great War” to polskie studio Juggler Games ma dla was dobrą wiadomość, ponieważ swój debiut postanowiło zaznaczyć stworzeniem „My Memory of Us” – dziełka z całą pewnością zainspirowanego produkcją spod szyldu Ubisoft Montpellier.
Pliki cookie pomagają nam technicznie prowadzić portal Altao.pl. Korzystając z portalu, zgadzasz się na użycie plików cookie. Pliki cookie są wykorzystywane tylko do działań techniczno-administracyjnych i nie przekazują danych osobowych oraz informacji z tej strony osobom trzecim. Wszystkie artykuły wraz ze zdjęciami i materiałami dostępnymi na portalu są własnością użytkowników. Administrator i właściciel portalu nie ponosi odpowiedzialności za tresci prezentowane przez autorów artykułów. Dodając artykuł, zgadzasz się z regulaminem portalu oraz ponosisz odpowiedzialność za wszystkie materiały umieszczone przez Ciebie na stronie altao.pl. Szczegóły dostępne w regulaminie portalu.
© 2019 altao.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
0.580