Podobnie jak poprzednie części, „Mafia III” stawia jednak przede wszystkim na fabułę. Po każdej misji fabularnej prezentowany jest jakiś przerywnik filmowy w formie wywiadu z osobami, które brały udział w wydarzeniach bądź śledczych prowadzących sprawę Lincolna, który rzuca więcej światła na wydarzenia albo postaci. Jeżeli zawalimy misję, przed wczytaniem stanu gry przedstawiony zostanie filmik, w którym wyjaśnione zostaje, że Lincoln zginął, bo nie udało mu się zrobić tego czy tamtego. Tak naprawdę jedynym sensownym powodem wykonywania zadań pobocznych jest możliwość lepszego zagłębienia się w świat przedstawiony, bo zleceniodawcy opowiadają o sobie, czyniąc fabułę nieco głębszą. A chociaż nie należy ona do najoryginalniejszych, to mimo wszystko potrafi zainteresować, zmuszając do tego, żeby po raz ósmy zrobić niemalże to samo. Jest to też pierwsza odsłona serii, która nie jest całkowicie liniowa – poza decydowaniem o tym, czy zabijemy capo czy go zwerbujemy oraz, w kilku przypadkach, możliwością obrania ścieżki, którą chcemy podążyć podczas wykonywania zadania, ważne jest również to, jak przydzielamy dzielnice. Jeżeli któryś z naszych podkomendnych zostanie zignorowany zbyt wiele razy, zdradzi Lincolna, który będzie musiał go zabić. Otrzymujemy również trzy różne zakończenia, chociaż wpływu nie mają na nie nasze decyzje – wybieramy je na samym końcu.Co więcej, scenariusz zręcznie wykorzystuje realia lat 60. – wojnę w Wietnamie, zimną wojnę, ruch hippisowski czy walkę z rasizmem – co pozwoliło na stworzenie interesującego świata, który chłonie się z wypiekami na twarzy. Ale także tło jest tutaj żywe: na ulicy usłyszymy o tym, jak mijani przechodnie w 1963 roku stali w tłumie pod Mauzoleum Lincolna, kiedy Marin Luther King wypowiadał słynne słowa „I have a dream” albo ekscytują się „Star Trekiem”, rozprawiają o zabójstwie Kinga i Kennedy’ego, o Woodstocku, Elvisie, wolnej miłości czy rodzącym się ruchu LGBT, a w radiu usłyszymy doniesienia o wydarzeniach Maja ’68 we Francji czy o trzęsieniu ziemi na Filipinach. Autorzy postarali się, żeby postaci, które napotkamy na swojej drodze, były ciekawe i miały chociaż minimalnie nakreślone tło fabularne oraz o to, żeby cały wykreowany przez nich świat był żywy i przekonujący. Ot, w saunie natkniemy się na przykład na dwójkę kopulujących ze sobą mężczyzn, którym ktoś robi zdjęcia w celu szantażowania ich, a Lincoln, ze względu na kolor skóry, nie jest widziany w niektórych sklepach czy restauracjach. Takie drobne smaczki sprawiają, że łatwiej jest zatopić się w stworzonym przez Hangar 13 świecie. Twórcy nie uniknęli jednak pewnych wpadek.

 

W klimat lat 60. świetnie wprowadza również fenomenalna ścieżka dźwiękowa, zawierająca wiele wybitnych utworów z tamtego okresu. Już samo menu, w którym przygrywa „All Along the Watchtower” Jimmiego Hendriksa, sprawia, że nie chce się go opuścić, ale to tylko wierzchołek góry lodowej. W grze usłyszymy chociażby The Rolling Stones, Jamesa Browna, The Animals, Johnny’ego Casha, Bobby Fuller Four, Elvisa Presleya, Roya Orbisona, Creedence Clearwater Revival, Steppenwolf, Little Richarda czy Lightnin’ Hopkins. Być może części czytelników niektóre z tych nazw nic nie mówią, ale bez wątpienia dobrze znacie ich utwory – niegłupim rozwiązaniem byłoby przechodzenie gry z przygotowanym TrackID, bo zapewne najdzie Was ochota, żeby poznać część tytułów piosenek, które usłyszycie. Osobiście żałuję jedynie, że w grze nie znalazł się żaden utwór The Beatles – brak chociażby „Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band” odbieram jako afront, ale soundtrack z Mafii III i tak może konkurować o miano najlepszego w historii z tym przygotowanym na potrzeby „Grand Theft Auto: Vice City”. Odrobinę z rytmu wybija to, że zdarzają się sytuacje, kiedy np. w jadłodajni usłyszymy „The House of the Rising Sun” i wsiadamy do auta, żeby słuchać dalej, ale żadna radiostacja nie gra tego utworu. Niekiedy szwankuje również skrypt odpowiedzialny za odtwarzanie utworów – raczej nie powinna mieć miejsca sytuacja, kiedy w radiu słyszymy „Bad Moon Rising”, „Born to Be Wild”, a potem znów „Bad Moon Rising”. Udźwiękowienie można uzupełnić o niezłe reklamy w radiu oraz głosy pierwszoplanowe, jednak odgłosy mięsa armatniego, przede wszystkim Haitańczyków, często są po prostu beznadziejne.

 

Z fenomenalną muzyką w parze idzie przyzwoita oprawa graficzna. Nie oszukujmy się: „Mafia III” nie jest szczytowym osiągnięciem, jeżeli idzie o grafikę, ale jednego nie można jej odmówić: Nowe Bordeaux jest cholernie klimatyczne. Twórcy postarali się, żeby miasto było zróżnicowane, toteż łączy w sobie współczesność z pozostałościami stylu kolonialnego właściwego dla Nowego Orleanu, który był jego pierwowzorem. Poza bogatym centrum, przemierzać będziemy też dzielnice fabryczne, portową, biedoty oraz, jak to w Luizjanie, tereny bagienne. Zwłaszcza te ostatnie, pełne czyhających na nas aligatorów i drewnianych chałupek, spodobały mi się najbardziej, nadając „Mafii III” pewnego uroku i klimatu, jakim pochwalić może się niewiele innych gier. Tym niemniej twórcy przyłożyli się do tego, żeby każda dzielnica miała swój unikalny klimat, żebyśmy nie mieli wrażenia, że wszystko jest do siebie podobne. Dotyczy to również sensownego zapełnienia dzielnic – na przykład w Centrum i Dzielnicy Francuskiej znacznie częściej natkniemy się na patrole policji, których w Delrey Hallow (dzielnicy murzyńskiej), jest niewiele, a na bagnach nie ma ich w ogóle. W zależności od dzielnicy różnią się również spotykane w nich samochody z epoki, a chociaż wszystkie mają fikcyjne nazwy, bez problemu da się zauważyć pontiaca gto, chevroleta impalę i bel air, dodge’a chargera, plymoutha fury, forda mustanga czy lamborghini miurę.

 

Screen z gry „Mafia III” (źródło: youtube.com)

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję