"Capone" – Cierpienia chorego gangstera - Recenzje filmów

Martin Scorsese w swoim „Irlandczyku” wiedział, jak wiarygodnie snuć historię o zmierzchu gangsterów. Trank może i chciał podobnie, ale mu zwyczajnie nie wyszło. Cóż, jeszcze dużo wody upłynie w rzece Chicago, zanim (jeśli) zrealizuje równie klimatyczne dzieło, jak jego starszy i doświadczony kolega z branży. Bo „Capone” ma niby wszystko, co taki obraz mieć musi: anty(bohatera) w ostatnich dniach życia, kostiumy i scenografię z lat 40. XX wieku, nawet karabin Thompson się znajdzie. Ale co z tego, skoro ni to ziębi, ni to grzeje. Niemal nic się nie dzieje, fabuła stoi topornie na nogach, a scenariusz się co rusz „chwieje”.

 

Kadr z filmu "Capone" (źródło: materiały prasowe)

 

A pomyśleć, że Josh Trank zaczynał nieźle. Jego debiutancka „Kronika” (2012) była powiewem świeżości wśród filmów o ludziach obdarzonych wielkimi mocami. Ciekawe reżyserskie pomysły i inscenizacyjne fajerwerki wzbogacały tamten obraz. Ale za skrypt odpowiadał ktoś inny. Z kolei przy „Fantastycznej Czwórce” ten 36-letni Amerykanin „dał ciała” na całej linii – być może niepotrzebnie pisał dodatkowo dialogi. Dobrze się więc stało, że nie maczał palców przy uniwersum „Star Wars”. Wróć…. Po napisach końcowych „Capone” raczej powinienem stwierdzić coś przeciwnego: szkoda, że nie skupił się tylko na „Gwiezdnych Wojnach”. Chyba jednak wyszło by mu to znacznie lepiej.

 

Jak się ktoś porywa się z motyką na słońce, to musi się liczyć z tym, że przegra. Że wielkie ambicje rozmienią się na drobne, a widzowie będą kręcić głowami z niezadowolenia, żałując wydanych pieniędzy na bilet. Najważniejsze, że ja sam nie straciłem kasy. Nie pytajcie, gdzie oglądałem ten film, który przez pandemię do kin (na szczęście) nie trafił, a który 12 maja miał premierę na amerykańskim VOD – usprawiedliwię się chwilową… demencją. Czy to więc aż taka słaba produkcja, którą należy omijać szerokim łukiem? Bardzo źle nie jest. Są tu przebłyski reżyserskiego kunsztu i kadry do zapamiętania, lecz to nadal, jakie okazało z zebranych opinii krytyków, średnia półka.

 

Kadr z filmu "Capone" (źródło: materiały prasowe)

 

Al Capone! To pieprz… Al Capone. Z taką główną postacią można by powalczyć o Oscary i zrobić mięsisty, trzymający za jaja kryminał! Trank postanowił skupić się jednak nie na szczytowym momencie jego gangsterskiej kariery, a na postępującej chorobie, jaka trawi go po odsiadce w więzieniu federalnym w Atlancie i Alcatraz za…. niepłacenie podatków. Fonzo (taki był też początkowo tytuł filmu) podupada na zdrowiu i ostatecznie powraca do swojego domu na Florydzie. I to właśnie w tej willi toczy się akcja trwającego 1 godzinę i 43 minuty biograficznego dramatu. Nuda panie. Tom Hardy? Wcielał się już wcześniej w rolę gangsterów i szarżował. Tutaj ma głos jak Człowiek-Pingwin. Sporo też pomrukuje. I, choć z wiecznym cygarem w gębie, bywa przekonujący w stawianiu czoła brutalnej przeszłości, to przez większość czasu ekranowego przesadza. Widać niestety te tony makijażu, który miały pokazać zmieniające się ciało wybuchowego faceta w średnim wieku w skórę cierpiącego na zaawansowany syfilis, robiącego pod siebie, dziada. Część scen rozgrywa się w głowie tytułowego mafioza. Także nie zdziwcie się, gdy jeden z bohaterów wydłubie oczy i położy ja na dłoni Ala (przepraszam za spoiler). Karykaturalny to film i bardzo przerysowana kreacja Hardy’ego (bardziej niż De Niro w „Nietykalnych”). Lubię Toma, wybaczam, gdy jest zbyt „rozbrykany i dziwny”, lecz tutaj zapamiętałem głównie, jak puszczały mu zwieracze, a smród był nie do zniesienia… Pamiętacie „Bronsona”? Tamta rola to prawdziwy sztos (bałem się, kiedy na niego patrzyłem). Capone w jego wykonaniu jest tylko wkurzającym jegomościem, któremu – zgodnie z wolą reżysera – mam… współczuć i cieszyć się, że wnuczka tak bardzo go kocha. Mowy nie ma. Zlecał morderstwa, tortury, dorobił się na nielegalnym handlu alkoholem i był postrachem konkurencji. Teraz przeobraża się w „staruszka”, który nie rozpoznaje nawet własnej żony (znana z „Green Book”, tutaj też nieźle grająca, Linda Cardellini), choć ta wspiera go do samego końca. A niech wreszcie umrze! Ktoś powie, że np. Tony Montana o twarzy Ala Pacino też był bezwzględny. Tak. Ale po pierwsze to postać fikcyjna, a po drugie mająca jakiś honor i zasady.

 

Kadr z filmu "Capone" (źródło: materiały prasowe)

 

Gdyby reżyser wplótł więcej retrospekcji, aby widz zrozumiał i zaakceptował pewną przemianę, jaka zachodzi w umyśle zagubionego Alphonse Gabriela (odwraca wzrok, widząc torturowanego zdrajcę – serio?), to może całość lepiej by wybrzmiała i nie byłaby tak sztuczna, nijaka. Może. Tymczasem film nie zaskakuje też technicznymi aspektami: montaż, zdjęcia, a nawet muzyka – żaden z tych elementów się nie wyróżnia, a przecież w takim gatunku i historii powinien. I ta ostatnia scena… Jeszcze brakowało, aby z nieba zszedł Jezus i wybaczył Alowi jego grzechy.

 

PS. Zobaczcie świetnie odegranego Capone we wcześniejszych latach działalności, w serialu „Zakazane Imperium”. Stephen Graham – to dopiero charyzma! To na pewno nie będzie strata czasu.

 

Ocena: 3/10

 

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję