Gary Oldman – hipnotyzujący socjopata numer 1 - Ludzie kina

Do napisania kilku akapitów o tym, urodzonym 21 marca 1958 roku w Londynie, gwiazdorze skłoniła mnie jego rola w „Manku”. Może i sam film (opowieść o scenarzyście „Obywatela Kane’a” – Hermanie Mankiewiczu) do arcydzieł nie należy, i jego seans na Netflixie jest dość wymagający, ale Oldman hipnotyzuje. A więc robi dokładnie to, do czego nas od dawna przyzwyczaił. Trochę wstyd, że dopiero teraz Gary pojawia się na portalu Altao, jednak – jak to mówią – lepiej późno niż wcale.

 

Gary Oldman jako Mank (materiały prasowe)

 

Prześledźmy więc wspólnie karierę mistrza Gary’ego Oldmana od debiutu na dużym ekranie po te najsłynniejsze, powodujące ciary na plecach i oddech na szyi, kreacje.

 

Czy dorastając w w południowym Londynie w latach 60. XX wieku, choć przez chwilę pomyślał, że w przyszłości zostanie premierem Wielkiej Brytanii? Oczywiście nie naprawdę, a w filmie. I że będzie tak autentyczny, mimo tony nałożonego makijażu. No i ostatecznie otrzyma zasłużonego Oscara i Złoty Glob. Jako Winston Churchill w „Czasie mroku” (2017), unieruchomiony w korpulentnych kształtach, udowodnił swoją wielkość. Ale to nie ten aktorski, wiarygodny performance, postawiłbym na piedestale. Numer 1 jego możliwości to przerażający socjopata – domyślacie się o kim mowa. Zanim jednak wyjawię inicjały złoczyńcy (właśnie w tych rolach Gary wchodził na wyżyny, choć potrafił zagrać wszystko), najpierw cofnę się jeszcze w czasie do dzieciństwa bohatera niniejszego artykułu.

 

Gary Oldman jako Winston Churchill (materiały prasowe)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Na świat przyszedł w dzielnicy New Cross. Jego ojcem był Leonard Bertram Oldman – spawacz, niegdyś marynarz, ale zapamiętany głównie jako trudny w relacjach pijak, który szybko opuścił rodzinę. Gary miał wówczas 7 lat. Dla chłopca w takim wieku rozłąka z nawet „kiepskim” tatą jest trudna. A jak zniósł to mały Oldman? Wychowywany przez matkę (uratował jej życie, gdy Leonard senior w przypływie szału próbował ją utopić) – gospodynię domową oraz dwie siostry (Lailę i Jackie), nie należał do grzecznych dorastający dzieci. Rzucił szkołę średnią. Dołączył do młodocianego, lokalnego gangu (wymuszenia itp.), kradł na potęgę.

 

Ale jednocześnie, by wspomagać finansowo matkę, pracował w sklepie sportowym oraz rzeźni (tu odcinał świńskie łby) i – co może zaskakiwać w przypadku szesnastoletniego młokosa – zagłębiał się w książkach. Coraz bardziej zafascynowany aktorami grającymi na deskach teatru, szczególnie Malcolmem MacDowellem, zapomniał o złych kumplach i sam postanowił spróbować swoich sił w tym zawodzie. Zaczął więc uczęszczać do College of Stage Speech and Drama Rose Bruford (choć bez powodzenia celował też wyżej – do prestiżowej placówki Royal Academy of Dramatic Art, gdzie komisja egzaminacyjna kompletnie nie widziała w nim dobrego aktora) oraz został członkiem młodzieżowej grupy teatralnej o nazwie Greenwich Young People’s Theatre. To właśnie tam pod opieką Rogera Williamsa poznawał tajniki warsztatu i nadrobił klasyki światowej literatury. Z czasem, dzięki intensywnej pracy, uzyskał stypendium w Rose Bruford School of Speech and Drama w hrabstwie Kent, a widzowie mogli ocenić jego talent na scenach w Yorku i Clochester.

 

Aktor miał wtedy 21 lat. Kolejne 24 miesiące upłynęły mu pod znakiem pierwszych sukcesów. Oldman otrzymał bowiem kilka prestiżowych nagród teatralnych. Zauważony przez reżysera Colina Gregga, dostał szansę pokazania się w filmie. W 1982 roku zadebiutował w „Remembrance” („Pamiętniki”), gdzie był Danielem – jednym z żołnierzy spędzającym wolny czas na kończącej się tragicznie zabawie. Trafił także do produkcji telewizyjnych, np. mowa o obrazie pt. „Honest, Decent and True” (1985).

 

Jako aktor związany z londyńskim West End zdobył statuetkę w kategorii: najciekawsze nowa twarz za kreację w w sztuce pt. „Wesele papieża”, ale punktem kulminacyjnym w karierze była rola w „Sid i Nancy” w 1986 roku. Specjalnie przed stworzeniem tego tekstu, nadrobiłem ten biograficzny, szalony film. I wiecie co? Mistrzostwo świata! Oczywiście nie sama produkcja, a to, co tam wyrabia Gary. Jest nieźle świrnięty, ciągle naćpany i wściekły. Sid Vicious to prawdziwa postać. Członek i basista punkrockowej grupy Sex Pistols. Biografia skupia się na jego dramatycznym związku z równie „zakręconą” Nancy Spungen. Bądźmy szczerzy, trudno Sida polubić, ale jest cholernie przekonująco odtworzoną postacią. Nic dziwnego, że krytycy nie szczędzili pochwał, a rola znalazła się na 62. miejscu w Top 100 – rankingu najlepszych kreacji według magazynu „Premiere”!

 

Gary Oldman jako Sid Vicious (materiały prasowe)

 

Rok później Gary Oldman dał się poznać z innej strony. Wcielił się w pisarza i geja – Joe Ortona, w filmie Stephena Frearsa pt. „Nadstaw uszu” (znanym także jako „Wyostrz swoje uszy”). I spodobał się tak bardzo, że nominowano go brytyjskiej BAFT-y. Kiedy dotarł do Hollywood, niemal od razu zaczął z wysokiego C.

 

Zagrał w „JFK” (1991) u Oliviera Stone’a. Nie byle kogo, bo samego, podejrzanego o zamach na Kennedy’ego, Lee Harveya Oswalda. W latach 90. udowadniał zresztą, że nie ma sobie równych w kreacjach niebezpiecznych dziwaków, sadystów i krwiopijców. W 1993 roku był alfonsem i rastamanem w thrillerze „Prawdziwy romans” Tony’ego Scotta (ze scenariuszem Tarantino). Jego Drexel Spivey z dredami na głowie i blizną na twarzy, co prawda nie brylował na pierwszym planie, ale zawładnął emocjami widza. Niesamowity performance. Ja się tego człowieka bałem, a Wy?

 

Gary Oldman jako Drexl Spivey (materiały prasowe)

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję