Z kolei wcześniej, bo 1992 roku pokazał się jako (nagrodzony Saturnem) magnetyczny i czarujący hrabia Dracula w gotyckim horrorze Francisa Coppolli. To była pierwsza rola, gdzie musiał przekonująco udawać, że nie przeszkadza mu szpetna charakteryzacja. Niesamowity występ! Później wzbudzał lęk w „Morderstwie pierwszego stopnia” (1995) – z takim naczelnikiem więzienia nikt nie chciałby mieć do czynienia.

 

Gary Oldman jako Dracula (materiały prasowe)

 

Jednak w 1994 roku nastraszył miliony widzów znacznie bardziej. Oto bowiem do kin wszedł „Leon Zawodowiec” Luca Bessona. Norman Stansfield. Wystarczy dziś wypowiedzieć to imię i nazwisko, a nogi robią się jak z waty. To kultowa postać antagonisty. I chyba najlepiej odegrany skorumpowany detektyw (aktor był już takim jegomościem w „Krwawym Romeo”) i psychol w historii kina! Bez sumienia, realistyczny, uzależniony od kokainy, morderca. Każde scena z udziałem Oldmana wwiercała się głęboko w mózg. Co ciekawe, często wtedy improwizował. Jego kultowy okrzyk, czyli: „Przyprowadź mi WSZYSTKICH!” był wygłupem Oldmana, który znudził się już powtarzaniem tekstu normalnym tonem (!).

 

Gary Oldman jako Norman Stansfield (kadr z filmu "Leon Zawodowiec"/materiały prasowe)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Następne role ekscentryków czy czarnych charakterów nie otarły się o podobne mistrzostwo, ale zostały w pamięci. Wspomnę chociażby o tyranie Zorgu w dziwacznym, acz oryginalnym filmie science fiction Bessona, „Piąty element” (1997); epizodyczną postać Masona Vergera – okaleczoną ofiarę doktora Lectera w filmie „Hannibal” (2001); fanatycznego przywódcę terrorystów – Iwana Korszunowa (Złoty Popcorn) w „Air Force One” (1997), z którym musiał zmierzyć się „prezydent” Harrison Ford oraz Pająka Smitha w fantastycznych „Zagubionych w kosmosie” (1999). Bardzo przekonujący był też jako villain w postapokaliptycznej „Księdze ocalenia” (2010). 

 

Gary Oldman jako Zorg (materiały prasowe)

 

Jak Gary radził sobie z zerwaniem łatki złego faceta na ekranie? Zaczął przyjmować role pozytywnych bohaterów. Robił to już w latach 90. i pod koniec 80. (np. w filmie „Chattahoochee” był weteranem wojny koreańskiej, który został umieszczony w klinice psychiatrycznej; a w kostiumowym melodramacie pt. „Szkarłatna litera” grał wielebnego Arthura Dimmesdale’a). Mało tego, pojawiał w komedio-dramatycznym czy typowo zabawnym repertuarze. Jako epizodyczny bohater „Hamleta” razem w Timem Rothem błąkał się po kadrze w „Rosencrantz i Guildenstern nie żyją” i rozśmieszał w kultowym serialu „Przyjaciele” (w jednym z odcinków gościnnie wcielał się w Richarda Crosby’ego, aktora plującego na Joey’a i czynił to tak dobrze, że nominowano go do Emmy).

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Z wyjścia z szufladki niebezpiecznych świrów na pewno pomógł angaż do „Harry’ego Pottera i Więźnia Azakabanu” (2004), czyli najlepszej części przygód młodego czarodzieja. Oldman jako Syriusz Black – ojciec chrzestny Pottera, był bardzo ciekawą postacią. Kolejne kreacje nie odstawały od pewnego poziomu (m.in. komisarz Gordon w trylogii Nolana o „Batmanie” czy radziecki generał w „Systemie”). Jednak dopiero w 2011 roku powrócił w pełnej chwale i blasku w dreszczowcu pt. „Szpieg”. Wcielając się w tytułowego emerytowanego i wyrafinowanego agenta – George’a Smileya, nie zdawał sobie sprawy, że zachwyci szacowną Akademię Filmową i otrzyma pierwszą w swoim życiu nominację do Oscara (co już dawno powinno się stać – patrz: Norman).

 

Gary Oldman jako Syriusz Black (materiały prasowe)

 

Gary Oldman jako komisarz Gordon (materiały prasowe)

 

Warto wspomnieć, że ma na swoim koncie także inne dokonania niż aktorskie. Debiutował jako reżyser swoim nieco autobiograficznym dramatem pt. „Nic doustnie” (1997), opowiadającym o patologicznej londyńskiej rodzinie robotniczej. Dzieło to zadedykował ojcu, z którym, poza jednym telefonem, nie miał żadnego kontaktu.

 

Z ciekawostek dodam też, że od dziecka lubił grywać na pianinie. Nie jest mu obca także gitara oraz świat gier komputerowych. Podkładał głos jedne z postaci z serii „Call of Duty”). A ze swoim kumplem, aktorem Douglasem Urbanskim stworzył firmę producencką „SE8 Group”. Do tego ma libertariańskie poglądy polityczne.

 

Nie zależy mu na sławie. Tak powtarza. Ale mimo że chroni prywatność, to nie było żadną tajemnicą, że do idealnego mężczyzny mu daleko. Przez nałóg (głównie pity przez 25 lat alkohol, czasem dwie butelki dziennie) rozpadały się jego związki. Najpierw rozstał się z poślubioną w 1987 roku aktorką Leslie Manville. Urodzony syn Alfie nie uratował małżeństwa rodziców. Tuż po rozwodzie z Leslie, Gary ożenił się z Umą Thurman. Razem przetrwali do 1992 roku. Później romansował z Isabellą Rossellini i poślubił Donyę Fiorentino. Para miała dwóch synów – Gullivera Flynna i Charliego Johna. W grudniu 2008 roku ożenił się po raz czwarty – z aż 19 lat młodszą piosenkarką jazzową – Alexandrą Edenborough. Siedem lat po tym zdarzeniu Alexandra złożyła jednak pozew o rozwód...

 

Obecną partnerką aktora jest kuratorka sztuki Gisele Schmidt.

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję