"Wilk z Wall Street" – Wilczy apetyt - Recenzje filmów

Bezkompromisowy twórca „Kasyna” i scenarzysta Terence Winter („Rodzina Soprano”) przedstawiają prawdziwą historię Jordana Belforta - jednej z najbardziej kontrowersyjnych osobistości świata Wall Street.  

 

Pod koniec lat 80. XX wieku Belfort odniósł oszałamiający sukces. Wygadany i kreatywny dwudziestoparolatek szybko odnalazł się w nowym środowisku. Pokusa była silna. Od przeciętnego pracownika odbierającego telefony, po maklera giełdowego i wreszcie bezwzględnego rekina finansjery. Po założeniu z grupą znajomych firmy inwestycyjnej Stratton Oakmont, stał się tym, kim pragnął być – panem i władcą zielonego morza dolarów. Jednak liczne malwersacje i korupcja nie umknęły FBI. Jak to bywa: prędzej, czy później, noga się potyka. Szalone, imprezowe życie na pełnych obrotach osłabiło czujność.

 

Scorsese nie ocenia jego postępowań, nie chwali i nie potępia. Jest obserwatorem, który z ciekawością, częściowo z ukrycia, innym razem bezpośrednio, śledzi barwne losy słynnego hedonisty. Dzięki świetnemu montażowi (krótkie, co jakiś czas, retrospekcje), wyważonemu tempu, towarzyszymy reżyserowi w tym podglądaniu. A trzeba przyznać, że jest co podglądać!

 

Prawie trzygodzinny seans nie nudzi ani na minutę. Wydawać się mogło, że ponad siedemdziesięcioletni mistrz niczym już nie zaskoczy. Jak to mówią: pozory często mylą. Nadal z impetem i znanym sobie stylem realizuje obraz, którym pokazuje środkowy palec licznym niedowiarkom. Z ekranu aż kipi od intensywnych emocji. Błyskotliwe dialogi to clou tego festiwalu seksu (orgie w wykonaniu brokerów i prostytutek), narkotyków i pieniędzy, w którym humor miesza się z dramatyzmem (podejrzewam, że niektóre sceny będą kultowe).

 

Oczywiście w „Wilku z Wall Street” prym wiodą aktorzy. Przede wszystkim jeden - główny. Leonardo DiCaprio wspina się na wyżyny talentu - Olimp zostaje zdobyty. Już we wcześniejszych filmach Scorsese: „Aviatorze” czy „Wyspie tajemnic”, pokazuje, że bezsprzecznie należy do ścisłej czołówki. Ale teraz jeszcze dobitniej nas w tym utwierdza. Gra z niebywałą dezynwolturą anty-bohatera, oportunistę, do którego żywimy ambiwalentne uczucia: nienawidzimy i (wstyd się przyznać) gdzieś podskórnie zazdrościmy (któż z nas nie chciałby u boku pięknej kobiety, wili z basenem, luksusowych aut w garażu i jachtu do wypływania na pełne morze). Lśni, nieco mniej, również drugi plan. Margot Robbie („Czas na miłość”), jako żona Belforta, nie tylko podnieca swoim wyglądem. Będąc nieznaną  i mało doświadczoną aktorką, nieźle radzi sobie z rolą kobiety, która wychodząc za bogacza, wrzucona na głęboką wodę zdrady i oszustw, stara się robić dobrą minę do złej gry. Natomiast Jonah Hill („Supersamiec”) - Donnie, przyjaciel Belforta oraz Rob Reiner („Ed TV”, reżyser „Misery”) - jego ojciec są postaciami, które dostarczają widzom częstych wybuchów szczerego śmiechu. Uwagę skupia też epizodyczny, aczkolwiek długo pozostający w pamięci Matthew McConaughey („Sahara”), w roli uzależnionego od koki, guru maklerskiego, który ma na przyszłego, hipnotyzującego podwładnych, brokera niebagatelny wpływ.

 

Bo Jordan to mężczyzna o bezustannym wilczym apetycie - kocha kasę i seks, lecz pragnie tego w nadmiarze. Nie wystarczą mu łóżkowe klasyczne pozycje z partnerką, a bliski odkrycia przez wymiar sprawiedliwości, nie rezygnuje i nadal pomnaża swój majątek. Czy rzeczywiście budzi w nas odrazę? Czy zasługuje na wieczne potępienie? Wypowiada ważne słowa: "Każdy normalny człowiek chce się wzbogacić". Wolimy się do tego nie przyznawać, ale większość z nas pragnie fortuny i chwały, choć niekoniecznie „po trupach”.

 

„Wilk z Wall Street” podzielił szacowne grono Akademii Filmowej. Część z nich (zapewne starszych panów i panie) przeraził. Spore stężenie golizny, orgazmów i rekordowe (bo aż 506 razy!) użycie słowa fuck było nie do przyjęcia. W tym momencie trzeba usprawiedliwić reżysera. Nie można inaczej pokazać opartą na faktach opowieść, w której dominuje wszechobecna rozpusta. Obecnie kina zalewają przeznaczone dla całej rodziny, dzieci lub młodzieży produkcje w których próżno szukać „ostrego pazura” (by film przyniósł zyski obniża się dopuszczalną granicę wiekową i wycina brutalne sceny). „Wilk z Wall Street” przywraca wiarę w narracyjną witalność, w filmy, które (przepraszam za potoczne wyrażenie) chwytają za jaja i przez długi czas nie zwalniają uścisku.

 

Ocena: 9/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)