Wszystko zaczęło się w roku 1981. Wtedy to mało znany kinomanom debiutant Sam Raimi zrealizował swój wymarzony projekt – „Martwe zło”. Niskobudżetowy horror, bo kosztujący ponad 300 tys. dolarów, dość szybko zyskał status kultowego, zarabiając prawie 30 mln! I nie przeszkodziła mu w tym prosta jak budowa cepa fabuła. Ot grupka kilku studentów wyjeżdża do małej chatki położnej na odludziu, nie wiedząc, że zostaną obiektem ataku ohydnych istot. I tyle. Albo aż tyle. Bo „Martwe zło” nie było „martwe”. Kiczowate, acz pomysłowe efekty specjalne oraz specyficzny campowy klimat przyciągały uwagę. No i ten bohater, który, podobnie jak sam film, szybko stał się postacią kultową. W 1987 roku, podbudowany sukcesem pierwszej części, reżyser postanowił pokazać światu kolejną odsłonę. Dwójka miała zdecydowanie większy budżet i rozmach, lecz była dokładnie tą samą historią. Jedynie zmienił się nieco ton filmu na bardziej komediowy. I faktycznie „Martwe zło 2” było inne niż oryginał, jakościowo ciekawsze. Na początku lat 90. powstał trzeci epizod przygód Asha, czyli „Armia Ciemności”. Co prawda zabrakło tu hektolitrów sztucznej krwi i scen gore, jednak produkcja i tak była hitem VHS-ów (jeden z pierwszych filmów w mojej domowej kolekcji – oglądany dziesiątki razy). Zaważyło o tym udane połączenie czarnego jak smoła humoru z konwencją fantasy. Główny, mający język równie ostry, jak piła spalinowa przytwierdzona do jego kikuta (fani „Martwego Zła” wiedzą, dlaczego i jak stracił dłoń), bohater trafił do mrocznych czasów średniowiecza, gdzie rzucał na lewo i prawo one-linerami i robił wszystko, aby wrócić do domu, łącznie z poprowadzeniem mieszkańców zamku do nierównej bitwy z umarlakami.

 

Kadr z filmu "Armia ciemności" (źródło: materiały prasowe)

 

Od tamtej pory Raimi nakręcił różne filmy, od westernu „Szybcy i martwi” po adaptację komiksu o Spider-Manie. Lecz gdzieś głęboko w sercu tego innowacyjnego twórcy żydowskiego pochodzenia, leżał pomysł, aby raz jeszcze wskrzesić swoje, nieco już zakurzone uniwersum, choć w formie krótkiego metrażu. I tak światło dzienne ujrzał serial telewizji Starz pt. „Ash kontra martwe zło”. Jako fan, obawiałem się, że zaszufladkowany aktor – Bruce Campbell nie podoła ponownie głównej roli. Że nie będzie mu się chciało, że z postaci Asha „Porąbańca” zrobi chodzącą karykaturę. A jednak dał radę! Już w pilotowym, premierowym odcinku (31 października w USA), 60-letni Campbell pokazał, że jednak mu się chce. Grał na pełnym luzie, doskonale czując komediowo-horrorową formę.

 

Kadr z serialu "Ash kontra martwe zło" (źródło: materiały prasowe)

 

Oczywiście, podobnie jak filmy, serial nie jest żadnym arcydziełem. Jednak, jak przystało na kino klasy B , ma wszystko to, co poprzednicy: czarny humor z „Armii ciemności” oraz zadziwiające, ociekające krwią, tricki z „Martwego zła”. Efekty praktyczne zostały tu wymieszane z komputerowym, nie zawsze jednak udanym CGI – co tu aż tak nie razi w oczy. Na korzyść tej telewizyjnej produkcji przemawia krótki czas trwania poszczególnych odcinków – około 30 minut. Mimo to miejscami widać zmęczenie materiału, a i sam scenariusz nie powala plot twistami. To nieważne. Ważne, iż serialowy sequel spodobał się starszym fanom, oraz przyciągnął przed ekran telewizora młodsze pokolenie.

 

Kadr z serialu "Ash kontra martwe zło" (źródło: materiały prasowe)

 

Ma jeszcze coś, czego brakuje w filmach. Mianowicie ciekawe postacie drugoplanowe. Asha wspomagają kumpel z pracy – wygadany Meksykanin Pablo oraz równie wygadana, pewna siebie Kelly (świetna Dana DeLorenzo). Między tą trójką jest chemia. A ich wzajemne przekomarzania i wspólna walka z demonami stanowią trzon opowieści. Pojawia się jeszcze – początkowo niejednoznaczna, tajemnicza, i wydawało się zbędna Ruby grana przez Lucy Lawless (znana z „Xeny” i „Spartacusa” – seriali wyprodukowanych przez Raimiego i Roberta Taperta – prywatnie męża Lawless).

 

Kadr z serialu "Ash kontra martwe zło" (źródło: materiały prasowe)

 

Zamierzony kicz, odcinanie kończyn, tryskająca posoka i małomiasteczkowy amerykański klimat – oto jak w skrócie można opisać ten serial. No i Ash! To ciągle ten sam – choć może nieco bardziej niezdarny – koleś, z którym chętnie napiłbym się piwa. Podrywacz, pechowiec i szczęściarz w jednym. Człowiek, który w życiu przeszedł wiele, który jest skazany na ostracyzm przez społeczeństwo, i który za cholerę nie może się dogadać z własnym ojcem. Lecz i tak młody Pablo (przekonujący Ray Santiago) widzi w nim herosa. Zwraca się do niego „el jefe”. Nic dziwnego. W swoim wysłużonym „ryczącym” aucie Oldsmobile Delta, wygląda i zachowuje się niczym Mad Max.

 

Szkoda, że serial skończył się w kwietniu bieżącego roku na trzecim najlepszym efektownym sezonie z powodu ... mniejszej oglądalności. Tym bardziej żal, bo wyjawię Wam, że dwa ostatnie odcinki były epickie! I dawały nadzieję na mocną kontynuację.

 

PS. Po scenie w kostnicy Wasze życie nie będzie już takie samo…

 

Dobra rada: Nie czytajcie na głos starych ksiąg po pijaku – nigdy nie wiadomo, co może z nich… wyleźć.

 

Ocena: 8/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)