"Gwiezdne wojny: Ostatni Jedi" – Tylko w tobie nadzieja Luke! - Recenzje filmów

To dziwny film i nie tak łatwo ocenić go po jednym seansie. To jednocześnie – jak ktoś słusznie stwierdził – najlepsza i najgorsza część. Najlepsza – bo ma sporo elementów, za które tak bardzo fani kochają ten gwiezdno-wojenny świat. Od przesiąkniętego mistycyzmem klimatu, po ciekawie rozpisanych głównych bohaterów i kosmiczne walki. Najgorsza – bo… No właśnie. Są tu takie rzeczy, które nie śniły się największym wyznawcom „Star Wars”….

 

Nowy reżyser – Rian Johnson (twórca m.in. „Loopera” – połączenia kina o podróżach w czasie z obrazem gangsterskim) ostro namieszał. Jako również scenarzysta „Ostatniego Jedi” co rusz zaskakuje widza, igrając z jego oczekiwaniami (pytania-odpowiedzi). Nie można mu zarzucić braku odwagi, wychodzenia poza utarte czarno-białe schematy. To dobrze, że z jednej strony nie zrobił kalki 1:1 „Imperium Kontratakuje”, że dał tu coś od siebie – autorską wizję i świeżą jakość . Z drugiej jednak poprzez pewne fabularne zabiegi, nierówne tempo opowiadanej historii oraz głupotki i nieco groteskowy humor wprowadza owego widza – szczególnie fana (bo „zwykły” pożeracz popcornu, który stroni od „Gwiezdnych Wojen”, stronić będzie nadal) – w osłupienie. Tak. Patrzy się w ekran i nie wierzy własnym oczom. To tak na serio? Czy może to jakieś jaja… kosmiczne jaja (choć scena z pewnym żelazkiem całkiem zabawna). Nie narzekam na porgi – są bardzo sympatyczne. Ale już kilka momentów z BB-8 gryzło się z poważną całością.

 

Oj panie Johnson, pan się zapędził o kilka parseków. Najdłuższy film z serii (2 godziny i 30 minut!) początkowo leci na łeb i szyję, aby w środkowym akcie wyhamować, ukazując dłużący się wątek Finna i jego nowej przyjaciółki Rose. Ok. Sceny w kasynie na Canto Bight są istotne dla reszty dziejących się na ekranie wydarzeń dotyczących Ruchu Oporu. Mają w sobie coś z tych z pałacu Jabby w „Powrocie Jedi” czy kantynie w Mos Eisley, nie tylko ze względu na ilość ukazanych ras z przestępczego półświatka, ale i frywolną muzykę (jedyna tu oryginalna i zostająca w pamięci partytura Johna Williamsa, bo reszta to tylko powtórka – od tematu Rey po nowe aranżacje ze Starej Trylogii). No i jest specyficzny jak zawsze Benicio Del Toro! Ale koniec końców wytrącają widza, który pragnąłby większego rozbudowania najlepszego wątku, czyli relacji Rey-Kylo-Luke. Tak. To właśnie jest siła „Ostatniego Jedi”. Daisy Ridley jeszcze mocniej niż poprzednio wczuwa się w swoją rolę, kreśląc klasyczny gwiezdno-wojenny portret praworządnej bohaterki, młodej adeptki Jedi, która widzi dobro, w tych, którzy dawno oddali duszę galaktycznemu „diabłu”. Równie, jeśli nie bardziej wiarygodny jest Adam Driver. Kylo Ren z blizną na twarzy, to już ktoś więcej niż wkurzony emo-nastolatek (jak nazywa go wielu młodych widzów). Tutaj to postać pogłębiona, intrygująca i znacznie lepiej rozpisana. Ale to Mark Hamill gra w tej trójce pierwsze skrzypce. Nie będzie przesadą stwierdzenie, iż to jego „życiówka”. Nie tylko najlepsza kreacja Skywalkera do tej pory, ale także jego najlepsza rola w aktorskim dorobku. To inny Luke. Chyba nie każdy spodziewał się, że będzie to zmęczony, złamany, starzejący się facet, który prowadzi na wyspiarskiej planecie Ahch-To życie pustelnika. Czy Rey przekona go, aby ukazał jej tajniki Mocy i wspomógł własną siostrę?

 

A propos siostry właśnie. Leia Organa ma większą rolę niż poprzednio. Zmarła Carrie Fisher też wspina się na wyżyny aktorskie. Reżyser oddaje jej piękny hołd, uszlachetnia postać Lei. Choć jest tu jedna scena, gdzie ta dzielna generał zamieni się w… Ale o tym przekonacie się sami i zdecydujecie, czy to był świetny pomysł, czy może przeciwnie. Nie należy także zapomnieć o Poe Dameronie. Odgrywający najlepszego pilota w Galaktyce, pewnego siebie „pistoleta”, Oscar Isaac to chyba najlepszy strzał castingowy. Oby w kolejnym epizodzie było go jeszcze więcej!

 

Reżyser dziwnie traktuje za to dalszoplanowe postacie wprowadzone w „Przebudzeniu Mocy”. Pojawiają się one na krótką chwilę, aby spełnić konkretną funkcję i tyle. Nie ma czasu. Rozbity Ruch Oporu ucieka. Najwyższy Porządek siedzi im na ogonie. Wyścig trwa. Szkoda tylko, że poza jedną mistrzowsko rozegraną sceną z antagonistami, jakoś nie czuć grozy ciemnej strony mocy. Na szczęście finał rekompensuje liczne niedostatki i powoduje opad szczęki. Możliwe, że u niektórych dodatkowo także pojawi się łezka w oku. Większość tego, co dzieje się na jednej z najbardziej do tej pory niezwykłych planet w uniwersum – kryształowej Crait emocjonuje, chwytając za serce. I nawet karykaturalny rudzielec Hux nie jest w stanie tego zepsuć!

 

„Gwiezdne wojny: Ostatni Jedi” podzieli fanów. Część pójdzie za większością zachwyconych krytyków, inni będą zachodzić w głowę, dlaczego ów epizod zbiera tak dużo pozytywnych recenzji na popularnych branżowych serwisach Rotten Tomatoes i Metacritic. Może na wydanie lepszej opinii trzeba co najmniej kilku seansów, a może z ostateczną oceną należy wstrzymać się dwa lata aż do premiery IX odsłony w reżyserii J.J. Abramsa? Jego „Przebudzenie Mocy” było zachowawcze i podobne do „Nowej Nadziei” (nie aż tak bardzo jak wielu sądzi) i nie brakowało w nim również scenariuszowych wpadek, ale miało to coś – baśniowość, fabularną prostotę i… Hana Solo! „Ostatni Jedi” to przynajmniej wielki powrót Luke’a Sykwalkera i pokaz niesamowitych, choć kilka razy niedopracowanych efektów specjalnych. Mimo wszystko dziękuję ci Rian.

 

Ocena: 7/10 (ale może się zmienić, kto wie)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję