"Pieśni współczesne" – Album jeden na milion - Recenzje płyt

I już na początku mojej recenzji, mogę Wam wyjawić, że to album, w którym łatwo się zakochać! Ja poczułem motyle w brzuchu już po pierwszym odsłuchaniu. Czarodziej raper wziął różdżkę i wypowiedział zaklęcia będące lekiem na ciało, duszę oraz mainstreamową, komercyjną papkę, która atakuje nas z niemal każdej stacji radiowej. Chwała Ci Miłoszu! Zaskoczyłeś mnie, zadziwiłeś swoich fanów. Wyszedłeś powtórnie (niegdyś owocna okazała się muzyczno-symfoniczna przyjaźń z Jimkiem) i odważnie poza własny gatunek, udowadniając, że hip-hopowiec może być wrażliwym facetem, który w siedzibie wspomnianego na wstępie Zespołu Pieśni i Tańca czuje się jak ryba w wodzie.

 

Miuosh (źródło: youtube.com/screenshot)

 

Kadr z teledysku do utworu "Doliny" (źródło: youtube.com/screenshot)

 

Miuosh otworzył nieco zakurzony kuferek, gdzie zamknięte były dla szerszego odbiorcy dawne tradycyjne pieśni. Przearanżował je, pobawił się w kompozycyjne ulepszenia, posiedział nad warstwą tekstową, połączył ze sobą wiele instrumentów. Jednak do pełni szczęścia brakowało mu nie tylko chórku złożonego z kobiet i mężczyzn o mocnych, sopranowych i innych głosach, lecz również konkretnych wokalistów i wokalistek. Na płycie pt. „Pieśni współczesne” wystąpili m.in. Igor Herbut, Ralph Kamiński, Król, Organek, Julia Pietrucha oraz świętej pamięci Kora (ostatnie nagranie przed publicznością – „Pieśń Ostatnia”). Być może stwierdzenie, że Ci wszyscy ludzie wspólnie dokonali cudu będzie zbyt patetycznie, ale jakże określić inaczej ten album, jak nie cudem właśnie.

 

Bo ta, wydana 24 września, płyta brzmi niczym duchowe objawienie, mimo że przecież nie zawiera samych utworów o zabarwieniu czysto religijnym. Katharsis – to jedno słowo klucz spaja ów, bez wątpienia, przełomowy projekt. Projekt, w którym hip hop spotyka na swojej drodze folkowy nuty. Zresztą kto inny, jak nie trzydziestokilkuletni Miuosh mógłby wpaść na taki dość ryzykowny pomysł, który zdaniem wielu powinien być skazany na porażkę. To żadna kompromitacja, drodzy malkontenci i pesymiści. To płyta, która na pewno odniesie sukces sprzedażowy, a nawet „pozamiata” na kolejnej gali Fryderyków. Krążek ma prostą graficznie okładkę – białe litery na niebieskim tle, ale nie dajcie się zwieźć. Po włożeniu do sprzętu grającego, słuchacz zostaje przeniesiony do pięknej krainy mlekiem, miodem i refleksją płynącej. Tam, gdzie uniwersalny przekaz liryczny zrozumie każdy – nawet fan disco polo.

 

Miłosz Borycki przedstawia 11 utworów plus bonusowy, ukryty (ale tylko dla tych osób, które zamówią i zakupią album w sklepie). Już „Pieśń Pierwsza” z pomocnymi dłońmi Smolika, która rozpoczyna się od tekstu: „Niosę Ci światło, jasne jak Słońce, ciężkie jak miasto”, powoduje, że ma się od czynienia z ponad przeciętną robotą, a później jest tylko lepiej i lepiej. Podoba mi się akcentowanie na konkretne sylaby i pojedynczy głos, który trudno przyporządkować (kobieta, mężczyzna, dziecko?). Jednak dopiero kolejny utwór pt. „Gorycz” wprowadza słuchacza w oryginalność albumu. Tomasz Organek śpiewa o ciemnej stronie miasta, małej ojczyzny, ukochanej, ale jednocześnie wstydliwej. Towarzyszy mu śląski chór, który wokalnie „rozbiłby” najgrubsze mury.

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Dalej razem z Natalią Grosiak energicznie biegniemy, a raczej, niemal bez przeszkód, płyniemy jak chmury na wietrze, zlepione szarym powietrzem (dużą rolę odgrywa tutaj perkusja). Bela Komoszyńska w „Utopcu” ma przed sobą ciemność i obawia się, że nie zapamięta nas świat. Wspomaga ją sam Miuosh, który rapuje o tym samym, czując złość i strach oraz zdradliwy wiatr, jak nigdy wcześniej. Piąta piosenka (a raczej pieśń) to perła dla miłośników operowego śpiewania i subtelnych dźwięków akordeonu. W „Dolinach” swój talent prezentują bowiem Jakub Józef Orliński i Marcin Wyrostek. Niestety trzeba być bardzo skupionym na tekście, aby zostało przeszyte wrażliwe serce i faktycznie można było podnieść się dumnie z kolan. Do mnie bardziej trafiła „Mantra”. W poruszającej interpretacji Igora Herbuta sens refrenu nabiera jeszcze większego znaczenia, a towarzyszące piosence pianino zabiera do świata wspomnień (zwrócicie na pewno uwagę na końcówkę „Mantry”, Igor polski język zgrabnie zamienia w mowę łemkowską).

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Gdyby nie obejrzany wcześniej clip do „Imperium” i fakt, że ekscentryczny Ralph Kaminski (średnio lubię jego głos) ubrany jest tam w biskupi strój, nie byłbym aż tak zahipnotyzowany. Teraz jestem przekonany, że nie wie, czyj do dom… Mimo zapadającego „Zmierzchu” chcę za to latać jak ptak, kochać jak nikt i podpalić ten świat, mając w ręku Kwiat Jabłoni. I niby już się wyciszam, już uspokajam, aż tu nagle dostaje bombą emocjonalną prosta w twarz. Bo oto nadciąga sam Król, Błażej Król. „Wołanie” to najlepszy kawałek na płycie i jednocześnie najciekawszy, najbardziej klimatyczny teledysk. Chóry, sugestywny wokal, słowa, moc instrumentów – tego nie da się opisać, to trzeba posłuchać! Proszę, aby grali go wszędzie! Dzięki tej pieśni pojąłem, że dopóki umiem marzyć, wierzę w nową miłość i dzień. Przepiękna, choć bardziej delikatniejszy jest również „Celina”, czyli hołd złożony żonom himalaistów, przede wszystkim wdowie po Jerzym Kukuczce. Miuosh stworzył tekst wywołujący łzy, a Julia Pietrucha, aktorka znana widzom z serialu „Blondynka”, pokazała wokalne zdolności. Ale to zamykająca album Olga „Kora” Jackowska zaśpiewała tak, że ściska jedno, a nawet dwa serca. Tam na krańcach świata, tam, gdzie słońce wschodzi, gdzie wolno płyną łodzie...

 

Podobno raz na milion lat dochodzi do odłamu planetoid, swoistego zderzenia, które niesie za sobą niezliczone konsekwencje. Powstanie i wydanie tego albumu jest takim wydarzeniem. Czymś, co zapisze się trwale w historii polskiej muzyki. Wydawało się, że gdy między pokryte najdostojniejszą rdzą szacunku symbole i tradycje wkradnie się coś obcego, całość rozsypie się niczym domek z kart. Tymczasem te puzzle idealnie do siebie pasują, tworząc nową przestrzeń.

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Kameralny? Tak. Ale także Epicki – takim przymiotnikiem można nazwać ten krążek. Tym bardziej, że do projektu zostało zaproszonych łącznie ponad 140 muzyków. Dodajmy jeszcze do tego kilka profesjonalnych, rozpoczynających się starodawną czcionką, nakręconych z rozmachem teledysków, które wzmacniają niezwykły klimat. Oglądając je, jeszcze bardziej wierzy się w ten kontrast – muzyki wiejskiej z miejską. Jeszcze ciekawiej wybrzmiewają słowa opowiadające o tym, jak ludzie ziemi zmagają się z obecnymi problemami, bólami i obawami, kultywując szacunek do lokalnej tradycji (wszak „Śląsk” znany jest jako jeden z najstarszych zespołów folklorystycznych w Europie).

 

„Pieśni współczesne” to coś więcej niż muzyka. To totalna magia, ekstaza i dzieło sztuki. I choć na poziomie tekstów sporo tutaj nostalgii, niepokojów i smutku, to koniec końców gdzieś tli się nadzieja.

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Ocena: 9/10

 

 

Album możecie przesłuchać m.in. w serwisie Spotify:

 

https://open.spotify.com/album/7dJGZB5pa7CSACUkMdMg7h

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję