"Prince of Persia: Dwa Trony" – Babilońska akrobatyka - Recenzje gier

„Prince of Persia: Dwa Trony” rozpoczyna się z przytupem. Książę wraca wraz z ukochaną Kaileeną do rodzinnego Babilonu. Prędko okazuje się jednak, że familijne gniazdko jest ogarnięte wojną, a na ulicach miasta sieją spustoszenie zakapiory złowrogiego wezyra. Bohater zostaje rozdzielony ze swoją wybranką i aby do niej dotrzeć, a przy okazji dorwać starego wroga, książę musi przedrzeć się przez okupowaną metropolię.

Choć fabuła nie szokuje zniuansowaniem, to mimo tego, od pierwszej styczności miała dla mnie swój urok. Szablon wracającego na stare śmieci, styranego życiem herosa, został tu wykorzystany bardzo umiejętnie. Być może w sukurs samej historii przybywa orientalny klimat, ale nadal twierdzę, że mamy tu do czynienia z co najmniej przyzwoitą opowieścią. Fabuła kilka razy czyni zwrot w nieoczekiwanym kierunku, a twórcy bawią się naszymi oczekiwaniami. Narracyjnego paliwa starcza na tyle, żeby do samego finału trzymać gracza w napięciu.  

Ubisoft całkiem smacznie wmontował historię Księcia w sztafaż opowieści o walce z demonami przeszłości. Jasne, brzmi jak coś, czym popkultura zadręcza nas bez ustanku. Nie skończyło się to jednak marną próbą odpinania kuponów, a zaserwowaniem graczom solidnego growego doświadczenia.

 

Screen z gry „Książę Persji: Dwa Trony” (źródło: rozgrywka własna)

Jak natomiast prezentuje się sama rozgrywka? Cóż, „Dwa Trony”, wbrew zapowiedziom twórców, nie stanowiły rewolucji. Bez wątpienia zachowano esencję serii. Podstawowe składowe gameplay'u pozostały więc nienaruszone. Nadal wykonujemy setki akrobatycznych popisów, pokonując mrowie przeszkód. Zagadki środowiskowe w dalszym ciągu są przede wszystkim przyjemnym urozmaiceniem. To wszystko jest zaś osadzone w bliskowschodnim entaurage'u, na który składa się charakterystyczny projekt świata i lokacji, a także muzyka. Co do ścieżki dźwiękowej, wyrugowano koncept znany z „Duszy Wojownika”, rezygnując z agresywnych hard-rockowych brzmień.

Pod względem starć „Dwa Trony” oceniam, zaraz obok „Duszy Wojownika”, jako część, mającą najlepszy system walki z całej serii. Kombinacje ciosów są na tyle różnorodne, byśmy nie znudzili się zbyt prędko. Do tego, to, jak interaktywne są poszczególne elementy otoczenia, bez wątpienia wzbogaca potyczki. Książę, w ferworze mordobicia, odbija się od ścian bądź w makabryczny sposób wykorzystuje kolumny. To wszystko zaś po to, by uraczyć przeciwników soczyście wyglądającym młynkiem albo widowiskową końcową fangą. Przy tym, w trakcie potyczek, zniszczeniu ulega wiele otaczających nas przedmiotów. Sprawia to, że nie czujemy, jakby dana lokacja była jedynie makietą, na tle której odbywają się nasze przygody. 

 

Screen z gry „Książę Persji: Dwa Trony” (źródło: rozgrywka własna)

Nowym elementem systemu walki w trzeciej części trylogii są sekwencje skradankowe. Książę zyskał więc zdolność bezszelestnego eliminowania żołdaków wezyra. Bywa więc, że gracz może znacznie ułatwić sobie zadanie, szlachtując wrogów w ciemnym zaułku. „Dwa Trony” unikają tym samym głównego grzechu „Zapomnianych Piasków”, gdzie książę tłukł się dosłownie z całymi armiami maszkar. Szybko stawało się to monotonne, a z protagonisty czyniło półboga.

Największa zmiana tej części, to możliwość przemiany w mroczne alter ego księcia, a więc jego demoniczną wersję. Gdy bohater w tej postaci rzuca się w wir walki, nawet pozornie mocarni przeciwnicy stają się dla niego zwykłym mięsem armatnim. Stan upojenia własną potęgą trwa jednak przez chwilę. Potem na powrót wskakujemy w skórę zmęczonego życiem wagabundy. Od początku uważałem ten zabieg za słuszny. Przebłyski nieokiełznanej mocy są wybornym urozmaiceniem akcji. Co więcej, pełnią ważną funkcję pod względem kreślenia rysu psychologicznego księcia. Okazjonalna transformacja w diaboliczną postać protagonisty symbolizuje toczący się w nim konflikt. Zmagania między bezwzględnymi instynktami i pogonią za zemstą, a dążeniem ku prawości. 

 

Screen z gry „Książę Persji: Dwa Trony” (źródło: rozgrywka własna)

A jak po latach prezentuje się zwieńczenie perypetii Księcia? Jako weteran serii gotów jestem bronić poglądu, że w dalszym ciągu mamy tu do czynienia z co najmniej przyzwoitą siekaniną, naszpikowaną wciąż widowiskowymi akrobacjami. Mimo wszystkich bolączek gry oraz jej dwudziestu lat na karku warto spojrzeć na „Dwa Trony” w szerszym kontekście, bez zestawiania ich z litanią nowszych tytułów. Ostatnia część tej trylogii oferuje graczom doświadczenie kompletne pod względem tego, z czym utożsamiamy sagę o Księciu. Elementy parkourowe, starcia, z szeregowymi oponentami, jak i z bossami, są nie tylko zachowane w idealnych proporcjach, ale na tle pozostałych opowieści o Księciu zostały zaprojektowane, jeśli nie lepiej, to na podobnym poziomie. Widać to dobrze również po tak długim czasie po premierze. Ponadto, klimat „Dwóch Tronów” to zdecydowany powrót do pierwszej części trylogii, co jest dla mnie dużą zaletą. Z kolei rozgrywka dalej robi wrażenie świetnie zróżnicowanej, pozwalającej zasmakować jej na rozmaite sposoby. Gra, po blisko dekadzie potrafiła sprawić mi równie wiele frajdy, co za pierwszym razem, czy to przy wywijaniu mieczem w ogniu walki, czy też w trakcie pamiętnej sekwencji pościgu rydwanów. 

Mankament, o jakim należałoby napomknąć, to oprawa graficzna. Ta, niestety razi w oczy i wyraźnie odstaje od współczesnych standardów. Widać, że mamy do czynienia z grą z 2005 roku. Wygląd lokacji, przeciwników i elementów otoczenia, wszystko to zdecydowanie trąci już myszką.  Ja jednak nadal będę upierał się przy tezie, że mimo braku graficznych fajerwerków warto odpalić „Dwa Trony” także w 2025 roku.

Ocena: 8/10

 

 źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

 źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

*Oświadczam, że powyższe treści są mojego autorstwa, nie stanowią plagiatu i nie były nigdzie wcześniej publikowane.

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję