„Bo oto Ja sprowadzę potop na ziemię, aby zniszczyć pod niebem wszelkie ciało, w którym jest dech życia. Wszystko, co jest na ziemi, zginie. Ale z tobą ustanowię przymierze moje i wejdziesz do arki ty i synowie twoi, i żona twoja, i żony synów twoich z tobą. Z wszelkich istot żyjących, z wszelkiego ciała wprowadzisz do arki po parze z każdego, aby z tobą zostały przy życiu. Niech to będzie samiec i samica. Z ptactwa według rodzajów jego i z bydła według rodzajów jego, i z wszelkiego płazu ziemnego według rodzajów jego, po parze z każdego z nich wejdą do ciebie, aby zostały przy życiu. Ty zaś weź z sobą wszelką żywność, którą się jada, i zgromadź u siebie, aby była na pokarm dla ciebie i dla nich. I uczynił Noe wszystko tak, jak mu rozkazał Bóg; tak uczynił” (źródło: Biblia, Księga Rodzaju 6:13–18).

 

Już w XIX wieku badacze zaczęli podważać dosłowność tegoż tekstu. Ale jest  nawet w czasach nam współczesnych, liczna grupa, dla której poszukiwanie namacalnych dowodów to cel nadrzędny. Wierzą, że gdzieś znajdują się szczątki Arki. Takim miejscem „najprawdopodobniej” są  górskie tereny dzisiejszej Turcji.   

 

Dziwna formacja skalna

 

źródło: www.discoverynews.us

 

W  roku 1994 szef wydziału geologii na Uniwersytecie w Turcji oficjalnie poinformował dziennikarzy z całego świata o odnalezieniu śladów, ba!, pozostałości statku, który wybudował Noe. Czy rzeczywiście miał rację? Owa teoria i odkrycie zdobyło bodajże tyle samo zwolenników, co przeciwników.

 

Mowa oczywiście o formacji skalnej, kształtem przypominającej przekrój statku, znajdującej się na wysokości około 2 tys. metrów na zboczach gór Tendürek (we wschodniej części kraju, 28 km na południe od najwyższej góry Turcji - Araratu).

 

Po raz pierwszy ten „skamieniały okręt” został zauważony w 1959 roku podczas standardowych pomiarów terenu, prowadzonych przez wojskowe lotnictwo. Na jednym ze zdjęć wyraźnie było zarys czegoś, co mogło być kiedyś statkiem. Długość tego skalnego zagłębienia (około 157 m) prawie dokładnie odpowiadała biblijnemu opisowi, zgodnie z którym Arka Noego miała 300 łokci (jeden łokieć = 0,52 m).

 

Archeolodzy udali się w to miejsce w roku 1960. Po przeprowadzonych badaniach zgodnie doszli do wniosku, że obiekt jest naturalnym wytworem skalnym.  I tak przez kolejne 24 lata zaniechano ekspedycji.  

 

Dopiero w 1984 roku, dzięki determinacji amerykańskiego archeologa-amatora Rona Wyatta, który przekonał władze, by ponowić badania, dokonano „głębszej” analizy. W wyprawie wziął też udział David Fasold – specjalista w dziedzinie katastrof morskich. Panowie znaleźli m.in. metalową klamrę, skamieniały kawałek drewna oraz 13 sporej wielkości głazów - „kamiennych kotwic” - w pobliżu leżącej niedaleko (około 20 km) wioski Arzap. Te niby kotwice ważyły po kilka ton, miały 3 m wysokości, 1,5 m szerokości i 60 cm grubości u podstawy. Na ośmiu widniały tak jakby inskrypcje. Mało tego, głazy posiadały otwory w górnej części, przez które rzekomo były niegdyś, u zarania dziejów, przeciągnięte grube liny kotwiczne.

 

Trzy lata później zorganizowano większą, międzynarodową wyprawę, by przeprowadzić geofizyczne badania gruntu. Odkryto wówczas, że od 4 do 8 metrów pod ziemią znajduje się płaska platforma - prawdopodobnie przegniły górny pokład jakiegoś statku. Wykrywaczem metalu odkryto także ślady żelaza.

 

Zwątpienie czyli opinie pragmatyków

 

Niektórzy naukowcu byli sceptyczni. Uważali, że ta formacja skalna nie była w żaden sposób związana z Arką Noego. Jeśli faktycznie znajdowały się tam szczątki statku, to całkiem innego, np. należącego do Malika Szacha - starożytnego władcy tych ziem.

 

Jeszcze dokładniejsze badania w roku 1988 wykazały m.in., że płaska platforma to tylko specyficznie ułożona warstwą skały. Końcowa analiza przyniosła następujące rezultaty, przeczące wcześniejszym hipotezom:

• wysoki poziom zawartości węgla w próbkach z wnętrza „statku” był wynikiem obecności węglanu wapnia, a nie skamieniałego drewna;

• drewniany pokład wykryty to tak naprawdę warstwa nieprzepuszczalnej, ciemnej skały;

• materiał skalny tworzący zarys „statku” niczym nie różni się od próbek pobranych z okolicy;

• „metalowa klamra” zbudowana jest nie z żelaza, a z mieszanki gliny, kwarcu itp. minerałów;

• słynne ‘kamienne kotwice” to skały pochodzenia wulkanicznego.

A w jaki sposób Arka dostałaby się tak wysoko? Na Ziemi nie ma wystarczającej ilości wody, by poziom podniósł się podczas potopu aż do 2 tys. metrów powyżej poziomu morza. W wyniku ruchów górotwórczych przez ostatnie 20 tys. lat mogło się tak zdarzyć, ale nie więcej niż o 450 metrów.

 

Podsumowanie

 

Gdzie zatem szukać pozostałości Arki? Czy biblijna historia jest czymś więcej niż bajką? Ciekawe, że mit o globalnej powodzi obecny jest w wielu kulturach świata. Są malowidła ścienne ukazujące zatłoczony drewniany okręt. Odnaleziono je m.in. w Egipcie, Hiszpanii czy w Skandynawii. Jeżeli dodamy do tego różne teksty pisane opisujące potężną powódź, to i w legendzie zakiełkuje ziarenko prawdy.

 

Należy pamiętać jedno. Arka Noego dotyczy nas wszystkich. To przede wszystkim symbol poczucia bezpieczeństwa całej ludzkości. Ale też ostrzeżenie: że godni przetrwania są głównie wszyscy o czystym i szczerym sercu. To przypowieść uniwersalna, dzięki której wiemy, że nawet po totalnym kataklizmie jesteśmy w stanie powstać niczym Feniks z popiołów.