Bell Rock – najstarsza latarnia morska na Świecie zbudowana na morzu - Intrygujące

Niebezpiecznie skały, których przypływ raz dziennie zalewał na wiele godzin kilkumetrową warstwą wody stawały się śmiertelną pułapką wielu marynarzy płynących na Morzu Północnym w okolicy Szkocji. Corocznie w okolicach zimy do wypadków dochodziło nawet 10 razy. W 1799 roku w czasie wielkiego sztormu o ostre skały rafy rozbiło się około 70 statków. Wielu ludzi zginęło.

 

Bell Rock otrzymało swoją nazwę od dzwonu postawionego tam przez mnichów. Dzwon wytwarzał dźwięk podczas sztormów przy szalejących falach i silnie wiejących wiatrach. Dzięki temu skały otrzymały nazwę „dzwoniące”. Dzwon nie utrzymał się długo. Legendy głoszą, że pozostał na miejscu przez rok i został porwany przez szalejące sztormy. Inni głoszą, że była to celowa sprawka holenderskiego pirata, który w ten sposób mógł co pewien czas zebrać łupy z rozbitych okrętów.

 

Młody inżynier Robert Stevenson zaproponował wybudowanie latarni, która miałaby ochronić statki przed katastrofą. W tak trudnym miejscu nie łatwo postawić nawet metrowy obiekt, by nie został zniszczony przez szalejące fale Morza Północnego. Władze nie zgodziły się na postawienie budowli, ze względu na wysokie koszty i trudności w realizacji projektu. Stevenson pracował dalej nad własnym projektem, nie tracąc wiary w potrzebę zbudowania takiej konstrukcji. Opracował nowatorski system oświetlenia latarni za pomocą soczewkowych kopuł podświetlanych naftowymi lampami.

 

W 1804 roku otrzymano tragiczną wiadomość o utracie okrętu wojennego HMS York na skałach Bell Rock i ponad 500 ofiarach śmiertelnych. Wielkie poruszenie w parlamencie z powodu tragedii zmusiło władze do realizacji trudnego przedsięwzięcia. Pracę nad projektem powierzono Johnowi Rennie, a na asystenta powołano młodego Stevensona.

 

Prace rozpoczęły się na pełnym morzu w 1907 roku jednak można było je wykonywać tylko podczas odpływu, kiedy skały były dostępne. Czasu było niewiele. Pracowano tylko letnią porą przez kilka godzin, kiedy dostęp do skał był możliwy. W pierwszym roku załoga 60 osób wykonała 80 godzin pracy stawiając fundament i kilka bloków podstawy. Prace odbywały się w ciężkich warunkach pogodowych, gdzie o wypadek nie trudno. Czasu do pracy w ciągu jednego dnia było bardzo mało, dlatego Stevenson zaproponował pracę w niedziele, na co pracownicy nie chcieli się zgodzić. Za późniejsze wypadki podczas prac obwiniali Boga, który w taki sposób karał ich za pracę w dzień stworzenia. Stevenson modlił się wraz z załogą i tłumaczył, że praca w tym przypadku w niedziele jest konieczna, gdyż efektem będzie 30 metrowa latarnia chroniąca życie ludzkie przed śmiercią.

 

Wszystkim zainteresowanym historią budowy technicznego cudu świata, który stoi po dziś dzień na wodach Morza Północnego polecamy film.

 

Historia budowy Bell Rock – cud techniki

 

 

 

Bell Rock w kulturze

 

Na podstawie tego miejsca wielu kompozytorów pisało własne utwory muzyczne. Szkocki muzyk Alastair McDonald napisał piosenkę o Bell Rock której początek łumaczy się:

 

Mój ojciec był strażnikiem światła z Bell Rock

I ożenił się z syreną w ciemną noc

A z tego związku zrodziło się trzech

Dorsz, śledź i ja

 

 

Skomponowano również wiele pięknych utworów muzycznych...