Zna go każdy kinoman. Cenią go wszyscy widzowie i krytycy. Jednak coś poszło nie tak. Ogólnie zacznijmy od tego, że Pacino nie ma szczęścia w ostatnich latach. Wybiera kiepskie role i scenariusze. Czy to wina wieku? (skończył 72lata) Złej passy? Czy problem jest bardziej złożony i tkwi w szczegółach? Kto wie, a może nie ma żadnego problemu i to przejściowe.  Wyróżnienie dla najgorszego aktora w komedii "Jack i Jill", gdzie zagrał samego siebie, zszokowało wielu fanów. To wydarzenie nie wpłynie na ogólną reputację aktora, bowiem stworzył wiele wspaniałych kreacji. Ja (nie ukrywając wielki fan) myślę, że Pacino potrzebował takiej odskoczni, występu w zabawnej komedii (szkoda, że niezbyt udanej). Wierzę, że wróci do szczytowej formy i jeszcze pokaże na co go stać.

 

 

Clip z Pacino z filmu "Jack i Jill". Mistrz tańczy, śpiewa i wygina śmiało ciało. Krytycy zniesmaczeni, fani pogubieni.

 

     Źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Zostawmy teraźniejszość, by udać się w podróż w czasie. Przypomnę wam jak narodziła się legenda.

 

Nowy Jork, wschodni Harlem. Rok 1940. Dzień 25 kwietnia był dla państwa Pacino ważnym momentem. Wreszcie doczekali się syna. Pierwszy wrzask z małego gardziołka ucieszył bardziej niż śpiew skowronka. Rodzice nie spodziewali się, że Alfredo James zostanie jednym z najlepszym aktorów wszechczasów. Zapewne mieli wobec niego inne plany (jak wszyscy rodzice). 

 

Koledzy grali w piłkę, ale Al miał inną pasję. Od wczesnego dzieciństwa wykazywał zainteresowanie aktorstwem. Chętnie brał udział w szkolnych przedstawieniach. Często odgrywał różne scenki filmowe przed swoimi przyjaciółmi. W wieku 14 lat postanowił, że w dorosłym życiu chce na poważnie zająć się aktorstwem. Rozpoczął więc naukę w High School of Performing Arts, ale odszedł z niej gdy skończył 17 lat. Mimo to nadal wierzył, że spełnią się jego marzenia i będzie z czasem grał w filmach.

 

By odłożyć na czesne, pracował w różnych zawodach. Dzięki temu rozpoczął edukację w innej szkole aktorskiej, czyli Herbert Berghof Studio. W tym czasie próbował swoich sił na scenie broadwayowskiej Występy te przyniosły mu spore uznanie, które zaowocowało przyjęciem do prestiżowej uczelni Lee Strasberg Actors Studio. Tam poznał Dustina Hoffmana.

 

Po licznych występach na deskach teatru nadszedł czas na debiut filmowy. Był rok 1969. 29 letni Pacino pojawił się w filmie pt. "Ja Natalia". Ale ważniejsza okazała się następna rola. Produkcja pt. "Narkomani" z 1971 r. przyniosła Alowi spory rozgłos. Od tej chwili Pacino zaczął grywać role outsiderów, facetów o skomplikowanym życiu, oderwanych od społeczeństwa, szukających swego miejsca w świecie.

 

Wulkan talentu wybuchł rok później. Rozpoczęło się pasmo sukcesów. Aktor otrzymał pierwszą nominację do Oscara, za rolę w "Ojcu Chrzestnym", gdzie wcielił się w postać Michaela Corleone - idealisty, który staje się bezwzględnym gangsterem. Kolejna nominacja przyszła wraz w występem w filmie "Serpico" Sidneya Lumeta. Aktor zagrał w nim uczciwego policjanta, który przeciwstawia się skorumpowanym kolegom. Znaczące były również filmy: "Ojciec Chrzestny 2", "Pieskie popołudnie", "I sprawiedliwość dla wszystkich", "Strach na wróble" i "Człowiek z blizną". Rola gangstera w tym ostatnim do dziś, przez wielu fanów i krytyków, uważana jest za najlepszą.

 

W kolejnych latach bywało różnie. Zagrał w filmie, który okazał się wielką klapą ("Bobby Deerfield"). Po tej porażce Pacino rozważał odejście od aktorstwa (o zgrozo!). Chwała, że powrócił po czterech latach z filmem "Morze miłości" (1989). Passa trwała dalej. Kolejne produkcje z jego udziałem również cieszyły się uznaniem wśród publiczności. W 1992 roku zagrał w "Zapachu kobiety". Za sugestywną i charyzmatyczną rolę niewidomego, emerytowanego pułkownika otrzymał upragnionego Oscara.

 

W 2001 roku został nagrodzony Złotym Globem za całokształt swojej twórczości. Aktor nigdy nie przestał występować w teatrze. W 1996 roku zadebiutował jako scenarzysta, reżyser i producent dokumentu o tym, jak został zrealizowany "Ryszarda III"- "Sposób na Szekspira". Za swoją pracę został uhonorowany nagrodą Amerykańskiej Gildii Reżyserów, a także otrzymał nominację do nagrody Independent Spirit Award. Chętnie grywał w produkcjach telewizyjnych, gdzie również udowadniał jak wielki posiada talent. Nie wszyscy wiedzą, że kiedyś odrzucił role Johna Rambo w "Rambo: Pierwsza krew" i Hana Solo w "Gwiezdnych Wojnach".  Uważacie, że byłby lepszy od Stallone"a i Forda?

 

Al uchodzi za wrażliwego człowieka ogarniętego aktorską pasją, ceniącego wyżej sztukę niż gwiazdorskie splendory. Nie jest jednak człowiekiem bez skazy. W przeszłości nie unikał używek. Był uzależniony od alkoholu i valium, cierpiał na bezsenność.

 

Dziś jest na liście stu najważniejszych ludzi kinematografii. Wielokrotnie nominowany do nagród (m.in. 8 nominacji do Oscara, 5 do brytyjskiej nagrody BAFTA, 13 nominacji do Złotego Globu) nadal należy do tej ścisłej czołówki i nawet jedna Złota Malina tego nie zmieni.

 

     Coś dla fanów Ala. Montaż jego najlepszych ról:

 

    

Źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Ciekawostki z życia i pracy:

 

http://www.filmweb.pl/person/Al.Pacino/trivia

 

Godna polecenia jest książka pt. "Al Pacino. O sobie samym" (autor: G. Lawrence)