W odległych nam czasach cywilizacji sumeryjskiej zanotowano fantastyczny rozwój technologiczny. Wynaleziono między innymi koło, ułatwiające transport i przemieszczanie się (jak dowiedziono lud ten, używał wozów bojowych już na 1000 lat przed Egipcjanami), a koło garncarskie umożliwiło wyrób pierwszych naczyń. Wyróżniono 105 sumeryjskich terminów określających różne statki wodne, zgodnie z ich rozmiarami, przeznaczeniem oraz funkcją.

 

Członkowie cywilizacji mezopotamskiej wynaleźli technikę druku setki tysięcy lat przed Gutenbergiem w postaci piktograficznych znaków w formie stempli, które odciskano w określonej przez skrybę kolejności. Pierwsza znana maszyna rotacyjna została zaprojektowana i użyta już kilka tysięcy lat przed naszą erą. Omawiane przeze mnie wcześniej pieczęci cylindryczne stanowiły jej prototyp w formie walca wykonanego z bardzo twardego kamienia, w którym ryto negatyw tekstu bądź wzoru. Przetoczenie walca po mokrej glinie skutkowało odciskaniem się pozytywu wizerunku. Ponadto powstawały również słowniki językowe (dwujęzyczne), encyklopedie i leksykony. Warte podkreślenia jest również wynalezienie pieca, dzięki któremu możliwe było uzyskanie wysokich, lecz kontrolowanych temperatur bez zagrożenia związanego z zanieczyszczeniem produktu np. popiołem. Wynalazek pieca – paleniska przyczyniło się do rozwoju na szeroką skalę metalurgii. Z Anatolii i Syrii pozyskiwano cynę, srebro, miedź, by następnie dać początki metalom (stopy miedzi i cyny). Zagadkę stanowi natomiast pochodzenie żelaza. Jak potwierdzają znawcy tematu, nie wiadomo komu ludzkość zawdzięcza odkrycie tego tworzywa. Powszechnie panuje się, że to Hetyci uważali się za pierwszy lud dysponujący zasobami wymienionego metalu. Chciałbym w tym momencie z całą powagą zaznaczyć, iż metalurgia nie jest zabawą dla jakichś tam koczowników pustynnych, lecz wykwalifikowanych do tego zadania osób. Ludzie zajmujący się tą dziedziną musieli posiadać szczegółowe informacje i wiedzę dotyczącą miejsca znajdowania się rud, następnie dochodziły typowo techniczne kwestie związane ze sposobem wydobycia, rozkruszenia, wytapiania itd. Techniki odlewnicze polegały na rozgrzewaniu metalu, aż do stanu płynnego i następnie przelewano go do form odlewniczych. Odkryto także, że zanieczyszczoną rudę można pozbawić obcych składników, właśnie dzięki umiejętnemu ogrzewaniu materiału. Metody, choć powołane do życia bardzo dawno temu, zostały zachowane na tysiąclecia i wciąż są aktualne.

 

Pradawna ludność potrafiła wykorzystywać do własnych także celów ropę. Produkty naftowe znajdowały zastosowanie przy budowie dróg, impregnacji, uszczelnianiu, malowaniu, spajaniu oraz modelowaniu. Co ciekawe, „język sumeryjski posługiwał się terminami określającymi wszystkie rodzaje i odmiany substancji bitumicznych występujących w Mezopotamii”. Uwzględniając pozaziemską siłę, która wywarła nieopisany wręcz wpływ na historię ludzkości, nic dziwnego, że wiedza na temat nafty była tak okazała. Nie zapominajmy, że obce byty przemieszczały się często zmechanizowanymi pojazdami, które przecież trzeba było czymś zasilać, aby mogły one spełniać należycie swoją funkcję. Istnieje mnóstwo dowodów, iż „bogowie” posługiwali się własnymi, nowoczesnymi pojazdami. W języku starożytnych ludów zamieszkujących Indie posługiwano się słowem „vimana”. Określenie, to przypisywano świątynią lub pałacom królewskim, ale także „mitologicznym” maszyną kosmicznym. Ostatnie zdobycze i odkrycia na terenach bliskiego wschodu, jednoznacznie wskazują, iż latające obiekty były obecne w czasach sumeryjskich bogów. Na ścianach wielu świątyń odnaleziono przedziwne tablice oraz zapisy, na których widnieją znane nam dzisiaj pojazdy transportowe: czołgi, helikoptery itp. Pojawiają się również „vimana”, o których nigdy nie śniliśmy lub widzieliśmy je tylko w telewizji na filmach science - fiction.

 

 Pojazdy używane przez "bogów". Tablica pochodząca z Abydos z Egiptu

 

Również w Biblii widnieje opis pradawnego obiektu kosmicznego gadzich bogów. Księga Ezechiela dostarcza nam informacji na temat podniebnego statku w rozdziale zatytułowanym „Wizja rydwanu Bożego”. Treść tekstu jest następująca:

 

„Patrzyłem, a oto wiatr gwałtowny nadszedł od północy, wielki obłok i ogień płonący <oraz blask dokoła niego>, a z jego środka [promieniowało coś] jakby połysk stopu złota ze srebrem, <ze środka ognia>. Pośrodku było coś, co było podobne do czterech istot żyjących. Oto ich wygląd: miały one postać człowieka. Każda z nich miała po cztery twarze i po cztery skrzydła. Nogi ich były proste, stopy ich zaś były podobne stóp cielca; lśniły jak brąz czysto wygładzony. Miały one pod skrzydłami ręce ludzkie po swych czterech bokach. Oblicza <i skrzydła> owych czterech istot- skrzydła ich mianowicie przylegały wzajemnie do siebie- nie odwracały się, gdy one szły; każda szła prosto przed siebie. Oblicza ich miały taki wygląd: każda z czterech istot miała z prawej strony oblicze człowieka i oblicze lwa, z lewej zaś strony każda z czterech miała oblicze wołu i oblicze orła, <oblicza ich> i skrzydła ich były rozwinięte ku górze; dwa przylegały wzajemnie do siebie, a dwa okrywały ich tułowie. Każda posuwała się prosto przed siebie, szła tam, dokąd duch je prowadził; idąc nie odwracały się. W środku pomiędzy tymi istotami żyjącymi pojawiły się jakby żarzące się w ogniu węgle, podobne do pochodni, poruszające się między owymi istotami żyjącymi. Ogień rzucały jasny blask i z ognia wychodziły błyskawice. Istoty żyjące biegały tam i z powrotem jak gdyby błyskawice. Przypatrzyłem się tym istotom żyjącym, a oto przy każdej z czterech istot żyjących znajdowało się na ziemi jedno koło. Wygląd tych kół <i ich wykonanie> odznaczały się połyskiem tarsziszu, a wszystkie cztery miały ten sam wygląd i wydawało się, jakby były wykonane tak, że jedno koło było w drugim. Mogły chodzić w czterech kierunkach; gdy zaś szły, nie odwracały się idąc. Obręcz ich była ogromna; przypatrywałem się im i oto: obręcz u tych wszystkich czterech była pełna oczu wokoło. A gdy te istoty żyjące się posuwały, także koła posuwały się razem z nimi, gdy zaś istoty podnosiły się z ziemi, podnosiły się również koła. Dokądkolwiek poruszył je duch, tam szły także koła; równocześnie podnosiły się  z ziemi, ponieważ duch życia znajdował się w kołach. Gdy się poruszały [te istoty], ruszały się i koła, a gdy przestawały, również i koła się zatrzymywały: gdy one podnosiły się z ziemi, koła podnosiły się również, ponieważ duch życia znajdował się w kołach. Nad głowami tych istot żyjących było coś jakby sklepienie niebieskie, jakby lśniący kryształ, rozpostarty ponad ich głowami, ku górze. Pod sklepieniem skrzydła ich były wzniesione, jedno obok drugiego; każde miało ich po dwa, którymi pokrywały swoje tułowie. Gdy szły, słyszałem poszum ich skrzydeł jak szum wielu wód, jak głos Wszechmogącego, odgłos ogłuszający jak zgiełk obozu żołnierskiego; natomiast gdy stały, skrzydła miały opuszczone. Nad sklepieniem, które było nad ich głowami, było coś co miało wygląd szafiru, a miało kształt tronu, a na nim jakby zarys postaci człowieka. Następnie widziałem coś jakby połysk stopu złota ze srebrem, <który wyglądał jak ogień wokół niego>. Ku górze od tego, co wyglądało jak biodra, widziałem coś, co wyglądało jak ogień, a wokół nie promieniował blask. Jak pojawienie się tęczy na obłokach w dzień deszczowy, tak przedstawiał się ów blask dokoła. Taki był widok tego, co było podobne do chwały Pańskiej. Oglądałem ją. Następnie upadłem na twarz i usłyszałem głos Mówiącego”.