Pisma Platona

 

Bardzo dokładnych informacji dotyczących Atlantydy dostarczają nam podania pisemne greckiego filozofa Platona żyjącego w latach 427-347 p.n.e. Pradawna cywilizacja stworzona przez bogów- przybyszów z kosmosu- opisana została w jego dwóch dziełach - dialogach - „Timajos”, a także „Krytias”. Zdaniem pisarza Atlantyda położona była na Oceanie Atlantyckim, na obszarze, gdzie obecnie znajduje się tzw. Trójkąt Bermudzki. Kres prehistorycznej potędze położyły potężne fale i trzęsienia ziemi wywołane wielkimi kataklizmami (biblijny Potop) na całej powierzchni planety Ziemia, o czym już pisałem. Geologia Ziemi ujawniła nam, że wbrew dogmatom naukowym, na dnie Oceanu Atlantyckiego znajdują się koryta, którymi płynęła kiedyś rzeka. Odkrycie to potwierdza oczywiście przypuszczenie, że niegdyś dno oceaniczne usytuowane było ponad powierzchnią wody. Platon, który swą wiedzę dotyczącą Atlantydy zdobył od pewnego egipskiego kapłana w następujący sposób opisuje kraj rządzony przez Posejdona:

 

„Pisma nasze mówią, jak wielką niegdyś potęgę wasze złamało państwo. Szła z zewnątrz, z Morza Atlantyckiego. Wtedy to morze było dostępne dla okrętów. Bo miało wyspę przed wejściem, które wy nazywacie Słupami Heraklesa. Ci, którzy wtedy podróżowali, mieli z niej przejście do innych wysp. A z wysp była droga do całego lądu, leżącego naprzeciw, który ogranicza tamto prawdziwe morze... Otóż na tej wyspie, na Atlantydzie, powstało wielkie i podziwu godne mocarstwo pod rządami królów, władając nad całą wyspą i nad wieloma innymi wyspami i częściami i lądu stałego... Później przyszły straszne trzęsienia ziemi i potopy i nadszedł dzień jeden i jedna noc okropna... wyspa Atlantyda tak samo zanurzyła się pod powierzchnią morza i zniknęła...” .

 

Platon zdaje relacje wedle której Atlantyda, jak już wspomniałem, miała zostać założona na wyspie wyłaniającej się z Oceanu (Morza) Atlantyckiego. Następnie Grek nawiązuje w swoim dziele do Słupów Heraklesa, czyli dwóch górzystych przylądkach, które usytuowane są po obu stronach Cieśniny Gibraltarskiej, oddzielającej Europę od Afryki. Według słów Platona po przekroczeniu powyższych formacji geologicznych, oczom powinna ukazać się Atlantyda.

 

Wyspa ta, leżała w idealnym miejscu, ponieważ bez trudu można było przedostać  się na okoliczne wysepki oraz na ląd stały, co widać na powyższym obrazku. Platon pisze również o Atlantydzie, jako o królestwie obdarzonym wielkim bogactwem, sprawującym władzę nad pozostałymi krajami, jednakże w wyniku licznych kataklizmów omawiane królestwo zostało unicestwione.

 

„...Bogactwo posiadali tak olbrzymie, jakiego ani przedtem nigdy w żadnym królestwie nie było, ani też kiedykolwiek później łatwo nie powstanie. Byli zaopatrzeni we wszystko, czego było potrzeba  w mieście i w reszcie kraju. Wiele dóbr przychodziło do nich z zewnątrz, bo mieli władzę, a najwięcej ich dostarczała wyspa sama dla zaspokojenia potrzeb życiowych... jakie tylko wonności ziemia dzisiaj rodzi gdziekolwiek korzenie i zioła i drzewa, oprócz tego... i zboża, które nam za pożywienie służą... i to wszystko to wtedy wydawała ta wyspa, będąca jeszcze pod słońcem, wyspa piękna, święta i przedziwna - w obfitości nieprzebranej. Więc oni to wszystko brali z ziemi, i całą resztę swojej ziemi urządzili w ten sposób... Jak się poprzednio o przydziałach bogów mówiło, że podzielili między siebie całą ziemię, i taki przydział był raz większy,  a nieraz i mniejszy i urządzili sobie świątynie i ofiary, tak też i Posejdon dostał w udziale wyspę Atlantydę i osadził tam potomków swoich z jednej kobiety śmiertelnej w jakiejś tam okolicy wyspy. Od brzegu morza aż do środka całej wyspy była równina. Najpiękniejsza miała być ze wszystkich równin i zadowalającej była wartości...".

 

Jak możemy się przekonać czytając fragment dzieła stworzonego przez Platona Atlantyda przypominała do złudzenia rajski ogród, przepełniony wszelkimi niezbędnymi do życia  (a nie tylko przeżycia) składnikami. W tekście autor przypomina nam również historię „bogów”, którzy zstąpili na Ziemię i wznieśli własne mocarstwa. Pozaziemskie istoty dysponowali niezwykle nowoczesnymi środkami transportu, natomiast ich wiedza zasługuje na wielkie słowa uznania. Rozumieli oni bowiem oprócz niezwykle skomplikowanych praw fizyki, matematyki, biologii, chemii  również naturę naszej rzeczywistości. Kiedy istoty pozaziemskie postanowiły skolonizować Niebieską Planetę, podzieliły się między sobą poszczególnymi regionami ziemskimi, którymi zarządzali - przynajmniej tak wynika z przekazu filozofa. Atlantyda podzielona była na dziesięć części, tak by każdy z dziesięciu królów (najstarszy Atlas) miał własny podległy mu obszar królestwa na wyspie. Jak podaje Platon świątynia Posejdona była budowlą o wymiarach 200 na 100 metrów i pokryta była niemal w całości srebrem oprócz pozłacanych pinakli. W książce „Atlantyda i inne zaginione cywilizacje”  autorstwa Joel’a Levy’ego czytamy niesamowity opis rezydencji Posejdona:

 

„Sufit świątyni był wykonany z kości słoniowej oraz inkrustowany złotem, srebrem i metalem zwanym orichalcum … a wszystkie ściany były pokryte samym orichalcum. W centralnej części świątyni stał posąg Posejdona powożącego rydwanem z zaprzężonymi sześcioma skrzydlatymi końmi i otoczonego setkami Nereid (nimf morskich) płynących na delfinach. Posąg był tak wysoki, że głowa Posejdona sięgała sufitu. Wszystkie figury wykonane były ze złota. Kolejne złote figury znajdowały się na zewnątrz świątyni i przedstawiały pierwszych królów, ich żony i potomków, a dodatkowego splendoru dodawały dary wasali i podbitych narodów”.

 

Odkrycia naukowe

 

Pomimo smutnego faktu, iż naukowcy głównego nurtu naukowego zaprzeczają możliwości istnienia wyspy na Oceanie Atlantyckim, to same badania oraz odkrycia - nie tylko o charakterze ściśle naukowym - wskazują na coś zupełnie innego. Po pierwsze, jak już wspomniałem wcześniej na dnie Atlantyku znajdują się pozostałości po korytach rzecznych, co niezwykle wymownie wskazuje na fakt, że w przeszłości dno Atlantyku znajdowało się ponad wodą. Po drugie, w nomenklaturze geograficznej (geologicznej) jest pojęcie o nazwie: ruchy epejrogeniczne. Zgodnie z definicją polegają one na unoszeniu się skorupy ziemskiej w wyniku czynników endogennych, czyli zachodzących wewnątrz planety. Pionowe przemieszczanie się litosfery jest kluczowe zarówno jeżeli chodzi o powstanie Atlantydy, jak i jej zagładę. Po trzecie dochodzą odkrycia materialnych śladów cywilizacji zlokalizowanych pod powierzchnią Oceanu Atlantyckiego. Pozostałości po dawniej rozkwitającej kulturze odnaleziono w okolicach wybrzeży Kuby. Badacze: Paul Weinzweig oraz Pauline Zalitzky odkryli i przebadali ruiny, pradawnego, zachowanego w doskonałym stanie zatopionego miasta. Zdjęcia wykonane przez specjalnie zaprojektowanego robota ujawniają budowle: m.in.: piramidy, sfinksy oraz inne konstrukcje. Według naukowców prastara osada/miasto położone jest 182 metry pod poziomem morza. Uczeni podkreślają, że kompleks znalazł się pod wodą jakieś 10 000 lat temu i zajmuje powierzchnię 2 kilometrów kwadratowych. Atlantyda - wierząc Platonowi - była państwem sprawującym kontrolę nad Egiptem. Dlatego budowle znajdujące się dziś w tym kraju mogą mieć ogromny związek z nieistniejącą już wyspą.