W 1956 roku inni badacze, biolodzy Manson Valentine do spółki z Dimitrim Rubikoffem odnaleźli fragment murów budynku o wymiarach 17 na 30 metrów. Ci sami naukowcy są także znani z powodu odkrycia 600-metrowej, podwodnej drogi w okolicach Bimini, składający się z kamiennych płyt o długości 2-3 metrów lub nawet dłuższych. J.M Valentine następująco skomentował odkrycia archeologiczne: „Rozległa droga z prostokątnych i wielokątnych kamieni różnej wielkości i grubości, najwidoczniej wyciosanych i dokładnie ułożonych, tworzy wyraźnie zaaranżowany sztuczny układ. Kamienie muszą leżeć tam od bardzo dawna, gdyż krawędzie niektórych stały się zaokrąglone, co nadało im wygląd ogromnych bochnów lub poduszek”. 

 

droga Bimini (źródło: łukaszkulak92.files.wordpress.com)

 

W 1989 roku grupa Stowarzyszenia Edgara Cayce- ARE- pod opieką Ioana Harleya dowiodła istnienia w pobliżu Bimini sztucznie stworzonego kopca  (165 metrów długości) przypominającego kształtem rekina. Co ciekawe Stowarzyszenie ARE dokonało szeroko zakrojonych poszukiwań śladów prehistorycznego kontynentu i w październiku 2003 roku przeprowadzona została satelitarna penetracja dna morskiego. W wyniku „przeczesania” 630 km² odnaleziono kręgi utworzone z kamiennych bloków. Edgar Cayce, zwany „śpiącym prorokiem”, ze względu na swoje ponad naturalne zdolności do leczenia ludzi oraz umiejętności odczytywania  odległej przeszłości odpowiadającej czasom Atlantydy wskazał na pewien ważny fakt. Mianowicie powiedział on, że Atlanci oraz Lemurianie (mieszkańcy Lemurii) w obliczu zagrażającej ich krajom katastrofie uciekli, osiedlając się w Ameryce Środkowej i Południowej, na Karaibach, części Półwyspu Pirenejskiego, zasiedlonej przez Basków. Po latach okazało się, że informacje podane przez Edgara C. nie zostały „wyssane z palca”. W każdym ze wskazanych przez mężczyznę miejscu genetycy spotkali się ze specyficznym kodem DNA- Haplogroup X- stanowiącym starożytną grupę kodu genetycznego. Co więcej rdzenni, dawni mieszkańcy Ameryki Południowej, Środkowej i Północnej - Majowie, Inkowie i Aztekowie - zaznaczali, że ich faktyczne pochodzenie związane jest ściśle z tajemniczą Atlantydą. Platon w „Kritias” pisał także o słoniach zamieszkujących zaginiony ląd. Tymczasem, stela ze świątyni w Copan w Hondurasie należącej do Majów oraz dwa fryzy znalezione w Palenque w Meksyku przedstawiają właśnie głowy mastodontów i słoni. Dla wyjaśnienia powiem, że naukowcy zaprzeczają występowania tych zwierząt na wymienionych wyżej obszarach na Ziemi.  

 

W książce „Atlantyda” Valerio Zecchiniego, autor przedstawia bardzo interesującą relację złożoną przez kapitana statku Jesmond- Davida Robsona - podczas rejsu po Atlantyku 2 marca 1882 roku. Według dziennika pokładowego: „olbrzymia górzysta góra wznosiła się na horyzoncie tam, gdzie powinny być widoczne jedynie fale oceanu. Z jej wnętrza wydobywały się groźne słupy dymu, a masa na wpół ugotowanych ryb wszelkiego rodzaju powiększała się, w miarę jak statek zbliżał się do tajemniczej wyspy… Nieopodal podwodnych skał, o które rozbijały się fale, marynarze dostrzegli fragmenty dawnej cywilizacji: resztki ogromnych murów zniszczonych mocą żywiołów, groty strzał, szpady, maczugi, pierścienie… rzeźby zoomorficzne oraz naczynia. Najbardziej zdumiewającym znaleziskiem była mumia w kamiennym sarkofagu pokrytym częściowo twardym osadem wulkanicznym”. Niestety nigdy nie doszło do badań nad okresem, z którego mogły pochodzić artefakty, ponieważ w 1940 roku w wyniku ataków bombowych na stolicę Anglii - Londyn - zniszczeniu uległa siedziba kampanii żeglugowej, gdzie znajdowało się archiwum i dziennik Robsona, natomiast cenne znaleziska zniknęły, a British Museum, do którego zostały przetransportowane w swoich dokumentach w ogóle nie odnotowano ich przyjęcia. Wynurzanie się z oceanicznych głębin lądów potwierdza teoria ruchów pionowych wielkich obszarów skorupy ziemskiej. Kiedy mówię, że Atlantyda została zatopiona przez wody Potopu, mam na myśli również zapadnięcie się kontynentu. Na istnienie pradawnego lądu na Oceanie Atlantyckim wskazują informacje podawane przez Zhirofa, twórcy książki „Atlantis”. Podobno w czasie dragowania szczytu podwodnego natknięto się na płaskie, okrągłe kamienie, wapienne, wygładzane jednostronnie i posiadające zagłębienie w centrum  krążki przypominające kształtem talerze. W 1974 roku załoga rosyjskiego statku „Akademik Pietrowski” spotkała na swojej drodze w trakcie poszukiwań oceanicznych  w rejonie łańcucha górskiego Horseshoe (to samo miejsce, gdzie Robson doświadczył kontaktu z wynurzającą się wyspą) na murowane budowle, mur z ociosanych kamieni, fragment schodów oraz równinną platformę. Analizy zdjęć wykonanych na głębokości 70 metrów dokonał specjalista od fotografii podwodnej- Władimir Iwanowicz Marakujew. W 1978 roku, zatem cztery lata po oficjalnym odkryciu struktur, profesor Aksjonow- wicedyrektor Instytutu Oceanografii Akademii Nauk ZSRR - oświadczył publicznie w wywiadzie dla „New York Times”, że dokonane wcześniej badania oraz identyfikacja starożytnych ruin były autentyczne. Naukowiec przyznał także, że jest rzeczą bardzo prawdopodobną, iż teren na, którym spoczywa budowla był kiedyś suchym lądem. Ciekawych odkryć dokonał w latach 1976-1977 sam V.I. Marakujew - fotograf przebywający na statku laboratorium Moskowskij Uniwersytet. „Na wysokości tajemniczej podmorskiej góry Ampére” odnaleziono cztery kwadratowe kamienie i jeden okrągły ustawione w rzędzie, co stanowiłoby dowód na element prehistorycznej konstrukcji. Prace oceanograficzne nadzorowane były przez prof. Aksjonowa, który po raz kolejny potwierdził rezultaty badań.
 

Najświeższe badania przeprowadzone 19 września 2013 roku u wybrzeży Azorów. Autorem odkrycia 60-metrowej piramidy na głębokości 40 metrów w okolicach wyspy Terceira jest Diocleciano Silva, który zlokalizował zatopioną strukturę za pomocą podwodnego GPS-u.

 

Źródła (literatura):

1.Bauval R., Brophy T., „Czarne Źródło”, wyd. Czas Nowej Ery, Pogórze 2011

2. Icke D., „The Global Conspiracy”, wyd. David Icke Books, Isle of White 2007

3.Matela L., „Tajemnice Wiedzy Atlantyckiej”, wyd. Studioastropsychologii, Białystok 2002

4.Wilson I., „Przed Potopem”, wyd. Amber, Warszawa 2002

5.Zecchini V., „Atlantyda”, wyd. Bellona, Warszawa 2008 

 

Autor publikuje również na swoim blogu:

lukaszkulak92.wordpress.com 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję