Zanim przejdę do przedstawienia mojej teorii na temat funkcji, jakie spełniało (i wciąż spełnia) Machu Picchu, przedstawię historię tego, jakże cudownego miejsca. Położone jest ok. 100 kilometrów od Cuzco, na wysokości ponad 2 000 metrów n.p.m. (dokładnie 2090 - 2400 m.n.p.m.). Według naukowców, powstało w II połowie XV wieku z inicjatywy słynnego władcy Inków – Pachacuti Inca Yupanqui panującego w latach 1438-1471 – zajmując powierzchnię 5 km kwadratowych. Miasto z trzech stron otoczone jest świętą rzeką Inków – Urubambą – a także szczytem Huayana Picchu. Nazwa „Machu Picchu” w tłumaczeniu oznacza „stary szczyt”. Z racji swojej charakterystycznej lokalizacji miasto nigdy nie zostało zdobyte przez Hiszpanów, którzy kolonizowali tereny Ameryki Południowej. Polskie Radio podaje następujące informacje na temat miasta:

 

 „Prawdopodobnie liczyło około 1000 mieszkańców. Składało się z dwóch części, wiejskiej i miejskiej. W wiejskiej znajdowały się pola uprawne, które nawadniano specjalnym systemem kanałów. W miejskiej części mieściły się pałace, świątynie i domy mieszkalne. Wszystko to zbudowane było z białego granitu i wkomponowane w górskie otoczenie. Jednym z najciekawszych elementów architektonicznych są schody liczące 1200 stopni. Zapewniały one wewnętrzną komunikację na różnych poziomach miasta. W niższej części miasta, po drugiej stronie przełęczy, znajdowała się świątynia, w której mieszkał władca. Wyższe partie Machu Picchu zarezerwowane były dla kapłanów. Tam też znajdowało się obserwatorium, Słoneczna Wieża czy Świątynia Trzech Okien. To wszystko służyło kultowi Słońca, które dla Inków było największym bóstwem”.

 

W powyższym tekście pojawiła się zagadkowa informacja. Mam tu na myśli fakt, że Inkowie budowali posługując się granitem. Jak wiadomo, skała ta należy do jednej z najtwardszych. W skali twardości Mohsa (1 - 10) uzyskała notę 7 – twardsze są topaz (8), korund (9) oraz diament (10). W jaki sposób średniowieczni, prymitywni przecież ludzie, jak się zakłada oficjalnie, mogli za pomocą prostych narzędzi obrabiać tak twardą skałę? A może należy założyć, że historia Machu Picchu rysuje się znacznie ciekawiej niż przedstawiają historycy? Jeżeli założymy, że Inkowie zbudowali miasto, to musimy założyć, że mieszkańcy Ameryki Południowej dysponowali znacznie bardziej wyrafinowanymi środkami technicznymi. Wiele bloków skalnych użytych do wzniesienia poszczególnych budowli waży ponad 50 i więcej ton. Oczywiście precyzja wykonania jest oszałamiająca. Bloki idealnie do siebie pasują tak, że nawet nie sposób wsadzić pomiędzy nie ostrza noża. Nie ma innego racjonalnego wytłumaczenia, jak ingerencja zaawansowanej technicznie cywilizacji. Ciekawostką jest też, że Machu Picchu wciągu stu lat od założenia tam osady zostało całkowicie opuszczone (rok 1535). Obecnie nie została opracowana żadna wiarygodna teoria wskazująca, czym w ogóle było Machu Picchu i dlaczego jego mieszkańcy postanowili poszukać sobie innego miejsca do życia.

 

Precyzyjnie obrobione i dopasowane do siebie bloki skalne

 

I w tym momencie z pomocą przychodzą nam mityczne podania Inków! Co my byśmy nie zrobili, gdyby nasi przodkowie nie chcieli podzielić się z nami swoją historią... Otóż, wedle inkaskich podań, Machu Picchu użytkowane były znacznie wcześniej od podawanych oficjalnie dat oraz postrzegane było w kategoriach świętego miejsca. Ci, którzy mają pojęcie, na czym polegała duchowość w dawnych czasach, wiedzą już z czym mamy do czynienia.

 

Ważną częścią kompleksu jest kamień o nazwie Intihuatana. Z jednej strony pełni on funkcję astronomiczną, z drugiej duchową. Jak ustalono, dokładnie 21 Września i 21 Marca w południe, Słońce „siada” dokładnie nad kamieniem. W tych dwóch okresach, Inkowie odprawiali swoje ceremonie religijne. W szamańskich legendach Intihuatana ma wpływ na zdolności parapsychiczne człowieka. Podobno, gdy sensytywna osoba przyłoży czoło do kamienia, uzyska dostęp do świata duchowego. Chodzi rzecz jasna o aktywację lub wzmocnienie aktywności czakry trzeciego oka. Kolonizatorzy po dotarciu do Peru byli odpowiedzialni za systematyczne niszczenie Intihuatana. Według mnie nie był to wcale przypadek i ludzie, którzy kierowali całą ekspedycją wiedzieli dobrze, jaką rolę pełniły kamienie, do których Inkowie przywiązywali szczególną wagę. Gdy Intihuatana został złamany, uważano, że konkretne sanktuarium utraciło ducha, czyli połączenie z wyższym wymiarem rzeczywistości. Na szczęście brutalni najeźdźcy nigdy nie odkryli Machu Picchu i nie zniszczyli świętego przedmiotu inkaskiego. Z tego właśnie względu miejsce to wciąż stanowi centrum rozwoju duchowego na Ziemi.

 

 kamień Intihuatana

 

Nie jest bowiem żadną tajemnicą, że miasto zlokalizowane jest przecięciu linii geomantycznych, co sprawia, że powstał tam czakram, czyli rejon o podwyższonym poziomie energetycznym. Zdaniem wizjonera E. Cayce, najpoważniejsze czakry naszej planety znajdują się w:

• Avebury, Anglia

• Ayers Rock, Australia

• Bimini- okolice wybrzeży Florydy

• Calgary – Kanada, włączając obszar otaczający Jezioro Louise i Park Narodowy Banff

• Wyspa Wielkanocna – Chile

• Nepal

• Machu Picchu 

• Filipiny

• Santo Domingo, Dominikana

• Sedona, Arizona, USA

• Tybet, Lhasa

 

Pamiętajmy, że struktury na Machu Picchu zbudowane zostały z granitu, który składa się z kwarcu. A jak wiadomo, kryształ ma bardzo duży wpływ na zwiększenie prędkości przepływania informacji. Prehistoryczne cywilizacje, np. Atlantyda, oparły swoją technologię na krysztale z uwagi na ich właściwości energetyczne oraz wyjątkowe możliwości przesyłu danych. Nie dziwi więc, że mieszkańcy tamtych rejonów Ameryki Południowej, którzy orientują się w tematyce, nazywają Machu Picchu mianem „kryształowego miasta”, gdzie człowiek może dostąpić wkroczenia w stan wzmożonej świadomości.

 

Ludzie, którzy stworzyli miasto, musieli dysponować potężnymi mocami psychicznymi. Patrząc na wzgórza okalające osadę nie dostrzegamy nic nadzwyczajnego. Jednak, gdy obrócimy obraz o 90 stopni okazuje się, że wzgórza przedstawiają twarz typową dla Inków! Widać to bardzo dobrze na poniższym zdjęciu.

 

 

Oznacza to, że dawni mieszkańcy tych stron potrafili wpływać na materię, formując ją w zamierzony przez siebie kształt. Moim zdaniem fakt ten wskazuje, że miasto musiało powstać nawet w czasach prehistorycznych, być może podczas rządów legendarnych władców inkaskich. Wiemy przecież, że szamani w okresie przedhistorycznym dysponowali niewyobrażalnym wręcz potencjałem parapsychicznym. Co więcej, jestem zdania, że Hiszpanie nie odnaleźli miasta, ponieważ tzw. Wyższe Siły czuwały nad jego bezpieczeństwem.

 

Podsumowując, Machu Picchu jest absolutnie wyjątkowym zakątkiem na kuli ziemskiej. Prawdopodobnie, dzięki swoim właściwościom energetycznym stanowi portal międzywymiarowy, którym niegdyś (bo dzisiaj pewnie nie tak intensywnie) podróżowali przedstawiciele kultur pozaziemskich. Energie działające w Machu Picchu wciąż mogą służyć ludzkości, a szczególnie osobom świadomym swojego jestestwa.

 

Źródła:

http://www.polskieradio.pl/39/156/Artykul/894529,Machu-Picchu-%E2%80%93-najbardziej-tajemnicze-miasto-swiata

https://sacredsites.com/americas/peru/machu_picchu.html

http://www.ofspiritandsoul.com/earth%20vortices/vortices.html

 

Autor publikuje też na swoim blogu:

https://lukaszkulak92.wordpress.com