1 415
1 722 min.
Recenzje filmów
kulak4 (899 pkt)
742 dni temu
2018-01-08 13:17:23
Duchowy spadkobierca „Jumanji”, tj. obraz „Zathura – Kosmiczna przygoda”, miast przedmieść nawiedzanych przez kolejne plagi postawił na kosmiczny entourage. Nieoficjalna „dwójka”, choć pozbawiona świeżości oryginału, cechuje się na tyle sprawną reżyserią i ciekawym przebiegiem zdarzeń, że nie stanowi żadnej ujmy dla cenionego protoplasty.
Zgodnie z niepisaną zasadą Hollywood, żadna szanująca się marka nie ma prawa leżeć odłogiem w archiwach Fabryki Marzeń. Nic zatem dziwnego, że któraś z filmowych szych przypomniała sobie o wysłużonym „Jumanji” i postanowiła reaktywować serię. Z materiałów prasowych wynikało, iż nowa odsłona cyklu miała być motorem napędowym dalszej kariery „The Rocka”. Aktor bowiem nie tylko obsadzony został w głównej roli, ale i objął producencką pieczę nad projektem. Sam pomysł przywrócenia do życia hitu sprzed 22 lat wydawał się mocno kuriozalny; w dobie blockbusterów robionych na jedno kopyto z kolei efekt takiego przedsięwzięcia dało się raczej przewidzieć. Na szczęście dla widzów, czwórka scenarzystów podeszła do zadania z werwą oraz zapałem, przygotowując zaskakująco udane kino przygodowe. Nierówne, bo nierówne, ale zapewniające blisko dwie godziny dobrej zabawy.
Spencer (Alex Wolff) to szkolny wyrzutek, który nie cierpi na nadmiar przyjaciół. Nadopiekuńcza matka chłopca robi zaś wszystko, by jej pociecha czuła się dodatkowo wyobcowana. Niegdyś Spencer kumplował się z szalenie popularnym Fridgem (Ser'Darius Blain), urodzonym sportowcem i bożyszczem szkolnych tłumów. Niestety, obecnie drogi obu chłopaków się rozeszły. Dwóch dawnych kolegów łączą teraz tylko wspólne interesy, czyli „odrabianie” pracy domowej. Jak się jednak okazuje, belfrzy nie są tak naiwni, na jakich wyglądają. Gdy nauczycielka historii odkrywa, iż Spencer napisał za Fridge'a rozprawkę, wysyła ona obu uczniów do kozy. Dwójkę krnąbrnych pupilów szybko uzupełniają: klasowa piękność Bethany (Madison Isema) oraz nieśmiała Martha (Morgan Turner). Nastolatki wspólnie odnajdują i uruchamiają tajemniczą grę, która wciąga młodych śmiałków do innego świata. W elektronicznym uniwersum natomiast wszystko się może zdarzyć... Ot, klasowy „geek” ma szansę zostać twardym jak skała podróżnikiem (Dwayne Johnson), atleta z kolei ryzykuje przemianą w niższego o pół metra gadułę (Kevin Hart). Czy niesfornym dzieciakom uda się ukończyć rozgrywkę przed utratą wszystkich żyć?
Unowocześniona wersja „Jumanji” co rusz mruga okiem do fanów oryginału, uaktualniając znaną i lubianą historię na każdym kroku. Zamiast tradycyjnej planszówki mamy przedpotopową konsolę na modłę Pegasusa podłączoną do wysłużonego „kineskopowca”, gracze przyjmują zaskakujące tożsamości dzięki dobrodziejstwu awatarów, w końcu nawet fabuła podsuwa odbiorcom subtelne nawiązanie do głównego bohatera „jedynki”. Scalenie starego z nowym wyszło całkiem zgrabnie, oferując ostatecznie sporą gratkę zarówno dla zaprawionych w bojach kinowych wyjadaczy jak i młodszych widzów.
Sam początek historii otwiera ciekawy prolog, po którym wydarzenia skupiają się na pobieżnym przedstawieniu protagonistów. Typowy szkolny klimat obejmujący podział uczniów na podgrupy w zależności od wyglądu momentalnie przywodzi na myśl najlepsze tradycje kina młodzieżowego. Po wsiąknięciu nieposłusznych nastolatków w grę, dosłownie i w przenośni, zaczyna się zaś prawdziwa „jazda bez trzymanki” wśród fauny i flory malowniczej dżungli. Gros komediowych sytuacji oparty jest na wymieszaniu osobowości graczy, co siłą rzeczy pociąga za sobą szereg nieprzewidzianych konsekwencji. Nietrudno wyobrazić sobie minę chuchrowatego Spencera, który budzi się w zwalistym i wyrzeźbionym cielsku „The Rocka”; równie łatwo idzie zrozumieć frustrację niekoronowanej miss szkoły Bethany zmieniającej się fizycznie o 180 stopni. Humor słowny i sytuacyjny przeznaczony jest raczej dla młodszych kinomanów, tym niemniej pewnikiem parę scen, na czele z pokracznym flirtowaniem, rozbawi i dorosłych.
Szkoda tylko, że podczas seansu z „Jumanji” ma się nieodparte wrażenie jakby twórcom starczyło przysłowiowej pary jedynie na pierwszą godzinę produkcji. Początek niesamowitej wyprawy, ze wzajemnym poznawaniem mocnych i słabych stron komputerowych postaci przez bohaterów, skupia się głównie na animozjach i przekomarzaniach członków niedopasowanej drużyny. Prowadzona w międzyczasie przeprawa przez niebezpieczne tereny zapewnia więc szereg możliwości do wypróbowania nowo nabytych umiejętności ekipy w praktyce. Taka mieszanka komizmu z kinem przygodowym sprawdza się dobrze dopóty, dopóki scenarzyści nie szarżują z atrakcjami serwowanymi publiczności. Wiadomo, iż finał z zasady powinien być wybuchowy i pełen emocji, tymczasem na ekranie może i dużo się dzieje, ale dramatyzmu w tym za grosz. Chyba, że to ja już skapcaniałem na starość i festiwal średniej jakości komputerowych fajerwerków nie robi na mnie większego wrażenia...
Na grupę docelową „Jumanji” dobitnie wskazuje również obowiązkowy dubbing, za który to polski dystrybutor zebrał baty od internautów. Pozbawienie kinomanów możliwości wyboru wersji oryginalnej z napisami faktycznie miało prawo zdenerwować widownię, z drugiej jednak strony rodzima lokalizacja wypada stosunkowo znośnie. Co prawda z początku trudno przestawić się na nowe głosy, zwłaszcza, gdy ma się styczność z filmami „The Rocka” od lat, aczkolwiek nieźle dobrani aktorzy wsparci luźnym tłumaczeniem nie powinni szczególnie irytować. Poza tym dzieci będą wspomnianym dubbingiem zachwycone, a przecież to dla nich w dużej mierze powstała ta produkcja.
Udział w kinie familijnym to żadna nowinka dla Dwayne'a Johnsona, który od dawna sprawdza się w komediach rodzinnych. Sympatyczny twardziel o szelmowskim uśmiechu sam zresztą wyśmiewa się ze swoich firmowych zagrań, wliczając w to „przenikliwe spojrzenie” znane jeszcze z czasów kariery w amerykańskim wrestlingu. Dokooptowanie wysokiemu jak góra mięśniakowi znacznie drobniejszego Kevina Harta niemalże z automatu wprowadziło do narracji ładunek niewymuszonego komizmu. Obaj Panowie wcześniej sprawdzili się świetnie jako duet nie od parady w produkcji „Agent i pół”, toteż i w „Jumanji” ta „para jak z samowara” również zdała egzamin na piątkę z plusem. Chemia między dżentelmenami wyczuwalna jest na kilometr, co naturalnie dodaje kolorytu zabawnym dialogom. Charakterystyczny vis comica wykorzystuje także do cna Jack Black, tym razem odgrywający dość nietypową rolę... Dodatkowo ekran upiększa swą obecnością urocza Karen Gillan, dająca popis umiejętności tak aktorskich jak i fizycznych w nadmienionej wcześniej scenie flirtu.
Nowa odsłona „Jumanji” to film zrealizowany zgodnie z prawidłami rządzącymi obecnym kinem. Fabuła naszpikowana żartami i wtrętami krytykującymi erę internetu spodoba się młodzieży; poprawna politycznie ekipa bohaterów usatysfakcjonuje zaciekłych przeciwników wybielania hollywoodzkich produkcji; a finał przygody oparty na sztuczkach specjalistów od efektów specjalnych niechybnie zauroczy miłośników niewymagających blockbusterów. Po prawdzie wersji z 2017 r. zabrakło magii oraz czaru pierwowzoru, mimo wszystko jak na kontynuację zrealizowaną po tylu latach tytuł i tak broni się całkiem nieźle. Podobnie jak poprzednicy bowiem, „Jumanji” stanowi świetną propozycję na wspólny seans z milusińskimi. Niewątpliwie dzieci będą wspominały co ciekawsze akcje na długo po seansie, rodzice z kolei sami z przyjemnością zatracą się w bujnym świecie komputerowej rozgrywki. Zatem, i wilk syty, i owca cała...
W telegraficznym skrócie: generalnie nowe „Jumanji” to udany kontynuator serii z ogromnym potencjałem; twórcy starali się dostarczyć film łączący pokolenia, zespalając żarty skierowane do najmłodszych ze wstawkami dla starszych; produkcję ogląda się najlepiej do czasu, gdy fabuła nakreśla burzliwe relacje między bohaterami; przesyt akcji z końcówki może lekko znużyć; scenarzyści tchnęli życie w opowieść, przy okazji patrząc trzeźwym okiem na otaczającą nas rzeczywistość wirtualną; między głównymi aktorami aż iskrzy, z korzyścią dla widza; summa summarum, to wciąż sympatyczny obraz przygodowy w sam raz na względny sezon ogórkowy panujący obecnie w kinach.
Ocena: 7/10
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
*Autor recenzji publikuje również pod tym samym nickiem na portalu Filmweb.pl
Galeria zdjęć - "Jumanji: Przygoda w dżungli" – Do tanga trzeba czworga
Więcej artykułów od autora kulak4
Wiele złego powiedziano już o niesławnym obrazie „The Room” z 2003 r., który to po latach obrósł niespotykanym wręcz kultem. Dziwaczny, na wpół amatorski twór zdecydowanie miał niewiele cech świadczących na jego korzyść. Bzdurny scenariusz, tragiczne dialogi i drętwe aktorstwo sprawiły, iż mało kto był w stanie brać ów film na poważnie. Jak się jednak okazało, wszelki
Nie na darmo Juliusza Machulskiego zwykło się kiedyś nazywać „najbardziej hollywoodzkim polskim reżyserem”. Za czasów PRL-u bowiem wspomniany twórca był niezwykłym wizjonerem dziesiątej muzy, który nie bał się eksperymentować z kinem zarówno pod względem treści jak i formy.
Kino biograficzne wyjątkowo dobrze sprawdza się w przypadku barwnych postaci, których życiowe dokonania balansują na granicy prawa, tudzież całkowicie ją przekraczają. Prawdziwe historie o brawurowych przemytnikach czy zdolnych fałszerzach pozwalają widzowi ujrzeć drugą stronę „amerykańskiego snu”, tę mroczniejszą i nierzadko kończącą się długą odsiadką w czterech ści
Niemalże ubóstwiam ugładzoną i przesłodzoną stylistykę amerykańskich lat 50. Wówczas bowiem krajem Wujka Sama rządziły takie zjawiska jak konformizm, sztuczna grzeczność czy wszędobylska cenzura. Okres zwieńczony seksualno-polityczną rewolucją, która eksplodowała z gigantyczną siłą w następnym dziesięcioleciu, parodiowany był już wielokrotnie w niezliczonych wytworach
Święcący swego czasu triumfy gatunek piracki nie miał szczęścia w latach 90. Już dekadę wcześniej Romanowi Polańskiemu czkawką odbiła się porażka jego wysokobudżetowych „Piratów”, wiele lat później ten rodzaj kina został ostatecznie pogrzebany przez klęskę „Wyspy piratów”. Fani morskich perypetii musieli czekać szmat czasu na resuscytację gatunku, cierpliwość jednak p
Polecamy podobne artykuły
Najsympatyczniejszy mięśniak Hollywood. Filmy z jego udziałem to swoiste guilty pleasure – wiesz, że są średniej jakości fabularnej, ale i tak z miłą chęcią obejrzysz, bo gra tam właśnie On. Niedawno biegał po dżungli w nowej wersji „Jumanji”, a zapewne na kinowych ekranach będzie gościł jeszcze często i gęsto. Co ma w sobie takiego ten były zawodnik wrestlingu, że je
Herkules to najsłynniejszy, legendarny heros opisywany na kartach mitologii greckiej. I choć imię jego brzmi nieco inaczej, to właśnie rzymska wymowa niepodzielnie włada naszą świadomością i popkulturą. Jako syn władcy Olimpu Zeusa i ziemskiej księżniczki Alkmeny, bohater ten posiada nadludzką siłę. Co więcej, to inteligentny strateg, odważny wojownik i niezwyciężony
Dominic Toretto (Vin Diesel) i jego ekipa – Brian, Letty, Roman, Tej, a także agent Hobbs powracają. Są bardzo wściekli i jeszcze bardziej zdeterminowani. Zapnijcie pasy i czegoś się chwyćcie. Benzyna zatankowana, silniki rozgrzane, turbo dokręcone, nic nie stanie na przeszkodzie. Gaz do dechy! Po zastrzyk z adrenaliną, która sprawi, że serce ponownie zabije szybciej,
„Szybcy i wściekli” to już niewątpliwie kultowy cykl liczący aż siedem odsłon, z których każda to niezły akcyjniak na miarę XXI wieku. Nie tak dawno mogliśmy oglądać w kinach ostatni rozdział wspomnianej antologii, która zdobyła ogromną popularność i kasowy sukces, jakim mogą pochwalić się tylko nieliczne serie (dobrym przykładem będą znane z lat 80. produkcje takie j
Po czternastu latach od premiery pierwszej części, fani serii w końcu doczekali się "Szybkich i wściekłych 7", których reżyserem został tym razem James Wan ("Piła", "Obecność"). Tak jak i w poprzednich odsłonach perypetii Toretto (Vin Diesel) i jego ekipy, również w siódemce znajdziemy przepych, roznegliżowane kobiety, zapierające dech w piersiach pościgi czy sceny wa
Na seans filmu „Agent i pół” wybrałem się z recenzenckiego obowiązku. Wchodząc do kinowej sali, poczułem się, jakbym przegrał los na loterii, w której każdy wygrywa. Znacie to uczucie? W salach obok „Tarzan: Legenda” w reżyserii znanego z kilku odsłon Harry’ego Pottera Davida Yatesa i nowe, familijne dzieło fantasy samego, wielkiego Stevena Spielberga, czyli „BFG: Bar
Dominic Toretto zaprasza na kolejne globalne tournée, podczas którego zwiedzicie lodowe pustkowia Islandii, skąpane w słońcu nowojorskie ulice i rozpaloną do czerwoności wysokimi temperaturami i skąpo odzianymi, przepięknymi Latynoskami, Kubę. Zainteresowani? Pora więc zapiąć pasy… wróć, wyzwolić w sobie żądną prędkości bestię i wcisnąć gaz do dechy. Liczy się przec
Teraz czytane artykuły
Pierwsze „Jumanji” z 1995 r. to sympatyczna, familijna produkcja, której niezaprzeczalną zaletą jest udział nieodżałowanego Robina Williamsa. Dzieło Johnstona stanowi ciekawy miks lekkiego kina przygodowego z elementami komedii doprawionej dobrymi efektami specjalnymi. Pomimo iż wizualnie niektóre filmowe atrakcje nieco nadgryzł ząb czasu, przebój kasowy sprzed ponad
27 marca 2017 roku odbyły się już 56. obchody Międzynarodowego Dnia Teatru. Z tej okazji również w Polsce nie zabrakło ciekawych wydarzeń, sztuk teatralnych i innych uroczystych momentów. W artykule podsumujemy ten dzień, opisując, co na tę okazję przygotowano w kilku wybranych miastach oraz przypomnimy parę ważnych informacji na temat tegoż podniosłego święta.
Trwała utrata danych z dysku twardego jest bardzo rzadka, lecz czasami może wystąpić poprzez złe użytkowanie komputera, próby naprawy struktury danych na dysku, wirusy komputerowe lub zwykły błąd przy usuwaniu plików. Co możemy zrobić?
Jaką temperaturę ustawić na termostacie bojlera, aby zminimalizować opłaty za prąd? Opiszemy kilka ważnych zasad związanych z oszczędna pracą bojlera. Zmniejsz swoje rachunki za prąd.
Jedna z najpopularniejszych polskich wokalistek. Doświadczona przez los bardzo boleśnie, nie utraciła wiary. Wybaczyła. Jej piosenki powiewają optymizmem. Również całkowicie zawierzyła się Bogu.
Profesor Andrzej Prószyński swoją karierę zawodową związał z nauką. W latach 2012-2016 pełnił funkcję dziekana Wydziału Matematyki, Fizyki i Techniki na Uniwersytecie im. Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy. Jego wielką pasją jest kosmos oraz poszukiwanie śladów obcych cywilizacji pozostawionych na innych planetach Układu Słonecznego – przede wszystkim na Marsie. Swoimi
„Oh, I'm not gonna kill you... I'm just gonna hurt you really, really bad.” Takie słowa wypowiada ikoniczny złoczyńca w wykonaniu Jareda Leto do jednej z filmowych postaci i wcale się nie zdziwię, gdy po premierze „Legionu samobójców” na fotelu przeznaczonym dla pacjentów psychopatycznego Księcia Zbrodni zasiądzie sam David Ayer, a w kolejce za nim ustawią się włodarz
Quentin Tarantino słynie z tego, iż uwielbia zaskakiwać, a przede wszystkim łamać niemalże wszystkie przyjęte schematy oraz dowolnie przekraczać wyznaczone przez kinematografię granice. W swoim filmowym dorobku posiada wiele kontrowersyjnych i nieszablonowych dzieł, które z biegiem czasu stały się prawdziwymi perełkami i swego rodzaju wzorem do naśladowania przez inny
Sport to pasja i wyzwanie. Jedni rywalizują, biegając, skacząc, pływając. Jeszcze inni wolą siedzieć przy szachach i uderzać kijem w bile. Jest też trzecia grupa. To ludzie, którzy poświęcają się pełni dyscyplinie związanej z grami komputerowymi. Łatwe, niszowe i banalne? Zapewne nie, biorąc pod uwagę, ile osób jest tym zainteresowana i to, że trzeba mieć zwinne palce
Prawdopodobnie niezwykle odkrywcze stwierdzenie, iż „Moby Dick” jest kamieniem milowym amerykańskiej literatury, ma znamiona truizmu, tym niemniej fakt pozostaje faktem. Opowieść o zabójczej obsesji na punkcie majestatycznego białego wieloryba na stałe wpisała się złotymi zgłoskami w kulturę Stanów Zjednoczonych, stając się obowiązkową lekturą dla każdego czytelnika o
Zestaw skomplikowanych czynności rzędu przeprowadzania testu sprawności motorycznej pacjenta, podłączania mu brakujących mechanicznych członków do reszty ciała oraz próby nawiązania łączności ze świeżo aktywowanym cyborgiem, ukazane z perspektywy pierwszej osoby i przy akompaniamencie metalicznych dźwięków, to motywy niestanowiące żadnego novum w amerykańskim kinie. O
No to się doczekaliśmy. David Fincher powraca po trzech latach do thrillera w iście, jeśli nie olimpijskiej, to bez wątpienia w bardzo solidnej formie i raz jeszcze udowadnia, że w tym gatunku nie ma sobie równych. „Zaginiona dziewczyna” nie jest tak mocno wsiąkającym w nasz umysł filmem, jak „Podziemny krąg”, ale będąc adaptacją uznanej przez „New York Timesa” za bes
Co sześćdziesiąt lat dumni wojownicy Cesarstwa Chińskiego stają na jednym z najokazalszych cudów świata gotowi stawić czoła zbliżającemu się z gór niebezpieczeństwu. Właśnie zbliża się kolejny atak, lecz tuż przed nim u progu wielkiego muru pojawiają się niepozorni cudzoziemcy, którzy przybyli z dalekich stron w pogoni za czarnym proszkiem. Czy ich niezapowiedziana wi
Należy rozpocząć od apelu do doświadczonych twórców hollywoodzkich hitów: panowie (szczególnie tyczy się to niejakiego M. Baya) patrzcie i uczcie się, jak robić jednocześnie rozrywkowe i inteligentne kino na wysokim poziomie. Właśnie takim filmem jest „Ewolucja planety małp” w reżyserii Matta Reevesa („Projekt: Monster”) i bez cienia wątpliwości można go polecić wszys
Słowiański folklor w brytyjskim horrorze – czemu by nie? W końcu opowieści o Babie Jadze, w tym znana na całym świecie baśń braci Grimm „Jaś i Małgosia”, niejednemu pokoleniu urozmaiciły dzieciństwo, budząc paniczny strach przed zostaniem schrupanymi na śniadanie, jak również dozgonną niechęć do haczykowatego nosa. Niestety twórcy filmu nawiązującego do postaci popula
Dziewięćdziesiąt lat temu, w 1925 roku, Rupert Julian wprowadzając na ekrany kin ekranizację „Upiora w Operze”, ożywił bohatera powieści Gastona Leroux - okaleczonego geniusza kryjącym swą twarz po maską. Ofiarował mu oblicze Lon’a Chaney’a, tworząc pierwszego Eryka - Upiora Opery.
„Dziedzictwo. Hereditary” to kolejny po „The Witch” oraz „To przychodzi po zmroku” znakomicie oceniany przez krytyków dreszczowiec od wytwórni A24, który stara się wyjść poza schematyczne gatunkowe ramy. Bo to bardziej duszny dramat o rodzinie zmagającej się z żałobą niż typowy straszak. Zrealizowany przez debiutanta przykład artystycznego kina, które z komercją ma ni
Żadnym odkryciem nie jest stwierdzenie, iż Oliver Stone to znany i ceniony twórca filmów poruszających ważne zagadnienia historyczno-społeczne. Niestety, równie prawdziwa jest teza głosząca, że po 2000 roku reżyser miał na koncie znacznie więcej wpadek niż sukcesów. Według wielu widzów ostatni obraz o tytule „Savages: Ponad bezprawiem” to istna plama na honorze wielok
Nowości
Geraltem z Rivii, zapytacie? Niemożliwe, wszak on bohaterem fikcyjnym jest, pomyślicie. Ano prawda to. Czyżby zatem jakowyś z dwóch odtwórców roli Rzeźnika z Blaviken chwilę na pogawędkę znalazł? Nie. Z kimś innym my w karczmie byli, mód i wino pili. Z kimś, kto wiedźmiński świat od podszewki zna i dobrze wie, że „zło to zło, mniejsze, większe, średnie, wszystko jedno
14 stycznia już po raz 27. wręczono Paszporty Polityki, czyli nagrody za najważniejsze osiągnięcia w szeroko pojętej dziedzinie polskiej kultury za rok 2019. Otrzymali je twórcy i wykonawcy, którzy swoim talentem, charyzmą i oryginalnością najbardziej zwrócili na siebie uwagę. Łącznie nagrodzono siedem osób w siedmiu kategoriach. Wśród laureatów znaleźli się m.in. mło
Ma dopiero 17 lat, a już może pochwalić się odkryciem, o jakim jego rówieśnicy nawet nie śnili. Gdy koledzy i koleżanki Wolfa szukali Pokemonów swoimi smartfonami, on wolał spoglądać w gwiazdy. Marzyciel? Nie. To młody mieszkaniec Nowego Jorku, który badaniem kosmosem fascynuje się od najmłodszych lat. Niedawno odbywał wakacyjny staż w... NASA i tam też zauważył cień
Uliczka oświetlana chłodną poświatą księżyca, chwiejnie migoczące światła latarń, poza zasięgiem których chyłkiem przemyka postać w pelerynie. Omdlewająca w uścisku ofiara, biała szyja, błysk kłów i przytłaczająca cisza, mącona jedynie przez zachłanne chłeptanie… Kalka wielokrotnie powielana, gotycki sztafaż wielokrotnie używany i wykorzystywany w dziesiątkach lepszyc
Carbonara wcale nie jest włoską potrawą. Co nie zmienia faktu, że każda bardziej lub mniej szanująca się włoska restauracja ma ją w swojej ofercie. Gości również w naszych domach, i to z kilku powodów: smak, cena i łatwość w przygotowaniu. Jednak czym tak naprawdę jest włoska potrawa?
Polskie seriale gatunkowe są coraz lepsze. Odważne stwierdzenie? Tak. Ale to żaden fake news, to prawda. Niechaj tego przykładem będzie niedawny „Ślepnąc od świateł”, „Rojst”, czy pierwszy sezon (kolejny podobno już nie tym samym poziomie) „Belfra”. „Wataha” od HBO także należy do grupy tych sprawnie nakręconych i intrygujących produkcji. Mająca własny europejski stem
Artykuły z tej samej kategorii
Kino grozy w ostatnich latach może być kojarzone na dwa sposoby. Pierwszymi z nich są filmy komercyjne, nastawione wyłącznie na zysk, często kiczowate („Zakonnica”, „Annabelle: Narodziny zła”). Jednak na szczęście na scenie mamy graczy świetnych, którzy już od jakiegoś czasu darzą nas swoimi wybitnymi horrorami. Mowa tu o Arim Asterze („Dziedzictwo. Hereditary”, „Mids
Netflix szaleje, jeśli chodzi o końcówkę 2019 roku. W listopadzie dostaliśmy „Irlandczyka”, fenomenalną gangsterską opowieść Martina Scorsese. Na początku grudnia natomiast w pakiecie platformy znalazł się dramat o rozwodzącej się parze, czyli „Historia małżeńska”, który również został świetnie odebrany. A 20 grudnia na Netflixie swoje premiery miały także dwie bardzo
Na tydzień przed premierą dziewiątego epizodu „Star Wars”, miałem sen: stoję na wzgórzu, w dłoni trzymam miecz świetlny, odczuwam niepokój. Nagle podchodzi Lucas. Kładzie mi na ramieniu dłoń i tak rzecze: „bądź spokojny, nie atakuj Disneya, J. J. Abrams zrealizował piękny finał gwiezdnej sagi”. Uff. Mogę odetchnąć z ulgą. Czy na pewno? Noc przed seansem. Wiercę się, p
Niegdyś krótką historyjką miał się stać, ale ostatecznie w długi metraż się przeobraził. 30 listopada pojawić się miał, ale ostatecznie, „ulepszony”, 7 grudnia przybył. „Coś się kończy, coś się zaczyna” – takowy był tytuł pewnego opowiadania. Jakże trafna to sentencja w przypadku „Pół wieku poezji później”, w którym wydarzenia rozgrywają się ćwierć wieku po tych z sag
Nie ukrywam. Czekałem na ten film bardziej niż na nowe „Gwiezdne wojny”. Ba! Bardziej niż na „Jokera”. Dlaczego? Lepiej darujcie te retoryczne pytanie. Scorsese. Jedno nazwisko, jedna odpowiedź, w której kryje się wszystko. Legendarny reżyser mający na swoim koncie klasyki. Człowiek portretujący gangsterski półświatek z dłonią równie mistrzowską, co Coppola i De Palma
Pliki cookie pomagają nam technicznie prowadzić portal Altao.pl. Korzystając z portalu, zgadzasz się na użycie plików cookie. Pliki cookie są wykorzystywane tylko do działań techniczno-administracyjnych i nie przekazują danych osobowych oraz informacji z tej strony osobom trzecim. Wszystkie artykuły wraz ze zdjęciami i materiałami dostępnymi na portalu są własnością użytkowników. Administrator i właściciel portalu nie ponosi odpowiedzialności za tresci prezentowane przez autorów artykułów. Dodając artykuł, zgadzasz się z regulaminem portalu oraz ponosisz odpowiedzialność za wszystkie materiały umieszczone przez Ciebie na stronie altao.pl. Szczegóły dostępne w regulaminie portalu.
© 2020 altao.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
0.358