James Horner – Dziękujemy za wspaniałe chwile mistrzu! - Ludzie kina

James Horner był doświadczonym pilotem. Mimo to rozbił się własnym, dwuosobowym samolotem rano o godzinie 9.30 na północ od Santa Barbara w Kalifornii. O tym tragicznym zdarzeniu poinformowała jego asystentka. Nie tak dawno, na początku marca podobnemu wypadkowi uległ słynny aktor Harrison Ford. Jemu jakoś udało się sprowadzić maszynę na ziemię. Doznał „tylko” obrażeń głowy i złamań kości. Horner nie miał tyle szczęścia. Zginął na miejscu. Zostawił żonę Sarah i dwie córki.

 

Przyznam się Wam, że jego muzyka bardzo wpłynęła na moje życie. Zaczęło się od „Willowa” i „Braveheart: Walecznego serca”. Pierwszy film z gatunku fantasy był w dzieciństwie cudownym darem na VHS i do dziś traktuję go z należytym sentymentem. Towarzyszące poszczególnym scenom, idealnie podłożone utwory nuciłem pod nosem za każdym razem, gdy kładłem się spać. Drugi tytuł to oddzielna, późniejsza historia. Siedząc po turecku przed odtwarzaczem płyt CD, w słuchawkach na uszach od początku do końca otrzymywałem potężną dawkę emocji. Wzruszałem się, ale muzyka ta również dodawała otuchy, spowodowała, że moje serce stało się waleczne… Wkrótce zachwyciły mnie inne soundtracki, m.in. z „Obcego – decydującego starcia”, „Zdrady – The Devil's Own” (ach! te irlandzkie rytmy oraz Dolores O'Riordan z Cranberries i piosenka „God Be With You”) i „Titanica”.

 

Oczywiście można skrytykować Jamesa za to, że zdarzało mu się stosować zapożyczenia – zbliżone do siebie kompozycyjne elementy („Maska Zorro”, „Wróg u bram”) i kopiować w swoich dziełach fragmenty muzyki klasycznej (np. we wspomnianym filmie „Willow” główny temat przypomina „Trzecią Symfonię” Roberta Schumanna). I że ostatnimi czasy nieco spoczął na laurach i nie tworzył tak znakomitej muzyki, jak w latach 80. i 90., ale to nie przeszkadza, aby nazwać go mistrzem w swoim fachu.

 

Warto poznać kilka ważnych faktów z jego życia. Urodził się w Los Angeles w roku 1953 w rodzinie austriackich imigrantów. Ojciec Harry Horner był uznanym scenografem (zdobył dwa Oscary). Jeszcze w latach 50 wraz z nim, matką i braćmi mały James Roy (drugie imię) przeprowadził się do Londynu. Tam już w wieku pięciu lat (!) zaczął uczyć się gry na fortepianie. Nic dziwnego, że w przyszłości postanowił podążać muzyczną ścieżką.

 

Przez rok studiował na Royal College of Music, by następnie powrócić do Kalifornii i kontynuować studia na Uniwersytetach. Zdobył tytuł magistra oraz doktora teorii muzyki i kompozycji. Chciał być akademickim nauczycielem i współpracować z młodymi studentami, jednak zmienił zamiary. Powodem był kiepsko przyjęty awangardowy koncert „Spectral Shimmers”, który napisał w 1977 roku. Aby móc realizować swe muzyczne ambicje i być spełnionym, postanowił komponować ścieżki dźwiękowe do filmów. Debiutował w niskobudżetowych horrorach klasy B (np. „Humanoidy z głębin”), w „sławnym” studiu Rogera Cormana. Punktem zwrotnym była propozycja z Hollywood, czyli skomponowanie muzyki do „Star Treka: Gniewu Khana”. Mający wtedy około 30 lat Horner na tę propozycję przystał. Temat z tej drugiej części kultowej serii science fiction pozwolił mu na szybko rozwijającą się karierę i tworzenie ilustracji muzycznych do innych fantastycznych obrazów: „Krulla”, „Kokonu”, „Aliens” (niesamowity nastrój) i „Willowa”. Nie zabrakło też na liście tytułów poważniejszych, dramatów: „Chwały”, „Wichrów namiętności”, „Apollo 13” oraz „Pięknego umysłu”. Szczyt talentu zaprezentował przy komponowaniu utworów do wspomnianego „Walecznego serca” (1995). Szkoda, że za te wspaniałe, oparte na dudach dźwięki Akademia Filmowa  nie nagrodziła go Oscarem (łącznie przez całe życie otrzymał osiem nominacji, z czego tylko jedna zamieniła się w statuetkę).

 

Katastroficzny melodramat, czyli kasowy „Titanic” z 1997 roku nie osiągnąłby tak olbrzymiego sukcesu, gdyby nie muzyka Jamesa i dodatkowo skomponowana, oscarowa piosenka pt. „My Heart Will Go On” wykonywana przez Celine Dion. Dalej już nie było tak różowo. To fakt. Jak napisałem wyżej, Horner nie potrafił wykrzesać równie magicznej iskry. Kolejne kompozycje do kolejnych filmów były po prostu słabsze i nie wyróżniały się niczym nowym. Trochę pokazał klasę w „Avatarze” i wierzyłem, że od tamtej pory powróci do najpłodniejszego okresu twórczości. Może usłyszelibyśmy coś na miarę muzyki do „Braveheart”? Może coś więcej, niż japoński flet sakuhachi (którego brzmienia notabene uwielbiam) i żeński chórek? Niestety, tego już nie doczekamy.

 

Jaki był James Horner prywatnie? Krążyły plotki, że krzyczał na współpracowników, nie zawsze panował nad gniewem. Z drugiej strony mówiono o nim, że podczas spotkania sprawiał wrażenie bardzo przyjaznego i sympatycznego człowieka. Dla mnie jednak i dla wielu kinomanów najważniejsze są jego kompozycje. Jeśli nie wszystkie, to na pewno większość. Dziękujemy Ci za nie!

 

Sylwetka Jamesa Hornera na portalu Filmeb.pl:

http://www.filmweb.pl/person/James.Horner

 

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

James Horner (źródło: youtube.com)

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję