831
963 min.
Recenzje filmów
kulak4 (831 pkt)
597 dni temu
2017-03-04 11:56:18
Najwyraźniej w dobie bliźniaczo podobnych „akcyjniaków” wyzutych z nadmiernej przemocy, prosty i brutalny „John Wick” był dla publiczności niczym haust świeżego powietrza. Nie dziwota, iż realizacja sequela była tylko kwestią czasu. Owiany złą sławą zabójca powraca... i tym razem nie z powodu śmierci czworonoga.
Po dokonaniu krwawej wendety na mordercach żony i psa, John Wick (Keanu Reeves) udaje się na zasłużoną emeryturę. Profesjonaliście nie będzie jednak dane wypoczywać z drinkiem na plaży. W najmniej spodziewanym momencie w odwiedziny do domu mężczyzny przychodzi Santino D'Antonio (Riccardo Scamarcio), stary znajomy. Gość składa Wickowi ofertę nie do odrzucenia. John zmuszony zostaje do uhonorowania obietnicy z przeszłości, by raz na zawsze skończyć ze swoją profesją. Płatny zabójca udaje się zatem na misję niemożliwą, w wyniku której zadrze z całą włoską mafią. Jedno jest pewne – trup będzie ścielił się gęsto.
„John Wick” był filmem prostym jak konstrukcja cepa. Miałka fabuła, tony dobrze nakręconej akcji i przesadzony, małomówny bohater okazały się receptą na sukces. Świetnie skondensowana całość bez zbytnich dłużyzn pozwalała rozkoszować się krwawym baletem w wykonaniu protagonisty. Niestety, sequel rozwija znaną powszechnie ideę „szybciej, więcej i lepiej” tylko w niektórych aspektach. Faktycznie, historia jest odrobinę bardziej złożona, scen wymian ognia i walki wręcz jest multum, a seans z filmem dobija do dwóch godzin. W przeciwieństwie do dobrze wyważonej „jedynki” kontynuacja wydaje się jednak cierpieć na nierówne tempo i zbytnią powtarzalność kolejnych potyczek.
Sam prolog filmu nie pozostawia złudzeń co do przynależności gatunkowej produkcji. Dynamiczny pościg samochodowy szybko przeradzający się w masowy mord sprawia, iż widz momentalnie wskakuje w sam środek historii. Szkoda tylko, że szybkie tempo obrazu zostaje błyskawicznie wyhamowane próbami naświetlenia fabuły, którą dałoby się streścić w jednym zdaniu, zapewne nawet nie złożonym. Owszem, pomysł na wciągnięcie Wicka w środek oka cyklonu poprzez wykorzystanie obietnicy z dawnych lat jako pretekstu do wyrzynki sprawdza się lepiej niż zabójstwo psa i żony (w tej właśnie kolejności). Aczkolwiek czy naprawdę trzeba było dodawać bzdurną symbolikę (vide: scena w łaźni) i zbędne dialogi do filmu, który powinien pozostać beztroskim „odmóżdżaczem”? Pierwsza część oferowała równe tempo bez znaków przystankowych, „dwójka” zaś rozkręca się bardzo wolno, co działa na niekorzyść obrazu. Widocznie pan Chad Stahelski radził sobie lepiej w duecie z Davidem Leitchem, a pozostawiony sam sobie w sequelu nieco obniżył loty.
Największym atutem filmu nadal są sceny akcji. Z przykrością zauważyłem jednak, iż sporo wykończeń Wicka opiera się na powtarzalnym schemacie (sprowadzenie do parteru + kulka w łeb), którego monotonia daje się w końcu widzowi we znaki. Na szczęście w paru momentach z długich sekwencji potyczek bije autentyczna moc (potęga strzelby jest niemalże namacalna), zakończenie zaś rekompensuje wszelkie dłużyzny występujące w trakcie seansu. Imponująca gra świateł, feeria jaskrawych barw i zabawa ujęciami składają się na jedno z najlepszych użyć lustrzanej komnaty od czasów pamiętnego finału „Wejścia smoka”. Tytułem dygresji – jak na kategorię „R” film wydaje się mocno stonowany. Oczywiście bohater kładzie trupem dziesiątki napataczających mu się pod lufę oprychów, niemniej jednak nawet przy potężnych wystrzałach z obrzyna napastnicy pozostają w jednym kawałku... Cóż, takie czasy.
Muzyka została dograna perfekcyjnie z orgią przemocy, która zalewa ekran w drugiej połowie filmu. Elektroniczne, niepokojące bity świetnie budują klimat, zwłaszcza w sekwencji przebijania się przez tłum gapiów oraz we wspomnianej końcówce. Można nie darzyć sympatią tego typu muzycznych utworów, jednak w przypadku „Johna Wicka 2” stanowią one solidny budulec atmosfery.
Moda na przebranżawianie podstarzałych aktorów trwa w najlepsze. Owa sztuka udała się Liamowi Neesonowi w przypadku pierwszej „Uprowadzonej”, umiarkowany sukces odniósł i Keanu Reeves. Nie można powiedzieć, żeby odtwórca słynnego Neo nie miewał romansów z kinem akcji (patrz: „Speed”), mimo wszystko do typowego twardziela do niedawna było mu daleko. Dzięki angażowi w „Johnie Wicku” aktor przeżywa obecnie drugą młodość. Co prawda artysta nadal w nieco komiczny sposób cedzi nierzadko jednowyrazowe kwestie, fizycznie jednak jest w wyśmienitej formie. Wiele sekwencji akcji zostało zrealizowanych bez nadmiernych cięć i niewyraźnych kadrów, za co reżyserowi oraz odtwórcy głównej roli cześć i chwała. Dzięki solidnemu przygotowaniu (polecam obejrzeć klipy ze strzelnicy), pan Reeves daje radę w pojedynkach wręcz. Nie straszne mu są dźwignie i dynamiczne zmiany pozycji niczym z dowolnej walki w klatce. Jak widać w przypadku niektórych osób, życie faktycznie zaczyna się po pięćdziesiątce... i to bynajmniej nie w bicepsie.
Naprawdę doceniam większy rozmach sequela, nieco bardziej dopracowaną fabułę i liczne sceny akcji. Mimo wspomnianego dobrodziejstwa nie jestem w stanie pozbyć się wrażenia, iż „dwójka” została zwyczajnie przedobrzona. Przeciągnięty rozwój historii nuży, oczekiwanie na mocne uderzenie dłuży się w nieskończoność, z kolei kolejne potyczki z przeciwnikami pozbawione zostały większej finezji. Ocenę końcową zdecydowanie podciąga zaskakujący wizualnie finał, który jest wart przeczekania mniej imponujących momentów wypełniających seans. Tak czy inaczej, dobrze się stało, że sequel nie trafił od razu na rynek DVD, wbrew wcześniejszym planom. Skoro realizacja „trójki” jest raczej przesądzona, może twórcom uda się wykrzesać magię charakterystyczną dla pierwowzoru i zaserwują widzom kino akcji w najlepszym wydaniu. Tymczasem „John Wick 2” jest filmem ze wszech miar poprawnym, który raczej nie rzuci na kolana wszystkich fanów pierwszej części... Ale za intrygujący swą prostotą plakat promujący produkcję należy się grafikom premia.
W telegraficznym skrócie: kontynuacja zaskakująco porządnego „Johna Wicka” nieco rozczarowuje; dziwne tempo filmu z niepotrzebnymi dłużyznami zatracającymi impet sekwencji otwierającej; ilość scen akcji nie przeszła w jakość; we znaki dają się schematyczne wykończenia wrogów masakrowanych w ilościach hurtowych; finał w lustrzanej komnacie rządzi; na plus dobra szata muzyczna; mimo wszystko do obejrzenia.
Ocena: 6/10
źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)
Autor recenzji publikuje również pod tym samym nickiem na portalu Filmweb.pl
Mogą Cię zainteresować odpowiedzi na te pytania lub zagadnienia:
Galeria zdjęć - "John Wick 2" – Krwawy balet
Więcej artykułów od autora kulak4
Polecamy podobne artykuły
Teraz czytane artykuły
"John Wick 2" – Krwawy balet - Recenzje filmów
Mało kto spodziewał się, że niepozorny „John Wick” okaże się kasowym sukcesem. Co odważniejsi widzowie po premierze poczęli nazywać produkcję z Keanu Reevesem renesansem „staroszkolnych” filmów akcji rodem z lat 80. i 90. Fakt faktem, że opisywany przedstawiciel kina sensacyjnego poza wybitnie pretekstową fabułą oferował świetnie wystylizowane strzelaniny i charyzmatycznego bohatera.
Jak napisać scenariusz filmowy? - Recenzje książek
Robin U. Russin oraz Wiliam M. Downs, dwaj amerykańscy scenarzyści całą swoją wiedzę zabrali w jednej książce. W przystępny sposób, dzieląc na poszczególne części, opisali wszystko: od techniki po ciekawostki. „Jak napisać scenariusz filmowy” to najlepsza pozycja na rynku zarówno dla laików jak i nieco doświadczonych pisarzy. To biblia dla scenarzystów.
"Król" – Warszawa jego twierdzą - Recenzje książek
Najnowsza, wydana w 2016 roku, powieść uznanego pisarza Szczepana Twardocha przenosi czytelników w burzliwe lata 30. XX wieku, do wielokulturowej, podzielonej Warszawy. Niepokojącego świata u progu II wojny światowej, targanego konfliktami na tle zarówno narodowym, jak i politycznym. „Król” to odważna i zaskakująca książka, którą pochłania się w całości.
Freddie Mercury – Nieśmiertelny król sceny i artysta nie do zastąpienia - Zespoły i Artyści
Nie ma na świecie człowieka interesującego się muzyką rockową, który nie nigdy nie słyszał piosenek brytyjskiego zespołu Queen. Mało tego, nawet zwykły laik, zakochany po uszy w disco polo, zna i szanuje takie utwory jak: „The Show Must Go On” czy „We Will Rock You”. To świadczy o legendzie Queen. Zapewne, gdyby nie charyzmatyczny, wyjątkowy wokalista Freddie Mercury, grupa ta nigdy nie osiągnęłaby tak oszałamiającego sukcesu. Jemu zatem będzie poświęcony niniejszy artykuł. Na początku września 2016 roku obchodziliśmy 70. rocznicę urodzin artysty, a 24 listopada 25 rocznicę śmierci.
Udka w sosie tatarskim - Przepisy
Tym razem prezentujemy coś pysznego na obiad. Potrawę, którą już po pierwszym kęsie nigdy nie zapomnicie. Ten smak i zapach są nie do opisania. Zaskoczcie gości i rodzinę. Przygotujcie udka w sosie tatarskim!
Matki Boskiej Zielnej – ludowy odpowiednik katolickiego święta - Religia
W polskiej tradycji ludowej uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny nazywano świętem Matki Bożej Zielnej lub Matką Bożą Zielną. W dniu 15 sierpnia obchodzono jedno z najstarszych świąt Maryjnych na Wschodzie, bardzo popularne wśród ludu.
"Kraina lodu" – O zimo piękna, zimo sroga - Recenzje filmów
Witajcie w „Krainie lodu”. Ta nowa produkcja ze stajni Disneya korzysta ze sprawdzonych klasycznych wzorców, będąc zgrabnym połączeniem musicalu, komedii i kina przygodowego. Szczerze: jeszcze nigdy moje oczy nie ujrzały tak pięknej, magicznej, a jednocześnie srogiej zimy w żadnej dotychczasowej animacji.
"Karbala" – Polak też potrafi! - Recenzje filmów
Gdyby pokazać opartą na faktach „Karbalę” Krzysztofa Łukaszewicza amerykańskim widzom, to zapewne byliby dalecy od pochwał. Co więcej, część z nich film ten potraktowałaby jako produkt klasy B, który powinien być wydany bezpośrednio na rynek DVD. Ale u nas jest inaczej i mimo wad, raczej nie ma powodu do wstydu. To solidnie nakręcone męskie kino.
Antybiotyki - lekarstwo czy trucizna? - Zdrowie i uroda
Czy antybiotyk jest lekarstwem na każdy rodzaj grypy? Czy powinniśmy stosować go do leczenia zwykłego przeziębienia? W dzisiejszych czasach lekarze coraz chętniej przepisują ten rodzaj leku na wszystkie grypowe problemy. Czy słusznie?
"Lament" – Ciało demona - Recenzje filmów
Hong-jin Na po sześcioletniej przerwie zatęsknił za starymi, dobrymi światłami reflektorów, najwyraźniej z wzajemnością, gdyż tym razem rozbłysły one naprawdę wyjątkowo jasno dla południowokoreańskiego twórcy. „Lament” – długo wyczekiwane dzieło reżysera „W pogoni” i „Morza Żółtego” – stał się przedmiotem zachwytu wielu krytyków oraz wyśmienitą pożywką dla miłośników wschodnioazjatyckiego kina z całego globu. Oczywiście dobra sława nie zawsze jest gwarancją jakości, jednak w tym przypadku skala sukcesu filmu nie jest w żadnym stopniu przesadzona, a Na rzeczywiście w pełni zasłużył sobie na gromkie aplauzy.
Cywilizacja sumeryjska i jej kosmiczne pochodzenie - Niewiarygodne, niewyjaśnione
Cywilizacja sumeryjska oraz jej kontynuatorki uchodziły za niezwykle rozwinięte pod wieloma względami. Sumerowie, a raczej bogowie wnieśli ogromną wiedzę do świata ludzkiego, przyczyniając się do rozkwitu nauki: architektury, astronomii, astrologii, budownictwa, matematyki, geografii, geometrii, a także zagadnień dotyczących metafizyki.
Długowieczni królowie Sumeru - Niewiarygodne, niewyjaśnione
Istnieje wiele podań na temat legendarnych władców w starożytności. Żyli oni i panowali nawet przez setki, a nawet tysiące lat. Konwencjonalna nauka odrzuca tego typu źródła, choć nie ma do tego najmniejszych podstaw.
"Chce się żyć" – Nie poddaj się, bierz życie jakim jest - Recenzje filmów
Nie przypadkowo przytoczyłem tekst refrenu znanej piosenki zespołu Myslovitz (nomen omen użytej z zwiastunie). Bowiem film „Chce się żyć” jak żadna inna polska produkcja goszcząca na ekranach kin, bardzo gra na emocjach i wpaja mocno w naszą głowę hasło: „nigdy się nie poddawaj”!
Łza wampira, czyli o samotności łowcy - Artykuły o filmach
Uliczka oświetlana chłodną poświatą księżyca, chwiejnie migoczące światła latarń, poza zasięgiem których chyłkiem przemyka postać w pelerynie. Omdlewająca w uścisku ofiara, biała szyja, błysk kłów i przytłaczająca cisza, mącona jedynie przez zachłanne chłeptanie… Kalka wielokrotnie powielana, gotycki sztafaż wielokrotnie używany i wykorzystywany w dziesiątkach lepszych i gorszych produkcji oraz postać budząca skrajne emocje.
Skrajnie Fiatem 126p – niezwykła wyprawa wzdłuż granic Polski - Wolny czas, przygoda
Różne niezwykłe pasje i pomysły mają młodzi ludzie. Bracia Damian i Wiktor Ignaczak chcą przejechać swoim „poczciwym” Maluszkiem, czyli fiatem 126p cały kraj wzdłuż jego granic. Chłopaki mają zamiar wyruszyć 1 lipca i udać się w trwającą 15 dni podróż. W artykule odnajdziecie m.in. krótki wywiad na temat tej śmiałej akcji. Poza tym będzie się pojawiać stale aktualizowany przebieg trasy z opisem ciekawych, odwiedzonych przez nich miejsc!
Alan Rickman – Hipnotyzował głosem, zachwycał charyzmą - Ludzie kina
Artystyczny świat ledwo co otrząsnął się z szoku po śmierci Dawida Bowiego, a tu jak grom z jasnego nieba, 14 stycznia uderzyła wszystkich wiadomość o odejściu wybitnego aktora Alana Rickmana. On także był Brytyjczykiem, także uwielbianym. Urodzony w 1946 roku był niemalże rówieśnikiem Bowiego i zmarł również na nowotwór, z którym przegrał długą i wyczerpującą walkę.
Zagadka gwiezdnych szybów Wielkiej Piramidy w Gizie – część 1 - Niewiarygodne, niewyjaśnione
Stare egipskie przysłowie mówi – „Człowiek lęka się czasu, a czas lęka się piramid”. Od wieków piramidy wywołują burzę w środowisku naukowym. Egiptolodzy, archeolodzy czy paleoastrolodzy wciąż poszukują jednoznacznej odpowiedzi na to: jak zbudowano piramidy, kiedy je wzniesiono oraz do czego miały służyć. Lecz najbardziej trapiącym pytaniem jest jednak to, kto wzniósł te kolosalne budowle na płaskowyżu w Gizie z taką precyzją około 2500 roku p.n.e. w czasach kiedy to panował drugi faraon IV dynastii Chufu (gr. Cheops).
"Kler" – Ksiądz też człowiek… - Recenzje filmów
I nic co ludzkie nie jest mu obce. W szczególności grzechy. Najnowszy – długo oczekiwany – kontrowersyjny film Wojciecha Smarzowskiego jak na dłoni pokazuje owe złe postępki mężczyzn w sutannach. Reżyser – zadeklarowany ateista – miał misję, aby wejść za kulisy Kościoła katolickiego i w swoim stylu przybliżyć widzom patologię trawiącą tę instytucję niczym wirus. Patologię, o której każdy z nas słyszał, a która dość często zamiatana jest pod dywan. Czy ze swojego zadania wywiązał się w stu procentach?
Pliki cookie pomagają nam technicznie prowadzić portal Altao.pl. Korzystając z portalu, zgadzasz się na użycie plików cookie. Pliki cookie są wykorzystywane tylko do działań techniczno-administracyjnych i nie przekazują danych osobowych oraz informacji z tej strony osobom trzecim. Wszystkie artykuły wraz ze zdjęciami i materiałami dostępnymi na portalu są własnością użytkowników. Administrator i właściciel portalu nie ponosi odpowiedzialności za tresci prezentowane przez autorów artykułów. Dodając artykuł, zgadzasz się z regulaminem portalu oraz ponosisz odpowiedzialność za wszystkie materiały umieszczone przez Ciebie na stronie altao.pl. Szczegóły dostępne w regulaminie portalu.
© 2018 altao.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
0.438