aragorn136 (22261 pkt)Strona WWW Autora2 875
3 301 min.
Recenzje książek
aragorn136 (22261 pkt)
2844 dni temu
2016-10-13 14:00:27
Maria Czubaszek (z domu Bacz) była utalentowaną felietonistką, satyryczką i scenarzystką. Młodym Polakom kojarzyła się głównie jako komentatorka sceny politycznej w programie Szkło Kontaktowe oraz występom w „Spadkobiercach” – improwizowanym serialu, gdzie brawurowo i naturalnie wcielała się w matkę postaci granej przez jej przyjaciela Artura Andrusa. Starsi zapamiętali ją jako autorkę piosenek, w tym „Kochać można byle jak” i wielu innych, które wykonywali m.in. Ewa Bem, Krystyna Prońko czy VOX. Ale chyba najbardziej dała się poznać, tworząc słuchowiska dla radiowej Trójki, czyli kultowe dziś: „Dym z papierosa”, „Serwus jestem nerwus” i „Małgorzaty jego życia”. To tam właśnie brylowali m.in. Irena Kwiatkowska, Bohdan Łazuka i Wojciech Pokora. Warto jeszcze odnotować, że co jakiś czas wiązała się ze światem filmu i telewizji, pisząc dialogi i scenariusze. To między innymi spod jej ręki wyszły skrypty do takich seriali, jak „Na wspólnej” czy „BrzydUla”. I to właśnie Maria sprawiła, że śmialiśmy się z tekstów w komedii „Filip z konopi” czy głosu Babci w hiszpańskiej animacji „Rysiek Lwie Serce”.
A jakie było życie prywatne i poglądy Czubaszek? O tym m.in. jest jej ostatnia publikacja – „Nienachalna z urody”. I choć już wcześniej ta uhonorowana Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” autorka spłodziła kilka pozycji książkowych (bo dzieci nie spłodziła; sama się przyznała, że dokonała dwóch aborcji), dzięki którym czytelnik mógł się bliżej przyjrzeć jej życiu i twórczości („Boks na ptaku” czy „Każdy szczyt ma swój Czubaszek”), odkryć to, co było ukryte, przeczytać to, o czym inni obawialiby się mówić głośno i szczerze, czy po prostu delektować się znakomitym, abstrakcyjnym humorem zbliżonym stylowi Monty Pythona („Na wyspach Hula-Gula”).
Już sama okładka wiele mówi o pisarce i o treści zawartej dalej. Wydana przez Prószyński i S-ka książka nie jest typową, ułożoną chronologicznie autobiografią. To coś innego. Coś pokrzepiającego. Wprawiającego w optymistyczny (mimo że Czubaszek uważała siebie za pesymistkę) nastrój. „Nienachalna z urody” potrafi przekonać czytelników, że życie wcale nie jest aż takie złe, że poczucie humoru i dystans do siebie i otaczającego świata może to życie ułatwić.
Dystans – to właśnie słowo klucz ostatniej książki Czubaszek. Pisarka do końca pozostawała sobą, i to powodowało, że z jednej strony była szanowana, a drugiej (tej prawej) często mieszana z błotem czy wręcz nazywana… morderczynią swoich nienarodzonych dzieci. Ale nawet do ludzi jej nieprzychylnych potrafiła odnosić się, choć ironicznie i uszczypliwie, to jednak z pewną dozą szacunku i zrozumienia. Jeśli kogoś krytykowała, to zawsze robiła to z klasą i sobie znanym wdziękiem. O kobietach mawiała: „… bo my kobiety, niestety, częściej niż mężczyźni tracimy kontakt z rozumem. Jesteśmy strasznie emocjonalne”. Z kolei o facetach, że: „Mężczyzna jest, jaki jest i nie ma co przy nim majstrować”.
Nienachalna z urody – tak siebie nazywała. Nigdy nie twierdziła, że jest ładna (przytaknęła zresztą jednemu widzowi, że wygląda niczym purchawka). „Już jako dziecko wkurzało mnie stwierdzenie, że wszystkie kobiety są piękne. Gorszego kłamstwa nie słyszałam! Bo jeśli rzeczywiście wszystkie kobiety są piękne, to po niektórych po prostu tego zupełnie nie widać” – śmiałe stwierdzenie, do bólu szczere. Często powtarzała, że jest tak stara, że pamięta czasy Mieszka I. Paliła od siedemnastego roku życia, ale nigdy nie miała zamiaru tego nałogu rzucić, bo przecież i tak każdy kiedyś umrze. A fajki były dla niej jak paliwo dla samolotu. Dzięki nim nabierała energii, dzięki nim miała pisarską wenę (bo ogólnie to pisać nie lubiła i nie uważała, że ma talent). W książce złożonej z rozdziałów i podrozdziałów nie tylko pierwszy raz opowiada o sobie tak dużo, ale także jest w tym niezwykle szczera. Można dowiedzieć się o wielu intrygujących momentach z jej życia, o przyjaźni z Arturem Andrusem i o innych ludziach, z którymi pracowała. W „Nienachalnej z urody” nie zabrakło też przerywników w formie pozowanych czarno-białych fotografii czy krótkich (czasem odręcznie napisanych) humorystycznych dialogów i abstrakcyjnych opowieści. Dzięki nimi jeszcze lepiej da się zrozumieć, jakim człowiekiem była Maria Czubaszek.
Tu zakańcza pewne wątki rozpoczęte we wcześniejszych publikacjach. Odczuwa się, że to jej pamiętnik (choć nigdy nie pragnęła tworzyć pamiętnika), jak swego rodzaju pożegnanie, uporządkowanie spraw. Z wielu cytatów, które padły z ust „purchawki” (mam nadzieję, że pani Maria patrząc na mnie gdzieś z „tytoniowej chmurki”, wybaczy, że też ją tak nazwałem) wynika, że ogólnie życie człowieka nie ma większego sensu (no, chyba że jest się naprawdę utalentowanym i zrobiło się coś, z czego będzie się pamiętanym po wieki). Bo jak mawiał jej ukochany reżyser Woody Allen: „Świat zmierza do katastrofy, a życie jest jak nogi. Niezależnie od tego, czy krótkie, czy długie, zawsze są do dupy”. To z jednej strony pesymistyczne, przygnębiające słowa, lecz nasiąknięte czarnym humorem, który pomaga przejść przez ziemską egzystencję i odejść godnie. Wystarczy nie rozpamiętywać przeszłości, a wziąć przykład z credo autorki: „Dwa dni w życiu są dla mnie kompletnie nieważne: wczoraj i jutro. Nie wspominam i nie planuję”.
Z książki czytelnik uzyska odpowiedzi na niełatwe pytania. Dlaczego Maria pozostała Czubaszkiem (mimo że z pierwszym mężem łączyło ją tylko nazwisko)? Czemu nigdy nie pogodziła się z siostrą? Jak wyglądał jej związek z Wojciechem Karolakiem? Co sądzi na temat „dobrej zmiany” proponowanej przez PIS? Skąd u niej była aż taka miłość do zwierząt (szczególnie piesków)? No i najważniejsze: Dlaczego nigdy nie pojechała na Galapagos? „Nienachalna z urody” to pozycja obowiązkowa dla pań i panów, także tych, których poglądy całkiem różnią się od tzw. lewaków. Bo przecież książka ta jest tak naprawdę lustrem, gdzie każdy ujrzy swoje odbicie – wady i zalety, wzloty i upadki.
Maria Czubaszek była jedyna w swoim rodzaju. Indywidualnością, kobietą, która nie bała się mówić głośno, to co myśli. Szkoda, że we współczesnym światku (czyt. naszym kraju) ze świecą szukać takich ludzi, jak ona. Na jej pogrzebie Artur Andrus wygłosił pożegnanie autorstwa Jonasza Kofty: „Śmierć się ludziom przytrafia potocznie... Umiemy uśmiechem ją zbyć... Teraz po prostu odpoczniesz... Tylko nam będzie trudniej żyć...” Trudniej niestety. Tak jakby obecna polska rzeczywistość utraciła jaskrawy kolor, który rozjaśniał szarości za oknem.
Ocen: 8/10
Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję
Mogą Cię zainteresować odpowiedzi na te pytania lub zagadnienia:
Galeria zdjęć - "Nienachalna z urody" – Bądź jak Czubaszek, miej dystans!
Więcej artykułów od autora aragorn136
"Piosenki dla dzieci. Część 1" – Jak Ciocia Aga śpiewem przytula - Recenzje płyt
Do rodziców: pamiętacie, gdy Majka Jeżowska zachęcała Was do wspólnej zabawy swoimi piosenkami? Zapewne tak! Do dzieci: chcecie poczuć się jak Wasi kilkuletni wówczas rodzice? Wreszcie na rynku muzycznym pojawił się debiutancki album, który w pełni na to pozwala. Łączy pokolenia. O wartościach ważnych opowiada i do tańca zaprasza. Ma taki zwykły tytuł, ale jednocześnie roztacza tak niezwykłą aurę. W czym zasługa autorki tekstów i wokalistki – Agnieszki Sadowskiej. Jako Ciocia Aga jest godną następczynią wspomnianej Majki Jeżowskiej. Jej „Piosenki dla dzieci” to płyta melodyjna, która sprawia, że zawsze świeci słońce.
"Ciche miejsce: Dzień pierwszy" – Ta ostatnia pizza w szklanym mieście - Recenzje filmów
Kiedy reżyser o polsko brzmiącym nazwisku „przekazuje” innemu reżyserowi o podobnym nazwisku opiekę nad wymyśloną przez siebie franczyzą, to nic tylko się cieszyć. Mimo że przecież mamy do czynienia nie z komedią, a horrorem o czułych na wszelkie dźwięki, najeźdźcach z kosmosu. Kliszowym. Fakt. Ale jednocześnie jakże kreatywnym na poziomie inscenizacyjnym i trzymającym ciągle za gardło. Czy „Ciche miejsce: Dzień pierwszy” od Michaela Sarnoskiego wstrzykuje w żyły widza równie potężną dawkę adrenaliny, wzbudzając strach przed odzywaniem się i chrupaniem w kinie? A może to bardziej dramat o jednostce wrzuconej w sytuację bez wyjścia, której wnętrze jest ważniejsze od apokalipsy?
"Projekt Hail Mary" – One Space Mission Impossible - Recenzje książek
Ryland Grace to nie skacowany mężczyzna, który otwiera szeroko oczy po całonocnej imprezie z pytaniem: „gdzie ja kurczę jestem?”. Grace budzi się w dziwniejszym miejscu niż wanna w tanim hotelu. Wokół migają jakieś światełka, a w ciele ma liczne rurki. Nic nie pamięta. Jednak, gdy już w głowie „zapali się lampka”, to okaże się, że Mark „Marsjanin” Watney nie był wcale w tak strasznej sytuacji. Ryland też jest samotny, ale w bezkresnym kosmosie… I ma do wykonania ważne zadanie, od którego zależy przetrwanie gatunku ludzkiego. Czy „astrotrudna” misja się powiedzie?
"Tatuażysta z Auschwitz" – Miłość w piekle (jakby podkoloryzowana) - Seriale
Najpierw była książka. Choć bestsellerowa, to jej autorkę odsądzano od czci od wiary. Zarzucano, że urodzona w Nowej Zelandii Heather Morris kompletnie pominęła historyczno-edukacyjną rzetelność na rzecz ckliwego romansu w miejscu, w którym na miłostki nie było żadnych szans. Wiadomo, że w największym niemieckim obozie koncentracyjnym ginęły całe rodziny, a łącznie zamordowano ponad milion ludzi. Jaki więc mógł być miniserial na podstawie „Tatuażysty z Auschwitz”? Czy to dzieło, które należy szybko wymazać z pamięci? Nie! Ale do wybitnej produkcji telewizyjnej droga daleka.
"Zmiana" – Koniec jest początkiem - Recenzje książek
Na początku trzeba wyraźnie zaznaczyć. Poniższa recenzja została napisana z myślą o pewnej grupie osób. Mowa o czytelnikach mających lekturę pierwszego tomu serii „Silos” za sobą. Oczywiście Hugh Howey tak wymyślił kolejną część, by nie zagubił się w niej „świeżak”, jednak mimo zupełnie oddzielnej historii, połączenia są wyraźne. A zatem lepiej doświadczyć „Zmiany” jako człowiek, który jadł już chleb z tego dystopijnego pieca. Czy ta powieść jest równie intrygująca i wciągająca jak poprzednia? Niestety nie, choć są w niej tematy fascynujące i jednocześnie przerażające.
Teraz czytane artykuły
"Nienachalna z urody" – Bądź jak Czubaszek, miej dystans! - Recenzje książek
Żałuję, że wcześniej nie przeczytałem żadnej z książek pani Marii Czubaszek. Jeszcze bardziej żałuję, że nigdy jej nie poznałem. O ile jednak dorobek literacki uda mi się nadrobić, to o spotkaniu z autorką niestety muszę zapomnieć. Znana, choć przez nie wszystkich lubiana, pisarka zmarła bowiem 12 maja 2016 roku w wieku 76 lat. Nie doczekała premiery swojej ostatniej książki pt. „Nienachalna z urody”, o której postaram się Wam w niniejszej recenzji jak najtrafniej opowiedzieć.
"Holokaust" – Miliony krzyków, miliony łez! - Recenzje książek
W związku z niedawną rocznicą wybuchu powstania w getcie warszawskim, postanowiłem sięgnąć po książkę pt. "Holokaust". Jest to jedno z najobszerniejszych opracowań na temat nazistowskiego ludobójstwa na Żydach. To bardzo wstrząsający opis tragicznego w skutkach rozdziału w dziejach Europy. To książka, która nie pozwoli zapomnieć.
Choroba "pięknych ludzi", czyli zespół Marfana - Zdrowie i uroda
Wiele kobiet marzy o wspaniałej sylwetce. O delikatnych rysach twarzy i długich nogach. Z kolei mężczyźni przeważnie pragną być bardzo wysocy lub nie mieć skłonności do tworzącego się piwnego brzuszka. Choć figura dzisiejszych modelek i modeli trafiła do obowiązującego kanonu piękna, mało kto wie, że niektórzy, obdarzeni nią genetycznie, płacą ogromną cenę za taki wygląd. Mają bowiem tzw. zespół Marfana – zwany także chorobą pięknych ludzi.
Emmy 2021: Proszę państwa, wygrywa "Gambit królowej"! - Kultura
Nazywane są telewizyjnymi Oscarami. Nic dziwnego. To przecież najważniejsze nagrody dla kreatywnych twórców seriali i aktorów, którzy w tychże produkcjach prezentują najwyższy poziom swojej profesji. W roku 2021 Emmy przyznano po raz 73. Triumfowały iście królewskie dzieła: „The Crown” oraz „Gambit królowej”. Oba tytuły otrzymały 11 statuetek. Piękny wynik, jak najbardziej słuszny. Bo seriale te zrealizowano z rozmachem filmów kinowych!
Majestatyczny, choć smutny. Stary Dąb szypułkowy na Kujawach! - Intrygujące
W małej krainie Telążna Leśna stoi sobie na środku polany dąb wielki. Jak z baśni, czasy ostatnich królów pamiętający. Okazałe to drzewo, szypułkowym zwane. O gałęziach rozłożystych. W którym schronienie można znaleźć. Dlaczego zatem „smutne”?
Nowości
"Piosenki dla dzieci. Część 1" – Jak Ciocia Aga śpiewem przytula - Recenzje płyt
Do rodziców: pamiętacie, gdy Majka Jeżowska zachęcała Was do wspólnej zabawy swoimi piosenkami? Zapewne tak! Do dzieci: chcecie poczuć się jak Wasi kilkuletni wówczas rodzice? Wreszcie na rynku muzycznym pojawił się debiutancki album, który w pełni na to pozwala. Łączy pokolenia. O wartościach ważnych opowiada i do tańca zaprasza. Ma taki zwykły tytuł, ale jednocześnie roztacza tak niezwykłą aurę. W czym zasługa autorki tekstów i wokalistki – Agnieszki Sadowskiej. Jako Ciocia Aga jest godną następczynią wspomnianej Majki Jeżowskiej. Jej „Piosenki dla dzieci” to płyta melodyjna, która sprawia, że zawsze świeci słońce.
7 Horizons – baw się na całego w rytmach Arkadiusza Balcerczaka! - Muzyczne Style
7 Horizons to projekt muzyczny rozwijany przez polskiego DJ-a i producenta muzyki elektronicznej Arkadiusza Balcerczaka. Eksperymentuje on muzycznie z różnymi nurtami gatunku deep house, melodic house. Jego utwory cechują się pozytywnym vibe, tanecznym klimatem, ale zahacza tez o bardziej spokojne melodie.
Michał Sieńkowski zaprasza na wakacyjną imprezę do rana! - Muzyczne Style
Kojarzony dotąd z indie-popowymi dźwiękami Michał Sieńkowski przedstawia pierwszy w autorskim repertuarze utwór, który może porwać do tańca niejednego słuchacza. Mający swoją premierę singiel zatytułowany „Nieskończony”, jest doskonałą propozycją do playlist, odtwarzanych podczas letnich imprez na plaży i w klubach.
Pierwsza edycja British Film Festival w Kinie Muza w Poznaniu! - Kultura
13 listopada 2024 roku w poznańskim Kinie Muza zadebiutuje pierwsza edycja British Film Festival – pierwszego w Polsce i jednego z niewielu w Europie festiwalu filmowego poświęconego w całości kinematografii brytyjskiej. Znamy już szczegóły programu, które zostały wyjawione na konferencji prasowej. Na te kilka dni organizatorzy zapraszają na ciekawe retrospektywy filmowe, jednak z nich to przegląd filmów mistrza suspensu, legendarnego Alfreda Hitchcocka w 125. rocznicę jego urodzin. Do tego specjalny pokaz „Rydwanów ognia”! I pewne niespodzianki związane z nietypowym seansem kinowym! Jakie konkretnie? O tym w artykule!
Pierwszy zwiastun "Gladiatora II" z polskimi napisami! Hit czy kit? - Artykuły o filmach
Do serwisu YouTube niczym rydwan na arenę wjechał pierwszy trailer drugiego "Gladiatora". Czy klimat klasyki z roku 2000 został zachowany? Czy Paul Mescal (do tej pory same niszowe produkcje) jako Lucjusz (siostrzeniec Kommodusa) i następca Russella Crowe'a pokaże siłę aktorstwa, będąc magnetycznym bohaterem, za którym będą podążać inni? Zwiastun nie odpowiada w pełni na te pytania, choć scenografia i kostiumy "rządzą" w tym pogrążonym w chaosie Imperium Rzymskim! Niestety jest coś, co psuje widowiskowe sceny. Jasne, że Denzel Washington to czarnoskóry aktor wcielający się tutaj w byłego gladiatora, który zdobył bogactwo, ale czy to oznacza, żeby wciskać w montaż rapowy kawałek? Tak brakuje dobrego motywu Hansa Zimmera (tu go zastępuję Harry Gregson-Williams). Niechaj 86-letni Ridley Scott pamięta - „To, co uczyni, odbije się echem w wieczności”. Niechaj więc podaruje nam co najmniej solidne kino historyczne, mimo że na pokładzie ma Davida Scarpę, scenarzystę byle jakiego "Napoleona". Premiera "Gladiatora II" w połowie listopada 2024 roku! Co by nie powiedzieć, to Joseph Quinn (Eddie ze "Stranger Things") jako imperator wygląda tak, że lepiej się modlić, by nie pokazał kciuka w dół. Taki rzymski Joker... A Wy co przeczuwacie? Będzie hit czy kit?
"Maluje emocje na różowo w pierwszym singlu". Kto? Roztańczona VEROA! - Zespoły i Artyści
VEROA, czyli Weronika Fedor to nie tylko wokalistka, ale też multiinstrumentalistka. Gra na skrzypcach, fortepianie i ukulele. Co więcej, sama pisze teksty i muzykę prosto z nastrojowych inspiracji. W swojej twórczości cechuje się dużą różnorodnością stylistyczną oraz pomysłowością. Właśnie zadebiutowała energiczną piosenką „Róż”.
Artykuły z tej samej kategorii
"Droga Królów" – Niech Cię Burza Sanderson! - Recenzje książek
W pierwszym tygodniu od premiery znalazła się na 7. miejscu listy bestsellerów The New York Times. Zdobyła nagrodę Davida Gemmella Legend Award dla najlepszej powieści fantasy. Każdy fan gatunku musi ją znać i przeczytać od deski do deski – jak pewna Polka, która to uczyniła w dwa dni (!). Po takich rekomendacjach oraz informacjach decyzja o pójściu „Drogą Królów” jest oczywista. I co z tego, że na rynku wydawniczym jest wiele nowości – lepiej zmierzyć się z dawniejszą, 1000-stronicową, wychwalaną powieścią Brandona Sandersona. I niestety… Oj ciężka to była lektura… Ani ona wybitna, ani wciągającą swoją intrygą. Rzekłem to na wstępie Ja – Przemek „Aragorn” Jankowski, który w różnych królestwach już bywał.
"Rebecca Thompson. Król Upiorów" – Młodzi wybrańcy kontra potężne zło! - Recenzje książek
Kiedy ujrzałem to oblicze siedzącej na tronie potężnej, ponurej, przesiąkniętej nikczemnością postaci, to nie było innego wyjścia jak… brać nogi za pas. Nie. Nie tym razem. Czas się z nią zmierzyć, a dokładniej z debiutancką, młodzieżową opowieścią urban fantasy wymyśloną przez R. K. Jaworowskiego – inżyniera informatyka. Tym bardziej, że to zupełna nowość na rynku wydawniczym, stworzona w gatunku „Filmowy styl książkowy” („Movie Book”), w której swoje „palce” maczała... Sztuczna Inteligencja.
"Kroniki Conectora: Geneza" – O Wielki Demonie! - Recenzje książek
Jego prawdziwe imię i nazwisko oraz data urodzenia? Ściśle tajne. Ważne, że jest znany wśród niektórych jako Conector – nieustraszony podróżnik z Linii 49, który od niemal 400 lat odkrywa tajemnice wszechświata. Przybiera formę astralną, stając się bezpośrednim świadkiem wydarzeń w północno-zachodniej gałęzi swojego multiwersum. Ale wreszcie musi nieco odpocząć. Otwiera zatem dziennik, aby spisać wszystkie momenty większe niż życie, większe niż potęga gór… A ja to czytam i otwieram szeroko oczy! To żadna kosmiczna nuda, mimo że taki tytuł ma pierwszy rozdział. Jednak, aby przyswoić owe wizje, należy zawiesić niewiarę wysoko. Tylko wtedy przebrnie się przez prehistoryczne, gorące afrykańskie stepy; zimne pustkowia Antarktydy oraz przez inne metafizyczne miejsca, opisane w „Kronikach Conectora”.
"Deman" – Polski superbohater w kolorach szarości - Recenzje książek
Co ten Artur Urbanowicz ze mną zrobił! Łapanie się za głowę; rzucanie cichych, a czasem głośnych przekleństw; drętwienie rąk; mrówki chodzące po plecach; pot spływający po szyi – między innymi to przytrafiło mi się podczas czytania powieści pt. „Deman”. Już sam tytuł mrozi krew w żyłach, a co dopiero skąpana w czerwieni twarda okładka. Autor skrzyżował horror pełną gębą z fantastyczną, obszytą psychologicznym aspektem, historią superhero. Dokonał tego w polskich realiach, główną akcję osadził we współczesnej Warszawie. Z trzech ostatnich literackich kolubryn, ta pozycja jest jego najlepszą. A dlaczego, o tym dowiecie się, wchodząc głęboko w niniejszą recenzję. Ostrzegam! Jej lektura będzie prawie jak podpisanie paktu z demonem…
"Ciemno, prawie noc" – Złe Kotojady wychodzą z nory! - Recenzje książek
„Był czarny czarny las. W tym czarnym czarnym lesie był czarny czarny dom. W tym czarnym czarnym domu był czarny czarny pokój, a w tym czarnym czarnym pokoju był czarny czarny stół, a na tym czarnym czarnym stole była czarna czarna trumna, a w tej czarnej czarnej trumnie był biały biały… trup!” – cytują na YouTubie aktorzy wcielający się w poszczególnych bohaterów w adaptacji „Ciemno, prawie noc”, jednej z najgłośniejszych polskich powieści ostatnich lat. A ja mam dreszcze, kiedy ich słucham. Tak bardzo, że zostaje przekonany, ale nie do obejrzenia filmu, a do lektury książki.
Pliki cookie pomagają nam technicznie prowadzić portal Altao.pl. Korzystając z portalu, zgadzasz się na użycie plików cookie. Pliki cookie są wykorzystywane tylko do działań techniczno-administracyjnych i nie przekazują danych osobowych oraz informacji z tej strony osobom trzecim. Wszystkie artykuły wraz ze zdjęciami i materiałami dostępnymi na portalu są własnością użytkowników. Administrator i właściciel portalu nie ponosi odpowiedzialności za tresci prezentowane przez autorów artykułów. Dodając artykuł, zgadzasz się z regulaminem portalu oraz ponosisz odpowiedzialność za wszystkie materiały umieszczone przez Ciebie na stronie altao.pl. Szczegóły dostępne w regulaminie portalu.
© 2024 altao.pl. Wszystkie prawa zastrzeżone.
0.535