"John Wick 3" – Ekskomunikowany za 3, 2, 1... - Recenzje filmów

„John Wick 3” (o angielskim, nieprzypadkowym, podtytule Parabellum) rozpoczyna się dokładnie w miejscu, w którym zakończył się poprzedni, środkowy epizod. Nasz bohater jest ranny i ucieka, nerwowo zerkając na zegarek. Wie, że za złamanie zasad – zamordowanie pewnego jegomościa na terenie Hotelu Continental, Rada Najwyższa wyciągnie konsekwencje. Ekskomunika – taką karę poniesie. I niby to rozumie, ale i tak pragnie żyć. A żeby żyć, musi: a) udać się do zaprzyjaźnionego lekarza, b) oddać psa pod opiekę menadżera hotelu c) odnowić stare kontakty i mimo że szansę wydają się… wyrównane, zdobyć jakąś broń, mnóstwo broni.

 

Nie ma co dalej rozwodzić się nad fabułą omawianego thrillera akcji. Nie znajdziecie tu psychologicznej głębi, twistów na miarę Davida Finchera ani oscarowych ról. Jednak jest wszystko to, co fani pokochali już w pierwszej części i jeszcze więcej tego, co otrzymali w drugiej. A więc znakomita choreografia walk przypominająca finezyjny balet śmierci, równie znakomity montaż, zdjęcia jak z „Łowcy Androidów” (ach, te skąpane deszczem, mroczne dzielnice Nowego Jorku!) oraz rozbudowana mitologia świata przedstawionego. No i tytułowy małomówny niczym Brudny Harry, pedantyczny bohater, który zaskakuje coraz to bardziej wyszukanymi sposobami likwidacji przeciwnika. Wystarczy, że wspomnę o tym, że książka nie zawsze służy do czytania, a koń to nie tylko środek lokomocji.

 

Kadr z filmu "John Wick 3" (źródło: materiały prasowe)

 

Reżyser Chad Stahelski dobrze wie, czym jego film miał być. Podobnie jak poprzednie pochwalnym listem dla kolegów i koleżanek kaskaderów. Stahelski – sam wykonując od lat tą niebezpieczną, acz fascynującą profesję, stawia na emocjonujące sceny akcji. I trzeba przyznać, że ogląda się je, obgryzając paznokcie. Mówiąc młodzieżowym slangiem, jest grubo! Trup ściele się gęsto (powodzenia tym, którzy chcą ich zliczyć), gęsty jest taż czarny humor – no wiecie, nie ma co być za poważnym i się rozczulać; można zabijać z „lekkością”, wszak to świat asasynów, gdzie wszystkie chwyty dozwolone. Co ciekawe, wielu z polujących na Johna zabójców, podziwia go. Bo to człowiek honorowy, „godny naśladowania”. Nie dziwiłbym się, gdyby zamiast kopniaków, najpierw rozdawał autografy. Nie wiem tylko, po co przy tym filmie pracowało aż czterech scenarzystów. Derek Kolstad bez problemu radził sobie sam, pisząc teksty do poprzednich odsłon. A tu potrzebował pomocników. Co prawda, uniwersum jest poszerzone o nowe egzotyczne lokacje i postaci – np. wytatuowaną sędzinę (znana z serialu „Billions” Asia Kate Dillon) czy enigmatyczną szefową rosyjskiej mafii (taką szlachetność mogła pokazać tylko Anjelica Huston), ale i tak fabuła stanowi jedynie pretekst, aby pokazać na ekranie efektowne bijatyki. Choć muszę przyznać, że wyjawienie pochodzenia Wicka i jego prawdziwego nazwiska wzbudza zainteresowanie.

 

Keanu Reeves jako John Wick po raz trzeci czuje się jak ryba w wodzie. Dwie miny, wyprostowane plecy, dobrze leżący garnitur i umazana krwią koszula. Tyle wystarczy, aby od Reevesa biła charyzma. Nie dziwią nawiązania twórców do „Matrixa”, tym bardziej że Laurence Fishburne pełni tu nieco zbliżoną funkcję. Fajnie się też patrzy na Halle Berry, która jako Sofia ponownie udowadnia, że nieobca jej rola heroiny kina akcji – tym razem zamiast bicza i pioruna, używa broni palnej i tresowanych wilczurów. Nie martw się Halle, Złotej Maliny raczej nie będzie. Ale to, co powinno podnieść adrenalinę powyżej poziom graniczny, to powrót legendy kina kopanego klasy B ery VHS-ów, czyli Marka Dacascosa, w którego żyłach płynie m.in. krew chińska, hiszpańska, a nawet japońska. Mark to wojownik pierwszej klasy. Wygrywał zawody karate, trenował wushu, tajski boks oraz capoeirę. Ten ostatni styl z sukcesem zaprezentował w filmie „Tylko dla najlepszych”. Ale jego jedną z najlepszych ról była kreacja indianina-tropiciela we francuskim „Braterstwie wilków”. To wielki zaszczyt dla mnie, jako jego fana od najmłodszych lat, że przypomniał o sobie i wykorzystał swoje umiejętności przeciwko Wickowi. Ich pojedynek, choć ocierający się momentami o autoparodię, to prawdziwa uczta!

 

Kadr z filmu "John Wick 3" (źródło: materiały prasowe)

 

Kadr z filmu "John Wick 3" (źródło: materiały prasowe)

 

Czy więc „John Wick 3” to najlepsza część trylogii? I tak i nie chciałoby się rzec. To już nie czyste kino zemsty. Dobrym zabiegiem scenariuszowym jest rozbudowanie zastanego świata i mitologii asasynów. Podkręcona do maksimum choreografia walk zaskakuje. Ale niestety wkrada się także powtarzalność, a metraż wydaje się zbyt długi. Nieprzekonujące jest też potraktowanie… zwykłych śmiertelników. Żaden z cywili nie zostaje ranny, gdyż walki przeważnie toczą się w ciemnych lub odosobnionych zaułkach. Ba! Żaden, poza taksówkarzem, nie zdaje sobie sprawy, kto to Baba Jaga (chyba że chodzi o wiedźmę z bajek). Wybaczcie, że zaspoiluje. Jest tu jedna scena, kiedy John zabija przeciwnika w miejscu pełnym ludzi. Nie ma wybuchu paniki, nikt nawet nie zwraca na to uwagi. Cóż. Zabijanie to chyba chleb powszedni.

 

Ocena: 7,5/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję