Ostatnim śmiałkiem, który podjął się próby ukazania perypetii „Króla dżungli”, był Peter Jackson. Wersja z 2005 r., choć cierpiała na nierówne tempo narracji i przesyt komputerowych starć giganta z prastarymi stworzeniami, po dziś dzień ma widzom wiele do zaoferowania. Tym niemniej po parunastu latach przerwy i artystyczno-komercyjnym sukcesie nowej „Godzilli”, wytwórnia Warner Bros zdecydowała się zainwestować w reboot „King Konga” z zamiarem późniejszego połączenia obu lukratywnych franczyz. Cóż, nie wiem, na ile takie zespolenie się uda, ale z pewnością realizacja „Konga: Wyspy Czaszki” była trafionym pomysłem. Powstał bowiem film niepozbawiony przywar, który jednak w paru momentach stara się wyjść poza typową konwencję kina popcornowego. 

 

Rok 1973, Stany Zjednoczone stopniowo kończą udział w konflikcie, który w przyszłości ochrzczony zostanie „amerykańską traumą”. Podczas gdy wojsko rozprawia się z wrogiem na innym kontynencie, Bill Randa (John Goodman) ma przewodniczyć grupie badaczy wyruszających na mityczną „Wyspę Czaszki”. Naukowiec decyduje się zatrudnić do pomocy doświadczonego żołnierza Jamesa Conrada (Tom Hiddleston), by stawić czoło potencjalnym niebezpieczeństwom czyhającym na nieznanym lądzie. Śmiałkom towarzyszy militarna eskorta pod dowództwem porucznika Prestona Packarda (Samuel L. Jackson). Niestety, obecność wojskowych nie gwarantuje naukowcom przetrwania w nierównym starciu z potężnym królem wyspy – King Kongiem. Na domiar złego ląd okazuje się być pełen nieznanych gatunków zwierząt, które w niczym nie przypominają ziemskiej fauny. Bohaterowie szybko dzielą się na dwa obozy, z których jedni chcą jak najszybciej opuścić piekielne miejsce, a drudzy pragną udowodnić wyższość człowieka nad przyrodą... 
 

Osadzenie nowego „Konga” w czasach wojny w Wietnamie było strzałem w dziesiątkę. Już sam początek filmu, w którym naświetlone zostają co ważniejsze wydarzenia historyczne poprzedzające lata 70., z miejsca buduje klimat produkcji. Zabieg to co prawda podobny do prologu bliźniaczej „Godzilli”, aczkolwiek powielenie schematu nie jest w ogóle odczuwalne. Z kolei sceny rozgrywające się w biurach amerykańskich agencji stanowią swoistą kapsułę czasu cofającą widza o parę dekad. Jak powszechnie wiadomo, diabeł tkwi w szczegółach... a takowych w scenografii nie brakuje. Siermiężne klawiatury, monitory o gabarytach telewizora czy wystrój wnętrz pozwalają poczuć się niczym w Ameryce przegrywającej właśnie jeden z najbardziej kontrowersyjnych konfliktów w swojej bogatej historii. 

 

Akcja „Konga” szybko przenosi się jednak z kontynentu amerykańskiego na dziewiczą wyspę, która kryje wiele tajemnic. Wówczas atmosfera produkcji błyskawicznie zmienia azymut, przez chwilę stanowiąc wariację na temat „Czasu Apokalipsy” Coppoli. Żadną niespodzianką nie będzie nadmienienie, iż niczego nieświadomi żołdacy stawiają czoła organizmom zamieszkującym teren. Bitewne starcia mające miejsce na „Wyspie Czaszki” w niczym nie ustępują wojennej pożodze sianej w nieszczęsnym Wietnamie. W tle przygrywa pompatyczna muzyka, języki ognia pochłaniają bujną roślinność, eksplozje rozrywają powietrze, helikoptery ostrzeliwują zaś wroga seriami z pokładowych karabinów. Świetne, dynamiczne ujęcia do spółki z fantazyjnymi kadrami (vide: genialne odbicie teatru zniszczeń w srebrnych okularach jednego z pilotów) wprawiają odbiorcę w przyjemne osłupienie. 

 

Po tak udanym wprowadzeniu następuje drobne wyhamowanie tempa. Dalsza część narracji siłą rzeczy przywodzi na myśl starszego „King Konga” z 2005 r., zwłaszcza jeśli chodzi o pojedynki gigantycznej małpy z gadzimi adwersarzami. W reżyserskiej wersji przeboju Petera Jacksona naparzające się CGI-owe potwory imponowały jedynie na początku, by później stanowić efektowny, lecz bezduszny, zapychacz. Starcia maszkar w „Kongu” równie szybko tracą na impecie, widz zaś ma ochotę jak najszybciej powrócić do zdarzeń skupiających się na ludzkich bohaterach. 

 

Duża część filmu to kino ze wszech miar przygodowe. Protagoniści podróżują przez niezbadane zakamarki wyspy, poznają specyficznych miejscowych i odpierają ataki zabójczych drapieżników o rozmiarach wielopiętrowych budynków. W tzw. międzyczasie twórcy sprawnie naświetlili relacje łączące członków ekipy oraz wprowadzili wątek wojennego szaleństwa uderzającego do głowy jednego z wojaków (znów „Czas Apokalipsy” się kłania). Drobne elementy humorystyczne, głównie w osobie postrzelonej postaci odgrywanej przez Johna C. Reilly'ego, dosyć dobrze współgrają z poważniejszą wymową dzieła, którą to ukradkiem próbowali przemycić scenarzyści. 

Od dawna wiadomo, że doborowa obsada jest silnym wabikiem mogącym ściągnąć do kin dodatkową widownię. „Kong” na brak znanych nazwisk nie cierpi, co zdecydowanie działa na korzyść obrazu. Tom Hiddleston, przymierzany przez niektórych do roli Bonda, sprawdza się w widowisku równie dobrze, co i Adrien Brody w ostatnim obrazie o małpim „Królu”. Urocza Brie Larson z kolei wciela się w postać ambitnej pani fotograf o wyglądzie niczym Lara Croft, i z tak samo zadziornym charakterkiem. W roli pułkownika mamy zaś okazję ujrzeć prawdziwego weterana kina, Samuela L. Jacksona, który jako jeden z nielicznych żołnierzy bez trwogi w sercu stawia opór wrogom by, parafrazując, „odegrać się za wojnę w Wietnamie”. John Goodman natomiast nie odgrywa tak wyrazistej postaci, jak czarnoskóry kolega po fachu, ograniczając się do bohatera na modłę Jacka Blacka z „King Konga”. Tak czy inaczej, garnitur gwiazd zaangażowanych w tytuł robi wrażenie. 

 

„Kong” jest filmem o tyle zaskakującym, że z projektu mającego w założeniu być jedynie preludium do starcia tytanów, twórcom udało się wykrzesać niespotykany potencjał. Wyraźnie widać, iż osobom zaangażowanym w produkcję zależało na tym, by ich dzieło wyróżniało się na tle typowych blockbusterów. Z jednej strony mamy cieszące oko efekty specjalne i masę scen akcji, z drugiej zaś świetnie oddany klimat lat 70. i zagrywki niczym z poważnych filmów traktujących o wietnamskim piekle. Oczywiście „Kong” nie jest pozbawiony wad. Dualizm filmu wynikający z chęci zaspokojenia zróżnicowanych gustów ma swoją cenę. Czasami narracja zatraca płynność, a w jej utrzymaniu z pewnością nie pomagają przedobrzone pojedynki olbrzymich kreatur oparte na komputerowych fajerwerkach. Niemniej jednak sprawna ręka reżysera lubującego się w płynnych ruchach kamery i nietypowych ujęciach winduje w górę przyjemność z seansu. Paradoks, drodzy Państwo – niby otrzymaliśmy standardową, niewymagającą produkcję nastawioną na czysty zysk, ale nie do końca... 

W telegraficznym skrócie: udany powrót „King Konga” i ciekawe preludium do połączenia dwóch „potwornych” uniwersów; klimat niczym z konfliktu w Wietnamie, jeno rozgrywającego się w egzotycznym otoczeniu dziewiczej wyspy; ujęcia ukazujące bitewny szał i wojenną pożogę dowodzą wprawy reżysera; świetna obsada złożona ze znanych nazwisk trzyma poziom; powinowactwo z „King Kongiem” Jacksona mocno odczuwalne; ciekawy przykład blockbustera zrobionego z sercem.

 

Ocena: 7/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

 

 

Autor recenzji publikuje również pod tym samym nickiem na portalu Filmweb.pl