"Godzilla II: Król potworów" – Niech żyje Król, niech umrą ludzie - Recenzje filmów

„Godzilla II: Król potworów” to kontynuacja rebootu z 2014 roku, co widać… ale tylko w jakości CGI, poszczególnych kadrach oraz aktorstwie. Reżyser Michael Dougherty („Krampus. Duch Świąt”) to nie tak utalentowany rzemieślnik, jak jego poprzednik Gareth Edwards („Łotr. Gwiezdne wojny – historie”). W „Godzilli” sprzed kilku lat też wiało nudą, a czynnik ludzki był w opłakanym stanie, jednak Edwards potrafił przynajmniej wyczarować gęsty klimat i aurę tajemnicy, i kilka razy zbudować napięcie i dramaturgię chwili – czuć było stawkę. Tu mało co czuć, poza odorem potworów.

 

Ewentualnie jeszcze ciszę przed burzą. Bo 2019 rok to niespokojny czas dla Ziemi. Wojny, głód i inne bolączki zbierają swoje żniwo. Jedynie przywrócenie w przyrodzie równowagi, pozwoli na odrodzenie się naszej planety. Aby powstała niczym Feniks z popiołów, najpierw trzeba ją jednak obrócić w gruzy. Tak myślą niektórzy ludzcy bohaterowie w tym filmie. A niech umrą wszyscy, tak myślę ja – widz. Pełna immersja w tym uniwersum? Nie, zapomnijcie o tym. Scenariusz jest tak skonstruowany, że nie sposób komukolwiek kibicować.

 

Kadr z filmu "Godzilla: Król potworów" (źródło: materiały prasowe)

 

Znowu zawodzą postaci. Są płaskie, jak Ziemia z dawnych wierzeń. Przemieszczają się z punktu A do punktu B, a ich losy mamy w głębokim poważaniu. Ze starej gwardii powracają naukowcy z Monarch: Dr Ichiro Serizawa (chyba jedyny, odrobinę charyzmatyczny Ken Watanabe) i Vivienne Graham (Sally Hawkins). O ile jeszcze on odegra tu dość znaczącą rolę, tak już ona po zeznaniach przed komisją ds. potworów, ulotni się jak kamfora. Na drugim planie mamy także czarny charakter, a jakże. I to w osobie nie byle kogo, bo Charlesa Dance’a (pamiętny Tywin Lannister z „Gry o tron” i Clemens z „Obcego 3”). Dance jako Jonah Alan – emerytowany wojskowy, a obecnie eko-terrorysta głosem zahipnotyzować potrafi, ale gdyby go całkiem wykreślić z fabuły, nie odbiłoby się to na jej niekorzyść. Tak samo jak trzyosobową rodzinę w kryzysie. Ich też śmiało można ze scenariusza wyrzucić. Ani Vera Farmiga (seria „Obecność”) kreująca panią doktor Emmę Russell od monstrów maści wszelakiej, ani Kyle Chandler („Super 8”) jako jej były mąż Mark, widzów sobie nie zjednają. A szkoda, gdyż to zawodowcy w swoim aktorskim fachu. Lecz tutaj grają na sprawdzonych wzorcach. Typowa naukowiec, której pocą się dłonie przy uruchamianiu ORKI – urządzenia służącego do „rozmów” z tytanami oraz bardziej typowy amerykański kowboj, który szybciej działa niż myśli. Skoro nie oni, to może chociaż wcielająca się w ich dorastającą córkę Madison – Millie Boby Brown, czyli Eleven ze „Stranger Things” pokaże pazurki? Nie. Brown nie wyróżnia się niczym na tle wielu jej rówieśników występujących w podobnych blockbusterach. Ciekawym pomysłem było ukazanie dziejących się na ekranie wydarzeń z jej perspektywy. Lecz ten familijny ton kina nowej przygody (nawet krwi z nosa brak), który idzie pod rękę z eko-thrillerem nie sprawdza się, i w trakcie starć potworów – znakomicie zrealizowanych – zapomnimy o niewinnej i sprytnej Madison.

 

Kadr z filmu "Godzilla: Król potworów" (źródło: materiały prasowe)

Monstra. Oto clou całego programu. Są uśpione w tajnych placówkach Monarch, rozlokowanych po całym świecie – o Polsce nic nie wiadomo. Kiedy jeden z nich – trójgłowy Ghidora zostanie obudzony, chroń nas panie Boże. Lecz Bóg milczy, co szczególnie widać w pięknej, wymownej scenie, gdy na pierwszym planie stoi pusty krzyż, a na wulkanie siedzi ów dumny gigant. To przed nim należy klęknąć. Ziejący… prądem, ma władzę absolutną nad resztą tytanów. Tylko Godzilla może go powstrzymać. Zrzucić z piedestału. Udowodnić, kto jest królem. Zarówno pierwszy, jak i finałowy pojedynek najpotężniejszych monstrów nie razi komputerowym efekciarstwem. Jest szalony – niczym zabawa kilkulatka trzymającego w rękach plastikowe wersje potworów. Kamera obraca się wokół nich. Jest blisko. Tuż za tułowiem. Tuż przy paszczy, tak, że niemal „czuć” wspomniany odór. Ta siła ciosu, te dźwięki wydobywając się z gardeł. Lepiej nie podchodzić zbyt blisko. Można być omyłkowo zdeptanym. Oczywiście, jest tu znacznie więcej ujęć, które warto wyciąć, oprawić w ramkę i powiesić w holu na ścianie (vide: piękne narodziny Mothry czy piekielne powstanie Rodana). Są też nawiązania do oryginalnej japońskiej serii. A całość okraszona bardzo dobrym soundtrackiem Beara McCreary’ego (serial „Czarne lustro”), który zastępuje na kompozytorskim stołku Alexandre Desplata. Muzyka długo zostanie z widzem po seansie – nawet w słuchaniu poza filmem motyw Godzilli działa świetnie. A energetyczny utwór w wykonaniu Serja Tankiana – wokalisty rockowej kapeli System of a Down to perła! Nie spodziewałem się takiej kompozycji na napisach końcowych, które, w połączeniu z nią, stanowią chyba jeden z najlepszych, jeżeli nie najlepszy segment produkcji!

 

Kadr z filmu "Godzilla: Król potworów" (źródło: materiały prasowe)

 

„Godzilla II: Król potworów” to niestety średnie monster movie. Gdyby odkroić ludzi i zostawić same starcia bestii, to faktycznie otrzymamy kawał świeżego mięcha. Lecz dziury scenariuszowe – ledwo liźnięty watek... pustej Ziemi, a także humor niskich lotów, nijacy bohaterowie i jeszcze bardziej nijaka reżyseria sprawiają, że nie zasługuje na wysoką notę. Gdzież mu do pierwszej japońskiej „Godzilli” z lat 50. XX wieku. Wiem, że z perspektywy czasu, gumowe monstra i tekturowe makiety dziś mogą budzić zażenowanie, ale nadal tenże obraz zachwyca post-jądrową atmosferą i wymiarem społecznym. I jeszcze jedno. Po „Godzilli” 2019 jestem w stanie docenić… reboot Rolanda Emmericha z końcówki lat 90, który wywrócił się na kulawym skrypcie, ale za to miał – jakby to powiedział król Julian – fajnych człowieków (nawet pana kamerzystę).

 

Ocena: 5,5/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

 

Świetny Main Theme z nowej „Godzilli”:

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

 

I równie świetny utwór w wykonaniu Serja Tankiana:

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję