"Godzilla" – Ryk, który przeszywa na wskroś - Recenzje filmów

Marsz pierwszej Godzili rozpoczął się w 1954 roku w kraju Kwitnącej Wiśni. W czasach, kiedy panował atomowy strach, „gumowa” bestia szybko obrosła w kult. Od tamtej pory, w japońskim studiu Toho nakręcono aż kilkadziesiąt przeróżnych kontynuacji i crossoverów, wzbogacając kolejne filmy z cyklu nowymi, coraz to dziwniejszymi, latającymi bądź pełzającymi przeciwnikami tytułowego, większego brata tyranozaura. W 1998 roku zamachu na „świętość i tradycję”  dokonał spec od patetycznych hollywoodzkich widowisk - Roland Emmerich. I choć „Godzilla” made in USA była nawet niezłą rozrywką, to fani, szczególnie ortodoksyjni Japończycy, nie kryli zażenowania - przyzwyczajeni do staroświeckich efektów woleli  postać w kostiumie i kartonowe miasta niż stworzoną w całości w komputerze, „mikro” wersję ich ukochanego jaszczura.

 

Amerykańscy producenci są jednak uparci i swoim nosami potrafią wywąchać zapach milionów dolarów na setki kilometrów. W ich głowach pojawia się oto złota myśl: warto połączyć siły z japońską wytwórnią i zaryzykować, mimo że odgrzany kotlet nie zawsze smakuje tak, jak usmażony na świeżo. Jeszcze kwestia wyboru reżysera i można śmiało wyruszyć do serc i portfeli miłośników gatunku „monster-movie”. Czy „Godzilla 2014” zmieni oblicze takiego kina i zmaże wstyd z roku 1998?

 

Zwiastuny często charakteryzują się tym, że są lepsze od samego filmu, który promują. Nie inaczej jest w przypadku tego obrazu. Zapowiedź sugerowała bowiem, że dostaniemy opowieść ambitną, mroczną, tajemniczą i niepokojącą. Tymczasem gotowy produkt okazuje się, co prawda ciekawszym i dojrzalszym od niedawnego „Pacific Rim” czy od wspomnianego dzieła (lub koszmarku, zwał jak zwał) Emmericha, ale to tylko solidna katastroficzna opowieść dla gawiedzi. Nic ponadto.  

 

Fakt, że twórca nowej "Godzilli", Gareth Edwards (ten od oryginalnej, kameralnej „Strefy X”) dobrze wie jak rozniecić płomień i podgrzewać atmosferę (czyt. budować napięcie) oraz bawić się konwencją. Wszak, to od lat fan serii o Godzilli. I tak, wzorując się na Spielbergu i „Szczękach”, wstrzymuje się z ukazaniem w pełnej krasie najważniejszej gwiazdy. Niestety, na polu prowadzenia aktorów nie radzi sobie już tak sprawnie. Być może wina leży też po stronie scenariusza, który nie pozwala na wyeksponowanie i możliwość zżycia się z każdym z bohaterów. Najciekawszym, wyróżniającym się talentem ponad innych jest tu Bryan Cranston („Breaking Bad”), wcielający się w podejrzliwego inżyniera japońskiej elektrowni atomowej. Gdyby jemu powierzyć główną rolę, to film zdecydowanie by zyskał. A tak musimy się zmagać z synem powyższego, nijakim, jednowymiarowym Aaronem Taylorem-Johnsonem („Kick Ass”), który jako wojskowy saper, charyzmę i błysk w oku umieścił w przeciwatomowym schronie. O reszcie ekipy nie warto się rozpisywać. Wszyscy, łącznie z Kenem Watanabe grają na jednej, sprawdzonej nucie.

 

Na szczęście, gdy na scenę wchodzi Ona, przepraszam, On (o pomyłkę łatwo, mając w pamięci amerykańską poprzedniczkę) - Godzilla (Gojira; interesująco ukazano genezę), aktorzy przestają mieć znaczenie, a wszelkie fabularne wpadki i dziury znikają z naszej pamięci. Szacunek dla programistów ślęczących nad pracochłonnym lepieniem stwora. Design, sposób poruszania się i walki (trochę styl niedźwiedzia skrzyżowanego z waranem) robią wrażenie. Efekt potęguje muzyka Alexandre'a Desplata ("Drzewo życia") i przygotowane przez dźwiękowców odgłosy wydawane paszczą (ciekawe jakby je zaprezentował jeden z pasażerów „Rejsu”?). Kaiju z „Pacific Rim” powinny pokornie czyścić odnóża Godzilli. Kulminacyjna scena walki, choć powolna, jest majstersztykiem. Mimo stuprocentowej ingerencji komputera osiągnięto niemal maksimum realizmu. Aż się prosi o więcej czasu ekranowego dla tej „uroczej” maskotki.

 

Rzeczywiście, film stara się być czymś więcej niż typowym przeładowanym akcją przebojem dla masowej publiki. Jako miks science-fiction z kinem katastroficznym na nudne popołudnie sprawdza się doskonale. Jeśli właśnie tego oczekujecie, to rozczarowania nie będzie. Inni mogą narzekać, gdyż nie uświadczą totalnej grozy czy reakcji ludzkości na niespotykane zagrożenie (przez co „Godzilla” z lat 50. nadal nie ma sobie równych). Ale ten ryk … ach!

 

Ocena: 6/10

 

źródło: YouTube.com (Standardowa licencja)

 

Materiał chroniony prawem autorskim - wszelkie prawa zastrzeżone. Dalsze rozpowszechnianie artykułu za zgodą Altao.pl. Kup licencję